Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 sierpnia 2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił ubezpieczonemu J. L. prawa do renty socjalnej, ponieważ orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS ubezpieczony nie został uznany za osobę całkowicie niezdolną do pracy.

Odwołanie od tej decyzji złożył ubezpieczony nie zgadzając się z opinią komisji lekarskiej ZUS, wskazując, iż wydana decyzja jest dla niego krzywdząca, bowiem aktualny stan jego zdrowia czyni go osobą całkowicie niezdolną do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie. Nadto pozwany wskazał, iż ewentualna całkowita niezdolność do pracy winna powstać w okresie od dnia 3 lutego 1986 roku do dnia 31 sierpnia 2005r.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony J. L. (urodzony w dniu (...)) w dniu 10 lipca 2012r. złożył wniosek o ustalenie prawa do renty socjalnej.

W efekcie został poddany badaniom przez lekarza orzecznika ZUS i komisji lekarskiej ZUS, którzy w wydanych orzeczeniach nie stwierdzili u ubezpieczonego całkowitej niezdolności do pracy.

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania ustaleń dokonanych przez organ rentowy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy o specjalnościach: psychiatry, psychologa, internisty. W opinii z dnia 28 listopada 2012r. biegli lekarze sądowi stwierdzili u powoda schizofrenię paranoidalną w fazie pełnej remisji.

Zdaniem biegłych sądowych, stan zdrowia nie powoduje u niego występowania całkowitej niezdolności do pracy przed 18 rokiem życia. Zmiany w psychice badanego pod postacią natłoku myśli, złudzeń słuchowych, natrętnych myśli nakazowych nie powodują całkowitej niezdolności do pracy w chwili obecnej jak i przed 18 rokiem życia. Schorzenie jest w fazie pełnej remisji, pacjent jest w nastroju wyrównanym w afekcie dostosowanym, bez cech psychozy, pod stałą opieką psychiatryczną. Wobec powyższego, biegli podzielili orzeczenie wydane przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS.

- dowód: opinia biegłych sądowych, k.15-16 akt sądowych

Po zapoznaniu się z opinią wydaną przez biegłych ubezpieczony wniósł do niej zastrzeżenia, w których wskazał, iż w wydaniu opinii nie uczestniczył specjalista medycyny pracy, nadto na okoliczność aktualnego stanu psychicznego ubezpieczony wniósł o przeprowadzenie dowodu z zeznań matki ubezpieczonej.

Wobec powyższych zastrzeżeń, Sąd dopuścił dowód z opinii drugiego zespołu biegłych: psychiatry, psychologa, specjalisty medycyny pracy.

Biegli drugiego zespołu w opinii wydanej w dniu 26 lutego 2013r. rozpoznali u ubezpieczonego schizofrenię paranoidalną.

Zdaniem biegłych drugiego zespołu, stan zdrowia ubezpieczonego upośledza sprawność organizmu w stopniu powodującym okresową całkowitą niezdolność do pracy, czego przyczyną jest stan układu psychicznego. Pomimo systematycznego leczenia nadal utrzymują się objawy chorobotwórcze. Uwzględniając potencjalne możliwości kompensacyjne biegli uznali, iż ubezpieczony nie jest zdolny do regularnego wykonywania zatrudnienia w celu osiągnięcia wynagrodzenia na otwartym rynku pracy. Badany wymaga dalszego leczenia w celu zapewnienia efektywnej długotrwałej poprawy. W okresie niezdolności do pracy powinny być podejmowane działania wspierające aktywność zawodową - co nie oznacza jednak możliwości skutecznego zniesienia ograniczeń w zakresie zdolności do wykonywania pracy zarobkowej. Obecnie praca może być traktowana jako forma rehabilitacji społecznej (z zapewnieniem wsparcia socjalnego). Zdaniem biegłych drugiego zespołu ubezpieczony jest okresowo całkowicie niezdolny do pracy na okres 2 lat od daty wpłynięcia wniosku, czego przyczyną jest stan układu psychicznego. Orzeczona całkowita niezdolność do pracy pozostaje w związku z naruszeniem sprawności organizmu powstałym przed ukończeniem 18 roku życia. Wobec powyższego biegli nie podzielili orzeczenia wydanego przez lekarza orzecznika i komisji lekarskiej ZUS, biegli dysponowali tymi samymi dowodami, co pozwany organ rentowy.

-dowód: opinia drugiego zespołu biegłych k. 34-35 akt sądowych

Po zapoznaniu się z opinią drugiego zespołu biegłych, pozwany zgłosił do niej zastrzeżenia, w których wskazał, iż opis badania klinicznego jest niespójny z sentencją, gdyż aktualny stan psychiczny „świadomość jasna, orientacja pełna” nie skutkuje całkowitą niezdolnością do pracy. Dokumentacja z leczenia w (...) nie potwierdza istnienia obecnie objawów wytwórczych. Nie wskazano, jakimi metodami określono zaburzenia pamięci i uwagi (brak testów psychologicznych). A zatem ocena biegłych nie może być brana pod uwagę. Wobec powyższego, pozwany wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii trzeciego zespołu biegłych.

Wobec istnienia dwóch przeciwstawnych opinii, Sąd dopuścił dowód z opinii kolejnego biegłego z dziedziny psychiatrii.

W opinii wydanej w dniu 12 czerwca 2013r. biegła psychiatra E. D. rozpoznała u ubezpieczonego schizofrenię paranoidalną.

Objawy schizofrenii, zdaniem biegłej u ubezpieczonego miały swój początek długo przed 18 rokiem życia, a ponieważ nie były one rozpoznane i właściwie leczone, doszło do stopniowego ich nasilenia, co w efekcie doprowadziło do wybuchu ostrej psychozy. Stan psychiczny ubezpieczonego powoduje, że jest on całkowicie niezdolny do pracy na okres dwóch lat od daty wpłynięcia wniosku. Całkowita niezdolność pozostaje w związku z naruszeniem sprawności organizmu powstałym przed ukończeniem 18 roku życia, co wynika jednoznacznie z danych, z którymi zapoznała się biegła, a które wynikają z historii leczenia w Oddziale (...) Kliniki (...), z pierwszego pobytu badanego na tym Oddziale w okresie od dnia 3 kwietnia do 21 kwietnia 2005r. Wobec powyższego, biegła podzieliła stanowisko wynikające z opinii wydanej przez drugi zespół biegłych.

- dowód: opinia wydana przez biegłą E. C.-D. k. 57-58 akt sądowych

Po zapoznaniu się z opinią wydaną przez biegłą E. D. pozwany organ rentowy nie zgłosił do niej dalszych zastrzeżeń.

Sąd podzielił stanowisko biegłych sądowych zaprezentowane w opinii wydanej przez biegłych drugiego zespołu oraz w opinii wydanej przez biegłą E. D.. Biegli są, bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadają schorzeniom powoda. Opinie wydali po zapoznaniu się z dokumentami leczenia i po przeprowadzeniu badania ubezpieczonego. Stanowisko swoje fachowo i logicznie uzasadnili, wobec czego brak było podstaw do prowadzenia dalszego postępowania dowodowego, podkreślić przy tym należy, iż pozwany organ rentowy po zapoznaniu się ze stanowiskiem zawartym w opinii wydanej przez biegłą E. D. nie zgłosił do niej dalszych zastrzeżeń.

Zgodnie z przepisem art. 4 ustawy z 27.06.2003 r. o rencie socjalnej ( tekst jednolity Dz. U. z 2003 roku Nr 135, poz.1268 z późn. zm.) renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1) przed ukończeniem 18 roku życia;

2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25

roku życia;

3) w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Podkreślić należy, iż całkowita niezdolność do pracy będąca przesłanką prawa do renty socjalnej może powstać po upływie okresów wskazanych w przepisie art. 4 w/w ustawy, dla nabycia prawa do renty socjalnej istotne jest by przyczyna naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonego (choroba powodująca całkowitą niezdolność do pracy) powstała nie później niż w okresach wymienionych w art. 4 ust. 1 pkt. 1-3 w/w ustawy.

Z opinii wydanej przez biegłych, jak również z dokumentacji medycznej ubezpieczonego wynika jednoznacznie, iż występujące u niego naruszenie organizmu powstało przez ukończeniem przez niego 18 roku życia, naruszenie organizmu ubezpieczonego pod postacią schizofrenii paranoidalnej czyni go całkowicie niezdolnym do wykonywania zatrudnienia. W świetle powyższego należy stwierdzić, że zostały spełnione wszystkie wymagane przesłanki do przyznania ubezpieczonemu prawa do renty socjalnej.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję na postawie art. 477 ¹⁴ § 2k.p.c.

W punkcie 2 wyroku Sąd zgodnie z przepisem art. 118 1a ustawy emerytalno- rentowej FUS z urzędu orzekał w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Zdaniem Sądu, w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie było podstaw do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, bowiem dla ustalenia aktualnego stanu zdrowia ubezpieczonego koniecznym było przeprowadzenie dowodu z trzech opinii biegłych.

Oznacza to, że przyczyną, dla której ubezpieczony uzyskał prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie postępowania sądowego nie była sama odmienna ocena stanu jego zdrowia dokonana przez biegłych sądowych, wobec czego nie wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

O kosztach postępowania Sąd orzekł jak w punkcie III wyroku na podstawie przepisu art. 98 § 1i 3 kpc w zw. z § 12 ust.2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w/s opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 roku, poz. 461)

SSO Ewa Krakowska- Krawczak