Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący - SSO Janusz Kasnowski
Sędziowie: SO Aurelia Pietrzak

SR del. Sylwia Suska - Obidowska

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2013 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko (...) Kasie (...)w

G.

o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Szubinie V Zamiejscowy

Wydział Cywilny w Nakle nad Notecią z dnia 7 lutego 2013 r., sygn. akt V C 75/13

oraz zażalenia pozwanego na postanowienie o kosztach procesu zawartego w punkcie

4 (czwartym) tego wyroku

1. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 4 (czwartym) w ten sposób, iż zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2417 zł (dwa tysiące czterysta siedemnaste złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

2.  oddala apelację powoda,

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1830 zł (tysiąc osiemset trzydzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

sygn. akt: II Ca 289/13

II Cz 248/13

UZASADNIENIE

Powód M. G. wniósł pozew przeciwko(...)Kasie (...)w G. o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Gdańsku w dniu 29 marca 2004 r. w sprawie I Nc 1094/04, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności. Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód podał, iż w stosunku do niego i pozostałych dłużników toczyło się już postępowanie egzekucyjne przed Komornikiem W. J. działającym przy Sądzie Rejonowym w Chodzieży w sprawie Km 176/05 . W tej sprawie potrącono już powodowi z jego uposażenia kwotę 14.750,72 zł. Natomiast dłużniczka E. W. wpłaciła bezpośrednio wierzycielowi kwotę 11.581,28 zł. Według powoda w chwili dokonania tych wpłat łączna ich kwota przekraczała należności pozwanego, które według jego wyliczeń wynosiły 23.203,59 zł. Obecnie pozwana, na podstawie tego samego tytułu egzekucyjnego, ponownie skierowała wniosek egzekucyjny między innymi także przeciwko powodowi, co do łącznej kwoty 32.746,01 zł, a egzekucję prowadzi komornik działający przy Sądzie Rejonowym w Chodzieży - K. O..

Pozwana uznała powództwo za zasadne do kwoty 11.666,52 zł i wniosła o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwagi na treść art. 101 kpc. W pozostałym zakresie pozwana wniosła o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu swego stanowiska pozwana podała, iż na podstawie tytułu wykonawczego wydanego w sprawie I Nc 1097/04 miała prawo rozliczać dokonywane wpłaty dłużników w oparciu o Regulamin udzielania kredytów i pożyczek w następującej kolejności: koszty windykacji, prowizje i opłaty, odsetki od kapitału przeterminowanego, wymagalne odsetki za okres obrachunkowy, a na końcu kapitał przeterminowany. Nadto pozwana podkreśliła, iż sposób rozliczania wpłat reguluje art. 1026 § 2 kpc. Z załączonego przez pozwaną raportu spłat sporządzonego na dzień 3 lipca 2007 r. wynika, że do zapłaty nadal pozostaje kwota 34.390,10 zł w tym należność główna 10.127,82 zł, skapitalizowane odsetki 1.453,42 zł, odsetki od kapitału 22.788,15 zł i odsetki od kwoty kapitalizowanej 20,71 zł ( raport spłaty k. 58-61). Pozwana jednocześnie podkreśliła, że w tej sprawie można jedynie wziąć pod uwagę wpłaty, które nastąpiły po wydaniu orzeczenia, a przed wszczęciem egzekucji. Pozwana powołała się także na wyrok Sądu Najwyższego z 17 listopada 1988 r. (I CR 255/88, LEX nr 8929), gdzie wskazano, że z chwilą wyegzekwowania świadczenia objętego tytułem wykonawczym dłużnik traci prawo wytoczenia powództwa opozycyjnego. Uzasadnia to okoliczność, iż wierzyciel zostaje pozbawiony prawa dysponowania tytułem wykonawczym, który zatrzymuje się w aktach egzekucyjnych (art. 816 kpc). Analogicznie rzecz przedstawia się odnośnie części wyegzekwowanego świadczenia. Wobec tego pozwana uznała powództwo co do dobrowolnej wpłaty dłużników w trakcie postępowania egzekucyjnego w kwocie 11.581,28 zł oraz co do kwoty wkładu członkowskiego 25 zł oraz środków zgromadzonym na IKS w kwocie 60,24 zł, które pozwana przeksięgowała na poczet zadłużenia w dniu 16.11.2004r. Zatem łącznie pozwana uznała powództwo do kwoty 11.666,52 zł. Nadto zaznaczyła, że swoim zachowaniem nie dała podstaw do wytoczenia powództwa, a swoje należności egzekwuje w oparciu o wykonalne orzeczenie Sądu. Dłużnik zaś zanim wystąpił z powództwem przeciwegzekucyjnym winien wezwać wierzyciela do wydania mu tytułu wykonawczego, a po wszczęciu egzekucji wezwać go do złożenia wniosku o jej umorzenie pod rygorem obciążenia go kosztami takiego postępowania. Dlatego też wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów w myśl art. 101 kpc.

Sąd Rejonowy w Szubinie wyrokiem z dnia 7 lutego 2013 roku pozbawił tytuł wykonawczy, to jest nakaz zapłaty z dnia 29 marca 2004 roku w sprawie I Nc 1097/04 wydany przez Sąd Rejonowy w Gdańsku zaopatrzony w klauzulę wykonalności, w części nieobjętej postępowaniem egzekucyjnym KM 176/05 prowadzonym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Chodzieży, to jest co do zapłaty kwot: 11.581,28 zł, 2.600 zł, 60,24 zł, 25 zł, 1.228,67 zł. W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo, wyrokowi w punkcie 1 nadał rygor natychmiastowej wykonalności i wzajemnie zniósł między stronami koszty postępowania.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

Pozwana wniosła pozew przeciwko M. G., M. P., E. W. i S. B. o zapłatę z tytułu udzielonej pożyczki. W dniu 29 marca 2004 r. w sprawie I Nc 1097/04 Sąd Rejonowy w Gdańsku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym co do kwoty 11.581,24 zł z tym, że od kwoty 10.127,82 zł z umownymi odsetkami 50% w stosunku rocznym, zaś od kwoty 1.453,42 zł z ustawowymi odsetkami. Nadto w tym samym nakazie zostały zasądzone koszty sądowe w kwocie 257,70 zł oraz koszty zastępstwa procesowego 2.415 zł. Wszystkie należności wymienione w nakazie zapłaty dłużnicy mieli zapłacić solidarnie. W dniu 18 sierpnia 2004 r. nakazowi zapłaty została nadana klauzula wykonalności.

Pozwana po uzyskaniu tytułu wykonawczego wszczęła postępowanie egzekucyjne między innymi także przeciwko powodowi M. G.. Egzekucję w sprawie Km 176/05 prowadził Komornik W. J. działający przy Sądzie Rejonowym w Chodzieży. W tym postępowaniu egzekucyjnym w latach 2005-2008 powód M. G. zapłacił kwotę 14.750,20 zł. Natomiast wierzyciel potwierdził bezpośrednią wpłatę dłużniczki E. W. do rąk wierzyciela w kwocie 11.581,28 zł w dniu 2 kwietnia 2008 r. i 1.228,67 zł w dniu 24 kwietnia 2008 r. Jednocześnie wierzyciel poinformował komornika, że uwzględnił wszystkie wpłaty i mimo to na dzień 12 maja 2008 r. jego należności wobec dłużników wynoszą łącznie 11.823,83 zł, w tym należność główna 10.127,82 zł. Nadto z raportu spłaty wykonanego przez pozwaną wynika jeszcze jedna wpłata dłużników poza postępowaniem egzekucyjnym na kwotę 2.600 zł, uregulowana w dniu 22 listopada 2006 r.

Reprezentujący powoda pełnomocnik w postępowaniu egzekucyjnym poinformował komornika o dokonanych wpłatach dłużników, wskazując iż w ocenie dłużnika cały kredyt został spłacony. Komornik przekazał pismo pełnomocnikowi wierzyciela i pomimo braku jego wniosku wycofał zajęcie renty M. G.. Następnie komornik umorzył postępowanie egzekucyjne na podstawie na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 kpc.

Wcześniej pełnomocnik powoda w toku postępowania egzekucyjnego informował komornika, iż M. G. poręczając kredyt udzielony przez pozwaną był wprowadzony w błąd przez E. W. i Z. B.. Osoby te działały na jego szkodę i za to zostały skazane przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z 03.08.2007r. w sprawie IV K 76/07. Wyrok jest prawomocny. W związku z tym powód wystąpił wobec E. W. do sądu o zwrot kwoty, która została od niego wyegzekwowana przez komornika w sprawie Km 176/05. Powód uzyskał korzystny dla siebie wyrok i wyegzekwował od E. W. zwrot tej należności.

Komornik W. J. zwrócił wierzycielowi tytuł wykonawczy zaznaczając na nim wynik prowadzonej przez siebie egzekucji. Z informacji komornika wynika, że w sprawie Km 176/05 wyegzekwował jedynie kwotę 10.830,76 zł.

W dniu 21 grudnia 2011 r. pozwana ponownie skierowała tytuł wykonawczy wydany w sprawie I Nc 1097/04 przez Sąd Rejonowy w Gdańsku do komornika, żądając kontynuacji egzekucji co do kwoty głównej 10.127,82 zł z umownymi odsetkami 50% w stosunku rocznym i kwoty skapitalizowanych odsetek 1.453,42 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od 20 grudnia 2011 r. Nadto pozwana wniosła o egzekucję kosztów nadania klauzuli wykonalności 127 zł i odsetek ustawowych 20.400,18 zł i umownych 637,59 zł naliczonych do 19 grudnia 2011 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił za pomocą dokumentów znajdujących się w aktach KM 5129/11 oraz Km 176/05, które uznał za wiarygodne. Wskazał, że jedynie nie dał wiary zeznaniom świadka W. J. w zakresie w jakim wskazywał on przyczynę umorzenia postępowania egzekucyjnego. Zdaniem Sądu zeznania tego świadka były próbą usprawiedliwienia błędnej podstawy prawnej wskazanej w postanowieniu o zakończeniu egzekucji. Zgodnie bowiem z art. 824 § 1 pkt 3 kpc postępowanie umarza się w całości lub w części z urzędu, jeżeli jest oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych. Natomiast taka sytuacja nie miała miejsca w sprawie Km 176/05.

Przystępując do rozważań, Sąd Rejonowy w pierwszej kolejności przytoczył treść art. 840 § 1 kpc, po czym wskazał, że podstawą powództwa jest art. 840 § 1 pkt 2 kpc. Wobec tego powód winien powoływać się na zdarzenia, które miały miejsce po powstaniu tytułu egzekucyjnego, które skutkowały wygaśnięciem zobowiązania albo uznaniem, że zobowiązanie nie może być egzekwowane.

W ocenie Sądu powód błędnie przyjął, iż dobrowolna wpłata przez E. W. kwoty 11.581,28 zł w toku egzekucji Km 176/05 i wyegzekwowana od niego przez komornika kwota 14.750,72 zł stanowią całkowite spełnienie świadczenia wynikającego z tytułu wykonawczego wydanego w sprawie I Nc 1097/04, albowiem swoje twierdzenia opiera na raporcie spłaty z dnia 11 grudnia 2007 r., z którego wynika, że do zapłaty pozostało 23.203,59 zł, podczas gdy 2 kwietnia 2008 r. E. W. wpłaciła kwotę 11.581,28 zł na rzecz wierzyciela, a do kwietnia 2008 r. komornik wyegzekwował od powoda łącznie kwotę 14.750,72 zł. Łącznie dało to kwotę 26.332 zł. Sąd wskazał, że kwoty 23.203,59 zł nie można rozpatrywać w oderwaniu od tego, co się nią składa. Z powyższego raportu spłaty wynika bowiem, że pomimo uwzględnionych już kwot, w skład podanej kwoty wchodzi nadal należność główna z nakazu zapłaty w wysokości 10.127,82 zł z umownymi odsetkami, które początkowo wynosiły nawet 50%, kwota skapitalizowanych odsetek 1.453,42 zł z ustawowymi odsetkami i właśnie odsetki umowne 11.618,69 zł i ustawowe 3,66 zł. Powód oraz pozostali dłużnicy nie byli uprawnieni bez zgody wierzyciela na zaliczenie w dokonanych wpłat w pierwszej kolejności na należność główną. Sposób dokonywania rozliczeń wskazany został w Regulaminie, a także wynika z art. 1026 § 2 kpc.

Następnie Sąd zaznaczył, że pozwana potwierdziła komornikowi dobrowolną wpłatę dokonaną przez dłużniczkę E. W. w wysokości 11.581,28 zł. Nadto pozwana potwierdziła także dobrowolną wpłatę w dniu 24 kwietnia 2008 r. w kwocie 1.228,67 zł ( k- 216 akt Km 175/06) i wniosła o zaliczenie ich w pierwszej kolejności na koszty postępowania egzekucyjnego i odsetki. Jeszcze w sierpniu 2008 r. wierzyciel wskazywał komornikowi, że nadal nie jest spłacona należność główna wynikająca z nakazu zapłaty a co za tym idzie wierzyciel naliczał dalsze odsetki ustawowe i umowne. (k- 219 akt Km 175/06). Natomiast komornik W. J. dokując ustalenia stanu zadłużenia na 3 grudnia 2007 r. ustalił należną pozwanej kwotę, łącznie z kosztami egzekucyjnymi i odsetkami, w wysokości 43.585,39 zł. Z informacji naniesionej przez niego na tytule egzekucyjnym wynika, że wyegzekwował jedynie kwotę 10.830,76 zł.

Uwzględniając powyższe, Sąd Rejonowy za nieuzasadnione uznał twierdzenia powoda, iż w tym samym czasie pozwana otrzymała od niego i dłużniczki E. W. całą należność wynikającą z nakazu zapłaty.

Wobec tego Sąd Rejonowy pozbawił wykonalności przedmiotowy nakaz zapłaty w zakresie określonym w punkcie 1 sentencji wyroku, w pozostałym zakresie oddalając powództwo (punkt 2 wyroku). Z uwagi na treść art. 333 § 1 pkt 2 kpc, Sąd z urzędu nadał wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności, co do roszczenia uznanego przez pozwaną, to jest do kwoty 11.666,52 zł. O kosztach procesu orzeczono zgodnie z treścią art. 100 kpc, przyjmując, że skoro nie uwzględniono w całości żądań żadnej ze stron, to zasadne jest wzajemne zniesienie kosztów pomiędzy nimi (punkt 4 wyroku).

Zażalenie na postanowienie o kosztach procesu zawarte w powyższym wyroku złożyła pozwana. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzuciła naruszenie art. 101 kpc poprzez jego niezastosowanie w sprawie pomimo tego, że pozwana nie dała powodu do wytoczenia powództwa i przy pierwszej czynności procesowej powództwo uznała. W związku z powyższym pozwana wniosła o zmianę punktu 4 wyroku przez zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów zastępstwa procesowego za pierwszą instancję w kwocie 2.417 zł.

Wyrok Sądu Rejonowego został zaskarżony apelacją przez powoda, który wniósł o jego zmianę przez uwzględnienie powództwa w części w jakiej zostało ono oddalone oraz zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów procesu za pierwszą i drugą instancję, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił:

- niezgodność ustaleń faktycznych z zebranym materiałem dowodowym polegającą w szczególności na niedostrzeżeniu, że w dwóch raportach spłat, obejmujących ten sam okres występują różnice w wyliczeniach wysokości zadłużenia, a także na przyjęciu, że powód w uzasadnieniu powództwa przyjął, że pozwana skierowała wniosek na podstawie tego samego tytułu egzekucyjnego co poprzednio

- niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy,

- naruszenie prawa procesowego, a w szczególności art. 233 § 1 kpc, przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a także przez nieprzeprowadzenie dowodu z akt sprawy Sądu Rejonowego w Gdańsku I Co 385/11, o co wnosił powód,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 816 kpc, art. 824 § 1 pkt 3 kpc, art. 118 kc i art. 5 kc, przez błędną ich wykładnię, a zwłaszcza ich niezastosowanie w sprawie.

Powód załączył nowy dowód w sprawie, który nie mógł powołać przed Sądem pierwszej instancji, w postaci zaświadczenia wydanego E. W. przez komornika J..

Jednocześnie powód ustosunkował się do zażalenia pozwanej wnosząc o jego oddalenie oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania zażaleniowego.

Pozwany natomiast wystosował w sprawie odpowiedź na apelację powoda domagając się jej oddalenia oraz zasądzenia na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie jest zasadna, natomiast zażalenie pozwanej zasługuje na uwzględnienie.

Przystępując do rozpoznania apelacji, Sąd Okręgowy wskazuje, że Sąd pierwszej instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w sprawie z rozważeniem całokształtu materiału dowodowego bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, o jakiej mowa w art. 233 § 1 k.p.c., które to ustalenia Sąd odwoławczy w całości akceptuje i przyjmuje za własne. Tym samym zarzut apelacyjny dotyczący naruszenia powyższego przepisu przez Sąd pierwszej instancji nie zasługuje na uwzględnienie.

Odnosząc się natomiast do zaświadczenia wydanego E. W. przez komornika W. J., Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że nie ma ono znaczenia dla niniejszej sprawy, albowiem z jego treści wynika tylko, że postępowanie egzekucyjne zostało zakończone. Nie oznacza to wcale, że wierzytelność pozwanej została w całości zaspokojona.

Słusznie Sąd Rejonowy zaznaczył, że sposób obliczenia przez powoda wysokości zadłużenia wynikającego z przedmiotowego tytułu wykonawczego jest nieprawidłowy, albowiem nie uwzględnia zasad rozliczania wpłat przyjętych przez pozwaną w Regulaminie udzielania kredytów i pożyczek, a nadto wynikających z treści art. 1026 § 2 kpc, który stanowi, że sumę wydzieloną wierzycielowi zalicza się najpierw na koszty, odsetki, a dopiero potem na należność główną. Natomiast ani powód, ani też inni dłużnicy, nie byli uprawnieni do zaliczenia dokonywanych wpłat w inny sposób, aniżeli wynikający z ogólnych zasad. Skoro zatem nie doszło do innych ustaleń w tym zakresie z wierzycielem, uiszczane wpłaty zaliczano najpierw na koszty i odsetki. Powyższe prowadzi do wniosku, że kwota zadłużenia opiewająca obecnie na sumę 34.390,10 zł została prawidłowo wyliczona przez pozwaną. Na jej wysokość mają przede wszystkim wpływ odsetki umowne ustalone na poziomie 50 %. Dlatego też, oprócz odsetek, nadal pozostaje do zapłaty należność główna w kwocie 10.127,82 zł.

Odnosząc się do zarzutu niedostrzeżenia przez Sąd Rejonowy sprzeczności w wyliczeniach zawartych w dwóch raportach spłat, podnieść należy, iż raport datowany na dzień 3 lipca 2012 r., przedłożony wraz z odpowiedzią na pozew, zawiera wyliczenie zgodne z treścią tytułu wykonawczego. Wskazano w nim prawidłowe oprocentowanie umowne od kapitału głównego w wysokości 50 %. Natomiast raport z dnia 11 grudnia 2007 r., przedłożony przez powoda, odbiega w swojej treści od przedmiotowego nakazu zapłaty, albowiem z niewiadomych przyczyn oprocentowanie umowne zostało określone dnia 2 kwietnia 2004 r. najpierw na 45 %, zaś od dnia 18 czerwca 2004 r. na 40 %. Wobec tego raport ten zawierał błędne wyliczenia, stąd prawidłowo nie miał on decydującego znaczenia dla oceny dokonanej przez Sąd Rejonowy.

Nie ma racji powód wskazując, że na podstawie tego samego orzeczenia pozwana uzyskała drugi tytuł wykonawczy. Takie stwierdzenie jest nieuprawnione zważywszy na wyjaśnienia pozwanej zawarte w treści odpowiedzi na apelację, z których wynika, że pozwana uzyskała klauzulę wykonalność na skutek przejścia na nią uprawnienia przysługującego (...) Kasie (...)z siedzibą w G. w myśl art. 788 § 1 kpc. Na dowód tego pozwana przedłożyła postanowienie Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 26 października 2011 roku (sygn. akt: I Co 385/11).

W tym miejscu Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że w sprawie o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności niedopuszczalne jest podważanie tytułu egzekucyjnego, którym jest orzeczenie sądu. Powództwo opozycyjne oparte na art. 840 §1 pkt 2 kpc służy do zwalczenia tytułu wykonawczego w przypadku, gdy już po powstaniu tytułu egzekucyjnego zaszły zdarzenia o charakterze materialnoprawnym prowadzące do wygaśnięcia zobowiązania albo skutkujące tym, że zobowiązanie nie może być egzekwowane. Wynika z tego, że nie może ono zmierzać do ponownego merytorycznego rozpoznania sprawy zakończonej prawomocnym orzeczeniem. Z racji tego, na mocy przedmiotowego nakazu zapłaty z dnia 29 marca 2004 r. opatrzonego w klauzulę wykonalności, nie ma podstaw do postrzegania powoda w inny sposób jak tylko dłużnika pozwanej.

Zarzuty naruszenia przepisów art. 816 kpc i 824 § 1 pkt 3 kpc pozostają bez związku z przedmiotem roszczenia, albowiem powód nie wykazał przesłanek warunkujących uwzględnienie powództwa opozycyjnego. Jego twierdzenia przytoczone w apelacji w tym zakresie nie zmierzały do wykazania zaistnienia zdarzenia, o którym mowa w art. 840 § 1 pkt 2 kpc. Fakt umorzenia postępowania egzekucyjnego w myśl art. 826 § 1 kpc nie pozbawia wierzyciela możliwości wszczęcia ponownej egzekucji, jeżeli nie uzyskał on całkowitego zaspokojenia swojej wierzytelności w toku pierwszego postępowania. Wówczas komornik wydaje mu tytuł wykonawczy i tak też było w niniejsze sprawie. Dalsze czynności wierzyciela nie są uzależnione od złożenia skargi w trybie art. 767 kpc na postanowienie komornika umarzające pierwszą egzekucję, co zdaje się sugerować powód. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, że podstawa prawna wskazana w postanowieniu o umorzeniu egzekucji w sprawie KM 176/05 była błędna.

Za niezasadny Sąd Okręgowy uznał zarzut niezastosowania w sprawie art. 118 kc. Przede wszystkim zaznaczyć trzeba, iż kwestia przedawnienia nie była badana przez Sąd pierwszej instancji z racji faktu, iż powód przed wydaniem zaskarżonego wyroku nie podniósł zarzutu w tym względzie. Nadto Sąd Okręgowy wskazuje, że w myśl art. 125 § 1 kc roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy. Jeżeli stwierdzone w ten sposób roszczenie obejmuje świadczenie okresowe, roszczenie o świadczenie okresowe należne w przyszłości ulega przedawnieniu trzyletniemu. Postępowanie egzekucyjne w sprawie KM 176/05 zostało umorzone postanowieniem z dnia 22 stycznia 2009 roku. Kolejny wniosek egzekucyjny został złożony u komornika w dniu 19 grudnia 2011 roku. Zatem nie może być mowy o przedawnieniu roszczenia stwierdzonego tytułem wykonawczym w jakimkolwiek zakresie.

Przechodząc do ostatniego zarzutu apelacyjnego dotyczącego nadużycia prawa przez pozwaną, Sąd Okręgowy stwierdza, że art. 5 kc nie może stanowić podstawy pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27.01.1999 roku, II CKN 151/98, LEX nr 36272). Zważyć należy, że zarzut nadużycia prawa ma charakter obronny i na jego podstawie nie można dochodzić roszczeń. Dotyczy to także powództwa z art. 840 kpc. Stanowisko to jest ugruntowane w judykaturze.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację powoda jako niezasadną (punkt 2 wyroku).

Ustosunkowując się do zarzutów zawartych w zażaleniu pozwanej, Sąd Okręgowy podziela stanowisko, że w zakresie dokonanego uznania roszczenia pozwana nie dała ona podstaw do wytoczenia powództwa. Uszło uwadze Sądu Rejonowego, że pozwana kierując wniosek o wszczęcie egzekucji uwzględniła wszystkie wpłaty, w zakresie których pozbawiono tytuł wykonawczy wykonalności. Ponadto przy pierwszej czynności procesowej pozwana uznała żądanie w zakresie kwoty 11.666,52 zł. Zatem przesłanki zastosowania art. 101 kpc zostały spełnione w sprawie. Jednocześnie zaznaczyć należy, iż powództwo w pozostałej części nie zasługiwało na uwzględnienie. Okoliczności te sprawią, że nie było podstaw do wzajemnego zniesienia kosztów procesu według art. 100 kpc.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Okręgowy na mocy art. 386 § 1 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc zmienił postanowienie zawarte w zaskarżonym wyroku w punkcie 4 w ten sposób, że zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt 1 wyroku). Na powyższą kwotę składało się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.400 zł (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – t.j. Dz. U. 2013 r., poz. 490) oraz opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

O kosztach procesu w drugiej instancji Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 kpc, uwzględniając koszty postępowania odwoławczego (punkt 3 wyroku). Na koszty te składa się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej: w postępowaniu apelacyjnym w kwocie 1200 zł, a w postępowaniu zażaleniowym w wysokości 600 zł zł (§ 12 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt1 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – t.j. Dz. U. 2013 r., poz. 490) oraz 30 zł tytułem opłaty od zażalenia.