Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 30/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 23 września 2022 r., sygn. IV K 507/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Obrońca oskarżonego wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, determinującą treść orzeczenia, art. 4 k. p. k. i art. 410 k.p.k polegającą na zaniechaniu zbadania i uwzględnienia okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, które wynikają z zeznań świadków S. K. (1), E. Ż. (1) i M. D., a także zostały zawarte w opinii biegłego, który wskazał na proste i możliwe do zastosowania jeszcze w trakcie imprezy środki zaradcze pozwalające na uniknięcie tragedii

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad.1 Zarzut niezasadny. Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania.

Powołany przez skarżącego przepis art.4 kpk (zasada obiektywizmu ) stanowi, że organy prowadzące postępowanie karne obowiązane są badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. Zasada ta jest wyrazem postulatu ustawowego, ażeby ustalenia faktyczne odpowiadały prawdzie, co w postępowaniu sądowym jest osiągalne tylko wtedy, gdy przedmiotem zainteresowania sądu jest cały zebrany w sprawie materiał dowodowy, bez pominięcia istotnych jego części i gdy całokształt tego materiału jest przedmiotem rozważań sądu.

O braku obiektywizmu możemy więc mówić w sytuacji, gdy organy procesowe wykonywały czynności procesowe z pewnym osobistym pozytywnym bądź negatywnym nastawieniem, uprzedzeniem, zaś podejmowane w toku postępowania decyzje były stronnicze, bądź gdy przedmiotem oceny i rozważań sądu orzekającego nie był cały zebrany w sprawie materiał dowodowy (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 16 lutego 1978r IV KR 4/78, OSNKW 1978, nr 4-5, poz.52 ; wyrok Sądu Najwyższego z 29 czerwca 1999r, V KN 459/97, OSN Prok. i Pr. 2000, nr 2, poz.10).

Żadna z tych sytuacji nie zachodzi w niniejszej sprawie.

Niezasadnie powołuje się obrońca oskarżonego na naruszenie przez Sąd I instancji art.410 kpk. Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę aktu oskarżenia potwierdzają, jak i tych, które ją podważają.

Zasada określona w art.410 kpk obowiązuje także strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać go na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 30 lipca 1979r, III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43 i z 5 listopada 1997r V KKN 62/97 Prok. i Pr. 1998/2/13).

O naruszeniu tego przepisu może być zatem mowa jedynie wtedy, gdy sąd orzekający pominie jakąś okoliczność ujawnioną w toku rozprawy lub oprze ustalenia faktyczne na okoliczności w toku rozprawy nie ujawnionej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 1997r, IV KKN 103/96 Prok. i Pr. 1997/10/12 ).

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą wnikliwością i starannością. Skoro więc Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów nie można skutecznie stawiać mu zarzutu naruszenia art.410 kpk.

Tymczasem dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie nie stanowi naruszenia art.410 kpk, co jednoznacznie stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 19 czerwca 2002r V KKN 34/01 (vide: Lex 53912; por. też R.A. Stefański, Komentarz do art.410 kodeksu postępowania karnego).

Apelacja nie dostarcza dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, ten środek odwoławczy zawiera jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nim argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych dowodów.

Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego należycie rozważył w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wszystkie dowody istotne dla odpowiedzialności oskarżonego tj zeznania świadków, opinię biegłego, dokumenty oraz wyjaśnienia oskarżonego. Wskazał którym dowodom i dlaczego dał wiarę oraz którym nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

Apelacja zawiera odmienną a przy tym wybiórczą ocenę poszczególnych dowodów, korzystną dla oskarżonego i sprowadza się do eksponowania tych fragmentów zeznań świadków S. K. (1), E. Ż. (1) i M. D., które w ocenie obrońcy są korzystne dla odpowiedzialności oskarżonego, a pomijaniu niekorzystnych. Tymczasem argumentacja zawarta w uzasadnieniu środka odwoławczego, przytaczane tamże zeznania wskazanych świadków, tylko lużno związana jest z odpowiedzialnością oskarżonego za zarzucany mu czyn albo wręcz sprowadza się do eksponowania odpowiedzialności innych osób za zaistniałe zdarzenie, która jest oczywista i stwierdzona została prawomocnym wyrokiem skazującym te osoby.

Nie ma żadnych podstaw do kwestionowania ustaleń Sądu. W tym zakresie należy przywołać przekonującą argumentację Sądu I instancji na str.9-11 uzasadnienia i zaprezentowane tam dowody i argumenty wskazujące na sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu. Nie ma potrzeby jej powielania przez Sąd Okręgowy. Należy w tym miejscu podkreślić, że w istotnej części stan faktyczny nie jest kwestionowany przez skarżącego, a istotne w sprawie dowody mają charakter dokumentów.

Jest oczywistym, że oskarżony jako Prorektor ds. Dydaktycznych i Studenckich na mocy pkt 17 przedmiotowego zarządzenia był władny udzielić zezwolenia na organizację imprez i zgromadzeń studenckich na terenie uczelni, a jednocześnie był obowiązany do nadzoru nad ich organizacją.

Nie było zakwestionowane, że to oskarżony wydał ustnie decyzję o zmianie warunków organizacyjnych imprezy, poza wiedzą Rektora, co oznaczało potrzebę wzmożenia nadzoru; poszerzył teren organizowanej imprezy i oprócz budynku (...).1, objęła także sąsiadujący, połączony korytarzem (łącznikiem na piętrze) budynek (...).1, w którym dopiero zakończył się remont (toalety były zamknięte, przejścia były niedostosowane do warunków, ustawione były rusztowania, składowane materiały budowlane, by nie zniszczyć świeżo odnowionych elementów po bokach były ustawione stoły na tzw. sztorc przez co przestrzeń do zabawy i przemieszczania się była znacznie ograniczona); liczba uczestników nie była kontrolowana; organizacja imprezy została powierzona nowej Przewodniczącej Samorządu, pełniącej funkcję od czerwca 2015 roku; nie pojawiła się u oskarżonego refleksja, że organizacją imprezy zajmie się niedoświadczona osoba, której wcześniej nie znał i która wcześniej tego typu imprez nie organizowała, to jej pozostawił dopracowanie przebiegu imprezy, radząc skorzystanie z pomocy byłego Przewodniczącemu Samorządu; także poprzednie imprezy integracyjne na początku roku akademickiego odbywały się przy udziale znacznej liczby osób, przekraczającej istotnie zgłoszoną pierwotnie ilość.

. Odnosząc się natomiast wprost do poszczególnych argumentów zawartych w apelacji:

- z gruntu fałszywa jest supozycja apelacji , że oskarżonego ekskulpuje to, że ”…. opierając współpracę z młodzieżą na doświadczeniu z ubiegłych lat oraz zakładając udział w imprezie podobnej liczby uczestników do lat poprzednich, mając świadomość dwóch wyjść ewakuacyjnych w obydwu budynkach, zwrócił uwagę przewodniczącej na istniejące zagrożenia, umożliwił jej uzyskanie pomocy z komórek organizacyjnych uczelni ( kanclerza D. – przyp.SO), uzyskanie pomocy ochrony w potrzebnej ilości…” gdyż fakty przeczą tym założeniom. Właśnie okoliczności imprezy w 2015 roku nie przypominały wcześniejszych, co zmuszało oskarżonego do szczególnej refleksji, wzmożonego nadzoru oraz najwyższej ostrożności:

- teren organizowanej imprezy był inny, ograniczony: impreza ta, oprócz budynku (...).1, obejmowała także sąsiadujący, połączony korytarzem łącznikiem na piętrze budynek (...).1, w którym był remont; w związku z tym przestrzeń do zabawy w budynku (...).1 była ograniczona, toalety były zamknięte, przejścia były niedostosowane do warunków itp.;

- owo doświadczenie z ubiegłych lat wskazywało, że każdorazowo imprezy integracyjne na początku roku akademickiego odbywały się przy udziale znacznie większej liczby osób, niż pierwotnie zakładano;

- nową była osoba Przewodniczącej Samorządu, pełniła funkcję od czerwca 2015 roku, była studentka II roku, a więc organizacją imprezy miała zajmować się niedoświadczona osoba, której wcześniej oskarżony nie znał i która wcześniej tego typu imprez nie organizowała; jedyną refleksją oskarżonego w tych okolicznościach była rada by skorzystała z pomocy byłego Przewodniczącego Samorządu;

- nie wywołała żadnej krytycznej refleksji oskarżonego niefrasobliwość E. Ż. i stwierdzenie, iż w jej ocenie organizowana impreza to taka większa prywatka; fakt jej odpowiedzialności nie wpływa na odpowiedzialność oskarżonego, który miał nadzór nad działalnością Przewodniczącej w tym zakresie:

- za należyty nadzór oskarżonego nie można uznać wyrażenie akceptacji dla pomysłu E. Ż. odnośnie miejsca zorganizowania imprezy, poprzedzone wspólnymi oględzinami miejsc proponowanych przez nią na imprezę w budynku (...).1 i 2.1 w części niewyremontowanej, a więc na warunkach innych niż przewidywała to zgoda wyrażona uprzednio przez rektora, przy tym oskarżony nie miał wiedzy o planowanej liczbie uczestników, zgody na sprzedaż alkoholu co ma istotne znaczenie dla właściwego zadbania o bezpieczeństwo; odesłanie organizatorki imprezy po pomoc do S. K. (1)- jej poprzednika jako Przewodniczącego Samorządu z sugestią, że jako doświadczony w organizacji tego rodzaju imprez, może pomóc oraz kanclerza uczelni M. D.; za charakterystyczne należy uznać zeznania S. K., który stwierdził ( k.2241), że „ oprócz lokalizacji imprezy na spotkaniach z prorektorem P. nie były poruszane inne kwestie”;

- oskarżony nie dostrzegł, że tego typu impreza miała charakter masowy z wszystkimi tego typu konsekwencjami związanymi z koniecznością określonych zgód innych podmiotów i innym jej zabezpieczeniem;

- prawidłowo wykonane obowiązki nadzorcze winny skutkować niedopuszczeniem do odbycia imprezy w takim kształcie i na takich zasadach jak się odbyła;

- oczywiście odpowiedzialność organizatora imprezy oraz innych osób co do których zapadły prawomocne orzeczenia o ich winie, nie zwalnia z odpowiedzialności oskarżonego; w powyższe wprost wpisuje się twierdzenie biegłego, eksponowane przez skarżącego który wskazał na proste i możliwe do zastosowania jeszcze w trakcie imprezy środki zaradcze pozwalające na uniknięcie tragedii, choć nie dotyczy to działania oskarżonego lecz innych osób odpowiedzialnych.

W konsekwencji powyższej argumentacji w pełni uprawniona jest teza o braku wątpliwości co do winy J. P. w zakresie przypisanego mu czynu.

Wniosek;

Obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżący nie przedstawił przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie. Apelacja zawiera odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego a przy tym abstrahuje od dowodów dla niego niekorzystnych; ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nie ma cech dowolności, wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k..; Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie nie stwierdził uchybień, które rodziłyby wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonemu.

Nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie zawinienia oskarżonego.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o winie i karze

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja jak wyżej. Apelacja niezasadna i wyłącznie polemiczna; wskazane dowody obciążające jednoznaczne;. brak jest podstaw do postawienia Sądowi meriti zarzutu dokonania obrazy przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść wyroku; Sąd I instancji przeprowadził dowody, które leżały u podstaw rozstrzygnięcia o winie i wymiarze kary oskarżonemu, swoje stanowisko w tym względzie należycie uzasadnił a Sąd odwoławczy stanowisko to podziela.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.636§1 k.p.k. Skoro to oskarżony spowodował postępowanie odwoławcze to wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego jego obrońcy, to on ponosi jego koszty. Opłatę za II instancję wymierzono w oparciu o przepisy art. 2 ust 1 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS