Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

POSTANOWIENIE

Dnia 14 listopada2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy Wydział II Cywilny – Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Irena Dobosiewicz (spr.)

SO Tomasz Adamski

SO Janusz Kasnowski

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2014 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W.

przeciwko Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym w I. I. W.

o zapłatę

na skutek zażalenia powoda na postanowienie Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 10 kwietnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt: I Nc 600/14

p o s t a n a w i a:

uchylić zaskarżone postanowienie.

II Cz 638/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Inowrocławiu postanowieniem z dnia 10 kwietnia 2014 r., w sprawie z powództwa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. przeciwko Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym w I. I. W. o zapłatę, odrzucił pozew.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że powód domagał się od pozwanego zapłaty kwoty 11,16 zł tytułem odsetek za udzielenie przez powoda informacji niezbędnych do prowadzenia egzekucji.

Po przytoczeniu treści art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. Sąd Rejonowy wskazał, że droga sądowa w niniejszej sprawie jest niedopuszczalna, albowiem roszczenie dotyczy zwrotu odsetek za dokonanie czynności egzekucyjnych, które stanowią w rozumieniu art. 2 § 1 pkt 3 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji należności pieniężne, inne niż wymienione w pkt. 1 i 2, jeżeli pozostają we właściwości rzeczowej organów administracji publicznej, co do których na mocy art. 19 § 1 powyższej ustawy organem właściwym do wydania postanowienia o ich egzekucji jest Naczelnik Urzędu Skarbowego. Natomiast w myśl art. 18 podanej ustawy, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, w postępowaniu egzekucyjnym mają odpowiednie zastosowanie przepisu Kodeksu postępowania administracyjnego. W powyższego wynika, że roszczenie powoda nie podlega rozpoznania w postępowaniu sądowym, gdyż właściwym do jego rozpatrzenia jest wskazany wyżej organ administracyjny - w drodze postanowienia, co wyłącza dopuszczalność drogi sądowej.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył powód zarzucając Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisu art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędne przyjęcie, że sprawa o zapłatę odsetek od opłat za udostępnienie Komornikowi Sądowemu danych niezbędnych do prowadzenia egzekucji nie jest sprawą cywilną co doprowadziło do uznania, że w sprawie zachodzi niedopuszczalność drogi sądowej, podczas gdy żądane odsetki wynikają ze zdarzenia cywilnoprawnego i jako takie mogą być dochodzone w drodze procesu cywilnego. Wskazując na powyższe powód wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie zażalenia jako bezzasadnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie powoda jest zasadne.

Na wstępie Sąd Okręgowy wskazuje, że ocena dopuszczalności drogi sądowej zależy od przedmiotu sprawy, czyli od przedstawionego pod osąd roszczenia, i przytoczonego przez powoda stanu faktycznego. Elementy te konkretyzują stosunek prawny zachodzący między stronami, przez co kształtują charakter sprawy i nadają jej - lub odejmują - przymioty sprawy cywilnej. Dopuszczalność drogi sądowej zależy przy tym od stanu faktycznego, na którym powód w pozwie opiera swoje roszczenie, nie zaś od wykazania istnienia roszczenia (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15.02.2013 r„ I CSK 684/12, LEX nr 1318303).

W zasadzie każde roszczenie procesowe, sformułowane jako żądanie zasądzenia, ustalenia lub ukształtowania stosunku prawnego, niezależnie od merytorycznej zasadności, może być objęte drogą sądową, pod warunkiem, że dotyczy równorzędnych podmiotów (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21.03.2013 r., III CZP 9/13, LEX nr 1318412).

Uwzględniając powyższe podzielić należy stanowisko przedstawione przez powoda w zażaleniu. W niniejszej sprawie nie ma podstaw, aby uznać, że droga sądowa jest niedopuszczalna, albowiem roszczenie dotyczące zapłaty określonej kwoty pieniężnej tytułem odsetek od opłat za udzielenie informacji niezbędnych do prowadzenia postępowania egzekucyjnego jest sprawą cywilną w rozumieniu art. 1 k.p.c., zaś żaden przepis szczególny nie przekazuje tego typu sprawy do właściwości organu administracyjnego.

Za przepis szczególny przekazujący sprawę cywilną do właściwości organu administracyjnego można uznać tylko taki przepis, który wyraźnie wskazuje, że organ ten rozstrzyga daną indywidualną sprawę w sposób władczy w drodze wydania decyzji administracyjnej (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15.02.2013 r., I CSK 684/12, LEX nr 1318303). Przepisy wskazane przez Sąd pierwszej instancji, które miałyby świadczyć o tym, że właściwym do rozpatrzenia niniejszej sprawy jest organ administracyjny, z całą pewnością nie mają takiego charakteru.

W tym miejscu warto przywołać uzasadnienie do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 1996r. III CZP 22/96, na co zresztą wskazał skarżący, że odsetki nie są kosztami egzekucji ,ale mają charakter cywilny / tak też i Sąd Okręgowy w Poznaniu w postanowieniu z 13 marca 2013r. II Cz 1304/13.

Takie odsetki to świadczenie uboczne, należne wierzycielowi w związku z opóźnieniem się w spełnieniu świadczenia głównego .W tym przypadku są zobowiązaniem komornika w relacjach między nim a osobą trzecią w związku z nienależytym wykonaniem

zobowiązania głównego .Dlatego nie mogą być wliczane do kosztów egzekucji, zaś możliwość ich dochodzenia przewidziana jest na drodze procesu cywilnego, roszczenie bowiem o zapłatę takich odsetek ma samodzielny byt i jest roszczeniem cywilnym.

Jednocześnie Sąd Okręgowy wskazuje, że organ rentowy po wykonaniu obowiązku polegającego na udzieleniu informacji komornikowi niezbędnej do prowadzenia egzekucji (art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji - t.j. Dz. U. 2011 r. Nr 231, poz. 1376 ze zm.) jest uprawniony do pobrania z tego tytułu opłaty. Komornik jest obowiązany do jej uiszczenia na wezwanie podmiotu udzielającego informacji (art. 2 ust. 9 tej ustawy). Z powyższego wynika, że po wykonaniu obowiązku przez organ rentowy, jego pozycja względem komornika nabiera charakteru równorzędnego odnośnie żądania zapłaty powstałej należności.

Wobec tego Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.
uchylił zaskarżone postanowienie.