Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 17 kwietnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy uznał się niewłaściwym miejscowo i przekazał sprawę z powództwa (...) z siedzibą w B. przeciwko (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w (...) z siedzibą w W. o zapłatę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie jako właściwemu.

W uzasadnieniu Sąd Rejonowy podkreślił, że pozwany zgłosił zasadny zarzut niewłaściwości miejscowej sądu, powód w pozwie nie wskazał bowiem okoliczności uzasadniających właściwość sądu według właściwości przemiennej. Zdaniem Sądu powód nie wskazał na czym miało polegać wykonanie umowy w B. – nie sprecyzował czy zapłata miała nastąpić na określony rachunek, czy też z uwagi na siedzibę powoda jako wierzyciela. Powód nie przedłożył również dokumentu stwierdzającego w razie wątpliwości miejsce wykonia umowy (art. 34 k.p.c.), nie wiadomo ponadto czy rachunek wskazany w załączonej do pozwu nocie został zaakceptowany przez pozwanego. Z tego powodu Sąd Rejonowy uznał za zasadne przekazanie sprawy do sądu właściwości ogólnej, w którego okręgu pozwany ma siedzibę.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył powód domagając się jego uchylenia oraz zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego. Zaskarżonemu postanowieniu powód zarzucił naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 34 k.p.c., art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c. oraz art. 200 § 1 k.p.c. co miało istotny na wynik sprawy, a ponadto przepisu prawa materialnego, tj. art. 454 k.c.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że w pozwie właściwość miejscową Sądu Rejonowego w Bydgoszczy uzasadniono treścią art. 454 k.c., jako miejsce wykonania umowy wskazano bowiem siedzibę powoda, tj. B.. Wbrew stanowisku Sądu pierwszej instancji w sprawie nie zachodziły wątpliwości co do miejsca wykonania umowy, o których mowa w art. 34 zd. 2 k.c. (nawet przy założeniu, że wolą stron nie było określenie jako sposobu i miejsca zapłaty przelewu na rachunek bankowy powoda w banku, którego oddział znajduje się również w B.), zatem nieuzasadnione było nałożenie na powoda obowiązku przedłożenia dokumentu potwierdzającego miejsce wykonania umowy.

W odpowiedzi na zażalenie pozwany wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od powoda kosztów postępowania zażaleniowego. W uzasadnieniu pozwany podkreślił, że powód powinien przytoczyć okoliczności faktyczne uzasadniające właściwość sądu, a nie jedynie podstawę prawną określającą miejsce wykonania zobowiązania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Zażalenie powoda podlegało uwzględnieniu.

Stosownie do art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c. powód przytoczył w pozwie okoliczności faktyczne uzasadniające właściwość przemienną sądu, określoną według miejsca wykonania umowy (art. 34 k.p.c.), podał bowiem, że miejscem tym „ zgodnie z art. 454 Kodeksu cywilnego, była siedziba powódki, tj. B.” (zob. k. 3 akt sprawy).

Zdaniem Sądu Okręgowego powołanie się przez powoda na oddawczy charakter świadczenia pieniężnego – będącego przecież przedmiotem żądania w niniejszej sprawie – i w konsekwencji na powinność spełnienia świadczenia w miejscu siedziby wierzyciela (art. 454 § 1 zd. 2 k.c.) jednoznacznie wynika z treści pozwu, co oznacza, że nie było potrzeby odrębnego uzasadniania powyższej okoliczności (zob. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 2005 r., III CZP 28/05, OSNC 2006, nr 4, poz. 61). Powołując się na tą okoliczność powód mógł zatem, stosownie do art. 31 w zw. z art. 34 k.p.c., wytoczyć powództwo przed Sąd Rejonowy w Bydgoszczy jako właściwy dla miejsca wykonania umowy.

Na marginesie jedynie wypada podnieść, że skarżący słusznie wywodzi, iż w przypadku gdy dłużnik nie zastosował się do żądania zapłaty na wskazany przez wierzyciela rachunek bankowy (a taki sposób zapłaty nie wynika z umowy zawartej pomiędzy stronami) brak podstaw do uznania, że miejscem spełnienia świadczenia jest siedziba banku (lub jego oddziału) prowadzącego ten rachunek. Za miejsce spełnienia świadczenia należy w takim przypadku, ze wszystkimi tego konsekwencjami procesowymi, uważać siedzibę wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 14 lutego 2002 r., III CZP 81/01, OSNC 2002, nr 11, poz. 131).

Mając na uwadze przytoczone okoliczności Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., jak również art. 108 § 2 k.p.c.