Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 15.05.2014 roku oddalił powództwo wniesione przez (...) Bank (...) S.A. we W. przeciwko W. P. o zapłatę kwoty 10.619,62 zł wraz z odsetkami umownymi. Powód wskazał, iż roszczenia tego dochodzi z tytułu udzielonego pozwanemu limitu kredytowego w dniu 24.07.2004 roku.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym z dnia 15.07.2013 roku Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. Postanowieniem z dnia 13.12.2013 roku Sąd Rejonowy uchylił powyższy nakaz zapłaty, z uwagi na brak możliwości jego doręczenia pozwanemu.

Zarządzeniem z dnia 27.02.2014 roku ustanowiono dla pozwanego nieznanego z miejsca zamieszkania kuratora. Kurator pozwanego wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, zarzucając powodowi, że nie udowodnił swojego roszczenia.

Sąd Rejonowy ustalił, że pismem z dnia 31.10.2011 roku powód oświadczył, iż wypowiada umowę o limit kredytowy i kartę. W dniu 26.05.2012 roku strona powodowa wystawiła wyciąg z ksiąg banku, w którym stwierdzono, iż zadłużenie pozwanego wobec banku wynosi 10.619,62 zł. Na kwotę tą składały się należność główna w wysokości 2.308,62 zł, odsetki umowne za okres od dnia 24.07.2004 roku do dnia 27.05.2012 roku w kwocie 4.778,81 zł, koszty, opłaty i prowizje w kwocie 3.452,19 zł oraz opłaty za prowadzenie rachunku w kwocie 80 zł.

Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne oryginały dokumentów przedłożone przez stronę powodową albowiem nie zostały podważone przez stronę przeciwną. Sąd zaznaczył, że wyciąg z ksiąg bankowych nie stanowi dokumentu urzędowego z uwagi na treść art. 95 ust. 1a ustawy z dnia 29.08.1997 roku Prawo bankowe. W myśl tego przepisu moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1 (czyli ksiąg rachunkowych banków i sporządzanych na ich podstawie wyciągów oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń), nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym.

Sąd Rejonowy uznał, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, bowiem powód nie udowodnił ani zasadności ani wysokości dochodzonego roszczenie za pomocą przedłożonych dokumentów. Sąd Rejonowy wskazał na treść przepisu art. 129 kpc i orzecznictwo na tym przepisie oparte, z których wynika, że moc dowodową ma kserokopia dokumentu poświadczona za zgodność przez osoby wskazane w tym przepisie. Przez dokument rozumie się jego oryginał, a wyjątki, kiedy oryginał może być zastąpiony przez odpis (kserokopię), określa ustawa. Niepoświadczona podpisem pełnomocnika strony będącego adwokatem lub radcą prawnym kserokopia nie jest dokumentem. Kserokopia dokumentu nie poświadczona za zgodność z oryginałem w sposób wskazany w art. 129 § 2 kpc, nie ma mocy dowodowej i nie może stanowić podstawy do dokonywania ustaleń faktycznych (wyrok SN z dnia 29.03.1994 roku w sprawie III CZP 37/94).

Sąd I instancji wskazał, że w przedmiotowej sprawie powód przedłożył jedynie dokumenty oryginalne w postaci wyciągu z ksiąg bankowych, wypowiedzenia umowy wraz z dowodem doręczenia. Pozostałe przedłożone załączniki nie stanowią dokumentów w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego, gdyż nie zostały uwierzytelnione przez notariusza czy radcę prawnego lub adwokata występującego w sprawie, a jedynie przez pracownika banku. Nie można było, w ocenie Sądu Rejonowego, na ich podstawie ustalić stanu faktycznego, a powód wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 6 kc i art. 232 kpc nie udowodnił, iż zawarł z pozwanym umowę o wydanie karty kredytowej i limit kredytowy, ani że pozwany zalega z należnościami w wysokości 10.619,62 zł. Przedłożone dokumenty w oryginałach są jedynie dokumentami prywatnymi, które w myśl art. 245 kpc są dowodem na to, że osoba, która je podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Nie świadczą on o wysokości i zasadności roszczenia powoda.

Sąd Rejonowy stwierdził, że nawet gdyby na podstawie przedłożonej kserokopii umowy przyjąć, że pomiędzy stronami została zawarta umowa o wydanie karty kredytowej i przyznanie limitu kredytowego, to nie można uznać, iż wysokości opłat i prowizji można było ustalić na podstawie dołączonego do pisma powoda tabeli opłat i prowizji dla limitu kredytowego (...). Z treści przedłożonej kserokopii umowy nie wynika bowiem, iż jest to karta (...), co słusznie podniósł kurator pozwanego.

Na podstawie § 1 ust. 1 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 13.11.2013 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej w zw. z art. 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, przyznano kuratorowi kwotę 1.200 zł tytułem wynagrodzenia.

Na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28.07.2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 kpc Sąd nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa resztę opłaty od pozwu i wynagrodzenia kuratora.

Apelację od tego wyroku wniósł powód zaskarżając go w całości i wnosząc o jego uchylenie i zasądzenie roszczenia zgodnie z pozwem. Skarżący zarzucił naruszanie prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię i zastosowanie i przez to uniemożliwienie powodowi dochodzenia od pozwanego roszczenia wynikającego z umowy.

Kurator ustanowiony dla pozwanego w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych, w tym przyznanie kuratorowi wynagrodzenia za postępowanie apelacyjne.

Strony nie stawiły się na rozprawę apelacyjną.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację powoda należało uznać za bezzasadną. Sąd Okręgowy podziela w całości jako prawidłowe ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i czyni je podstawą własnych rozważań. Sąd II instancji podziela także rozważania Sądu Rejonowego dotyczące właściwej procesowo formy dokumentu i jego kopii.

Nie ma wątpliwości, iż strona ma obowiązek przedłożyć oryginał dokumentu na żądanie przeciwnika lub jego kopię, która musi być wówczas potwierdzona za zgodność z oryginałem przez osoby wskazane w art. 129 § 2 kpc. W niniejszej sprawie kurator reprezentujący pozwanego już w odpowiedzi na pozew zarzucił, iż powód nie udowodnił swojego roszczenia. Pozwany wyraźnie zarzucił, iż powód nie przedstawił oryginalnych dokumentów lub prawidłowo potwierdzonych ich kopii. Powód winien wobec tego przedstawić wszystkie dokumenty, z których wywodził okoliczności uzasadniające żądanie pozwu, w oryginale lub w prawidłowy sposób potwierdzonych kopiach.

Tymczasem jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy powód we właściwy sposób wykazał za pomocą oryginalnych dokumentów jedynie, iż dokonał wypowiedzenia umowy i to wypowiedzenie doręczył. W oryginale dołączono również wyciąg z ksiąg banku, ale nie ma wątpliwości, iż jest to wyłącznie dokument prywatny, za pomocą którego w razie zaprzeczenia ze strony pozwanej (tak jak miało to miejsce w niniejszej sprawie) niczego nie można udowodnić poza tym, że powód złożył oświadczenie o treści takiej jak zawarta w wyciągu. Wszelkie inne pisma takie jak umowa, regulaminy nie zostały w prawidłowy sposób potwierdzone tj. przez osoby do tego uprawnione na mocy art. 129 § 2 kpc. Pani M. M., która potwierdzał za zgodność wszystkie kopie dokumentów jest jedynie pracownikiem powoda, nie jest ani adwokatem ani radcą prawnym. Kopie dokumentów nie zostały także potwierdzone przez notariusza. Nie ma wobec tego wątpliwości, iż kopie dokumentów z w/w przyczyn nie mają żadnej mocy dowodowej, a powód tym samym nie wykazał istotnych w niniejszej sprawie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie pozwu.

Sąd Rejonowy słusznie uznał, że powód nie sprostał zadaniu udowodnienia zarówno zasady jak i wysokości dochodzonej pozwem kwoty i nie wykonał prawidłowo obowiązku wynikającego z art. 6 kc tj. nie wykazał okoliczności faktycznych, z których wywodził swoje roszczenie za pomocą dowodów przedstawionych we właściwej dopuszczalnej formie.

Powód miał wiele możliwości aby w toku procesu przedstawić właściwe dowody, bowiem znane mu było stanowisko pozwanego, mimo to nadesłał jedynie nie potwierdzone w trybie art. 129 kpc kopie dokumentów.

Sąd Rejonowy nie miał wobec tego innego wyjścia niż oddalenie powództwa jako nieudowodnionego. Jak już wyżej zaznaczono nie ma wątpliwości, iż moc dowodową ma jedynie taka kopia dokumentu, która została potwierdzona w sposób wskazany w art. 129 § 2 kpc. Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w licznych orzeczeniach Sądu najwyższego jak i sądów powszechnych, których z uwagi na ugruntowaną linię orzeczniczą nie ma potrzeby przytaczać.

Nie sposób odnieść się do zarzutu apelacji, skoro powód nie sprecyzował jakie przepisy prawa materialnego naruszył Sąd Rejonowy przy wydawaniu zaskarżonego wyroku. Jedyny argument podniesiony w apelacji a dotyczący niniejszej sprawy ma charakter zarzutu procesowego, którego jednak nie sformułowano w apelacji. Sąd Okręgowy wyjaśnił jednak powyżej dlaczego stanowisko Sądu I instancji co do braku mocy dowodowej przedstawionych przez powoda kopii dokumentów zasługuje na pełną aprobatę Sądu II instancji.

Sąd Rejonowy nie stosował w niniejszej sprawie prekluzji dowodowej, wobec tego twierdzenia dotyczące art. 207 kpc zawarte w uzasadnieniu apelacji są niezrozumiałe i nie miały żadnego znaczenia przy rozpoznawaniu apelacji powoda.

Dlatego też Sąd Okręgowy na mocy art. 385 kpc oddalił apelację powoda jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z art. 108 § 1 kpc i § 1 ust. 1 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 13.11.2013 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej w zw. z § 6 pkt 5 i § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, przyznano kuratorowi kwotę 600 zł tytułem wynagrodzenia za reprezentowanie pozwanego w postępowaniu apelacyjnym.