Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Wnioskodawca L. G. wniósł o zniesienie współwłasności nieruchomości zabudowanej, położonej w T. przy ulicy (...), stanowiącej działkę numer (...) o powierzchni 1916 m.kw., dla której Sąd Rejonowy w Tucholi prowadzi księgę wieczystą Kw nr (...), poprzez podział i ustanowienie odrębnych własności lokali mieszkalnych i użytkowych oraz o rozstrzygnięcie o kosztach postępowania.

W uzasadnieniu wskazał, że jest współwłaścicielem przedmiotowej nieruchomości w udziale wynoszącym 1/3 części, natomiast uczestnikom A. Ł. i J. Ł. przysługuje udział w 2/3 części. Nieruchomość jest zabudowana budynkiem mieszkalnym, dwukondygnacyjnym, budynkiem gospodarczym parterowym przylegającym do budynku mieszkalnego oraz garażami. Wnioskodawca wskazał aktualny na dzień złożenia wniosku stan nieruchomości - budynku mieszkalnego, w którym znajdowało się siedem lokali mieszkalnych, z czego lokale numer (...) były zajmowane przez wnioskodawcę, zaś lokal numer (...) oraz pomieszczenia gospodarcze były zajmowane przez uczestników postępowania. Wnioskodawca podniósł, iż uczestnicy korzystają z nieruchomości ponad swój udział i w celu uniknięcia sporów oraz ustalenia zasad ponoszenia kosztów i uzyskiwania przychodów z nieruchomości, zachodzi konieczność zniesienie współwłasności przez podział w naturze. We wniosku wnioskodawca wskazał, aby na jego własność przyznać lokale mieszkalne numer (...), lokal użytkowy, położony na parterze budynku mieszkalnego i garaż murowany posadowiony na działce wraz ze stosownym udziałem w nieruchomości wspólnej i ewentualnie zasądzenie dopłat tytułem wartości udziałów.

Uczestnicy, na początkowym etapie postępowanie, wnieśli o ugodowe zakończenie postępowania poprzez przyznanie na ich własność całej nieruchomości wraz ze spłatą na rzecz wnioskodawcy, czemu wnioskodawca się sprzeciwił.

Postanowieniem z dnia 24 kwietnia 2008 roku Sąd umorzył postępowanie wobec uczestnika J. Ł., albowiem uczestnik ten w toku niniejszego postępowania przeniósł swój udział w przedmiotowej nieruchomości na rzecz uczestniczki A. Ł..

Uczestniczka A. Ł. w toku prowadzonego postępowania wniosła o rozliczenie

1

nakładów, które poniosła na nieruchomość w postaci przystosowania pomieszczenia magazynowego na lokal mieszkalny numer (...), adaptacji nieużytkowego poddasza na lokal mieszkalny, nakładów inwestycyjnych w hurtowni i w lokalu stanowiącym sklep oraz w postaci ogrodzenia tylnej części działki i wstawienia bramy wejściowej. Uczestniczka podniosła, iż na poniesione nakłady posiada stosowną dokumentację (k. 379-380 akt).

Wnioskodawca podtrzymał swój pierwotny wniosek odnośnie przyznania na własność lokali mieszkalnych numer (...) wraz z przynależnymi do nich pomieszczeniami przynależnymi, lokalu użytkowego w postaci garażu o powierzchni 14,69 m.kw. wraz z pomieszczeniami p rzyga razowym i oraz części ogrodu, stosownie do posiadanego udziału we współwłasności i jednocześnie wniósł o nieuwzględnienie zarzutów uczestniczki odnośnie nakładów z uwagi na brak dowodów.

Postanowieniem z dnia 16 listopada 2012 roku w sprawie I Ns 110/08 Sąd Rejonowy w Tucholi dokonał zniesienia współwłasności nieruchomości położonej w T. przy ulicy (...), stanowiącej zabudowaną działkę nr (...) dla której Sąd Rejonowy w Tucholi prowadzi księgę wieczystą KW nr (...) w ten sposób, że ustanowił odrębną własność lokali mieszkalnych (...) oraz lokali użytkowych (...), (...) oraz C szczegółowo opisanych w punkcie 1 postanowienia według projektu podziału nieruchomości sporządzonego przez biegłego R. G.. W punkcie 2 postanowienia sąd ustalił wartość przedmiotu postępowania na 1.180.000 zł. Następnie sąd przydzielił na rzecz wnioskodawcy L. G. własność odrębnych lokali mieszalnych nr (...) oraz własność lokalu użytkowego oznaczonego literą C, a na rzecz uczestniczki A. Ł. własność lokali mieszkalnych (...) oraz lokali użytkowych oznaczonych literami (...) i (...) (pkt 3) . W kolejnym punkcie sąd zasądził od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy spłatę z tytułu wyrównania jej udziału we współwłasności w kwocie 3.933,50 zł (pkt 4). W kolejnych punktach (5 i 6) sąd rozstrzygnął w przedmiocie kosztów sądowych należnych od wnioskodawcy i uczestniczki Skarbowi Państwa - Sądowi Rejonowemu w Tucholi.

Sąd rejonowy rozpoznający niniejszą sprawę w I instancji, oparł swoje rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie, na następujących ustaleniach faktycznych:

L. G. i A. Ł. są współwłaścicielami nieruchomości położonej w T. przy ulicy (...), działki numer (...), zabudowanej domem mieszkalnym.

2

Nieruchomość zabudowana jest dwukondygnacyjnym budynkiem ze strychem w zabudowie ulicowej, z dwoma dwukondygnacyjnymi oficynami oraz parterowym budynkiem użytkowym i budynkiem garażowo-gospodarczym. Działka w części niezabudowanej pomiędzy budynkami zagospodarowana jest jako wspólne podwórze wraz z terenem rekreacyjnym z elementami małej architektury ogrodowej. Za budynkiem garażowo-gospodarczym znajduje się zespół trzech kontenerów blaszanych, nie związanych z gruntem w sposób stały. W budynku znajduje się siedem lokali mieszkalnych, w tym lokal numer trzy zajmowany jest przez wnioskodawcę, zaś lokal numer siedem jest zajmowany przez uczestniczkę. Oprócz tego są dwa lokale użytkowe, jeden wykorzystywany przez uczestniczkę oraz pomieszczenie garażowe. W związku z charakterystyką budynku mieszkalnego, dotyczącą położenia poszczególnych lokali i innych pomieszczeń oraz mając na uwadze przepisy prawa dotyczące własności lokali, w istniejących budynkach wyodrębnić można siedem lokali mieszkalnych, oznaczając je numerami od 1 do 7, wraz z przynależnymi do nich pomieszczeniami w postaci piwnic, strychów i pomieszczeń gospodarczych, a także w postaci pomieszczeń stanowiących schowki przy schodach. Powierzchnie tych lokali wraz z pomieszczeniami przynależnymi to odpowiednio 73,68 m.kw., 94,06 m.kw., 153,13 m.kw., 188,02 m.kw., 48,87 m.kw., 58,80 m.kw. i 118,82 m.kw. Jednocześnie w ramach istniejących pomieszczeń użytkowych można wyodrębnić dwa lokale użytkowe (...) o powierzchni 24.59 m.kw. i (...) o powierzchni 203,90 m.kw., w tym do lokalu (...) przynależne są pomieszczenia magazynowe. W budynku garażowo-gospodarczym wyodrębnić można jeden lokal użytkowy C, stanowiący garaż, o powierzchni 14,69 m.kw. Suma powierzchni wszystkich lokali mieszkalnych, użytkowych i pomieszczeń przynależnych to 978,56 m.kw. Suma powierzchni danego lokalu mieszkalnego i pomieszczeń, w stosunku do ogólnej powierzchni wszystkich lokali i pomieszczeń, wyznacza udział w nieruchomości wspólnej, związany z własnością danego lokalu. Całkowita wartość wszystkich lokali i udziałów w części wspólnej to kwota 1.180.000 złotych, na którą składa się wartość lokalu mieszkalnego numer jeden wraz z udziałem w kwocie 101.800 złotych, lokalu numer (...) - 122.800 złotych, lokalu numer trzy 146.200 złotych, lokalu numer cztery - 194.400 złotych, lokalu numer pięć -- 63.600 złotych, lokalu numer sześć - 67.300 złotych, lokalu numer siedem - 164.500 złotych, lokalu użytkowego (...) - 60.300 złotych, lokalu (...) - 248.600 złotych i lokalu C - 10.500 złotych. Na aktualną wartość lokali wpływ miały poczynione nakłady. Istniejące na nieruchomości garaże blaszane i kontenery, nie stanowią elementów trwale związanych z gruntem i nie podlegają wycenie nieruchomości.

3

Nieracjonalnym jest rozdrobnienie pozostałej części działki, stanowiącej grunt niezabudowany, stanowiący część wspólną, konieczną do korzystania z wyodrębnionych lokali mieszkalnych i użytkowych, wobec możliwości wyodrębnienia takiej liczby lokali, jak to wynika z powyższej opinii biegłego, jak również z uwagi na konieczność ustanowienia w takiej sytuacji służebności drogowych oraz na istniejącą tzw. małą architekturę tego terenu.

Wtoku niniejszego postępowania uczestniczka dokonała przebudowy jednego z lokali mieszkalnych, numer siedem, który sama zajmuje, poprzez adaptację strychu w 2001 roku.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie całościowej opinii biegłego R. G. z dnia 20 kwietnia 2012 roku, uzupełnionej opinią ustną przed Sądem (k.502 akt), która w całości stanowiła podstawę do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie oraz na podstawie opinii biegłego geodety J. S. z dnia 7 marca 2002 roku i dokumentów oraz okoliczności, które pomiędzy zainteresowanymi nie były sporne.

W tak ustalonym stanie faktycznym sąd I instancji wywiódł, że zgodnie z treścią art. 210 kc każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności i wniosek taki może w szczególności dotyczyć zniesienia współwłasności przez podział fizyczny (art. 211 kc), chyba że podział taki byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości. Ustawodawca daje pierwszeństwo podziałowi fizycznemu, przed innymi sposobami zniesienia współwłasności, co akcentuje w art. 212 § 2 kc. Mając na uwadze przesłanki negatywne w możliwości zniesienia współwłasności przez podział fizyczny Sąd ustalił, że w niniejszej sprawie takie nie występowały i współwłasność przedmiotowej nieruchomość mogła zostać zniesiona przez podział fizyczny w postaci wyodrębnienia lokali mieszkalnych oraz użytkowych. W tym zakresie przesądził to biegły R. G. w swojej opinii z dnia 20 kwietnia 2012 roku, a także powoływani w sprawie wcześniej inni biegli.

Sąd wskazał, że wniosek w sprawie został złożony do Sądu w dniu 7 lutego 2000 roku. Stosunkowo długi okres trwania niniejszego postępowania wynikał z faktu jego zawieszenia w dniu 25 marca 2002 roku, na skutek innego toczącego się postępowania w sprawie i podjęcia dopiero po jego zakończeniu w dniu 2 kwietnia 2008 roku. W sprawie były wcześniej sporządzane opinie biegłych na okoliczność sposobu zniesienia współwłasności, aczkolwiek straciły one swoją aktualność z uwagi na zmiany dotyczące zakresu w którym strony korzystały z rzeczy wspólnej (w tym wskutek przejęcia przez

4

uczestniczkę udziału jednego z poprzednich współwłaścicieli), a po drugie - zaistniała konieczność sporządzenia nowej opinii, zawierającej projekt podziału nieruchomości, który uwzględniałby aktualny stan faktyczny istniejących w budynkach pomieszczeń, aby wydane na tej podstawie postanowienie Sądu, było w całości wykonalne i mogło stanowić podstawę do ujawnienia zmian w dotychczasowej księdze wieczystej oraz w nowo założonych księgach wieczystych dla projektowanych nieruchomości, będących od tej pory lokalami odrębnymi. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego R. G., zakreślając mu obszerne i całościowe zlecenie, które, zdaniem Sądu, ten biegły wykonał w sposób pełny, jasny, zgodny z istniejącym stanem pomieszczeń w budynku oraz z uwzględnieniem obowiązujących przepisów, w tym w szczególności ustawy o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 roku, która zawiera przesłanki uznania i wydzielenia odrębnych lokali mieszkalnych, ustaleń odnośnie udziałów w nieruchomości wspólnej i ich wielkości.

Opinia ta, zdaniem Sądu, w sposób bezsporny wskazuje na możliwość wyodrębnienia siedmiu lokali mieszkalnych oraz trzech lokali użytkowych, w oparciu o które można było dokonać zniesienia współwłasności nieruchomości, położonej w T. przy ulicy (...). Opinia w tym zakresie była zgodna ze stanem faktycznym i zgodna ze obowiązującym prawem - została wydana w oparciu o przepisy wskazanej wyżej ustawy o własności lokali i uwzględnia jej zapisy. Nadto Sąd wskazał, że przedstawiony w opinii projekt podziału de facto odnosił się do już zastanego stanu i faktycznie istniejących w budynkach lokalach. Stan ten determinował wskazany sposób podziału, a skoro nie było przeszkód prawnych do jego uwzględnienia, to tym samym był jak najbardziej uzasadniony i racjonalny. W ramach istniejącego stanu faktycznego biegły dokonał uporządkowania istniejących innych pomieszczeń, czyniąc je przynależnościami do danego lokalu, czy to mieszkalnego czy użytkowego, mając na uwadze ich funkcjonalność i przydatność. Jednocześnie ustalono, iż brak jest racjonalnych podstaw do dokonania dodatkowego zniesienia współwłasności w drodze podziału fizycznego części nieruchomości, która pozostaje niezabudowana, przy czym dotyczy to także części ogrodowej nieruchomości.

W konsekwencji powyższego Sąd w punkcie I postanowienia dokonał zniesienia współwłasności nieruchomości poprzez wyodrębnienie wskazanych lokali mieszkalnych i użytkowych, odwołując się w tym zakresie w pełni do opinii biegłego R. G. z dnia 20 kwietnia 2012 roku, na podstawie art. 211 kc w związku z art. 623 i 621 kpc. Wartość nieruchomości Sąd ustalił także na podstawie opinii biegłego R. G.,

5

który obszernie wskazał na przesłanki, prowadzące do takich ustaleń, w które to wartości nie były przez zainteresowanych kwestionowane (punkt 2 postanowienia).

W punkcie 3 postanowienia Sąd przyznał na własność poszczególnych zainteresowanych, określone w punkcie 1 lokale mieszkalne i użytkowe, na podstawie wskazanych wyżej przepisów, i w tym zakresie Sąd uwzględnił wniosek współwłaściciela, L. G.. Po pierwsze, był on uzasadniony z tego względu, iż uwzględniał w części istniejący dotychczas stan faktyczny, albowiem wnioskodawca zajmował do tej pory lokal numer (...), który został mu przyznany na własność, uczestniczka zaś zajmuje lokal numer (...) oraz korzysta z jednego lokalu użytkowego, które zostały jej przyznane na własność. W pozostałym zakresie lokale były zajmowane przez najemców i w tym zakresie aspekt faktycznego korzystania z nich nie miał decydującego znaczenia. Stanowisko wnioskodawcy w sprawie przyznania poszczególnych lokali było od samego początku konsekwentne, wnioskodawca nie zmieniał swoich twierdzeń w tym zakresie. Z kolei uczestniczka w toku postępowania, które było prowadzone po okresie zawieszenia, w zasadzie nie brała aktywnego, systematycznego udziału w sprawie, w szczególności na wyznaczonych w sprawie posiedzeniach jawnych, i nie przedstawiła swojego projektu podziału. Nadto wniosek zgłoszony przez L. G. odzwierciedlał wysokość udziałów współwłaścicieli w całej nieruchomości -wartość lokali wraz z udziałami, które zostały przyznane wnioskodawcy na wyłączną własność, tylko nieznacznie jest niższa od wartości jego udziału, o czym świadczy wysokość zasądzonej w punkcie 4 spłaty, mając na uwadze stosunkowo znaczną wartość całego przedmiotu postępowania. Stosownie zaś do treści art. 623 kpc Sąd dokonuje podziału w naturze, na części odpowiadające wartością udziałom współwłaścicieli. Różnice wartości wyrównuje się poprzez dopłaty pieniężne, i na tej podstawie Sąd zasądził od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy kwotę 3.933,50 złotych (punkt 4 postanowienia), która to kwota przewyższa wartość jej udziału, wynoszącego 2/3, a która wynika z wartości przyznanych poszczególnych lokali wraz z przysługującymi do nich prawami.

W związku z rozstrzygnięciem, zawartym w punkcie 4 postanowienia. Sąd nie uwzględnił zarzutu uczestniczki odnośnie zwrotu poczynionych przez nią nakładów na poszczególne lokale z powodu braku ich udowodnienia w toku niniejszego postępowania. Zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na podstawie art. 232 kpc strony (zainteresowani) są obowiązani wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Na takie dowody uczestniczka nie wskazała, a jedynie podniosła, że jest w ich

6

posiadaniu (k. 379-380 akt).

W punktach 5 i 6 postanowienia Sąd orzekł o kosztach postępowania, na podstawie art. 520 § 1 kpc, stosownie do posiadanych przez zainteresowanych udziałach w nieruchomości. Przy rozliczenia kosztów postępowania Sąd wziął pod uwagę koszty biegłych, na łączną wydatkowaną kwotę 13.366,05 złotych (k. 52, 143, 303 i 507 akt), zatem udział wnioskodawcy w tych kosztach wynosi 4.455,35 złotych (1/3), zaś udział uczestniczki kwotę 8.910,70 złotych (2/3). Potrącając z tych kwot uiszczone przez zainteresowanych do tej pory zaliczki na poczet czynności z udziałem biegłych (wnioskodawca 3.000 złotych, uczestniczka - 2.500 złotych), pozostałą do pokrycia różnicę Sąd nakazał zwrócić od każdego z zainteresowanych na rzecz Skarbu Państwa, który tymczasowo te koszty poniósł.

Powyższe postanowienie Sądu Rejonowego w Tucholi z dnia 16 listopada 2012 roku, o sygn. akt: I Ns 110/09, zostało zaskarżone apelacją wniesioną przez uczestniczkę (która zmieniła nazwisko na K.).

Uczestniczka zaskarżyła postanowienie w całości domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Zaskarżonemu postanowieniu uczestniczka zarzuciła:

1. nieuwzględnienie wniosków uczestniczki poprzez pominięcie poniesionych przez nią nakładów na adaptację pomieszczeń magazynowych oraz poddasza na mieszkanie nr (...), pominięcie poniesionych przez nią nakładów na remont mieszkania nr (...) oraz pomieszczeń użytkowych (...) i (...);

2. podział majątku uwzględniający tylko interesy wnioskodawcy;

3. błędne zaliczenie pomieszczeń gospodarczych (...).0.1 i (...).0.2 jako pomieszczeń
przynależnych do lokalu (...) zamiast do lokalu (...), gdyż uczestniczka korzysta z nich jako
pralni i pomieszczenia gospodarczego.

W uzasadnieniu apelacji uczestniczka ponownie podniosła, że sąd bezpodstawnie nie rozliczył nakładów na nieruchomość, a nadto dokonał zniesienia współwłasności w sposób dla niej niekorzystny, gdyż spodziewała się, że otrzyma więcej mieszkań, skoro jej udział we współwłasności wynosił 2/3 części. Kwestionowała również, że korzysta z lokali użytkowych, podnosząc, że lokale są wynajmowane, a czynsz otrzymują proporcjonalnie wszyscy współwłaściciele.

7

W odpowiedzi na apelację wnioskodawca wniósł o jej oddalenie, wskakując że sposób zniesienia współwłasności dokonany przez sąd I instancji jest sprawiedliwy. W uzasadnieniu zakwestionował dokonanie nakładów na lokale wskazane przez apelującą z jej środków finansowych, wskazując, że koszty tych remontów i adaptacji pokrywane były proporcjonalnie przez współwłaścicieli: czy to z czynszów najmu, czy poprzez okresową rezygnację z pobierania takich opłat w zamian za poniesione koszty adaptacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja uczestniczki okazała się niezasadna.

Na wstępie czynionych tu rozważań stwierdzić należało, że w ocenie Sądu Odwoławczego, Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne z rozważeniem całokształtu materiału dowodowego, bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, o której mowa w treści art. 233 § 1 k.p.c. Wobec tego, Sąd Okręgowy podzielił poczynione ustalenia Sądu I instancji i przyjmuje je za własne. Nie było zatem w niniejszej sprawie konieczności ich ponownego tu przytaczania.

Wskazać w tym miejscu również było warto, że Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale 7 Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 roku, sygn. akt III CZP 49/07 (OSNC 2008/6/55), że Sąd II instancji rozpoznający sprawę na skutek wniesionego środka odwoławczego, nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi prawa materialnego. Wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego.

Sąd odwoławczy wskazuje, że poczynione przez sąd ustalenia faktyczne i wywody prawne są prawidłowe. W szczególności - w ocenie sądu II instancji - nie budzą żadnych wątpliwości ustalenia poczynione przez sąd rejonowy co do możliwego sposobu zniesienia współwłasności oraz wartości poszczególnych tworzonych lokali mieszkalnych i użytkowych.

Odnosząc się do żądań i zarzutów sformułowanych w apelacji uczestniczki (skarżącej formalnie orzeczenie w całości) to - w ocenie sądu odwoławczego -uczestniczka ograniczyła swą apelację do zakwestionowania nieuwzględnienia przez sąd I instancji czynionych przez nią nakładów na nieruchomość stanowiącą współwłasność.

8

Pozostałe podniesione przez apelującą zarzuty pozostają zupełnie nieuzasadnione. Zastrzeżenie iż pomieszczenia opisane w opinii biegłego R. G. jako (...).0.1 i (...).0.2, przynależą do lokalu (...), a nie do lokalu (...) nie tylko pozostaje gołosłowne, ale i pozostające w sprzeczności z położeniem tych pomieszczeń, co wynika z rzutu pomieszczeń znajdującego się na karcie 480 akt, z którego niezbicie wynika, że stanowią one funkcjonalną całość z pomieszczeniami (...).0.3 (korytarz) i (...).0.4 (magazyn) przypisanymi do lokalu (...), znajdującego się w ich bezpośrednim sąsiedztwie (inaczej niż lokal (...) znajdujący się na innej kondygnacji). Co istotne, uczestniczka zarzut taki sformułowała dopiero w apelacji, mimo, że treść opinii biegłego G. była jej znana na ponad 5 miesięcy przed wydaniem orzeczenia przez sąd I instancji, a wówczas żadnych zastrzeżeń do tej opinii nie zgłosiła. Pozwala to na stwierdzenie, że podniesiony przez nią w tym zakresie zarzut apelacyjny stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu I instancji, w żaden sposób nie umotywowaną i pozostającą bez jakiegokolwiek oparcia w zebranym materiale dowodowym.

Sąd odwoławczy wskazuje nadto, że sąd I instancji dokonując zniesienia współwłasności kierował się dyrektywą dokonania zniesienia współwłasności w naturze w taki sposób, by sposób zniesienia uwzględniał interesy wszystkich współwłaścicieli i odpowiadał stosunkowi ich udziałów we współwłasności. Zasada ta została w pełni zrealizowana przez sąd I instancji, który dokonał zniesienia współwłasności uwzględniając faktyczny stan posiadania poszczególnych lokali przez dotychczasowych współwłaścicieli, a nadto doprowadzając do przyznania im lokali o wartościach zbliżonych do ich udziałów we współwłasności, czego wyrazem jest niewielka wysokość zasądzonej spłaty (niespełna 4.000 zł), przy znacznej wartości nieruchomości (1.180.000 zł). Taki sposób zniesienia współwłasności sąd odwoławczy w pełni aprobuje, nie znajdując do niego żadnych zastrzeżeń. Bez znaczenia pozostaje przy tym liczba przydzielonych poszczególnym współwłaścicielom lokali, skoro zniesienia współwłasności dokonuje się biorąc pod uwagę wartość poszczególnych przyznanych lokali, a nie ich metraż czy ilość (art. 212 kc w zw. z art. 623 kpc). Nie jest istotne też czy dotąd uczestniczka pobierała czynsz z przyznanych na jej własność lokali użytkowych samodzielnie czy proporcjonalnie do udziałów we współwłasności, z chwilą uprawomocnienia się postanowienia znoszącego współwłasność staje się bowiem samodzielną właścicielką tych lokali, uprawnioną do samodzielnego pobierania czynszu.

9

Wreszcie odnosząc się do zarzutu nieuwzględnianie przez sąd dokonanych przez uczestniczkę nakładów na nieruchomość stanowiącą przedmiot współwłasności, to sąd odwoławczy uznaje za prawidłowe rozstrzygnięcie sądu I instancji sprawozdające się do oddalenia wniosku w tym zakresie, wobec nie udowodnienia zgłoszonego przez uczestniczkę roszczenia, którego wysokości nawet nie wskazała. Jak zasadnie wskazał sąd rejonowy, zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na podstawie art. 232 kpc strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Tymczasem uczestniczka zarówno formułując swoje żądanie przed sądem I instancji, jak też w apelacji, nie przedstawiła żadnych dowodów na wykazanie zasadności swego roszczenia, ograniczając się tylko do stwierdzenia, że takie dowody posiada. Przytoczona wyżej reguła ciężaru dowodu tymczasem nakłada na tego kto żąda rozliczenia nakładu obowiązek udowodnienia faktów uzasadniających to żądanie (w szczególności rodzaju nakładów, faktu ich poniesienia, kosztów nakładów, faktu ich poniesienia ze środków finansowych żądającego rozliczenia), skoro zatem uczestniczka nie podjęła jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej w tym zakresie, to musi ponieść tego konsekwencje, a sprowadzające się do nieuwzględnienia zgłoszonych przez nią roszczeń, tym bardziej, że uczestnik zaprzeczył, by rzekome nakłady poniesione zostały przez uczestniczkę, wskazując że ich koszty obciążały współwłaścicieli stosownie do udziałów.

Mając powyższe uwagi na względzie Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc apelację oddalił.