Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Ubezpieczony Z. B. wniósł odwołanie od decyzji (...) Oddział w B. z dnia 25 czerwca 2015 r. o przeliczeniu emerytury zarzucając zaskarżonej decyzji:

-naruszenie art. 118 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych poprzez uznanie iż przeliczenie emerytury powinno nastąpić od
miesiąca marca 2015 r., a nie od miesiąca stycznia 2015 r., w którym
wniesione zostało pismo z wnioskiem o przeliczenie emerytury

-naruszenie art. 114 w zw. z art. 117 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy poprzez
uznanie, iż po korekcie kapitału początkowego na koncie wysokość emerytury
będzie wynosić 2057, 17zł, co zostało ustalone na podstawie dowodu z
zaświadczenia wydanego przez pracodawcę, a nie na podstawie wpisu w
książeczce ubezpieczeniowej

W uzasadnieniu strona powodowa wskazała ,iż organ rentowy przeliczył emeryturę ubezpieczonego w oparciu o formularz RP 7 , gdzie za rok 1991 wskazano jego wynagrodzenie wynoszące 22 612 540 starych złotych . Tymczasem „jak wynika z wpisu w książeczce ubezpieczeniowej odwołujący się za rok 1991 r. otrzymał zarobki w kwocie wyższej to jest w kwocie 22 840 540 starych złotych, czego nie uwzględniono przy wydawaniu zaskarżonej decyzji. Odwołujący powołał się przy tym na treść § 21 ust. 1 rozporządzenia w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe z dnia 11 października 20lir, z którego treści nie wynika aby legitymacja ubezpieczeniowa była dowodem słabszym od zaświadczenia wydanego przez pracodawcę i nie mogła potwierdzać wysokości wyższego wynagrodzenia.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż do przeliczenia emerytury za rok 1991 r. przyjęto kwotę 22 612 540 zł to jest kwotę z przedmiotowego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, ponieważ zakład macierzysty posiada całą dokumentację placową i ma obowiązek wystawiania takich dokumentów. Jednocześnie w/ w- ny pracodawca poinformował, iż nie można ustalić przy czyn rozbieżność pomiędzy zaświadczeniem, a legitymacją ubezpieczeniową.

Ubezpieczony wniósł również odwołania od decyzji ZUS Oddział w B. z dnia lii 12 czerwca 2015 r. o przeliczeniu kapitału początkowego , w których przy ustalaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego ponownie przyjęto kwotę 22 612 540 zł to jest kwotę z zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu. Ubezpieczony powołał się na dotychczasową opisaną wyżej argumentację .

W odpowiedzi na odwołanie pozwany przywołał argumentację przytoczoną w odpowiedzi na odwołanie od decyzji z dnia 25 czerwca 2015 r.

Decyzją z dnia 18 września 2015 r. dokonano wyrównania świadczenia ubezpieczonego za okres od 1 stycznia 2015 r. do 28 lutego 2015 r. wraz z ustawowymi odsetkami , wskazując, iż decyzja z dnia 25 czerwca 2015 r. została wydana błędnie.

Na rozprawie w dniu 26 października 2015 r. pełnomocnik ubezpieczonego oświadczył , iż cofa odwołanie w zakresie daty, od jakiej przeliczono emeryturę ( z uwagi na zmianę stanowiska ZUS w tym zakresie, której wyrazem jest decyzja z 18 września 2015 r. ).

Sąd Okręgowy ustalił co następuje :

Ubezpieczony Z. B. był pracownikiem (...) S.A. w B. . Zakład pracy wystawił zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu ubezpieczonego wykazując za rok 1991 wynagrodzenie w kwocie 22 612 540 zł. W legitymacji ubezpieczeniowej za rok 1991 wpisano odwołującemu się wynagrodzenie wynoszące 22 840 540 zł.

/ bezsporne /

Wskazane wyżej zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu ubezpieczonego sporządzała specjalista do spraw (...) i czyniła to w oparciu o kartoteki zarobkowe i kartoteki chorobowe. Przy dokonywaniu obliczeń w / w- na uwzględniła wynagrodzenie brutto za styczeń 1991 - 1 053 340 starych -złotych, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe za styczeń 1991 r. w kwotach 75 110 i 37 080 zł starych złotych , wynagrodzenie za luty 1991 r. w kwocie 1 142 780 starych złotych , wynagrodzenie za marzec 1991 r. w kwocie 1 622 160 starych złotych , wynagrodzenie za nadgodziny za marzec 1991 r. w wysokości 80 040 i 34 270 starych złotych , dodatkowa premię za marzec 1991 r. w wysokości 371 100 starych złotych, wynagrodzenie za kwiecień 1991 r. w kwocie 1 816 060 zł, wynagrodzenie za maj 1991 r. w kwocie 1 742 960 starych złotych , wynagrodzenie za czerwiec 1991 r. w wysokości 1750 420 zł, wynagrodzenie za lipiec 1991 r. w wysokości 1856 480 zł, dodatkowa premię za lipiec 1991 r. w wysokości 220 000 zł, wynagrodzenie za sierpień 1991 r. w kwocie 1 782 270 zł , wynagrodzenie za wrzesień 1991 r. w kwocie 1 742 590 zł, wynagrodzenie za październik 1991 r. w kwocie 1 873 440 zł, wynagrodzenie za listopad 1991 r. w wysokości 743 020 starych złotych , zasiłek chorobowy za listopad 1991 r. w wysokości 947 100 zł , obligacje na poczet 14 za 1991 na kwotę 600 000 starych złotych , wynagrodzenie za grudzień 1991 r. w wysokości 1 520 790 starych złotych , premię za grudzień 1991 r. w kwocie 314 200 zł, nagrodę z zysku za 1991 r. w kwotach 720 400 zł i 566 300 zł , łącznie ( z doliczeniem do pełnego nominału ) kwotę 22 612 540 zł.

■-

/ dowód : zestawienie k. 103 akt, dokumentacja płacowa k. 74 i 140, zeznania świadka Ł. R. -zapis AV k. 68 i 101 akt sprawy/

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie źródłowej dokumentacji płacowej ( list plac i kartotek płacowych ) oraz zeznań świadka Ł. R. , które uznał za w pełni miarodajne dla poczynienia stosownych ustaleń. Są one wewnętrznie spójne, konsekwentne i znajdują odzwierciedlenie w dokumentach płacowych ubezpieczonego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Odwołanie w kształcie w jakim było podtrzymywane ( po zmianie przez organ rentowy daty przyznania ubezpieczonemu świadczenia ) nie zasługiwało na uwzględnienie. Stosownie do treści §21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno- rentowe / Dz.U.2011.237.1412 / środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Zgodnie jednak z utrwalonymi poglądami orzecznictwa i doktryny w tym zakresie w toku postępowania sądowego strona może dowodzić wysokości wynagrodzenia na potrzeby ustalenia wysokości podstawy wymiaru świadczenia wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego; zatem dowodem tej okoliczności mogą być zarówno dokumenty dotyczące wynagrodzenia osób zatrudnionych w tym samym okresie, w tym samym zakładzie pracy i przy pracy tego samego rodzaju co ubezpieczony, jak też zeznania tych osób, zaś rzeczą sądu wiiina być rzetelna analiza przedstawionych dowodów ( patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie III AUa 509/0 LEX nr 253495 ).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć , iż jedynym miarodajnym obecnie dla poczynienia ustaleń co do wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w roku 1991 dokumentem jest wystawione przez pracodawcę w oparciu o dokumentacje źródłową ( oryginały listy plac, kartoteki placowe ) zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu ( druk Rp 7 ) . Cała reszta pozostaje w sferze spekulacji i domniemań. Zweryfikowanie prawidłowości wpisu w książeczce ubezpieczeniowej ubezpieczonego , w której za rok 1991 r. odnotowano łączne wynagrodzenie o 228 000 zł wyższe aniżeli to wskazane za ten sam' okres czasu w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawionym przez pracodawcę, nie jest obecnie możliwe. W każdym razie strona powodowa nie zawnioskowała jakiegokolwiek dowodu na potwierdzenie czy choćby uprawdopodobnienie wysokości wynagrodzenia wskazanego w legitymacji ubezpieczeniowej. Tymczasem były pracodawca ubezpieczonego przeciwnie - w sposób rzetelny i kompleksowy przedstawił sposób wyliczenia kwoty 22 612 540 zł wykazywanej w zaświadczeniu, dokładnie wyszczególniając kwoty wraz z tytułami ich wypłaty , jakie brał przy ustalaniu wysokości

wynagrodzenia ubezpieczonego za rok 1991 pod uwagę. Sąd nie podziela poglądu strony powodowej jakoby sposób wyliczenia kwot przelanych przez pracodawcę na formularz Rp 7 był niejasny, czy też, że dokumentacja źródłowa nie była do końca miarodajna, tym samym , że należy oprzeć się na pochodzącym z 1991 r. wpisie w legitymacji ubezpieczeniowej. Oba analizowane dokumenty mają równą moc dowodową, a skoro pierwszy z nich to jest zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu koresponduje z dokumentacją płacową i powstał w oparciu o nią, należy dać mu prymat. Należy również jeszcze raz podkreślić, iż zakład pracy ubezpieczonego w sposób nie budzący wątpliwości wykazał, co składało się na kwotę wykazaną przezeń w zaświadczeniu (...) . Tymczasem strona odwołująca się kwestionująca tą kwotę i powołująca się na tą wskazaną w legitymacji ubezpieczeniowej nie jest w istocie w stanie wskazać, co jeszcze to jest jaki ewentualnie element wynagrodzenia który powinien był zostać uwzględniony, został pominięty w wynagrodzeniu ubezpieczonego za rok 1991. A to właśnie na stronie odwołującej jako wywodzącej skutki prawne z faktu wpisu w książeczce ubezpieczeniowej wysokości wynagrodzenia za 1991 r. wyższej aniżeli kwota wykazana w wydanym przez pracodawcę zaświadczeniu Rp 7 , spoczywał z mocy art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. obowiązek wykazania skąd wzięła się zaistniała różnica. Obowiązkowi temu strona nie sprostała. Należy zauważyć, iż w toku postępowania strona powodowa przez bardzo długi czas zachowywała daleko idącą wstrzemięźliwość , by nie powiedzieć pasywność w sferze dowodowej, uaktywniła się natomiast dopiero w momencie przedstawienia przez pracodawcę precyzyjnych wyliczeń dotyczących kwoty wynagrodzenia za 1991 r. Przy czym, jak się wydaje, strona powodowa w rzeczywistości nie jest w stanie wskazać, jaka kwotę należałoby doliczyć (i z czego ma to wynikać) , aby otrzymać tą figurującą w książeczce ubezpieczeniowej powoda. Co więcej w piśmie z dnia 16 kwietnia 2016 r. / k. 133 akt sprawy / odwołujący nie mogąc skutecznie zakwestionować przyjętych przez pracodawcę i rzetelnie zestawionych składników jego wynagrodzenia za 1991 r. , zarzucił temuż pracodawcy rzekome pominięcie kwoty 50 000 zł poprzez wadliwe uznanie ich za nagrodę z zysku za 1989 r. , a zatem zmodyfikował swoje żądanie, domagając się tym razem już nie doliczenia określonej kwoty do roku 1991 , a do 1990. Tymczasem jak słusznie wskazał pracodawca ubezpieczonego kwota nagród z zysku nie została doliczona do wynagrodzenia za 989 r. albowiem zgodnie z obowiązującymi ówcześnie przepisami rozporządzenia RM z dnia 9 listopada 1987 w sprawie zgłaszania pracowników do ubezpieczenia społecznego oraz składek na to ubezpieczenia oraz uchwały RM z 25 marca 1983 r. i zarządzenia nr 21 Prezesa GUS, nie stanowiła podstawy składek. Nadto jak słusznie argumentował tenże pracodawca kwota 50 OOOzł mieści się w łącznej w kwocie 380 000 zł uwidocznionej na liście zaliczkowej nr 143/90 za maj 1990 jako nagroda z zysku w 1989 r. Powyższe koresponduje z treścią dokumentu oznaczonego jako „ elektrycy - lista zaliczkowa za maj 1990 „ , gdzie w przypadku ubezpieczonego uwidoczniono 50 000 zł, a łączna wysokość wypłaconych kwot to właśnie 380 000 zł. Równie chybiona jest próba zdezawuowania jako

dokumentu źródłowego dokumentów płacowych za 1991 r. poprzez wskazywanie rzekomej niemiarodajności tychże dokumentów za rok poprzedzający. Brak jest zdaniem sądu podstaw do uznania za zasadzie analogii, iż również kartoteki płacowe i list y płac za 1991 nie są przydatne dla ustalenia wysokości wynagrodzenia przysługującego ubezpieczonemu, w konsekwencji dla rozstrzygnięcia sprawy. Wreszcie wbrew twierdzeniom ubezpieczonego, zsumowanie wszystkich elementów wynagrodzenia wraz z dopełnieniem do pełnego nominału (jak w piśmie pracodawcy k. 103 ) daje dokładnie kwotę 22 612 540 zł .

Z uwagi na powyższe , Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ paragraf 1.k.p.c orzekł jak w sentencji .