Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 lutego 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania ubezpieczonemu J. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres czasu.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ubezpieczony nie został uznany za osobę niezdolną do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony, który wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do renty.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, iż pozwany nie uwzględnił jego faktycznego stanu zdrowia, który aktualnie pomimo licznych wizyt lekarskich i przyjmowania dużej ilości leków nie uległ żadnej poprawie.

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonego, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony J. W. ( z zawodu inżynier budownictwa wykonujący pracę projektanta) do dnia 31 stycznia 2013 roku był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W dniu 12 grudnia 2012roku ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres czasu.

Pozwany organ rentowy poddał go badaniu przez lekarza orzecznika ZUS, który w wydanym orzeczeniu uznał ubezpieczonego za osobę częściową niezdolną do pracy do dnia 29 lutego 2016 roku, na skutek sprzeciwu wniesionego przez pozwany organ rentowy Komisja Lekarska ZUS, nie stwierdziła u ubezpieczonego występowania niezdolności do pracy.

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania powyższych orzeczeń Sąd powołał biegłych lekarzy sądowych z zakresu następujących specjalności: internisty kardiologa, neurologa, okulisty.

Biegli lekarze sądowi w wydanym orzeczeniu w dniu 1 lipca 2013roku rozpoznali u badanego następujące schorzenia:

-nadciśnienie tętnicze ciężkie III stopnia wg WHO z angiopatią nadciśnieniową II stopnia oporne na leczenie.

W ocenie biegłych ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji od daty zakończenia poprzednio stwierdzonej niezdolności na okres dwóch lat (do osiągnięcia wieku emerytalnego) Przyczyną stwierdzonej niezdolności są schorzenia wymienione w punkcie 1 które w znaczący sposób ograniczają zdolność zarobkową ubezpieczonego. W porównaniu z poprzednim badaniem nie stwierdza się znaczącej poprawy, ponieważ w dalszym ciągu utrzymują się bardzo wysokie wartości ciśnienia tętniczego, grożące w każdej chwili udarem mózgu, zawałem serca, względnie nagłym zgonem. Nadto zdaniem biegłych, pozwany nie podał na czym polega poprawa w stanie zdrowia ubezpieczonego, takiej poprawy biegli u ubezpieczonego nie stwierdzili.

Wobec powyższego, biegli nie podzieli orzeczenia wydanego przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS, podstawą uznania częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego były te same dowody, którymi dysponował pozwany organ rentowy.

-dowód: opinia biegłych k. 12-13 akt sądowych

Powód do wydanej opinii nie wniósł żadnych zastrzeżeń. Pozwany organ rentowy po zapoznaniu się z opinią biegłych lekarzy sądowych wniósł do niej zastrzeżenia, w których wskazał, iż leczone u ubezpieczonego nadciśnienie tętnicze nie jest przeciwwskazaniem do zatrudnienia inżyniera budownictwa prowadzącego działalność gospodarczą- usługi biurowe, a zatem ocena biegłego jest wadliwa

Wobec powyższego pozwany wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii kolejnego zespołu biegłych, lub oddalenie odwołania ubezpieczonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd uwzględnił wydaną przez biegłych opinię w całości i uznał ją za wyczerpującą poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych.

Opinia biegłych została szczegółowo uzasadniona, wnioski w niej zawarte nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności. Biegli są, bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonego. Opinię wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnili, wobec czego brak było podstaw do prowadzenia dalszego postępowania dowodowego.

W ocenie Sądu Okręgowego wniesione zastrzeżenia przez pozwanego są bezzasadne i stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami biegłych, przy czym, pozwany nie wykazał na czym polega poprawa w stanie zdrowia ubezpieczonego do czego był zobowiązany w świetle przepisu art. 6 kc i 232 kpc. Wbrew twierdzeniom pozwanego, występujące u ubezpieczonego ciężkie nadciśnienie tętnicze jest oporne na leczenie o czym świadczą przykładowe wartości RR daleko odbiegające od normy ( 206/124, 208/108, 176/07, 208/128, 101/120, 187/118) , przy czym zaznaczyć należy, iż ubezpieczony od 2012 roku nie prowadzi działalności gospodarczej, zatem biorąc pod uwagę jego wiek oraz występujące schorzenia nie może budzi wątpliwości, iż ubezpieczony nie jest w stanie wykonywać dotychczasowego zawodu ( -przed przyznaniem świadczenia rentowego ubezpieczony pracował jako projektant oraz kierownik budowy) co do którego posiada stosowne wykształcenie a które związane jest z dużym stresem i odpowiedzialnością.

Tym samym należy uznać, iż ubezpieczony, wbrew zastrzeżeniom pozwanego organu rentowego jest osobą częściową niezdolną do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W tej sytuacji Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinię biegłych sądowych uznał, że odwołanie powoda zasługuje na uwzględnienie, bowiem spełnia on wszystkie warunki niezbędne do przyznania żądanej renty w oparciu o art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U nr 162,poz. 1118 ze zm.) i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję.

W pkt 2 wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z przepisem art. 118 1a ustawy emerytalno- rentowej FUS z urzędu orzekał w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, bowiem dowody zaprezentowane w trakcie postępowania sądowego były tożsame z dowodami, którymi dysponował pozwany organ rentowy w trakcie prowadzonego postępowania orzeczniczego. Oznacza to, że przyczyną, dla której ubezpieczony uzyskał prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie postępowania sądowego nie były dowody, do których organ rentowy nie mógłby się wcześniej ustosunkować a jedynie sama odmienna ocena stanu jego zdrowia dokonana przez biegłych sądowych, wobec czego wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

SSO Jan Kalinowski