Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Janusz Madej

Protokolant st. sekr. sądowy Dorota Hańc

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2015 r. w Bydgoszczy na rozprawie

odwołania B. Ł.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 9 kwietnia 2014 r. znak: (...)

w sprawie: B. Ł.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy

I zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu B. Ł. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od dnia (...). na stałe ;

II stwierdza odpowiedzialność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VIU 1134/14

UZASADNIENIE

Zostanie wygłoszone uzasa..., wygłoszone uzasadnienie wyroku, zastępujące pisemne uzasadnienie wyroku. Decyzją z dnia 9 kwietnia 2014 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., po rozpoznaniu wniosku B. Ł. z dnia 6 lutego 2014 roku, odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, w związku z wypadkiem przy pracy, od dnia 1 marca 2014 roku wskazując, iż zgodnie z artykułem 6, ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje, gdy ubezpieczony stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej. Organ rentowy powołał się na orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 27 marca 2014 roku, która ustaliła, iż, które to orzeczenie ustaliło, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, co powodowało brak prawa do renty, na dalszy okres. Odwołanie od tej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się przywrócenia dotychczasowej grupy i uznania częściowej niezdolności do pracy. Ubezpieczony twierdził, że stan jego zdrowia nie uległ poprawie i nie może się poprawić, gdyż uszkodzeniu uległy nerwy wzroku. A systematycznie pogarsza się jego stan zdrowia, zmniejsza się pole widzenia, dwojenie oczu, dwojenie obrazu, obracanie, pochylanie obrazu po kilku sekundach patrzenia i utrata ostrości widzenia oczu oraz bóle głowy. W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wnosił o jego oddalenie, powołując argumentacją przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Sąd Okręgowy ustalił, rozważył, co następuje. Zgodnie z artykułem 6, ustępem 1, punktem 6, ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, tekst jednolity Dziennik Ustaw z 2009 roku nr 167, po, pozycja 1322 z późniejszymi zmianami, z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy, wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej. Z kolei zgodnie z artykułem 17, ustępem 1, ustępem 2 i ustępem 3 przy ustalaniu prawa do ren..., powołanej ustawy, przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej, renty rodzinnej i dodatku do renty rodzinnej dla sieroty zupełnej, z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz wypłaty, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych, z uwzględnieniem przepisów ustawy wypadkowej. Świadczenia o których mowa w ustępie 1, przysługują niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy, spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową. Przy ustalaniu podstawy wymiaru renty, nie stosuje się ograniczenia wskaźnika wysokości podstawy o któ..., podstawy, o którym mowa w artykule 15, ustępie 5, ustępie 5, ustawy o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych. Spór w niniejszej sprawie dotyczył tego, czy ubezpieczony jest nadal niezdolny do pracy, w związku z wypadkiem przy pracy, od dnia 1 marca 2014 roku. Organ rentowy w zaskarżonej decyzji ustalił, powołując się na orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z 27 marca 2014 roku, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, w związku z wypadkiem przy pracy. W celu zweryfikowania stanowiska organu rentowego, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych, specjalisty chorób oczu oraz specjalisty medycyny pracy. Biegła sądowa, specjalista chorób oczu, w opinii z dnia 22 lipca 2014 roku, karta 14 akt sprawy, rozpoznała u ubezpieczonego pourazowy niedowład mięśnia skośnego górnego oka lewego oraz podwójne widzenie przy spojrzeniu na wprost i ku dołowi. Zdaniem biegłej sądowej, stan narządu wzroku czyni ubezpieczonego częściowo niezdolnym do pracy, gdyż ubezpieczony jest zawodowym kierowcą. W tym zawodzie, podkreśliła biegła, specjalista okulistyki, kryteria okulistyczne wykluczają pracę z zaburzeniami obuocznego widzenia. Podwójne widzenie, które spowodowane jest uszkodzeniem jednego z mięśni ok..., okoruchowych, nie pozwala na wykonywanie wielu prac, na przykład na wysokości, przy maszynach w ruchu. Takie widzenie stanowi również utrudnienie w ży..., w życiu codziennym, zwłaszcza, że nasila się ono przy spojrzeniu w dół. Tam, gdzie rozdwojenie obrazu jest największe, częściowo można korygować to zaburzenie, kompensacyjnym ustawieniem głowy lub zasłanianiem jednego oka. W ocenie narządu wzroku, biegła sądowa nie kierowała się badaniem pol..., pola widzenia, które nie jest wiarygodne, a ponadto obraz z dna oka nie wskazuje na uszkodzenie nerwu wzrokowego. Natomiast obserwacja ustawienia oczu i wyraźnie widoczne zaburzenia ruchomości gałek ocznych, nie wzbudzają wątpliwości biegłej, specjalisty okulisty. Potwierdzało to również badanie na ekranie Hessa. St..., stwierdzona częściowa niezdolność do pracy, jest wynikiem w ocenie biegłej wypadku, którego okoliczności opisane są w aktach sprawy. Jest to wypadek, któremu ubezpieczony uległ w dniu 17 sierpnia 2001 roku. Zdaniem biegłej sądowej, specjalisty okulistyki, niezdolność do pracy ma charakter trwały. Od czasu wypadku minęło 13 lat. Leczenie nie wpłynie na ustąpienie zaburzeń w widzeniu obuocznym, a ewentualne leczenie operacyjne na mięśniu gałkoruchowym, może nieco poprawić widzenie na wprost, ale nadal utrzymywać się będą zaburzenia w innych kierunkach spojrzenia, ponieważ zabieg nie przywróci czynności mięśnia. Biegła sądowa, specjalista chorób oczu, nie zgodziła się z opinią lekarza z komisji lekarskiej ZUS. Podwójne widzenie jest dolegliwością uciążliwą i tego faktu nie można pomijać. Każde oko widzi korekcję, dobrze jest pełna ostrość wzroku. Natomiast widzenie dodatkowego obrazu, obok lub częściowo nakładającego się na obraz drugi, jest nieraz trudniejsze do przyzwyczajenia się, niż utrata widzenia w jednym oku. Biegła sądowa podkreśliła również, iż przy ocenie narządu wzroku, opierała się na tych samych dowodach, co komisja lekarska ZUS. Z kolei biegła sądowa, specjalista medycyny pracy, w opinii z dnia 15 października 2014 roku, karta 26 i 27 akt sprawy, rozpoznała u ubezpieczonego, pourazowy niedowład mięśnia skośnego górnego oka lewego, podwójne widzenie w związku z wypadkiem przy pracy, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa, w związku z wypadkiem. Po przeanalizowaniu dokumentacji zebranej w aktach sprawy oraz badaniu powoda, biegła doszła do przekonania, że badany jest trwale częściowo niezdolny do pracy, w związku z wypadkiem przy pracy, od daty wstrzymania świadczeń. Biegła, specjalista medycyny pracy podkreśliła, iż podwójne widzenie nie pozwala na wykonywanie wielu prac, a przede wszystkim na wykonywanie zawodu wyuczonego, kierowcy mechanika. Obecny stan zdrowia ubezpieczonego nie rokuje poprawy. Nie podzieliła ona opinii komisji lekarskiej ZUS. Zgodziła się natomiast z biegłą z dziedziny okulistyki. Biegła, specjalista medycyny pracy, wskazała również, że opracowała opinię na tych samych dowodach, które, którymi dysponował organ rentowy. Strony procesu nie wniosły zastrzeżeń do opinii biegłych, co podkreślił pełnomocnik organu rentowego, w piśmie procesowym z dnia 26 listopada 2014 roku, karta 73, karta 43 akt sprawy. W ocenie Sądu Okręgowego opinie biegłych sądowych, w sposób, zgodnie z wiedzą medyczną, rzetelny i miarodajny, opisywały aktualne możliwości zarobkowe ubezpieczonego. Dowód z tych opinii, dowody z tych opinii, były w pełni wiarygodne i miały taką moc dowodową, która pozwalała na wydanie w sprawie stanowczego rozstrzygnięcia. W szczególności podkreślić należy, iż Sąd podziela ustalenia biegłych sądowych, iż ubezpieczony posiadający kwalifikacje zawodowe, w zawodzie kierowcy samochodów ciężarowych oraz mechanika samochodowego, posiada ograniczoną zdolność do wykonywania zatrudnienia zgodnego z tymi kwalifikacjami. Co powoduje, iż jest on częściowo niezdolny do pracy, w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 17 sierpnia 2001 roku, któremu uległ. Podkreślić należy, iż niezdolność do pracy ubezpieczonego ma charakter trwały, gdyż biegli sądowi zgodnie stwierdzili, iż stan zdrowia ubezpieczonego nie rokuje poprawy oraz nie wskazuje na to, aby mógł on odzyskać zdolność, pełną zdolność do pracy, zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji zawodowych. W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy na podstawie artykułu 477 ze znaczkiem 14, paragraf 2, kodeksu postępowania cywilnego, w związku, z powo..., powołanymi przepisami ustawy wypadkowej oraz w związku z artykułem 57, 58, 12 i 13 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych, tekst jednolity Dziennik Ustaw z 2013 roku, pozycja 1440, zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, w związku z wypadkiem przy pracy, od dnia 1 marca 2014 roku, czyli od dnia wstrzymania świadczeń przez organ rentowy. Mając na uwadze, iż biegli sądowi, jak podali w opiniach, opierali się na tym samym materiale dowodowym, którym dysponował, ły..., którym dysponowały organy orzecznicze ZUS w postępowaniu administracyjnym. Sąd Okręgowy uznał, iż organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Ok..., odpowiedzialność tę kreuje artykuł 118, ustęp 1 a, ustawy o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych. A wynika ona z faktu, iż organ rentowy ponosi odpowiedzialność za wadliwe orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, które stwierdzało zdolność ubezpieczonego do pracy i nie stwierdzało niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, dlatego Sąd Okręgowy w punkcie 2 wyroku, stwierdził odpowiedzialność, o którym mowa w artykule 118, ustęp 1 a, ustawy emerytalno rentowej. Na tym wygłoszenie uzasadnienia zakończono.