Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 05 lipca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania W. R. emerytury, gdyż do dnia 01.01.1999 roku nie został udowodniony 15 letni okres pracy w szczególnych warunkach , wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Przedłożone do wniosku świadectwo pracy nie spełnia wymogów formalnych.

Powód nie zgodziła się z decyzją ZUS, pracował w warunkach szczególnych na stanowisku kopista offsetowy, co poświadczają wystawione świadectwa pracy.

Pozwany organ rentowy podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i domagał się oddalenia odwołania.

Sąd ustalił i zważył, co następuje :

Ubezpieczony, urodzony (...) , w dniu 28.06.2013 r. złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Nadzień 01.01.1999 r. udowodnił staż pracy wynoszący 30 lat, 3 miesiące i 7 dni. Nie należy do OFE.

- bezsporne.

Od 10.09.1968 r. do 30.06.1990 r. odwołujący stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kopisty w dziale (...), następnie kopisty offsetowego. Od 10.09.1968 do 10.09.1971 był uczniem.

Jako kopista offsetowy pracował także od 16.06.1991 r. do 30.06.1996 r. w Zakładzie (...) w pełnym wymiarze czasu pracy. Od 01.07.1996 r. podjął zatrudnienie w firmie (...), której nazwę następnie zmieniono na (...) sp. z o.o. tam również stale i w pełnym wymiarze czasu pracy do 2013 roku wykonywał prace kopisty offsetowego, tj. wymienione w dziale XI poz. 2 ( w świadectwie z 20.01.1999 r. podano poz. 3 )..

Przedłożył z tytułu zatrudnienia wymagane świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, jednakże w ocenie organu rentowego nie spełniały te dokumenty wymogów formalnych. Natomiast faktycznie w okresach spornych ubezpieczony pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w narażeniu na oddziaływanie substancji i czynników szkodliwych, praktycznie już od drugiego roku nauki zawodu.

Służbę wojskową odbywał w latach 1972-1974.

Dowód : świadectwa pracy w aktach ZUS, zeznania świadków P. B., Z. K., Z. R., Z. S. i odwołującego k. 25

Sąd uznał zeznania ubezpieczonego i świadków za wiarygodne, zeznania te nie zawierają sprzeczności co do okoliczności istotnych dla rozpoznania niniejszej sprawy, tworzą w miarę spójną, logiczną całość, nadto znajdują potwierdzenie w dokumentach znajdujących się w aktach ZUS.

Obowiązujące normy prawne w sposób jednoznaczny rozstrzygają, jakie środki dowodowe mogą stanowić podstawę do ustalenia konkretnych okoliczności w postępowaniu przed organem rentowym. W związku z tym organ rentowy, rozpoznając wniosek w sprawie prawa do emerytury , co do zasady może uwzględnić wyłącznie te okresy pracy, które zostały udowodnione za pomocą odpowiednich dokumentów. W przypadku, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić odpowiednich zaświadczeń potwierdzających okresy wykonywania pracy z przyczyn od siebie niezależnych, przepisy kodeksu postępowania cywilnego umożliwiają ustalenie danych okoliczności w drodze postępowania odwoławczego przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W postępowaniu w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych każdy fakt mający wpływ na prawo do świadczenia lub jego wysokość może być dowodzony wszelkimi środkami, które sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe.

Zaliczenie spornych okresów pracy w szczególnych warunkach do stażu pracy uprawniającego do wcześniejszej emerytury wymaga dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych. Takie też dowody zostały zgromadzone w niniejszym postępowaniu.

Sąd dokonał oceny omówionego wyżej stanu faktycznego w kontekście przepisów art.184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz. U. z 2009 roku, nr 153,poz.1227 / oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. Nr 8 z 1983 r., poz. 43.)

Zgodnie z dyspozycją Art. 184 . 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.09.153.1227), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

2. Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Z kolei przepisy rozporządzenia wykonawczego z dnia 7 lutego1983r, mają zastosowanie do wszystkich pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zgodnie z § 2 tego rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku, a okresy te stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

Sąd uznał, iż wystawione ubezpieczonemu świadectwa pracy , jak również pozostałe dowody zgromadzone w toku postępowania sądowego tj. zeznania , dają podstawę do zaliczenia spornego okresu do pracy w szczególnych warunkach ( pomijając nawet okres nauki ubezpieczony ma wymagany 15 letni staż pracy w warunkach szczególnych ) w świetle przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. Nr 8 z 1983 r., poz. 43.). Przepisy rozporządzenia wykonawczego z 7 lutego 1983r, które nadal zachowały swoją moc na warunkach określonych w art. 32 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych mają zastosowanie do wszystkich pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zgodnie z § 2 tego rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku, a okresy te stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Niewątpliwie ubezpieczony w okresach spornych wykonywał pracę w warunkach szczególnych na stanowiskach określonych w wydanym ubezpieczonemu świadectwie pracy w warunkach szczególnych. Pracodawca słusznie zaliczył te prace do prace do znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 4 listopada 2008 r. (III AUa 3113/08, Lex nr 552003) „Świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych, o którym mowa w art. 32 ust. 2 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Z ustalenia, że dane stanowisko pracy jest stanowiskiem pracy w szczególnych warunkach, może płynąć domniemanie faktyczne, że praca na tym stanowisku w istocie wykonywana była w takich warunkach. W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, iż ubezpieczony w spornych okresach swoją pracę wykonywał w warunkach szkodliwych, co w sposób przekonujący i logiczny wyjaśnił w zeznaniach. Ponadto wykonywana przez odwołującego praca ujęta została w Wykazie A Dział XI rozporządzenia wykonawczego z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. Nr 8 z 1983 r., poz. 43.)

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia (...)r., tj. od dnia wypełnienia wszystkich ustawowych przesłanek do nabycia prawa do tego świadczenia.

W punkcie II wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z przepisem art. 118 1a ustawy emerytalno- rentowej FUS z urzędu orzekał w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy brak było podstaw do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, pomimo uwzględnienia odwołania ubezpieczonego. Ubezpieczony za sporny okres zatrudnienia przedłożył wprawdzie świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, które z uwagi na wymogi formalne zostało zakwestionowane przez pozwany organ rentowy. Mając na uwadze sformalizowany przebieg postępowania przed organem rentowym jak również występujące ograniczenia dowodowe, do przyznania ubezpieczonemu prawa do żądanego świadczenia konieczne było przeprowadzenie postępowania dowodowego na okoliczność świadczenia pracy w warunkach szczególnych.

SSO Joanna Siupka- Mróz