Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Powód Zrzeszenie (...) w I. wniósł o zasądzenie od pozwanej Gminy (...)na swoją rzecz kwoty 5.275,22 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 marca 2012 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu powód podał, że wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2007 r. Sąd Rejonowy w Inowrocławiu nakazał, aby I. N., T. N., B. N. i M. N. oraz małoletni D. N. i N. N. opuścili i wydali powodowi lokal mieszkalny położony w I. przy ul. (...), jednocześnie ustalając, że wyżej wskazanym osobom przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego. Tym samym wstrzymał wykonanie eksmisji. Powód wskazał nadto, że w dniu 4 września 2007 r. podpisał z pozwaną umowę najmu lokali najej rzecz celem realizacji wyroków eksmisyjnych, którą objęty został także powyższy lokal przy ul. (...). Aneksem do umowy ustalono wysokość czynszu najmu na 6 zł/m ^{( 2)}. Zatem odnośnie przedmiotowego lokalu wyniósł on 614,34 zł i był uiszczany przez pozwaną do sierpnia 2010 r., kiedy to umowa najmu wygasła. Od tego czasu pozwana przestała wykonywać ciążący na niej obowiązek i w okresie od lipca 2011 r. do lutego 2012 r. nie złożyła lokatorom oferty umowy najmu lokalu socjalnego, co skutkowało wezwaniem do zapłaty odszkodowania za powyższy okres. Nadto powód zaznaczył, że w podanym okresie uprawnieni do lokalu socjalnego nie uiszczali żadnych opłat. Obliczając odszkodowanie powód przyjął stawkę podaną w powyższym aneksie oraz doliczył do tego opłaty dodatkowe w kwocie 360,50 zł, co dało łącznie kwotę 5.275,22 zł (8 miesięcy x 614,34 zł + 360,50 zł).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 4 lipca 2013 r. Sąd Rejonowy w Inowrocławiu orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana w sprzeciwie od powyższego nakazu wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu wskazując, że roszczenie nie zostało udowodnione, przede wszystkim w zakresie wystąpienia szkody i jej wysokości.

Wyrokiem z dnia 2 grudnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Inowrocławiu zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4.914,72 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 marca 2012 r. do dnia zapłaty (punkt 1), oddalił powództwo w pozostałej części (punkt 2) oraz zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.292,33 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (punkt 3).

1

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i rozważaniach prawnych:

Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2007 r. Sąd Rejonowy w Inowrocławiu nakazał pozwanym I. N., T. N., B. N., M. N. oraz małoletnim D. N. i N. N., reprezentowanym przez rodziców I. i T. N., aby opuścili i wydali powodowi lokal mieszkalny nr (...) położony w I. przy ul. (...). Jednocześnie Sąd ustalił prawo pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego oraz wstrzymał wykonanie orzeczenia o opróżnieniu lokalu do czasu złożenia im przez Gminę (...)oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Wyrok eksmisyjny jest prawomocny od dnia 29 maja 2007 r.

W dniu 4 września 2007 r. powód podpisał z pozwaną w niniejszej sprawie umowę najmu dotyczącą wynajęcia lokali w celu realizacji wyroków eksmisyjnych z prawem do lokali socjalnych. Umowa ta obejmowała także powyższy lokal zajmowany przez wskazanych lokatorów. Umowa obowiązywała do sierpnia 2010 r. i nie została przedłużona. Z aneksu do niej z dnia 18 lutego 2009 r. wynikało, że ustalona pomiędzy stronami stawka czynszu za mieszkanie przy ul. (...) w I. od dnia 1 stycznia 2009 r. wynosiła 6 zł za 1 m ^a powierzchni użytkowej lokalu. Po wygaśnięciu umowy pozwana przestała wykonywać nałożony na nią obowiązek wynikający z wyroku z dnia 24 kwietnia 2007 r. i w okresie od lipca 2011 r. do lutego 2012 r. nie złożyła oferty najmu lokalu, socjalnego zajmującym powyższy lokal.

Powód w piśmie z dnia 21 lutego 2012 r. wezwał pozwaną do zapłaty w terminie do dnia 1 marca 2012 r. kwoty 7.787,08 zł tytułem odszkodowania.

Uprawnieni do otrzymania lokalu socjalnego w okresie objętym pozwem, tj. od lipca 2011 r. do lutego 2012 r. nie regulowali jakichkolwiek opłat związanych z korzystaniem z lokalu mieszkalnego położonego w I. przy u. (...)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zaprezentowane przez stronę powodową dokumenty, za wyjątkiem załączonych zbiorczych faktur oraz wyliczeń, których miałoby wynikać, że w okresie objętym pozwem wysokość dodatkowych opłat wyniosłą 360,50 zł. Zdaniem Sądu dokumenty są nieprzejrzyste, nieczytelne oraz budzą wątpliwości co do rzeczywistej liczby osób zamieszkujących przedmiotowy lokal. Wobec tego nie mogły zostać zweryfikowane.

Przechodząc do rozważań prawnych Sąd Rejonowy wskazał, że roszczenie jest usprawiedliwione co do zasady i znajduje oparcie w treści art. 417 § 1 k.c. w zw. z art. 18 ust.

2

5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

Biorąc pod uwagę, iż osoby uprawnione do otrzymania lokalu socjalnego w sprawie w okresie od lipca 2011 r. do lutego 2012 r. nadal używały przedmiotowy lokal, nie regulowały w tym czasie na rzecz powoda jakichkolwiek opłat związanych z korzystaniem z tego mieszkania, a pozwana w tym czasie nie złożyła lokatorom oferty zawarcia umowy lokalu socjalnego, Sąd doszedł do przekonania, że roszczenia powoda jest usprawiedliwione, jednak nie w pełnej wysokości, lecz do kwoty 4.914 ,72 zł (102,39 m ² powierzchni użytkowej lokalu x 6 zł/m ² = 614,34 zł miesięcznie tytułem czynszu zgodnie z umową łączącą strony z dnia 4 września 2007 r. x 8 miesięcy). O odsetkach ustawowych Sąd orzekł na podstawie art. 476 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i 2 k.c.

O kosztach procesu natomiast Sąd Rejonowy orzekł w myśl art. 100 k.p.c. stosując zasadę stosunkowego ich rozdzielenia i przyjmując, że powód wygrał sprawę 93 %.

Apelację od powyższego wyroku, w części dotyczącej punktu 1 i 3 sentencji, złożyła pozwana wnosząc o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Pozwana zarzuciła Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisu prawa materialnego w postaci art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego poprzez uznanie, że powód posiada legitymację czynną do dochodzenia od pozwanej odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego osobie uprawnionej na podstawie art. 18 ust. 5 powyższej ustawy. Ponadto - „z ostrożności procesowej" - pozwana zarzuciła:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego w postaci art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na dowolnym i fragmentarycznym rozważeniu materiału dowodowego, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności poprzez przyjęcie za udowodnione wysokości szkody na podstawie przedłożonych przez powoda dokumentów (art. 245 k.p.c), a ponadto poprzez niewskazanie tychże dowodów,

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci:

a) art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że powód wykazał zarówno wysokość szkody oraz zaistnienie związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zaniechaniem,

3

b) art. 18 ust. 3 i 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego poprzez przyjęcie, że powód udowodnił wysokość dochodzonego odszkodowania. Powód w odpowiedzi na apelację pozwanej wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł także powód w zakresie punktu 2 sentencji, tj. w części oddalającej powództwo co do kwoty 360,50 zł. Zarzucił on Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisów prawa procesowego w postaci:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego i uznanie, że dowody przedstawione przez powoda w postaci faktur oraz dokonanych wyliczeń są dowodami nieprzejrzystymi i budzącymi wątpliwości co do ilości osób zamieszkujących w nieruchomości i nie wystarczają do wykazania zasadności oraz wysokości dochodzonej kwoty, podczas gdy z przedłożonych w toku postępowania dokumentów w sposób niewątpliwy wynika wysokość poniesionej w tym zakresie szkody,

2.  art. 328 § 2 k.p.c. poprzez sporządzenie uzasadnienia w sposób lakoniczny, uniemożliwiający poznanie motywów dlaczego Sąd uznał przedłożone faktury wystawione na rzecz powoda za usuwanie nieczystości płynnych i stałych za niewystarczające dla wykazania zasadności całego dochodzonego roszczenia.

Wskazując na powyższe powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez' zasądzenie ponad kwotę 4.914,72 zł kwotę 360,50 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 marca 2012 r. do dnia zapłaty, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Obie apelacje nie są zasadne.

Sąd pierwszej instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, o jakiej mowa w art. 233 § 1 k.p.c, które to ustalenia Sąd odwoławczy akceptuje i przyjmuje za podstawę także własnego rozstrzygnięcia. Z ustaleń tych Sąd Rejonowy wyprowadził właściwe wnioski i w konsekwencji wydał trafne rozstrzygnięcie.

4

Analiza podnoszonych w obu apelacjach zarzutów nakazuje w pierwszej kolejności rozważyć główny zarzut podniesiony przez pozwaną w jej środku odwoławczym, a dotyczący braku legitymacji procesowej czynnej po stronie powoda w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy wskazuje, że powyższy zarzut nie jest uzasadniony. Przede wszystkim zauważyć należy, że art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity - Dz. U. 2014 r., poz. 150; dalej: „u.o.p.l.") wprost stwierdza, że ilekroć w ustawie jest mowa o właścicielu - należy przez to rozumieć wynajmującego lub inną osobę, z którą wiąże lokatora stosunek prawny uprawniający go do używania lokalu. Przepis ten odrywa więc pojęcie właściciela od. stosunku prawa rzeczowego, przenosząc go na grunt prawa zobowiązań. W konsekwencji w rozumieniu omawianej ustawy właścicielem jest nie tylko ten, komu przysługuje prawo własności, lecz każdy, kto zawiera umowę najmu jako wynajmujący lub oddaje lokal do używania na podstawie innego tytułu prawnego. Z uwagi na tak określoną definicję właściciela, inne rozumienie tego pojęcia na gruncie art. 18 ust. 5 u.o.p.l. jest nieuprawnione. Wobec tego stwierdzić należy, że tytuł prawny powoda do administrowania lokalem nr (...) położonym w budynku przy ul. (...), który jak dotąd nie został odwołany, mieści się w pojęciu właściciela określonym art. 2 ust. 1 pkt 2 u.o.p.1. Nadto zaznaczyć wypada, że tytuł ten, który od samego początku oparty jest na pełnomocnictwie z 1990 r. i przez kolejne lata nie uległ zmianie, był honorowany przez pozwanego, o czym świadczy treść umowy z dnia 4 września 2007 r. dotyczącej wynajmu lokali na rzecz Miasta I.. W § 1 tej umowy wskazano, że powód jako wynajmujący posiada tytuł prawny do jej zawarcia i jest administratorem lokali, stanowiących własność osób fizycznych, które mogą być oddane w. podnajem osobom wskazanym przez najemcę, czyli pozwanego. Dodatkowo zaznaczyć należy, że prawomocny wyrok eksmisyjny przeciwko lokatorom przedmiotowej nieruchomości został wydany w sprawie z powództwa powoda, co wskazuje na to, że nie było podstaw do kwestionowania jego legitymacji czynnej w tym postępowaniu jako wynajmującego. Jednocześnie nie bez znaczenia jest okoliczność, że pozwana w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji w ogóle nie podnosiła kwestii braku legitymacji powoda, wskazując jedynie, że nie udowodnił on wystąpienia szkody w rozumieniu art. 417 k.c. Jak wynika z akt sprawy, we wcześniejszych kontaktach z powodem dotyczących przedmiotowego lokalu, pozwana nie miała wątpliwości co do jego uprawnień jako administratora, które zresztą są nadal wykonywane, albowiem brak dowodów na to, aby właściciel lokalu się temu sprzeciwił. Biorąc pod uwagę powyższe, pogląd zaprezentowany w uchwale Sądu Najwyższego, na którą zwróciła uwagę pozwana w apelacji, nie może mieć

5.

odniesienia do niniejszej sprawy, albowiem powód posiada tytuł prawny do dochodzenia od gminy odszkodowania, o którym mowa w art. 18 ust. 5 u.o.p.l.

Przechodząc do pozostałych zarzutów zawartych w apelacji pozwanej, które zostały podniesione „z ostrożności procesowej" stwierdzić należy, że one również nie mogły zostać uwzględnione. Wszystkie te zarzuty sprowadzały się do tego, że w ocenie pozwanej Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że powód w myśl art. 6 k.c. udowodnił wysokość szkody. Takie stanowisko nie jest uprawnione. Powód wyliczając należne mu odszkodowanie oparł się na stawce 6 zł/m ², która była przewidziana umową łączącą go z pozwaną z dnia 4 września 2007 r. Wskazać należy, że powyższa stawka nie jest w żadnym razie nadmierna, albowiem Sądowi Okręgowemu z urzędu wiadome jest, że w obrocie obowiązują także inne kwoty, przewyższające podaną przez powoda i oscylujące w granicach 9-10 zł/m ². Tym samym Sąd Rejonowy, w oparciu o treść umowy z dnia 4 września 2007 r., prawidłowo przyjął, że powód udowodnił swoje roszczenie co do wysokości, odnośnie kwoty, jaką mógłby miesięcznie otrzymywać tytułem czynszu w okresie objętym pozwem, gdyby dysponował przedmiotowym lokalem.

Przystępując do rozpatrzenia zarzutów zawartych w apelacji powoda, Sąd Okręgowy w pierwszym rzędzie wskazuje, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku ujawnia sferę motywacyjną orzeczenia w sposób umożliwiający poddanie jej ocenie instancyjnej. Zatem zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. nie jest usprawiedliwiony. Podkreślić należy, że obraza powyższego przepisu może być skutecznym zarzutem tylko w tych wyjątkowych okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu całkowicie uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu^ który doprowadził do wydania orzeczenia Tub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 06.12.2013 r., 1 ACa 764/13, LEK nr 1416125). Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy stwierdza, że granice swobodnej oceny dowodów nie zostały przekroczone przez Sąd pierwszej instancji przy ocenie faktur i wyliczeń dotyczących żądania zapłaty kwoty 360,50 zł. Wobec tego, również i ten zarzut nie był uzasadniony. Zauważyć należy, że to na twierdzącym spoczywa ciężar wykazania swoich twierdzeń. Winien on tak to uczynić, aby przekonać sąd do swojego stanowiska. Oznacza to, że dowody mające przemawiać za zasadnością roszczenia powinny w sposób nie budzący wątpliwości wskazywać, że istotnie roszczenie, zarówno co do zasady, jak i wysokości, jest zasadne. Tego kryterium nie spełniają powyższe faktury i wyliczenia, albowiem z ich treści jasno nie wynika, w jaki sposób ustalane są poszczególne jednostkowe

6

stawki za ubytki wody i wywóz nieczystości, a ponadto powód nie wykazał, że w okresie objętym pozwem w przedmiotowym lokalu faktycznie zamieszkiwało sześć osób. Wobec tego Sąd Rejonowy słusznie oddalił żądanie w zakresie kwoty 360,50 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił obie apelacje jako niezasadne.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 2 k.p.c. zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 240 zł, stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami wywołanymi wniesieniem obu apelacji i ich ostatecznym oddaleniem (300 zł - 60 zł, § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - t.j. Dz. U. 2013 r., 461 oraz § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z §6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu-t.j. Dz. U. 2013 r., 490).