Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Inowrocławiu - VII Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Mogilnie postanowieniem z dnia 27 marca 2013 roku po rozpoznaniu sprawy z wniosku Z. B. z uczestnictwem R. B. o podział majątku wspólnego:

1.ustalił, że w skład majątku wspólnego byłych małżonków wchodzą:

a) zabudowana nieruchomość położona w miejscowości C., zapisana w księdze wieczystej (...), prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Inowrocławiu X Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą w M.,

b) samochód osobowy marki A. (...).0D nr rejestracyjny (...), numer silnika (...),

c) samochód marki N. (...) nr rej (...), numer identyfikacyjny (...).

2. dokonał podziału opisanego powyżej majątku w ten sposób, że:

a) dokonał fizycznego podziału nieruchomości opisanej w pkt la postanowienia: na działkę: o powierzchni 0,1101 ha oznaczoną numerem (...) i działkę o powierzchni 0,1150 ha oznaczoną numerem (...), zgodnie z projektem podziału z dnia 10 grudnia 2012r. sporządzonym przez biegłego z dziedziny geodezji i kartografii H. C. (1), który stanowi integralną część niniejszego postanowienia i przyznać działkę o numerze (...) na wyłączną własność wnioskodawcy, a działkę o numerze (...) na wyłączną własność uczestniczki;

b) samochody opisane w pkt 1 b i c niniejszego postanowienia przyznał na wyłączną własność wnioskodawcy;

3. zasądził od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy z tytułu spłaty kwotę 8.374,00 zł płatną w terminie 2 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia;

4. nakazał wnioskodawcy, aby opróżnił i wydał uczestniczce pomieszczenia zajmowane w budynku mieszkalno-gospodarczym położonym na działce (...) w terminie 2 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia;

5. koszty postępowania zniósł wzajemnie pomiędzy wnioskodawcą a uczestniczką.

6. zasądził od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Inowrocławiu na rzecz adw. W. D. kwotę 2.400,00 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu wnioskodawcy;

7. zasądził od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Inowrocławiu na rzecz adw. A. W. kwotę 2.400,00 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu uczestniczce;

8. kosztami sądowymi, od uiszczenia których zwolnieni byli wnioskodawca i uczestniczka obciążył Skarb Państwa.

9. wartość przedmiotu sprawy ustalił na kwotę 90.800,00 zł.

Z. B. złożył wniosek o dokonanie podziału majątku wspólnego nabytego w trakcie trwania jego związku małżeńskiego z R. B., w skład którego wchodzi działka o powierzchni 20 arów i budynek mieszkalno - gospodarczy położony w miejscowości C.. W uzasadnieniu podał, że jego małżeństwo z uczestniczką zostało rozwiązane przez rozwód w dniu 16.10.2006 r. Wkład uczestniczki i wnioskodawcy w powstanie majątku wspólnego był równy. Domagał się fizycznego podziału nieruchomości.

W odpowiedzi na wniosek uczestniczka podniosła, że w skład majątku wspólnego wchodzi również nieukończony budynek warsztatowo - mieszkalny wybudowany na działce opisanej we wniosku oraz nabyte w trakcie trwania małżeństwa samochody marki A. (...) i N. oraz szereg ruchomości stanowiących wyposażenie budynków.

W toku postępowania strony zgodnie wnosiły o dokonanie fizycznego podziału nieruchomości na dwie równe części i przyznanie każdej ze stron na wyłączną własność jednej z nich. Wnioskodawca wnosił dodatkowo o ustanowienie w budynku mieszkalnym zamieszkiwanym przez strony odrębnej własności lokali i przyznanie jednego z lokalu na jego wyłączną własność. Uczestniczka nie zgodziła się na taką propozycję wskazując, że z uwagi na zachowanie wnioskodawcy w miejscu zamieszkania nie jest możliwe wspólne zamieszkiwanie stron w jednym budynku. Strony wniosły również o niedokonywanie podziału majątku w zakresie ruchomości stanowiących wyposażenie budynków ustalając, że zatrzymają ruchomości będące w ich posiadaniu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca i uczestniczka zawarli związek małżeński w dniu 14.01.1978 r. Małżeństwo zostało rozwiązane przez rozwód wyrokiem Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 16.10.2006. W okresie trwania związku małżeńskiego wnioskodawca i uczestniczka pozostawali we wspólności majątkowej. Wnioskodawca w chwili zawarcia małżeństwa posiadał majątek odrębny - ciągnik Z. (...) i maszyny towarzyszące. Ciągnik do chwili obecnej pozostaje własnością wnioskodawcy, natomiast maszyny towarzyszące zostały sprzedane, a uzyskane pieniądze zostały przeznaczone na bieżące wydatki.

W trakcie trwania małżeństwa wnioskodawczyni i uczestnik zakupili nieruchomość o powierzchni 0,2251 ha położoną w miejscowości C.. Wybudowali tam budynek mieszkalny na istniejących na działce fundamentach oraz budynek gospodarczy. W 1996 r. wnioskodawca i uczestniczka otrzymali od ojca wnioskodawcy kwotę około 20.000 zł. Po otrzymaniu darowizny wnioskodawca i uczestniczka rozpoczęli budowę nowego budynku warsztatowego oraz zakupili samochód marki A.. Ponadto w trakcie trwania małżeństwa wnioskodawca i uczestniczka nabyli samochód marki N..

Znajdujący się na nieruchomości w miejscowości C. budynek mieszkalno-gospodarczy ma wartość 39.000 zł, nieukończony budynek warsztatowy ma wartość 21.200 zł, budynek garażu i składu opału 5.700 zł, a wartość gruntu to 24.900 zł (1m ² 11,06 zł). Po ustaniu wspólności majątkowej wnioskodawca poczynił nakłady zwiększające wartość budynku mieszkalno - gospodarczego o 4.110 zł. Wchodzące w skład majątku wspólnego samochody A. 100 i N. z uwagi na wiek i stan techniczny są de facto bezwartościowe.

Po rozwodzie wnioskodawcy i uczestniczki zaczął narastać między nimi konflikt, który uniemożliwia wspólne ich zamieszkiwanie w jednym budynku. W toku trwania postępowania wnioskodawca został skazany za znęcanie się nad rodziną. W chwili obecnej wnioskodawca nie zawsze nocuje w domu w C., okresowo przebywa w mieszkaniu swojej znajomej w S..

Sąd uznał za częściowo wiarygodne zeznania wnioskodawcy. W ocenie Sądu na wiarę nie zasługują twierdzenia wnioskodawcy, iż jego ojciec dokonał darowizny części pieniędzy pochodzących ze sprzedaży swojego gospodarstwa wyłącznie na rzecz wnioskodawcy. W tym zakresie Są wskazał, że bezsporne było, iż pieniądze te zostały przekazane wnioskodawcy przez jego ojca pod nieobecność uczestniczki, co nie świadczy, że darowizna ta została dokonana wyłącznie na rzecz wnioskodawcy. Z zeznań uczestniczki oraz świadków A. B. (1) i A. B. (2), w których opisały okoliczności związane z otrzymaniem darowizny i jej późniejszym wykorzystaniem wynika, że pieniądze te zostały przeznaczone przez ojca wnioskodawcy na potrzeby całej rodziny wnioskodawcy i uczestniczki. Fakt nieobecności uczestniczki podczas przekazywania pieniędzy nie daje podstaw do uznania, że darowizna była dokonana wyłącznie na rzecz wnioskodawcy.

Niewiarygodne były także twierdzenia wnioskodawcy, że wszelkie konflikty w miejscu zamieszkania prowokuje uczestniczka i że nie ma przeszkód, aby strony nadal wspólnie zamieszkiwały w jednym budynku mieszkalnym, gdyż pozostaje to w sprzeczności z wiarygodnymi w tym zakresie zeznaniami uczestniczki oraz świadków A. B. (1), A. B. (2). Ponadto faktem bezspornym jest, że wnioskodawca w czasie trwania niniejszej sprawy został skazany za znęcanie się nad rodziną.

Sąd uznał za częściowo wiarygodne zeznania uczestniczki R. B.. W ocenie Sądu na wiarę nie zasługują jej twierdzenia, że wnioskodawca wynajął mieszkanie w S.. Powyższe twierdzenie uczestniczki nie znajduje żadnego poparcie w jakichkolwiek dowodach przeprowadzonych w sprawie. Niewiarygodne są również twierdzenia uczestniczki, że w ramach darowizny jej teść przekazał stronom 86.000 zł. Twierdzenie to pozostaje w sprzeczności z wiarygodnymi w tym zakresie zeznaniami wnioskodawcy i świadka I. G., która była obecna przy przekazywaniu pieniędzy pochodzących ze sprzedaży gospodarstwa ojca wnioskodawcy.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka I. G., która podała okoliczności przekazania kwoty 20. 000 zł wnioskodawcy przez jego ojca. W ocenie Sądu zeznania świadka zasługują na wiarę albowiem nie miała ona żadnego powodu składać zeznania niekorzystne dla którejkolwiek ze stron. Z zeznań tych wynika wprawdzie, że pieniądze przekazane zostały wnioskodawcy pod nieobecność uczestniczki, co jednak nie daje podstaw do uznania, że darowizna ta została dokonana wyłącznie na rzecz wnioskodawcy.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków A. B. (1), A. B. (2) i S. S.. W ocenie Sądu ich zeznania zasługują na wiarę albowiem są logiczne i spójne oraz wzajemnie się potwierdzają znajdują również poparcie w treści zeznań uczestniczki.

W ocenie Sądu na wiarę zasługują również opinie biegłego z dziedziny budownictwa i szacowania nieruchomości W. M. i biegłego z dziedziny geodezji i kartografii H. C. (2), gdyż zostały sporządzone w sposób wyczerpujący i rzetelny, a strony nie kwestionowały ich treści.

Są podkreślił, że okolicznościami bezspornymi było nabycie w trakcie trwania związku małżeńskiego nieruchomości położonej w miejscowości C., na której został wybudowany budynek mieszkalno-gospodarczy, budynek garażowo- gospodarczy i nieukończony budynek warsztatowy, a także nabycie samochodów marki A. (...) i N..

Kwestią sporną był natomiast fakt dokonania przez wnioskodawcę nakładów na majątek wspólny z majątku odrębnego - pieniędzy z darowizny od ojca. Wnioskodawca twierdził, że nieukończony budynek warsztatowy został wybudowany ze środków, jakie otrzymał w darowiźnie od ojca. Uczestniczka zaprzeczała temu twierdzeniu.

Wyniki postępowania dowodowego wskazują na to, że darowizna dokonana przez ojca wnioskodawcy była przeznaczona nie tylko dla niego, lecz dla całej jego rodzimy. Również sposób, w jaki pieniądze zostały wykorzystane tj. z przeznaczenie ich na zakup samochodu A., bieżące wydatki, a także częściowo na budowę budynku warsztatowego świadczą o tym, że nie była to darowizna wyłącznie na rzecz wnioskodawcy.

Uwzględniając powyższe Sąd Rejonowy ustalił, że w skład majątku wspólnego stron wchodzą: zabudowana nieruchomości o powierzchni 0,2251 ha położona w miejscowości C. zapisana w KW (...)/l oraz samochód osobowy marki A. (...) nr rej (...) i samochód marki N. (...)m NR REJ (...).

W dalszej kolejności Sąd zwrócił uwagę, że nie był sporny również sposób podziału majątku wspólnego poprzez podział fizyczny nieruchomości na dwie równe działki i przyznanie ich na wyłączną własność każdej ze stron, z tym że wnioskodawca domagał się ustanowienia na jego rzecz odrębnej własności lokalu mieszkalnego w zamieszkiwanym przez strony budynku i przyznanie tego lokalu na jego własność.

W ocenie Sądu brak było jednak podstaw do ustanowienia w ramach podziału majątku wspólnego odrębnej własności lokalu mieszkalnego w zajmowanym dotychczas przez strony budynku. W pierwszej kolejności wskazać należy, że z opinii biegłego W. M. wynika, że nie jest możliwe wyodrębnienie samodzielnych lokali mieszkalnych. Ewentualne wyodrębnienie lokali wymagałoby wykonania szeregu prac adaptacyjnych.

Biorąc pod uwagę fakt, że nie jest możliwe ustanowienie odrębnej własności lokali w budynku zamieszkiwanym przez strony oraz z uwagi na głęboki konflikt stron w ocenie Sądu uwzględnienie wniosku Z. B. w tym zakresie byłoby niecelowe. Konflikt stron jest bardzo głęboki, a kontakty wnioskodawcy z uczestniczką często kończą się kłótnią. Jednocześnie jak wynika z zeznań uczestniczki i wnioskodawcy, wnioskodawca obecnie nie zamieszkuje na stałe w domu w C., lecz przebywa bardzo często w mieszkaniu swojej znajomej w S..

W tej sytuacji Sąd uznał, że jedynym racjonalnym sposobem podziału majątku wspólnego będzie dokonanie fizycznego podziału nieruchomości wspólnej stron zgodnie z projektem biegłego H. C. (2) na działki o nr geodezyjnych (...), na której znajduje się nieukończony budynek warsztatowy oraz budynek garażowo gospodarczy i (...) na której znajduje się budynek mieszkalno gospodarczy i przyznanie działki nr (...) na wyłączną własność uczestniczki a działki nr (...) na wyłączną własność wnioskodawcy. Jednocześnie w ocenie Sądu samochody marki A. (...) i N. należało przyznać na wyłączną własność wnioskodawcy, który nieprzerwanie z nich korzysta.

Wartość działki o nr (...) wynosi 51.719 zł, na którą składa się wartość budynku mieszkalno - gospodarczego 39.000 zł i wartość gruntu 12.719 zł (1150 m ² x 11,06 zł za 1 m ²). Wartość działki o nr (...) wynosi 39.077,06 zł, na którą składa się wartość gruntu 12177,06 zł (1101 m ² x 11,06) wartość nieukończonego budynku warsztatowego 21.200 zł i wartość budynku garażowo -gospodarczego 5.700 zł. Wnioskodawca po ustaniu wspólności majątkowej poczynił nakłady na nieruchomość wspólną zwiększając jej wartość o 4.110 zł.

Z uwagi na to, że działka przyznana na wyłączną własność uczestniczki ma większą wartość od działki przyznanej na wyłączną własność wnioskodawcy, konieczne było zasądzenie od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy spłaty w wysokości 8.374 zł, na którą składa się kwota 6.319 zł z tytułu różnicy między kwotą stanowiącą połowę wartości nieruchomości (45.400 zł), a wartością działki (...) (51719 zł) oraz kwota 2.055 zł z tytułu zwrotu połowy nakładów poczynionych na nieruchomość przez wnioskodawcę po ustaniu wspólności majątkowej.

Mając na względzie sytuację materialną uczestniczki Sąd uznał, że spłata ww. kwoty powinna zostać dokonana w terminie 2 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia. Z uwagi na konflikt stron w takim samym terminie wnioskodawca powinien opróżnić i wydać uczestniczce pomieszczenia, jakie zajmuje w budynku zlokalizowanym na działce (...).

Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd orzekł jak w pkt 1,2,3 postanowienia z dnia 27.03.2013.

Na podstawie art. 520 §2 k.p.c. Sąd zniósł wzajemnie między wnioskodawcą, a uczestniczką koszty postępowania i kosztami sądowymi od uiszczenia byli zwolnieni obciążył Skarb Państwa. Jednocześnie zasądzono od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Inowrocławiu na rzecz adwokatów A. W. i W. D. kwoty po 2.400 zł z tytułu zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu wnioskodawcy i uczestniczce. W zakresie ww. kosztów sąd w skutek omyłki nie zasądził w postanowieniu z dnia 27.03.2013 na rzecz ww. adwokatów kwot po 552 zł z tytułu należnej im stawki podatku VAT. Postanowieniem z dnia 12.04.2013 na wniosek adwokata A. W. uzupełniono w tym zakresie co do niego rozstrzygnięcie o kosztach postępowania. Adwokat W. D. nie złożył wniosku o uzupełnienie postanowienia.

Postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2013 roku Sąd Rejonowy uzupełnił postanowienie z dnia 27.03.2013 w zakresie kosztów zastępstwa procesowego, w ten sposób, że zasądził od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Inowrocławiu na rzecz adwokata A. W. dalszą kwotę 552 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu uczestniczce R. B..

Postanowienie Sądu Rejonowego zaskarżył apelacją w całości, zarzucając:

- naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 211 k.c. w zw. z art. 212 §2 k.c. w zw. z art. 5 k.c. poprzez brak fizycznego podziału budynku mieszkalnego mimo możliwości dokonania takiego podziału;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a polegający na uznaniu, że brak jest podstaw do ustanowienia w ramach podziału majątku wspólnego odrębności własności lokali i przyznanie jednego z nich wnioskodawcy;

- naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłego z dziedziny geodezji i kartografii H. C. (1), dopuszczającego fizyczny podział budynku mieszkalnego;

- poczynienie błędnych ustaleń w zakresie dokonania przez ojca wnioskodawcy darowizny na rzecz obojga małżonków;

- naruszenie §2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Wskazując na powyższe zarzuty wnioskodawca wnosił o:

- zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez ustanowienie w ramach podziału majątku wspólnego stron odrębnej własności lokali i przyznanie jednego z nich wnioskodawcy,

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

- zasądzenie od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Inowrocławiu kwoty 552 zł stanowiących VAT, od kwoty zasądzonych kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu I-instancyjnym na rzecz wnioskodawcy przez adwokata W. D.,

- zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu wnioskodawcy w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Uczestniczka w odpowiedzi na apelację wnosiła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej.

S ą d O k r ę g o w y z w a ż y ł, c o n a s t ę p u j e :

Apelacja jest zasadna jedynie w zakresie kosztów należnych od Skarbu Państwa pełnomocnikowi zastępującemu z urzędu wnioskodawcę. Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne z rozważeniem całokształtu materiału dowodowego bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, o jakiej mowa w art. 233 §1 k.p.c., które to ustalenia Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własne.

Przystępując do rozpoznania apelacji Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że zasadnicze zarzuty apelacji sprowadzają się do braku wydzielenia w budynku mieszkalnym dwóch odrębnych lokali mieszkalnych i przyznania jednego z nich wnioskodawcy.

W tym zakresie Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że z opinii biegłego z dziedziny budownictwa i szacowania nieruchomości W. M. wynika, że co do zasady byłoby możliwe wyodrębnienie w budynku mieszkalnym dwóch lokali mieszkalnych, ale wymagałoby to przeprowadzenia procesu przeprojektowania i przebudowy, a to byłoby związane z poważnymi nakładami inwestycyjnymi, projektem przebudowy budowlano-instalacyjnej i uprzednim wykonaniem prac w tym budynku, gdyż aktualnie budynek ten nie nadaje się do wydzielenia samodzielnych lokali mieszkalnych. (k. 147 akt oraz wyjaśnienia biegłego na rozprawie , k. 173-175 akt)

Na marginesie zauważyć należy, że wnioskodawca w apelacji błędnie wskazuje na opinię biegłego z dziedziny geodezji i kartografii, który takiej analizy nie czynił.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali ( tj. Dz. U. z. U. z 2000 r., nr 80, poz. 903 ze zm.), jeżeli uczynienie zadość przesłance samodzielności lokali wymaga wykonania robót adaptacyjnych, sąd może w postanowieniu wstępnym, uznającym żądanie ustanowienia odrębnej własności lokali w zasadzie za usprawiedliwione, upoważnić zainteresowanego uczestnika postępowania do ich wykonania - tymczasowo na jego koszt. W razie przeszkód stawianych przez innych uczestników, sąd - w postanowieniu wstępnym lub w postanowieniu oddzielnym - może wydać stosowne nakazy lub zakazy.

Podkreślić przy tym należy, że wykonanie takich robót adaptacyjnych jest zawsze związane z poniesieniem kosztów przez uczestników postępowania, a w tym wypadku takie koszty byłyby znaczne. Tymczasem z oświadczenia majątkowego wnioskodawcy wynika, że utrzymuje się on jedynie z zasiłku w kwocie ok. 500 zł i nie posiada środków (k. 15-16), dlatego został zwolniony od kosztów sądowych (k. 17). Uczestniczka pracuje w szkole podstawowej na stanowisku pracownika obsługi i otrzymuje wynagrodzenie netto ok. 1.000 zł, a na utrzymaniu ma także dzieci i wnuki, dlatego również została zwolniona od kosztów sądowych (k. 29-31 akt).

Zauważyć należy, że strony reprezentowane przez fachowych pełnomocników nawet nie zgłaszały wniosków dowodowych na okoliczności zakresu takich prac adaptacyjnych, ani ich kosztów (k. 254-256 ).

W takiej sytuacji, teoretyczna możliwość wydzielenia w budynku mieszkalnym dwóch odrębnych lokali połączona z uprzednim poniesieniem znacznych nakładów faktycznie nie była możliwa w toku postępowania o podział majątku wspólnego, a wydanie postanowienia wstępnego bezcelowe, skoro strony nie posiadały środków na wykonanie kosztownych prac adaptacyjnych.

Sąd Okręgowy wskazując na tę istotną okoliczność, która uwzględnił w ramach apelacji pełnej uznał, że dokonany przez Sąd pierwszej instancji sposób podziału fizycznego poprzez wydzielenie działki z budynkiem mieszkalnym, która została przyznana uczestniczce oraz działki z nieukończonym budynkiem warsztatowym, która została przyznania wnioskodawcy, przy uwzględnieniu poważnego konfliktu pomiędzy stronami pozostaje w zgodności z zasadą fizycznego podziału rzeczy i uwzględniania wszystkie okoliczności ( art. 211 k.c.).

Jednocześnie Sąd Rejonowy zgodnie z art. 212 k.c. prawidłowo nałożył na uczestniczkę obowiązek spłaty na rzecz wnioskodawcy kwoty 8.374 zł tytułem wyrównania wartości udziałów.

Taki sposób zniesienia współwłasności nie narusza też art. 5 k.c., w sytuacji gdy przy braku środków na dokonanie kosztownych prac adaptacyjnych, Sąd musiał dokonać wyboru, komu z zainteresowanych przyznać na własność jedną z działek z budynkiem mieszkalnym, co wymagało uwzględnienia także faktu, że uczestniczka zamieszkuje w budynku mieszkalnym wraz z dziećmi, a wnioskodawca został skazany za znęcanie się nad rodziną w okresie po ustaniu małżeństwa stron, a ponadto od pewnego czasu w budynku tym faktycznie nie zamieszkuje.

Niezasadny był także zarzut poczynienia błędnych ustaleń w zakresie darowizny dokonanej przez ojca wnioskodawcy w czasie małżeństwa stron na rzecz obojga małżonków, gdyż wskazana przez Sąd Rejonowy ocena zeznań świadków i stron w tym zakresie pozostaje w zgodności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a tym samym nie można uznać, że w tym zakresie Sąd przekroczył granice oceny dowodów określone w art. 233 §1 k.p.c.

Wnioskodawca w swojej apelacji poza powtórzeniem swojego stwierdzenia o darowiźnie uczynionej przez ojca tylko na jego rzecz nie wskazuje, dlaczego odmienne ustalenie Sądu pierwszej instancji pozostaje w sprzeczności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Sąd Okręgowy podziela także rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego, co do terminu 2 miesięcy na opróżnienie i wydanie uczestniczce zajmowanej przez wnioskodawcę części budynku mieszkalnego, w sytuacji gdy wnioskodawca i uczestniczka na rozprawie w dniu 04 lutego 2013 roku zgodnie wnosili o zaniechanie podziału rzeczy ruchomych, co do których dokonali już podziału (k. 254), a wskazany termin jest wystarczający do opuszczenia i wydania części budynku, tym bardziej, że budynek użytkowy znajduje się na sąsiedniej działce przyznanej na własność wnioskodawcy.

Zasadny był natomiast zarzut naruszenia naruszenie §2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( tj. Dz. U. z 2013 roku, poz. 461) poprzez brak doliczenia do kwoty przyznanego adwokatowi zastępującego wnioskodawcę kwoty podatku VAT w wysokości 552 zł (23 % z 2.400 zł ), co wynika także z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy zgodnie z art. 386 §1 k.p.c. w zw. z art. 13 §2 k.p.c. zmienił punkt 6 postanowienia w ten sposób, że w miejsce kwoty 2.400 zł nakazał przyznać kwotę 2.952 zł.

W pozostałym zakresie apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu ( art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 §2 k.p.c.)

Jednocześnie zgodnie z §§19 i 20 w zw. z §2 oraz §7 pkt 10 w zw. z §6 pkt 5 powołanego rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości Sąd Okręgowy przyznał na rzecz adwokatów zastępujących wnioskodawcę i uczestniczkę po 1.476 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej im z urzędu w postępowaniu apelacyjnym. (1.200 zł plus podatek VAT).