Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 lipca 2018r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił P. Z. prawa do renty z tytułu wypadku przy pracy, na podstawie ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych ( tj. Dz. U. z 2017r., poz. 1383 ze zm.), uzasadniając swoje stanowisko orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 28 czerwca 2018r., która nie stwierdził u ubezpieczonego niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany i przyznania żądanego świadczenia, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania, w szczególności, wbrew stanowisku Komisji Lekarskiej ZUS, jest osobą niezdolną do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył co następuje :

Kwestia sporna w przedmiotowej sprawie dotyczyła oceny stanu zdrowia ubezpieczonego i jego wpływu na zdolność do pracy.

W myśl art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2004r., nr 39, poz. 353 ze zm. ), mającej odpowiednie zastosowania w niniejszej sprawie – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy czym w przypadku ubiegania się o rentę w związku z wypadkiem przy pracy, wskazana wyżej niezdolność musi pozostawać w związku z doznanym wypadkiem.

W celu rozstrzygnięcia wspomnianej wyżej kwestii spornej Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego - specjalisty chirurgii urazowej i ortopedii,

który rozpoznał u ubezpieczonego:

- przebyte zmiażdżeniowe złamanie kości podudzia lewego leczone operacyjnie.

Zdaniem biegłego sądowego ubezpieczony był częściowo niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, przy czym niezdolność ta trwała do 31.12.2018r. Za powyższą okolicznością przemawiał zdaniem biegłego sądowego brak obiektywnego potwierdzenia zrostu kostnego ( np. rtg), przy jednoczesnym utrzymanym, wyczuwalnym podskórnie, zespoleniem kości piszczelowej ograniczające funkcję lewej kończyny dolnej zagrożonej powtórnym złamaniem. Biegły zaznaczył też, że na ostatnim rtg podudzia lewego wykonanym 01.12.2017r. wyraźnie widoczne są linie przełomu zrastających się odłamów kości piszczelowej, co przy tym typie złamania sugeruje prawdopodobny zrost z uzyskaniem całkowitej przebudowy kostnej za ok. 6 – 8 miesięcy. Wspomniana częściowa niezdolność do pracy ubezpieczonego jest następstwem wypadku przy pracy z dnia 07.06.2017r.

Jedyne zastrzeżenia do opinii wniósł organ rentowy podnosząc, że Komisja Lekarska ZUS, w skład której wchodził specjalista ortopeda nie stwierdziła u ubezpieczonego długotrwałej niezdolności do pracy ( k. 47 )

Sąd nie uwzględnił powyższych zastrzeżeń i oddalił zgłoszony przez organ rentowy wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego.

W ocenie Sądu zgłoszone przez organ rentowy zastrzeżenia nie były na tyle merytoryczne i przekonujące, aby mogły wzbudzić wątpliwość w kwestii prawidłowości opinii wydanej przez biegłego sądowego. Jak wynika z powyższych zastrzeżeń, Komisja Lekarska ZUS wydając orzeczenie lekarskie kierowała się głównie takimi argumentami, jak okoliczność zakończenia leczenia przez specjalistę ortopedę oraz okoliczność powrotu ubezpieczonego do pracy zarobkowej. Nie odnoszą się one zatem bezpośrednio do oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, która winna być dokonana podczas badania przez Komisję Lekarską ZUS.

W tej sytuacji Sąd pozytywnie ocenił opinię biegłego sądowego, albowiem sporządził ja specjalista, który dokonał oceny stanu zdrowia ubezpieczonego w kontekście jego zdolności do pracy na podstawie przedstawionej dokumentacji i przeprowadzonym badaniu, w oparciu o posiadaną wiedzę i doświadczenie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym przeprowadzony dowód z opinii biegłych sądowych uznał, że odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, jak w pkt 1 wyroku.

Jednocześnie uwzględniając, iż biegły sądowy dysponował tą samą dokumentacją medyczną, co organ rentowy, zaistniały podstawy do obciążania organu rentowego odpowiedzialnością za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, o czym orzeczono w pkt 2 wyroku.

W pkt 3 wyroku – wniosek ubezpieczonego o przyznanie odsetek przekazano organowi właściwemu do jego rozpoznania, tj. organowi rentowemu, albowiem w myśl art. 477 ⁹ k.p.c., Sąd rozpoznaje odwołania od decyzji, a nie wnioski ubezpieczonych, do rozpoznania których właściwy jest organ rentowy.

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz