Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 maja 2015 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Mirosław Kędzierski - sprawozdawca

Sędziowie SO Danuta Flinik

SO Małgorzata Lessnau-Sieradzka

Protokolant st. sekr. sądowy Agnieszka Scheffs

przy udziale Gizeli Kubickiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy

po rozpoznaniu dnia 7 maja 2015 r.

sprawy M. K. (1) s. J. i E. ur. (...) w S. oskarżonego z art. 279 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art.64 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 21 listopada 2014 r. sygn. akt IX K 28/14

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. D. – Kancelaria Adwokacka w B. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych brutto tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym; zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

M. K. (1) oskarżony został o to, że :
I. w okresie od 18 grudnia 2009r do 6 lutego 2010r na terenie B. i

S., w warunkach czynu ciągłego oraz przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 4 kwietnia 2008r. do 18 grudnia 2009r. kary łącznej 2 lat 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyny z art.280§l kk i art.l60§l kk orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Szubinie z 23 września 2009r w sprawie sygn. II K 46/08 , dokonał:

-

w okresie od 18-21 grudnia 2009r w B. ul. (...) usiłował dokonać kradzieży zabezpieczonego na zamki samochodu marki (...) nr rej. (...) w ten sposób, że po uszkodzeniu zamka w drzwiach kierowcy oraz uszkodzeniu stacyjki, usiłował zabrać pojazd w celu przywłaszczenia, jednak zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż nie zdołał uruchomić silnika, powodując straty w wysokości 1.000 zł na szkodę J. K.;

-

w dniu 21 grudnia 2009r w B. przy ul. (...) na parkingu niestrzeżonym samochodu marki „A. (...)" nr rej. (...) w ten sposób, że po wyłamaniu zamka w drzwiach za pomocą śrubokręta, zabrał ten pojazd w celu przywłaszczenia, a następnie zbył go nieustalonej osobie, powodując straty w wysokości 15.000 zł na szkodę T. M.;

-

w dniu 28 grudnia 2009r. w B. przy ul. (...) na parkingu niestrzeżonym dokonał kradzieży z włamaniem zabezpieczonego na zamki samochodu marki ,.V. (...)" nr rej. (...) w ten sposób, że po wyłamaniu za pomocą śrubokręta zamka w drzwiach, zabrał ten pojazd w celu przywłaszczenia, a następnie zbył go nieustalonej osobie, powodując straty w wysokości 8.000 zł na szkodę G. K. (2);

-

w dniu 3 stycznia 2010r. w B. przy ul. (...) na parkingu niestrzeżonym dokonał kradzieży z włamaniem zabezpieczonego na zamki samochodu marki (...) nr rej. (...) w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu zamka w drzwiach za pomocą śrubokręta, zabrał ten pojazd w celu przywłaszczenia, a następnie usiłował go zbyć nieustalonej osobie, powodując straty w kwocie 7.000 zł na szkodę J. M.;

-

w nocy z 2 na 3 lutego 2010r w S. na parkingu strzeżonym przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. P. (1) i D. K., dokonał kradzieży z włamaniem do zbiornika paliwa samochodu marki (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że wyłamał zamek zabezpieczający korek wlewu paliwa, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia 260 litrów wypompowanego ze zbiornika oleju napędowego, powodując straty w kwocie 1.090,13 zł na szkodę Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego (...) sp. z o.o. w B.;

-

w nocy z 2 na 3 lutego 2010r w S. na parkingu strzeżonym przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. P. (1) i D. K., dokonał kradzieży z włamaniem do zbiornika paliwa samochodu marki (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że wyłamał zamek zabezpieczający korek wlewu paliwa, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia 50 litrów wypompowanego ze zbiornika oleju napędowego, powodując straty w kwocie 245,93 zł na szkodę Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego (...) sp. z o.o. w B.;

2

-

w nocy z 2 na 3 lutego 2010r w S. na parkingu strzeżonym przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. P. (1) i D. K., zabrał w celu przywłaszczenia z metalowego stojaka 3 butle z gazem propan-butan łącznej wartości 420 zł, na szkodę M. S.;

-

w nocy z 5 na 6 lutego 2010r w S. na terenie Nadleśnictwa przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z T. P. (1) i D. K., dokonał kradzieży z włamaniem do warsztatu, z którego wnętrza po uprzednim przecięciu łańcucha z kłódką zabezpieczającego drzwi wejściowe, zabrał następnie w celu przywłaszczenia dwa miedziane kable spawalnicze do spawarki o dł. 20 m każdy oraz czterożyłowy miedziany kabel zasilający do spawarki o dł. 7 m, powodując straty w kwocie 1.000 zł na szkodę K. Z. (1);

tj. o czyn z art.279§l kk i art.l3§l kk w zw. z art.279§l kk i art.278§l kk w zw. z art.12 kkiart.64§l kk.

Wyrokiem z dnia 21 listopada 2014r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie sygn. IX K 28/14 :

1. uznał oskarżonego M. K. (1) za winnego tego, że działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, dopuścił się tego, że :

-

w okresie od 18 grudnia 2009r do 21 grudnia 2009r w B. przy ul. (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem samochodu osobowego marki ,.V. (...)" nr rej. (...) o wartości 13.900 zł w ten sposób, że po otworzeniu przy użyciu śrubokręta zamka w drzwiach kierowcy, dostał się do wnętrza samochodu, gdzie po uszkodzeniu stacyjki próbował uruchomić silnik samochodu i usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia samochodu marki „V. (...)'' o nr rej. (...), jednak zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż nie zdołał uruchomić silnika, czym spowodował straty w wysokości 250 zł na szkodę J. K., przy czym dopuścił się tego czynu w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 4 kwietnia 2008r do 18 grudnia 2009r kary łącznej 2 lat 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Szubinie z 23 września 2008r w sprawie sygn. II K 46/08, którą połączono jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone za przestępstwa z art.l60§l kk oraz 280§1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art.280§l kk w zw. z art.l 1 §2 kk w zw. z art.12 kk oraz z art.280§l kk w zw. z art.12 kk oraz z art.l3§2 kk wzw. zart.280§l kk oraz z art.l90§1 kk, tj. przestępstwa z art. 13§ 1 kk wzw. art.279§l kk w zw. z art.64§l kk;

-

w dniu 21 grudnia 2009r w B. przy ul. (...) na parkingu niestrzeżonym dokonał kradzieży z włamaniem samochodu osobowego marki „A. (...)" nr rej. (...) o wartości 11.200 zł w ten sposób, że po otworzeniu przy użyciu śrubokręta zamka w drzwiach kierowcy, dostał się do wnętrza samochodu, uruchomił silnik i dokonał zaboru w celu przywłaszczenia samochodu osobowego marki „A. (...)'' nr rej. (...), odjeżdżając nim, czym spowodował straty w wysokości 11.200 zł na szkodę T. M., przy czym dopuścił się tego czynu w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 4 kwietnia 2008r do 18 grudnia 2009r kary łącznej 2 lat 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Szubinie z 23 września 2008r w sprawie sygn. II K 46/08, którą połączono jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone za przestępstwa z art.l60§l kk oraz 280§1 kk i art.l3§l kk w zw. z art.280§l kk w zw. z art.l 1 §2 kk w zw. z art.12 kk oraz z art.280§l

3

kk w zw. z art.12 kk oraz z art.l3§2 kk w zw. z art.280§l kk oraz z art.l90§l kk, tj. przestępstwa z art.279§l kk w zw. z art.64§l kk;

- w dniu 28 grudnia 2009r w B. przy ul. (...) na parkingu niestrzeżonym,
dokonał kradzieży z włamaniem samochodu marki „V. (...)" nr rej. (...)
o wartości 11.100 zł w ten sposób, że po otworzeniu przy użyciu śrubokręta zamka w
drzwiach, dostał się do wnętrza samochodu, uruchomił silnik i dokonał zaboru w celu
przywłaszczenia samochodu marki „V. (...)" nr rej. (...) odjeżdżając
nim, czym spowodował straty w wysokości 11.100 zł na szkodę G. K. (2),
przy czym dopuścił się tego czynu w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 4 kwietnia
2008r do 18 grudnia 2009r kary łącznej 2 lat 6 miesięcy pozbawienia wolności
orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Szubinie z 23 września 2008r w sprawie
sygn. II K 46/08, którą połączono jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone
za przestępstwa z art.l60§l kk oraz280§l kk i art. 13§ 1 kk w zw. z art.280§l kk w zw.
z art.l 1§2 kk w zw. z art.12 kk oraz z art.280§l kk w zw. z art.12 kk oraz z art. 13§2 kk
w zw. z art.280§l kk oraz z art.l90§l kk, tj. przestępstwa z art.279§l kk w zw. z
art.64§l kk;

- w dniu 3 stycznia 2010r. w B. przy ul. (...) na parkingu
niestrzeżonym dokonał kradzieży z włamaniem samochodu osobowego marki „A.
(...)" o nr rej. (...) (...) o wartości 5.700 zł w ten sposób, że po wyłamaniu przy użyciu
śrubokręta zamka w drzwiach, dostał się do wnętrza samochodu, uruchomił silnik i
dokonał zaboru w celu przywłaszczenia samochodu (...) o nr rej. (...) (...)
odjeżdżając nim, czym spowodował straty w łącznej wysokości 6.200 zł na szkodę
J. M., przy czym dopuścił się tego czynu w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie
od 4 kwietnia 2008r do 18 grudnia 2009r kary łącznej 2 lat 6 miesięcy pozbawienia
wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Szubinie z 23 września 2008r w
sprawie sygn. II K 46/08, którą połączono jednostkowe kary pozbawienia wolności
orzeczone za przestępstwa z art.l60§l kk oraz 280§1 kk i art.l3§l kk w zw. z art.280§l
kk w zw. z art.l 1§2 kk w zw. z art.12 kk oraz z art.280§l kk w zw. z art.12 kk oraz z
art. 13§2 kk w zw. z art.280§1 kk oraz z art.l90§l kk, tj. przestępstwa z art.279§l kk w
zw. z art.64§l kk;

- w nocy z 2 na 3 lutego 2010r w S. na parkingu strzeżonym przy ul.
Leśnej 69, działając wspólnie i w porozumieniu z T. P. (1) i D.
K., dokonał kradzieży z włamaniem do zbiornika paliwa samochodu marki
(...) o nr rej. (...) w ten sposób, że po wyłamaniu zamka zabezpieczającego
korek wlewu paliwa, z wnętrza zbiornika na paliwo dokonał zaboru w celu
przywłaszczenia 260 litrów oleju napędowego wartości 1.040,88 zł , czym
spowodował straty w łącznej wysokości 1.087,24 zł na szkodę (...)
Handlowo-Usługowego (...) sp. z o.o. w B., przy czym dopuścił się tego
czynu w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 4 kwietnia 2008r do 18 grudnia 2009r kary
łącznej 2 lat 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego
w S. z 23 września 2008r w sprawie sygn. II K 46/08, którą połączono
jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone za przestępstwa z art.l60§l kk oraz
280§1 kk i art. 13§ 1 kk w zw. zart.280§l kk w zw. z art. 11 §2 kk wzw. z art.12 kk oraz
z art.280§l kk w zw. z art.12 kk oraz z art.l3§2 kk w zw. z art.280§l kk oraz z art.l90§l
kk, tj. przestępstwa z art.279§l kk w zw. z art.64§l kk;

4

-

w nocy z 2 na 3 lutego 2010r w S. na parkingu strzeżonym przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. P. (1) i D. K., dokonał kradzieży z włamaniem do zbiornika paliwa samochodu marki ,,V.'' nr rej. (...) w ten sposób, że po zerwaniu kłódki zabezpieczającej korek wlewu paliwa i uszkodzeniu ww. korka, z wnętrza zbiornika na paliwo dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 50 litrów oleju napędowego o wartości 200,17 zł, czym spowodował straty w łącznej wysokości 246,53 zł na szkodę Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego (...) sp. z o.o. w B., przy czym dopuścił się tego czynu w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 4 kwietnia 2008r do 18 grudnia 2009r kary łącznej 2 lat 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Szubinie z 23 września 2008r w sprawie sygn. II K 46/08, którą połączono jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone za przestępstwa z art. 160§ 1 kk oraz 280§1 kk i art.l3§l kk w zw. zart.280§l kk wzw. z art. 11 §2 kk wzw. z art. 12 kk oraz zart.280§l kk wzw. zart.l2kk oraz z art. 13§2 kk wzw. zart.280§l kk oraz z art. 190§1 kk, tj. przestępstwa z art.279§l kk w zw. z art.64§l kk;

-

w nocy z 5 na 6 lutego 2010r. w S. na terenie (...) przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. P. (1) i D. K., dokonał kradzieży z włamaniem do warsztatu w ten sposób, że po przecięciu przy użyciu nożyc do cięcia metalu, łańcucha z kłódką zabezpieczającego drzwi wejściowe dostali się do wnętrza warsztatu, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch miedzianych kabli spawalniczych od spawarki o dł 20 m każdy oraz czterożyłowy miedziany kabel zasilający do spawarki o dł 7 m o łącznej wartości 670 zł, czym spowodował straty w wysokości 670 zł na szkodę K. Z. (1) przy czym dopuścił się tego czynu w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 4 kwietnia 2008r do 18 grudnia 2009r kary łącznej 2 lat 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Szubinie z 23 września 2008r w sprawie sygn. II K 46/08, którą połączono jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone za przestępstwa z art.l60§l kk oraz 280§ 1 kk i art. 13§1 kk w zw. z art.280§l kk w zw. zart.l 1§2 kk w zw. zart.12 kkorazz art.280§l kk w zw. z art.12 kk oraz z art.l3§2 kk w zw. z art.280§l kk oraz z art.l90§l kk, tj. przestępstwa z art.279§l kk w zw. z art.64§l kk,

-

i za to na podstawie art.279§l kk w zw. z art.91§l kk wymierzył osk. M. K. (1) karę 3 lat pozbawienia wolności;

-

na podstawie art.46§l kk zobowiązał osk. M. K. (1) do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych :

-

J. K. 250 zł,

-

T. M. 11.200 zł,

-

uznał, że oskarżony M. K. (1) dopuścił się tego, że w nocy z 2 na 3 lutego 2010r w S. przy ul. (...) na terenie parkingu, działając wspólnie i w porozumieniu z T. P. (1) i D. K. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z metalowego stojaka trzech butli z gazem (...) o łącznej wartości 289,49 zł, czym spowodował straty w wysokości 289,49 zł na szkodę M. S., czym wyczerpał znamion wykroczenia z art.l 19§1 kw na podstawie art.5§l pkt 4 kpw w zw. z art.45§l kw postępowanie o ten czyn umorzył z uwagi na przedawnienie orzekania.

5

Nadto Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego.

Na podstawie art.427§l i 2 kpk oraz art.438 pkt 2 kpk wyrokowi temu zarzucił: 1. obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie

- naruszenie art.7 kpk w zw. z art.4 kpk, art.410 kpk przez subiektywną ocenę materiału
dowodowego, poprzez bezpodstawne uznanie oskarżonego za winnego zarzucanych mu
aktem oskarżenia czynów, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego złożone w toku
postępowania przygotowawczego w jego pierwszej fazie należy uznać za złożone z
wyłączeniem swobody wypowiedzi i pod wpływem przymusu ze strony
funkcjonariuszy policji;

- naruszenie art.4 kpk, art.5§2 kpk, art.7 kpk w zw. z art.424 kpk polegające na
przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów, w szczególności poprzez niesłuszną
odmowę nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego M.
K. złożonych w postępowaniu sądowym, a także wadliwą interpretację
dowodów, w szczególności opinii sądowo-osmologicznej i opinii biegłego z dziedziny
genetyki, a uznanie za wiarygodne dowodów przemawiających wyłącznie na niekorzyść
oskarżonego przy jednoczesnym i konsekwentnym pomijaniu wszelkich źródeł
dowodowych wskazujących na jego niewinność oraz nie ustalenie w sposób prawidłowy
rzeczywistego stanu faktycznego sprawy.

Podnosząc powyższe zarzuty , na podstawie art.427§l kpk i art.437§l i 2 kpk wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego od dokonania czynów przypisanych mu w punkcie 1 wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna i na uwzględnienie nie zasługiwała.

W ocenie Sądu Okręgowego, brak jest jakichkolwiek podstaw do postawienia Sądowi meriti zarzutu dokonania obrazy rzeczonych przepisów postępowania.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji w niniejszej sprawie oparte zostały o wszechstronną , wnikliwą i kompleksową analizę ujawnionych w sprawie dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej i logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów , chronionej treścią art.7 kpk. Natomiast lektura uzasadnienia sporządzonego przez Sąd orzekający, dowodzi że jest ono bardzo szczegółowe i odniesiono się w nim do wszystkich dowodów przeprowadzonych na rozprawie, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, w sposób przewidziany treścią art.424 kpk. Sąd odwoławczy w pełni się z nim utożsamia, wobec czego czuje się zwolniony od ponownego szczegółowego przywoływania tych samych okoliczności.

6

Apelacja obrońcy w zakresie podniesionych zarzutów obrazy przepisów postępowania, podejmuje w gruncie rzeczy jedynie gołosłowną polemikę z prawidłowymi ustalenia Sądu Rejonowego, prezentując nader wybiórczą i subiektywną optykę dowodów oraz poczynionych na ich podstawie ustaleń. Argumenty przywołane przez autora apelacji żadną miarą nie mogą przekonywać co do tego, iżby dowody, które stanowiły dla Sądu I instancji podstawę ustaleń faktycznych ocenione zostały w wadliwy sposób i obarczone były takimi mankamentami. Tymczasem to właśnie apelujący usiłuje w sposób dowolny wykazać prawdziwość tez postawionych w swym środku odwoławczym, zasadzając je wyłącznie na własnych subiektywnych ocenach i przekonaniach, natomiast przywołana tamże argumentacja, z przytoczonych powodów, w żaden sposób nie może zostać uznana za uprawnioną z punktu widzenia zasady swobodnej oceny zgromadzonych dowodów, prawidłowego rozumowania, a także wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Nie są uprawnione te zarzuty apelującego, wedle których Sąd Rejonowy miałby oprzeć swój wyrok wyłącznie na dowodach niekorzystnych dla oskarżonego, a także, iż swojego stanowiska w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku należycie nie umotywował, stosownie do wymogu przewidzianego treścią art.424 kpk. Apelacja nie dostarcza po temu jakichkolwiek rzeczowo brzmiących argumentów.

Odnosząc się zaś bardziej szczegółowo do poszczególnych zarzutów odwoławczych, stwierdzić należy, co następuje :

Powołany przez obrońcę oskarżonej przepis art.4 kpk (zasada obiektywizmu ) stanowi, że organy prowadzące postępowanie karne obowiązane są badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. Zasada ta jest wyrazem postulatu ustawowego, ażeby ustalenia faktyczne odpowiadały prawdzie, co w postępowaniu sądowym jest osiągalne tylko wtedy, gdy przedmiotem zainteresowania sądu jest cały zebrany w sprawie materiał dowodowy, bez pominięcia istotnych jego części i gdy całokształt tego materiału jest przedmiotem rozważań sądu.

O braku obiektywizmu możemy więc mówić w sytuacji, gdy organy procesowe wykonywały czynności procesowe z pewnym osobistym pozytywnym bądź negatywnym nastawieniem, uprzedzeniem, zaś podejmowane w toku postępowania decyzje były stronnicze, bądź gdy przedmiotem oceny i rozważań sądu orzekającego nie był cały zebrany w sprawie materiał dowodowy (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 16 lutego 1978r IV KR 4/78, OSNKW 1978, nr 4-5, poz.52 ; wyrok Sądu Najwyższego z 29 czerwca 1999r, V KN 459/97, OSN Prok. i Pr. 2000, nr 2, poz.10).

Żadna z tych sytuacji nie zachodzi w niniejszej sprawie.

Waga zasady obiektywizmu nie przesądza o tym, że zarzut obrazy art.4 kpk może sam przez się stanowić podstawę apelacji.

Wręcz przeciwnie - zarzut obrazy art.4 kpk nie może stanowić samodzielnej podstawy apelacji. Przepis ten ma bowiem charakter ogólny, a respektowanie gwarantowanej w nim zasady obiektywizmu (bezstronności) gwarantowane jest w przepisach szczegółowych i dopiero wskazanie ich obrazy może uzasadniać zarzut apelacyjny. Stanowisko takie ugruntowane jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i sądów apelacyjnych (por. wyroki Sądu Najwyższego z 20 kwietnia 2004r, V KK 332/03 Prok. i Pr. 2004/7-8/6 oraz z 1 października 2002r V KKN 238/01 LEX nr 56826, postanowienia Sądu Najwyższego z 6 maja 2003r II KK 31/03 LEX nr 78381, z 13 maja

7

2002r V KKN 90/01 LEX nr 53913, z 28 grudnia 2001r V KKN 329/00 LEX nr 51623 oraz wyrok Sadu Apelacyjnego w Lublinie z 23 czerwca 2004r II AKa 140/04 Prok. i Pr. 2005/4/17).

Z powyższych względów podniesienie zarzutu naruszenia art.4 kpk nie jest zasadne.

Niezasadnie powołuje się obrońca oskarżonego na naruszenie przez Sąd I instancji art.410 kpk.

Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę aktu oskarżenia potwierdzają, jak i tych, które ją podważają (por. wyroki Sadu Najwyższego z 27 kwietnia 1979r, III KR 50/70 OSNPG 1979/10/140), z 30 lipca 1979r III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43, z 14 czerwca 1984r I KR 120/84 OSNPG 1984/12/115, z 1 lutego 1996r III KRN 191/95 i Prok. i Pr. 1996/7-8/11).

Zauważyć w tym miejscu należy, iż zasada określona w art.410 kpk obowiązuje także strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać go na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 30 lipca 1979r, III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43 i z 5 listopada 1997r V KKN 62/97 Prok. i Pr. 1998/2/13).

O naruszeniu tego przepisu może być zatem mowa jedynie wtedy, gdy sąd orzekający pominie jakąś okoliczność ujawnioną w toku rozprawy lub oprze ustalenia faktyczne na okoliczności w toku rozprawy nie ujawnionej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 1997r, IV KKN 103/96 Prok. i Pr. 1997/10/12 ).

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku , przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą wnikliwością i starannością. Skoro więc Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów nie można skutecznie stawiać mu zarzutu naruszenia art.410 kpk.

Tymczasem dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie nie stanowi naruszenia art.410 kpk, co jednoznacznie stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 19 czerwca 2002r V KKN 34/01 (vide: Lex 53912; por. też R.A. Stefański, Komentarz do art.410 kodeksu postępowania karnego [w:] Z. Gostyński (red.) J. Bratoszewski, L. Gardocki, S. M. Przyjemski, R. A. Stefański , S. Zabłocki, Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom II, Dom Wydawniczy ABC 1998). Stąd też podniesienie zarzutu naruszenia art.410 kpk Sąd Okręgowy uznał za niezasadne.

Odnośnie zarzutu obrazu art.5§2 kpk także należało stwierdzić, iż nie znajduje on odzwierciedlenia w całości materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

Naruszenie zasady in dubio pro reo jest możliwe tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Tak więc gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego, nie można mówić o naruszeniu zasady in

8

dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny, wynikającej z treści art.7 kpk (wyrok Sądu Najwyższego z 11 października 2002r - V KKN 251/01, OSN Prok. i Pr. 2003r, nr 11, poz.5).

W przedmiotowej sprawie sąd I instancji nie miał żadnych wątpliwości co do ustaleń faktycznych, których dokonał po ocenie całokształtu materiału dowodowego respektując zasady poprawnego myślenia, co znalazło odzwierciedlenie w rzeczowym i logicznym uzasadnieniu swojego stanowiska. Dlatego nie można przyjąć, że sąd I instancji naruszając zasadę wynikającą z art.5§2 kpk rozstrzygnął wątpliwości na niekorzyść oskarżonych, skoro takowych wątpliwości w ogóle nie powziął.

Zdaniem Sądu Okręgowego ocena dowodów poczyniona przez sąd I instancji jest bezstronna, pełna i wolna od błędów faktycznych czy logicznych oraz zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, natomiast próby jej podważenia przez skarżących są niczym innym jak zwykłą polemiką ze swobodną oceną dowodów, co czyni zarzut obrazy art.7 kpk niezasadny.

Skarżący postawił Sądowi I instancji zarzut naruszenia art.7 kpk poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów.

Odnosząc się do tego zarzutu, stwierdzić należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych , pozostaje pod ochrona prawa procesowego (art.7 kpk) wtedy ,gdy:

-

jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (art.410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art.2§2 kpk),

-

stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art.4 kpk),

- jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i
doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art.424§ 1
pkt 1 kpk).

W ramach realizacji zasady zawartej w art.7 kpk sąd ma prawo uznać za wiarygodne zeznania świadka (lub wyjaśnienia oskarżonego), co do niektórych przedstawionych przez niego okoliczności i nie dać wiary zeznaniom tego samego świadka (czy też wyjaśnieniom oskarżonego), co do innych okoliczności - pod warunkiem jednak, że swoje stanowisko w tej kwestii w sposób przekonywujący (jak ma to miejsce w niniejszej sprawie) uzasadni ( OSNKW 1974/7-8/154, OSNKW 1975/9/133).

Wszystkie te wymogi spełnia ocena dowodów, o której mowa w apelacji (a także pozostałych zebranych w sprawie) dokonana przez Sad I instancji i zaprezentowana w szczegółowym uzasadnieniu wyroku.

Nadto, jak wielokrotnie podkreślano zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie, istotnym czynnikiem kształtującym przekonanie sądu o wartości osobowego środka dowodowego są spostrzeżenia i wrażenia odniesione w toku bezpośredniego przesłuchania na rozprawie.

Kontrola instancyjna oceny dowodów z natury nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z

9

treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów lub logicznej błędności rozumowania i wnioskowania), albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 11 lutego 2004r IV KK 323/03 Prok. i Pr. 2004/8/9).

Skoro więc ocena zebranych w sprawie dowodów, a więc wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków, opinii biegłych i dokumentów dokonana została przez Sąd Rejonowy z należytą starannością i wnikliwością , nie zawiera błędów natury logicznej, jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, to pozostaje ona pod ochroną art.7 kpk.

Obrońca nie wykazał w skardze apelacyjnej , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień oskarżonego i innych dowodów , Sąd dopuścił się obrazy art.7 kpk.

Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

W istocie bowiem apelacja zawiera po prostu odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego i sprowadza się do założenia, że dowody „niekorzystne" dla oskarżonego, są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne te twierdzenia oskarżonego, w których kwestionował swoją winę.

Sąd odwoławczy podzielając w całości argumentację zawartą w rzeczowym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, pragnie w pełni się do niej odwołać, nie dostrzegając w związku z tym konieczności ponownego jej szczegółowego przytaczania.

Należy w tym miejscu zauważyć, iż merytoryczna ocena dowodów w myśl obowiązujących przepisów procesu karnego, należy do sądu orzekającego, który zachowuje bezpośredni kontakt z przesłuchiwanymi osobami. Lektura protokołów przesłuchania zawierających zazwyczaj treść wystylizowaną przez protokolanta , z istoty rzeczy pełną ocenę ogranicza. Spostrzeżenia i wrażenia wynikające z bezpośredniego kontaktu z osobą przesłuchiwaną, umożliwiające ocenę poziomu intelektualnego przesłuchiwanej osoby, jej stanu emocjonalnego w czasie wypowiadania się, a także jej zachowania się i sposobu formułowania wypowiedzi, nie są obojętne dla kształtowania poglądu o wiarygodności przedstawionej relacji.

Tak więc w sytuacji, gdy kontrola apelacyjna uzasadnia stwierdzenie, że zaskarżony wyrok znajduje pełne oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w postępowaniu (art.410 kpk), nie ma podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W szczególności należy zauważyć, że przyznanie się oskarżonego nie było jednorazowe ale kilkakrotne i znajduje potwierdzenie w innych dowodach. Nadto nie jest to tylko samo oświadczenie o przyznaniu się lecz zawiera ono wiele szczegółów przebiegu zdarzeń. Z powyższych wyjaśnień wynika choćby sposób włamywania się do samochodów (przy użyciu śrubokręta) i miejsce zdarzeń. Wyjaśnienia oskarżonego co do kradzieży samochodu ,.A. (...)" są też zgodne z zeznaniami J. M. i T. P. (1), którzy potwierdzili fakt dokonania kradzieży z włamaniem tego samochodu oraz R. R. i K. K. (3) oraz korelują z treścią pisemnej i ustnej opinii osmologicznej.

10

To wyjaśnienia oskarżonego były też podstawą do przeprowadzenia z jego udziałem wizji lokalnej, gdyż wcześniej wyjaśniał, że dokonał także innych kradzieży pojazdów i jest w stanie wskazać gdzie to zrobił i jakie samochody ukradł.

O wiarygodności wyjaśnień oskarżonego złożonych na policji przemawia to. że oskarżony M. K. (1) przed prokuratorem ponownie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, podtrzymał wyjaśnienia złożone w Komisariacie Policji i uzupełnił swoje wyjaśnienia, opisując w jaki sposób dokonał kradzieży.

Należy podzielić stanowisko Sądu I instancji co do powodów nie dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego w tej części, w której wskazywał z jakich powodów ich nie podtrzymuje, a mianowicie że wyjaśnienia zostały na nim wymuszone przez funkcjonariuszy policji. Te twierdzenia oskarżonego są gołosłowne, sprzeczne z zeznaniami świadków, z których jednoznacznie wynika, że żaden z funkcjonariuszy policji nie wpływał w bezprawny sposób na oskarżonego M. K. (1) podczas wykonywania czynności procesowych.

Nadto należy mieć na uwadze to, że oskarżony po zapoznaniu się z okazanymi mu protokołami przesłuchania podejrzanego przyznał, że własnoręcznie pod nimi napisał adnotację o zgodności z jego zeznaniami i złożył swój podpis oraz, że przeczytał te protokoły. Z powyższych wyjaśnień oskarżonego, jednoznacznie wynika więc, że był świadomy tego, jakie złożył wyjaśnienia i znał treść protokołu przed ich podpisaniem.

Nie są zasadne i te argumenty skarżącego w tej części, w której wskazywał, że oskarżony siedział w samochodzie A. (...) z przodu na miejscu pasażera i że zabrał się „na stopa". Z treści pisemnej i ustnej opinii sądowo-osmologicznej wynika, że ślad zapachowy porównawczy oskarżonego M. K. (1) jest zgodny ze śladem zapachowym pobranym z siedzenia kierowcy a. (...) o nr rej. (...) (...) i podważają jego wersję wydarzeń. Oznacza to, że to oskarżony był kierowcą tego samochodu

Mając na uwadze powyższą argumentację, uznać należy, iż rozstrzygnięcie uznające winę oskarżonego M. K. (1) w zakresie przypisanego mu czynu, zasługuje na pełną akceptację.

Orzeczenie o kosztach sądowych oparto o brzmienie przepisów art.635 kpk i 624§1 kpk, mając na uwadze aktualną sytuację majątkową i rodzinną oskarżonego oraz fakt jego pobytu w zakładzie karnym.

11