Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 lutego 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił J. H. prawa do renty w związku z wypadkiem przy pracy, na podstawie ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych ( tekst jednolity Dz. U. z 2009r., nr 167, poz. 1322 ze zm. ), uzasadniając swoje stanowisko orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 20 lutego 2015r., która nie stwierdziła u ubezpieczonego niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany i przyznania żądanego świadczenia, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania, w szczególności wbrew stanowisku Komisji Lekarskiej ZUS, jest osobą niezdolną do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył co następuje :

Kwestia sporna w przedmiotowej sprawie dotyczyła oceny stanu zdrowia ubezpieczonego i jego wpływu na zdolność do pracy.

W myśl art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2004r., nr 39, poz. 353 ze zm. ), mającej odpowiednie zastosowania w niniejszej sprawie – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy czym w przypadku ubiegania się o rentę w związku z wypadkiem przy pracy niezbędne jest, aby istniejąca niezdolność pozostawała w związku z istniejącą u ubezpieczonego chorobą zawodową.

W celu rozstrzygnięcia wspomnianej wyżej kwestii spornej Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych, lekarzy następujących specjalizacji :

- specjalisty medycyny pracy,

- internisty – reumatologa,

- neurochirurga,

którzy rozpoznali u ubezpieczonego poniższe schorzenia :

- pourazową dyskopatię L-S leczoną operacyjnie w 2006r. i w 2009r. z okresowym zespołem bólowym,

- nadciśnienie tętnicze chwiejne.

Zdaniem biegłych sądowych stan zdrowia ubezpieczonego uległ istotnej poprawie, obecnie nie stwierdza się objawów korzeniowych, niedowładów, zaników mięśniowych bądź zaburzeń zwieraczy, a obecne są jedynie niespecyficzne zaburzenia czucia powierzchniowego stopy prawej. Zdaniem biegłych sądowych ubezpieczony z wykształceniem podstawowym jest zdolny do podjęcia zatrudnienia na ogólnym rynku pracy, przy czym przeciwwskazana jest ciężka praca fizyczna.

- dowód – opinia biegłych sądowych ( k. 30 - 31 akt ).

Jedyne zastrzeżenia do przytoczonej wyżej opinii wniósł ubezpieczony ( k. 41 akt ).

W wydanej opinii uzupełniającej biegli sądowi podtrzymali swoje dotychczasowe stanowisko wyjaśniając dodatkowo, że w czasie badania wprawdzie stwierdzili u ubezpieczonego odchylenia od normalnego stanu zdrowia , zwłaszcza odnośnie sprawności ruchowej kręgosłupa, jednak nie są one na tyle znaczne, by stanowiły podstawę do uznania ubezpieczonego za osobę niezdolną do pracy. Dodatkowo biegli wskazali, że usunięcie przepukliny dyskowej, tzw. dysku, nie czyni operowanego kaleką ani osoba o ciągłym zagrożeniu porażeniem, nie wpływa też na wytrzymałość kręgosłupa, upośledzając co najwyżej w pewnym sensie jego sprawność ruchową. Biegli podkreślili, że u ubezpieczonego deficyt neurologiczny w 7 lat po operacji jest niewielki. Biegli skazali też, że nie jest zjawiskiem odosobnionym, że chorzy po operacjach dyskowych wracają do poprzedniej bardzo ciężkiej pracy fizycznej.

- dowód – opinia uzupełniająca ( k. 46 akt ).

Opinia biegłych sądowych, tak jak każdy inny dowód, podlega ocenie sądu orzekającego, co do jej zupełności i zgodności z wymaganiami formalnymi, jak i co do jej mocy przekonującej. Jeżeli żaden z tych punktów widzenia nie nasunie Sądowi zastrzeżeń, to opinia biegłych sądowych może stanowić uzasadnioną podstawę do dokonania ustaleń faktycznych i rozstrzygnięcia sprawy (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 1974 r., sygn. akt I CR 100/74 niepublikowany). Sąd jest powołany do kontrolowania logicznego biegu przesłanek opinii i do sprawdzenia jej wyników w oparciu o materiał dowodowy sprawy. Skoro jednak biegły wydaje opinię w takich dziedzinach życia, które wymagają wiadomości szczególnych, Sąd nie może postąpić z opinią biegłego w ten sposób, aby zastąpić pewne wnioski z tej opinii swoimi ustaleniami, opartymi nie na konkretnych faktach, lecz na rozumowaniu, które w oderwaniu od wiadomości fachowych może z łatwością przekształcić

się w dowolność. Dlatego też opinia biegłych może być analizowana i oceniana jedynie w zakresie jej fachowości, rzetelności i poprawności wnioskowania, a nie z pozycji wartościowania poglądów. Odmienne ustalenia mogą być w tej mierze dokonywane tylko na podstawie opinii innych biegłych, jeżeli ich opinia jest bardziej przekonująca (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 13 października 1987 r., sygn. akt II URN 228/87, PiZS 1988/7/62). Trzeba zaznaczyć, iż przyjęcie opinii biegłego może nastąpić tylko przy spełnieniu podstawowych warunków, takich jak jasność, wewnętrzna niesprzeczność oraz naukowe i logiczne uzasadnienie, ścisły związek z realiami danej sprawy, a także nie naruszanie reguł proceduralnych przy jej uzyskiwaniu.

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że wydana w niniejszej sprawie opinia sądowo - lekarska spełnia wszystkie powyższe kryteria i zasługuje na przyjęcie jej za wiarygodny dowód właściwej kwalifikacji stanu zdrowia ubezpieczonego. Opinia została sporządzona po przeprowadzeniu dokładnego wywiadu, zaś opisy stanu narządów i układów ubezpieczonego świadczą o tym, że badania przeprowadzono rzetelnie. Opinia została wydana przez specjalistów z dziedzin medycyny adekwatnych do schorzeń ubezpieczonej. Biegli lekarze sądowi przekonująco uzasadnili swoje stanowisko, a logiczne wnioski zawarte w opinii oparte były na starannej ocenie dokumentacji lekarskiej i wynikach badań przedmiotowych. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia wniosków biegłych i dlatego przyjął ich opinię za podstawę rozstrzygnięcia. Przy jej wydawaniu biegli mieli na uwadze wszystkie niezbędne dane. Biegli sądowi w swojej opinii jednoznacznie stwierdzili, że w stanie zdrowia ubezpieczonego doszło do istotnej poprawy i nie jest on już osoba niezdolną do pracy.

W tej sytuacji Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uznał, że odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. wspomniane odwołanie oddalił.

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz