Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 sierpnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Ewa Milczarek

Protokolant – st. sekr. sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2019 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: Z. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 24 października 2018 r., znak:(...)

w sprawie: Z. M.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu Z. M. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 października 2018 r. do dnia 30 września 2020 r.,

2)  stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VI U 2398/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 października 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił ubezpieczonemu Z. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.
W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS ubezpieczony został uznany za zdolnego do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony wskazując, że decyzja jest nieuzasadniona i niesprawiedliwa.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie
i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony Z. M. (ur. (...)) pracował jako pracownik fizyczny, polerowacz, pracownik murarza, murarz – tynkarz, robotnik budowlany. Ubezpieczony był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 12 września 2014 roku do 30 września 2018 roku. W dniu 31 lipca 2018 roku ubezpieczony złożył wniosek
o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz Orzecznik ZUS i Komisja Lekarska ZUS ustalili, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Dowód: akta organu rentowego – zaświadczenia i świadectwa pracy k. 8-10, k. 14, k. 18; decyzja o przyznaniu renty k. 42, wyrok z dn. 9.02.2017 r. k. 74, wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy
k. 103, orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS k. 104, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k. 107.

U ubezpieczonego rozpoznano: chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa
z wielopoziomową dyskopatią szyjną i lędźwiową oraz przewlekły zespół bólowy szyjmy i lędźwiowo – krzyżowy, z częstymi zaostrzeniami i obecnymi objawami ubytkowymi. Stan zdrowia ubezpieczonego upośledza sprawność organizmu w stopniu powodującym nadal okresową częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przyczyną jest nadal stan układu kostno-stawowego z istotnym deficytem w badaniu neurologicznym. Ubezpieczony jest od wielu lat w opiece neurologa z powodu przewlekłych dolegliwości bólowych kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią szyjną i lędźwiową. Schorzenie przebiega z częstymi zaostrzeniami, obecnie w okresie kolejnego zaostrzenia z obecnymi objawami ubytkowymi w badaniu neurologicznym. W stanie zdrowia ubezpieczonego w porównaniu z badaniem przeprowadzonym poprzednio nie zaobserwowano poprawy. Przeciwskazana jest praca fizyczna z dźwiganiem w wymuszonej pozycji ciała, w zmiennych warunkach klimatycznych. Ubezpieczony jest nadal okresowo częściowo niezdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji od daty ustania poprzedniego świadczenia tj. od 1 października 2018 roku na okres dwóch lat – do 30 września 2020 roku. Przyczyną jest nadal stan układu ruchu z deficytem neurologicznym.

Dowód: akta sądowe – opinia biegłych sądowych k. 17-18.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz opinii biegłych sądowych – neurologa
i specjalisty medycyny przemysłowej. Sąd w całości podzielił wnioski biegłych, ponieważ były spójne i logiczne, a nadto uzasadnione. Biegli formułując opinię oparli się nie tylko na przeprowadzonym badaniu ubezpieczonego, ale także na dokumentacji medycznej oraz zebranym wywiadzie. Wobec tego rzetelność opinii nie budzi żadnych wątpliwości. Całokształt tych danych doprowadził biegłych do wniosku o okresowej częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego. Opinia została wydana przez specjalistów z dziedzin medycyny odpowiednich do schorzeń występujących u ubezpieczonego, zatem fachowość biegłych jest bezsporna. Biegli sądowi przekonywująco uzasadnili swoje stanowisko, które w ocenie Sądu jest jasne i zupełne.

Zastrzeżenia do opinii biegłych wniósł organ rentowy. Organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła długotrwałej niezdolności do pracy i rozpoznała zmiany dyskopatyczne odcinka lędźwiowego kręgosłupa z zespołem bólowym w wywiadzie. W badaniu przedmiotowym zaś niewielkie prawostronne skrzywienie odcinka piersiowo – lędźwiowego, bez wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych, objawy rozciągowe
z kończyn dolnych i górnych nieobecne, odruchy głębokie zachowane symetryczne, bez zaników mięśniowych; kontrola moczu i stolca, brak objawów ubytkowych neurologicznych. W ocenie organu rentowego, okoliczności te pozwoliły uznać, że brak jest podstaw do stwierdzenia długotrwałej niezdolności do pracy. Zdaniem organu rentowego, z opinii biegłych sądowych nie wynika istotny deficyt neurologiczny, osłabienie kończyn dolnych i górnych nie jest istotne funkcjonalnie – biegli nie stwierdzili niedowładów, zaników mięśniowych ani zaburzeń zwieraczy. Nadto organ rentowy podniósł, że stwierdzone przez biegłych objawy rozciągowe, nieobecne podczas badania przez Komisję Lekarską ZUS mogą świadczyć o okresowym zaostrzeniu schorzenia, które może być leczone
w ramach czasowej niezdolności do pracy – nie uzasadnia to długotrwałej niezdolności do pracy.

W ocenie Sądu tak sformułowane zastrzeżenia mają jedynie charakter polemiczny i koncentrują się zasadniczo na przytoczeniu wyników badań
i wniosków Komisji Lekarskiej ZUS, nie podważając skutecznie opisu badania i wniosków biegłych sądowych. Organ rentowy w swoich zastrzeżeniach pominął fakt, iż biegły neurolog w swoim badaniu stwierdził między innymi ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, osłabione odruchy głębokie z kończyn górnych, znacznie osłabione odruchy kolanowy lewy i oba skokowe. Ponadto, organ rentowy nie wziął pod uwagę kwestii kwalifikacji zawodowych i doświadczenia ubezpieczonego, co
w świetle posiadanych przez niego schorzeń ma zasadnicze znaczenie.
W konsekwencji, Sąd uznał, że zastrzeżenia organu rentowego nie podważyły skutecznie wniosku biegłych o częściowej okresowej niezdolności do pracy ubezpieczonego.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługiwało na uwzględnienie. Zgodnie
z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,
a niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego w myśl
art. 58 ust. 1 pkt. 5 ww. ustawy uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. W myśl art. 12 ust. 1 wspomnianej wyżej ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 2 i 3). Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 ust. 1
ww. ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż
5 lat, z tym zastrzeżeniem, że jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż 5 lat (art. 13 ust. 2-3 ww. ustawy). W myśl art. 59 ust. 1 ww. ustawy, osobie, która spełniła warunki określone w art. 57, przysługuje: renta stała - jeżeli niezdolność do pracy jest trwała bądź renta okresowa - jeżeli niezdolność do pracy jest okresowa.

W niniejszym postępowaniu kwestią sporną było stwierdzenie
u ubezpieczonego Z. M. niezdolności do pracy.
W związku z tym, iż do ustalenia niezdolności do pracy potrzebne są wiadomości specjalne z zakresu medycyny Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych na podstawie art. 278 § 1 k.p.c. Opinia biegłych sądowego z zakresu neurologii i medycyny przemysłowej w sposób jednoznaczny i rzeczowy wyjaśniła z jakich powodów ubezpieczony jest okresowo częściowo niezdolny do pracy. Rodzaj występujących u ubezpieczonego schorzeń i stopień ich zaawansowania w odniesieniu do posiadanych kwalifikacji zawodowych
i charakteru ostatnio wykonywanej pracy sprawia, że w ocenie Sądu jest całkowicie uzasadnione orzeczenie częściowej niezdolności do pracy. Ubezpieczony posiada doświadczenie zawodowe jako pracownik fizyczny – pracownik budowlany. Taka praca wymaga przede wszystkim sprawności fizycznej – sprawności obu rąk, dźwigania, przebywania w pozycji wymuszonej i różnych warunkach klimatycznych. Jak wynika z opinii biegłych, ubezpieczony ma ograniczenie ruchomości kręgosłupa, nadto osłabione odruchy kończyn górnych i dolnych. W przypadku ubezpieczonego stwierdzono przeciwwskazania do pracy fizycznej z dźwiganiem
w wymuszonej pozycji ciała w zmiennych warunkach klimatycznych.
W konsekwencji, w ocenie Sądu uzasadnione jest twierdzenie, że ubezpieczony w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej
z poziomem posiadanych kwalifikacji. Jednocześnie, ubezpieczony nie jest niezdolny do wykonywania jakiejkolwiek pracy. W związku z powyższym, Sąd uznał za uzasadnione przyznanie ubezpieczonemu prawa do renty
z tytułu częściowej niezdolności do pracy do 30 września 2020 roku.

Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd orzekł jak w punkcie 1. wyroku.

W punkcie 2. wyroku Sąd, zgodnie z przepisem art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, z urzędu orzekł w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W okolicznościach przedmiotowej sprawy,
w ocenie Sądu, wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, ponieważ biegli stwierdzili częściową niezdolność do pracy na podstawie tej samej dokumentacji, którą dysponował organ rentowy.

Sędzia Ewa Milczarek