Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 5 listopada 2012 r. powódka J. M. wniosła o uznanie za bezskuteczną wobec niej czynności prawnej darowizny nieruchomości położonej w T. o powierzchni 19,8100 ha, dla której Sąd Rejonowy w Świeciu Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę o nr (...) (...) (...), dokonanej aktem notarialnym nr rep. (...) z dnia 26 czerwca 2008 r., pomiędzy A. C. (2) i H. C., a ich synem A. C. (1) z pokrzywdzeniem powódki, której przysługuje wierzytelność wobec A. C. (2) w wysokości 9.287,74 zł wraz z odsetkami od wskazanych w pozwie dat i kwot z tytułu prawomocnie zakończonego postępowania prowadzonego przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że świadczyła pracę na rzecz A. C. (2) prowadzącego działalność pod nazwa PPHU (...)\ W wyniku naruszającego przepisy rozwiązania z powódką umowę o pracę pozwami z dnia 13 marca 2009 r. i z 2 czerwca 2009 r. powódka wystąpiła na drogę sądową. W wyniku działań powódki w dwóch sprawach zasądzono na jej rzecz kwoty 3815,28 zł, 1517,76 zł, 3828 zł, 419.77 zł oraz 126,69 zł. Powódka wszczęła postępowanie egzekucyjne wobec A. C. (2), które ostatecznie zostało umorzone z uwagi na jego bezskuteczność. Do chwili wniesienia pozwu powódka uzyskała kwotę 1517,76 zł. Stan faktyczny przedmiotowej sprawy wskazuje jednoznacznie na fakt, że przekazanie pozwanemu darowizny wskazanej nieruchomości miało na celu pokrzywdzenie powódki. A. C. (2) dokonując darowizny winien zdawać sobie sprawę z kondycji przedsiębiorstwa i konieczności wypłacenia powódce ekwiwalentu za urlop. Prowadzenie firmy łączy się z ryzykiem ekonomicznym, a przedsiębiorca winien zabezpieczyć majątek firmy na spłatę możliwych przyszłych wierzytelności, w tym związanych ze stosunkiem pracy. Aktualnym w sprawie jest domniemanie wynikające z treści przepisu art. 527§3 kc. Powódka wskazała także, że rodzice pozwanego przyjęli darowiznę jako jego przedstawiciele ustawowi.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu. Wskazał, że przepis art.530kc wymaga wykazania, że dłużnik działał w zamiarze pokrzywdzenia przyszłych wierzycieli. Celem dłużnika

ma być spowodowanie niewypłacalności i uniemożliwienie uzyskania zaspokojenia, nie jest wystarczającą wyłącznie świadomość pokrzywdzenia, konieczne jest celowe dążenie do pokrzywdzenia. Ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na powódce. Tymczasem w chwili, gdy pozwany uzyskał darowiznę przedsiębiorstwo (...) świetnie funkcjonowało, miało stałe zlecenia i kontrakty.

Na rozprawie, która miała miejsce dnia 13 marca 2013 r. strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie. Powódka podała, że nigdy nie została nadana klauzula wykonalności przeciwko małżonce dłużnika, a ponadto brak było możliwości skierowania roszczeń powódki przeciwko małżonce A. C. (1). Do dnia rozprawy nie zostało też wytoczone powództwo w trybie art. 52 §1a kro z powodu faktycznego braku majątku, względem którego można by skierować egzekucję.

Wyrokiem z dnia 13 marca 2014 roku w sprawie l C 4928/12 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił powództwo (pkt 1), obciążył Skarb Państwa - Sąd Rejonowy w Bydgoszczy kosztami sądowymi, od których uiszczenia zwolniona była powódka (pkt 2) i obciążył powódkę kosztami procesu (pkt 3).

Sąd rejonowy rozpoznający niniejszą sprawę w I instancji, oparł swoje rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie, na następujących ustaleniach faktycznych:

Powódka pierwotnie nosiła nazwisko J., które zmieniła na (...) w związku z zamążpójściem .

Powódkę z A. C. (2) łączył stosunek pracy w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwą PPHU (...). Na zawarcie umowy o pracę żona A. C. (2) nie wyraziła zgody. W 2009 r. stosunek ten został wypowiedziany z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu pracownikowi umowy o pracę. W związku z naruszeniem przepisów pozwana wytoczyła powództwa. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 13 maja 2009 r. w sprawie sygn. akt VII P 216/09 została zasądzona od pracodawcy na rzecz powódki kwota 3815,28 zł tytułem odszkodowania za naruszające przepisy wypowiedzenie umowy o pracę. Wyrokiem z dnia 26 maja 2010 r., w sprawie sygn. akt VII P 410/09 została zasądzona od pracodawcy na rzecz powódki kwota 3828 zł z tytułu odprawy, kwota 419,77 zł z tytułu ekwiwalentu za 10 dni urlopu za 2008 r., kwota 126,69 zł z tytułu ekwiwalentu za urlop w 2009 r.

Powódka wszczęła egzekucję należności wynikających z zapadłych wyroków, która w znacznej części okazała się bezskuteczna.

Na początku 2009 r. wszystkim pracownikom A. C. (2) zostały wypowiedziane umowy o pracę z powodu załamania się eksportu i zakończenia współpracy z głównym kontrahentem - importerem towarów produkowanych przez A. C. (2), a w krótkim czasie także wycofania się ze współpracy przez pozostałych odbiorców.

Przez część roku 2008 r. firma (...) prosperowała dobrze. Pod koniec 2008r. na pewno istniały sygnały, że firma (...) może mieć problemy finansowe. Zaczęły się problemy z terminową wypłatą wynagrodzeń, pracownikom złożono propozycje wzięcia urlopów bezpłatnych.

W pierwszej połowie 2009 r. firma (...) zakończyła działalność, a jej pracowników w większości przejęła firma (...) prowadzona przez córkę A. J. D. i firma prowadzona przez syna A. K. C..

W dniu 26 czerwca 2008 r. małżonkowie A. C. (2) i H. C. dokonali na rzecz A. C. (1) darowizny zabudowanej nieruchomości położonej w T., o powierzchni 19,8100 ha w formie aktu notarialnego rep. (...) nr (...), dla której Sąd Rejonowy w Świeciu prowadzi księgę wieczystą Kw nr (...). Nieruchomość ta była objęta wspólnością majątkową małżeńską dłużnika powódki i jego małżonki.

Do dnia rozprawy nie zostało przez powódkę wytoczone powództwo w trybie art. 52§1a kro przeciwko A. C. (2) i jego małżonce.

Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie na podstawie bezspornych twierdzeń stron, przedłożonych dokumentów, a także na podstawie zeznań świadków J. K. (w odpowiednim zakresie) i Z. K. (w odpowiednim zakresie) oraz - w odpowiednim zakresie - przesłuchania powódki.

Sąd nie oparł się na dowodach w postaci zaświadczenia ZUS z dnia 5 sierpnia 2013r., albowiem dotyczy ono stanu z 2013 r a nie lat 2008 i 2009 , a zatem nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Podobnie bez znaczenia dla sprawy była czynność sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntów pomiędzy spółką (...) a H. (...). (k. 53-58).

Strony nie kwestionowały autentyczności zgromadzonych w sprawie dokumentów. Także Sąd nie miał zaś zastrzeżeń co do wiarygodności dokumentów zgromadzonych w sprawie, zatem oparł się na nich w zakresie wskazanym w ustalonym stanie faktycznym .

Zeznania świadków J. K. i Z. K. Sąd uznał za wiarygodne jedynie częściowo. Co do pierwszego ze świadków tylko w zakresie dobrej kondycji finansowej firmy (...) w przeważającej części roku 2008. Co do świadka K. w zakresie pogarszającej się sytuacji firmy na przełomie lat 2008 i 2009 oraz wypowiedzenia umów o pracę wszystkim pracownikom firmy w 2009 r. i przyczyn wypowiedzenia. Świadek K. opowiadał na temat kondycji firmy przez pryzmat własnych zarobków i własnej pozycji.

Co do świadka K. Sąd bardzo ostrożnie podszedł do kwestii jego wiarygodności, ponieważ świadek inaczej odpowiadał na ogólne pytania Sądu, a inaczej na szczegółowe pytania powódki w tym samym zakresie. Często zasłaniał się niewiedzą, ale czynił to w taki sposób, że wskazywało to raczej na chęć ujawnienia jak najmniejszej liczby faktów, a nie na faktyczną niewiedzę o nich.

Sąd dał wiarę zeznaniom powódki co do zasady, natomiast co do faktów istotnych, w szczególności poszczególnych okresów, kiedy kondycja firmy zaczęła się pogarszać powódka podała, że nie potrafi ich wskazać. Zatem tych faktów jednoznacznie nie udało się ustalić.

Sąd nie przesłuchał pozwanego w charakterze strony, bowiem w świetle ustalonego stanu faktycznego takiej potrzeby nie było, bowiem o oddaleniu powództwa całości zdecydowały względy niezwiązane z osobą pozwanego, o czym poniżej.

Sąd nie przeprowadził dowodu z ksiąg rachunkowych firmy (...) za lata 2007-2009, albowiem zobowiązany do ich złożenia dłużnik - ojciec pozwanego, powołał się na prawo odmowy złożenia tych dokumentów, a Sąd uznał tę odmowę za skuteczną w świetle treści przepisu art. 248 §2 kpc w zw. z art. 261 §1 kpc.

W tak ustalonym stanie faktycznym sąd I instancji wskazał, że podstawą prawną żądania powoda był przepis art. 530 kc. Zgodnie z tym przepisem przepisy artykułów 527kc do 529 kc stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy dłużnik działał w zamiarze pokrzywdzenia przyszłych wierzycieli. Jeżeli jednak osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową odpłatnie, wierzyciel może żądać uznania czynności za bezskuteczną tylko wtedy, gdy osoba trzecia

o zamiarze dłużnika wiedziała. Stąd wynika, że gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. Czynność prawna dłużnika jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności. Jeżeli wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli uzyskała korzyść majątkową osoba będąca w bliskim z nim stosunku, domniemywa się, że osoba ta wiedziała, iż dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli (art. 527 §§1-3). Jeżeli wskutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową bezpłatnie, wierzyciel może żądać uznania czynności za bezskuteczną, chociażby osoba ta nie wiedziała i nawet przy zachowaniu należytej staranności nie mogła się dowiedzieć, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli (art. 528 kc). Jeżeli w chwili darowizny dłużnik był niewypłacalny, domniemywa się, iż działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. To samo dotyczy wypadku, gdy dłużnik stał się niewypłacalny wskutek dokonania darowizny (k. 529 kc).

Sąd badał czy w układzie faktycznym w niniejszej sprawie do pokrzywdzenia wierzyciela faktycznie doszło mając na uwadze nie tylko stan majątku A. C. (2) w chwili dokonania darowizny, ale także przepisy kodeksu rodzinnego i opiekuńczego regulujące kwestie majątkowe między małżonkami.

Z treści przepisu art. 41. § I i 2 kro wynika, że jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie za zgodą drugiego małżonka, wierzyciel może żądać zaspokojenia także z majątku wspólnego małżonków. Jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie bez zgody drugiego małżonka albo zobowiązanie jednego z małżonków nie wynika z czynności prawnej, wierzyciel może żądać zaspokojenia z majątku osobistego dłużnika, z wynagrodzenia za pracę lub z dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej działalności zarobkowej, jak również z korzyści uzyskanych z jego praw, o których mowa w art. 33 pkt 9, a jeżeli wierzytelność powstała w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa, także z przedmiotów majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa.

Z kolei przepis art. 42 kro wskazuje, że wierzyciel małżonka nie może w

czasie trwania wspólności ustawowej żądać zaspokojenia z udziału, który w razie ustania wspólności przypadnie temu małżonkowi w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku. Z punktu widzenia wierzyciela, w tym powódki w niniejszej sprawie, kapitalne znaczenie ma możliwość, którą daje przepis art. 52 § 1 § 1a kro stanowiący, że ustanowienia przez sąd rozdzielności majątkowej może żądać wierzyciel jednego z małżonków, jeżeli uprawdopodobni, że zaspokojenie wierzytelności stwierdzonej tytułem wykonawczym wymaga dokonania podziału majątku wspólnego małżonków.

Na gruncie niniejszej sprawy powyższe przepisy oznaczają, że nawet gdyby przyjąć ułatwienie w realizacji skargi paulińskiej wynikające z art. 528 kc, co w niniejszej sprawie jest oczywiste wobec faktu, że darczyńca działał przy czynności jako przedstawiciel ustawowy obdarowanego i gdyby przyjąć domniemanie z art. 529 kc należy uznać, że w wyniku tej darowizny do pokrzywdzenia wierzycielki A. C. (2) nie doszło. To z tej przyczyny, że wierzycielka - powódka w sprawie z tego majątku dłużnika i tak zaspokoić by się nie mogła. Złożyły się na to dwa czynniki - fakt, że darowizna dotyczyła majątku wspólnego dłużnika i jego małżonki oraz to, że przedmiot darowizny nie stanowił majątku przedsiębiorstwa, a H. C. nie wyraziła zgody na zaciągnięcie zobowiązań przez męża wobec powódki. Uznanie czynności darowizny za bezskuteczną spowodowałoby powrót statusu przedmiotu darowizny do stanu sprzed darowizny należałoby go oceniać jako majątek objęty wspólnością małżeńską majątkową, z którego powódka zaspokoić się nie mogła i wskutek wniesienia skargi paulińskiej także takiej możliwości nie może uzyskać, bowiem stałoby to w sprzeczności z treścią cytowanego art. 42 kro. Jednocześnie wskazać należy, że powódka miała i nadal ma możliwość zaspokojenia się z przedmiotu darowizny ale dopiero po zniesieniu przez Sąd wspólności majątkowej dłużnika -A. C. (2) i jego małżonki w trybie art. 52 §1a kro. Fakt, że póki co powódka nie ma wiedzy o istnieniu przedmiotów, które do tego majątku by weszły jest bez znaczenia dla powodzenia takiego procesu. Podobnie jak bez znaczenia w sprawie o zapłatę jest to jest czy dłużnik ma jakikolwiek majątek w chwili, gdy Sąd nakazuje mu zapłatę na rzecz powoda, bądź później gdy nadaje takiemu wyrokowi klauzulę wykonalności.

Dla rozstrzygnięcia w tej sprawie istotne było, czy powódka powództwo w trybie art. 52 §1a kro już wytoczyła, bowiem w takiej sytuacji byłaby podstawa do zawieszenia postępowania w sprawie do czasu rozstrzygnięcia kwestii zniesienia wspólności

majątkowej. Skoro do chwili zamknięcia rozprawy takiego powództwa nie wytoczono, Sąd uznał powództwo w niniejszej sprawie za przedwczesne i z tej przyczyny je oddalił.

Mając powyższe rozważania na uwadze, w ocenie Sądu brak było podstaw do uwzględnienia powództwa, albowiem powódka nie wykazała co najmniej jednej z podstawowych przesłanek do zastosowania przepisu art. 530 kc w zw. z art. 527 kc, a mianowicie tego, że wskutek czynności prawnej doszło do pokrzywdzenia wierzycielki z przyczyn wyżej wskazanych.

O kosztach sądowych i kosztach procesu w sprawie Sąd orzekł w punktach 2 i 3 wyroku.

Powyższy wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 13 marca 2014 roku, o sygn. akt: I C 4928/12, został zaskarżony apelacją wniesioną przez powódkę. Powódka domagała się zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości. Wyrokowi zarzuciła naruszenie prawa materialnego: art. 52 § 1a kro poprzez jego niewłaściwie zastosowanie i przyjęcie, że dla zasadności wytoczenia powództwa niezbędne było wcześniejsze złożenie wniosku o podział majątku wspólnego A. C. (2) i jego małżonki, a także naruszenie art. 6 kc polegające na obciążeniu powódki ciężarem dowodzenia, że A. C. (2) dokonując darowizny działał z zamiarem pokrzywdzenia wierzycieli. Wreszcie powódka zarzuciła naruszenie art. 530 kc w zw. z art. 529 kc poprzez niezastosowanie domniemania działania przez darczyńcę z zamiarem pokrzywdzenia wierzycieli.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawczyni okazała się zasadna, a orzeczenie sądu I instancji - z uwagi na nierozpoznanie istoty sprawy - podlegało uchyleniu, a sprawę należało przekazać do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

W pierwszej kolejności sąd odwoławczy wskazuje, że rozstrzygająca w niniejszej sprawie jest dopuszczalność żądania przez wierzyciela, którego dłużnikiem jest jeden z małżonków, na podstawie art. 527 kc uznania za bezskuteczną darowizny nieruchomości dokonanej przez obojga małżonków i dotyczącej ich majątku wspólnego, gdy małżonek dłużnika nie wyraził zgody na zaciągnięcie zobowiązania w myśl art. 41 § 1 kro.

W obecnym stanie prawnym małżonek dłużnika nieudzielający zgody na

zaciągnięcie określonego zobowiązania nie odpowiada w zasadzie za to zobowiązanie nawet majątkiem wspólnym. Z rozwiązaniem takim zostało skorelowane - przewidziane w art. 52 § 1a kro - uprawnienie przysługujące wierzycielowi, jeżeli uprawdopodobni, że zaspokojenie wierzytelności stwierdzonej tytułem wykonawczym wymaga dokonania podziału majątku wspólnego małżonków. Otwiera się wówczas możliwość uzyskania zaspokojenia należności wierzyciela z majątku osobistego zadłużonego małżonka, a jednocześnie dochodzi do zagwarantowania ochrony prawnej także małżonkowi, który wcześniej nie wyraził zgody na zaciągnięcie zobowiązania przez współmałżonka.

Przyjęte rozwiązania w zakresie ukształtowania odpowiedzialności małżonka za długi innego małżonka, nie mogą jednak eliminować czy ograniczać możliwości posługiwania się skargą pauliańską wobec rozporządzeń obejmujących składniki majątku wspólnego, dokonywanych przez małżonków z pokrzywdzeniem wierzyciela. Ochronny cel skargi pauliańskiej przemawia za tym, aby dopuścić tę skargę także wówczas, gdy nielojalne wobec wierzyciela rozporządzenie majątkowe podejmowane było nie tylko przez małżonków mających status dłużników w rozumieniu art. 527 kc, ale przynajmniej z udziałem jednego takiego dłużnika. Sam udział małżonka niebędącego dłużnikiem wierzyciela w czynności prawnej noszącej cechy czynności fraudacyjnej jest wystarczającą okolicznością przemawiającą za możliwością uznania całej czynności prawnej za bezskuteczną wobec wierzyciela (art. 532 kc), a nie tylko za zakwestionowaniem jej skuteczności wobec zadłużonego małżonka. Przepisy art. 531§1kc i art. 532 kc, a także wyraźnie egzekucyjny cel skargi pauliańskiej przesądzają możliwość uznania za bezskuteczną całej zaskarżonej czynności prawnej, a nie jej części, ujętej podmiotowo lub przedmiotowo (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 maja 2011 roku, III CZP 15/11, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 maja 2011 roku, III CZP 19/11).

Skarga pauliańską służy do ochrony wierzytelności uprawnionego przy konieczności uwzględnienia stanu całego majątku dłużnika, niezależnie od jego struktury prawnej, tj. występujących w nim mas majątkowych. Oczywiście małżonek niebędący dłużnikiem nie odpowiada w ogóle - nawet majątkiem wspólnym - jeżeli wcześniej nie wyraził zgody na zaciągnięcie zobowiązania przez drugiego małżonka wobec wierzyciela -art. 41 kro. Nie oznacza to wszakże, że wierzyciel nie może wystąpić ze skargą pauliańską w opisanej sytuacji. W takiej bowiem sytuacji dopiero w stadium postępowania egzekucyjnego, a w zasadzie na etapie postępowania klauzulowego, po uzyskaniu wyroku ze skargi pauliańskiej, aktualizuje się ograniczenie ustawowe z art. 41 § 1 kro i obrona małżonka przeciwko takiemu wierzycielowi poprzez wykazywanie, iż nie wyrażał zgody na

zaciągnięcie zobowiązania przez drugiego małżonka (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 maja 2014 roku, IA Ca 116/14).

Pogląd wyrażony przez sąd I instancji, a sprowadzający się do twierdzenia, że powództwo ze skargi pauliańskiej (wytoczone przeciwko osobie trzeciej) należy oddalić, skoro powód nie wykazał, by mógł później prowadzić egzekucję z przedmiotu czynności prawnej, której domaga się uznania za bezskuteczną, prowadziłby do konfuzji dwóch odrębnych postępowań: ze skargi pauliańskiej oraz o nadanie klauzuli wykonalności przeciwko osobie pozostającej w związku małżeńskim, które to rozwiązanie należy - w ocenie sądu odwoławczego - wykluczyć.

W niniejszej sprawie sąd rejonowy oddalając powództwo i powołując się w istocie na brak pokrzywdzenia wierzycielki wskutek czynności prawnej podjętej przez dłużnika i jego małżonkę - skoro i tak powódka nie mogłaby prowadzić egzekucji z przedmiotu tej czynności prawnej, gdyż nie uzyskałaby klauzuli przeciwko małżonce dłużnika - w istocie nie rozpoznał istoty sprawy ze skargi pauliańskiej. Jak wyżej wskazano, sąd odwoławczy stoi na odmiennym stanowisku, znajdującym też potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, iż rozstrzygnięcie w przedmiocie ewentualnego nadania klauzuli wykonalności przeciwko małżonce dłużnika nastąpi w ramach innego postępowania, po rozstrzygnięciu w przedmiocie uznania czynności prawnej za bezskuteczną względem wierzyciela. Tych zaś przesłanek, wynikających z art. 527 kc, sąd I instancji nie zbadał.

Reasumując, sąd I instancji rozpoznając sprawę na nowo zobowiązany jest podjąć czynności w celu realizacji wniosków dowodowych zgłoszonych przez strony w celu ustalenia stanu faktycznego warunkującego uznanie czynności prawnej z dnia 26 czerwca 2008 roku między A. i H. C. a A. C. (1) za bezskuteczną względem powódki, w szczególności ewentualnego istnienia w tej dacie celu działania stron umowy darowizny z pokrzywdzeniem przyszłych wierzycieli oraz kondycji gospodarczej dłużnika powódki w chwili dokonania darowizny, a następnie dokonać oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i jego subsumpcji pod właściwe przepisy, przy uwzględnieniu domniemań prawnych.