Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 3 grudnia 2015 roku powód (...) wniósł do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew o zasądzenie od pozwanego R. P. kwoty 35 343,42 złotych
z odsetkami:

- od kwoty 32 372,79 złotych w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia
25 listopada 2015 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 978,19 złotych w wysokości ustawowej od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

- od kwoty 449,11 złotych w wysokości ustawowej od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Nadto powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że strony zawarły umowę kredytu. Wobec niewywiązywania się przez pozwanego z ciążącego na nim zobowiązania terminowego dokonywania spłat w wysokości ustalonych w zawartej umowie, powód wypowiedział pozwanemu umowę, stawiając całą należność w stan wymagalności i wystawił wyciąg
z ksiąg bankowych. Powód wezwał pozwanego do zapłaty, lecz pozwany do dnia wniesienia pozwu nie uregulował ciążącego na niej zobowiązania.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 10 grudnia 2015 roku, sygn. akt VI Nc-e 2328300/15 Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie orzekł zgodnie
z żądaniem pozwu.

Sprzeciw od powyższego orzeczenia wniósł pozwany podnosząc zarzut nieistnienia roszczenia i jego przedawnienia. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda kosztów postępowania wg norm przepisanych.

Postanowieniem z dnia 12 stycznia 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód
w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Inowrocławiu.

Postanowieniem z dnia 11 lipca 2016 roku Sąd Rejonowy w Inowrocławiu stwierdził swoją niewłaściwość oraz przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Bydgoszczy.

W piśmie procesowym oznaczonym datą 16 listopada 2016 roku powód wniósł
o wyrażenie zgody na złożenie pisma przygotowawczego w związku z faktem, iż nie miał możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym przedłożonym przez powoda.

Mimo wyrażenia zgody w dniu 5 grudnia 2016 roku, pozwany nie złożył zapowiedzianego pisma.

W piśmie procesowym datowanym na dzień 22 grudnia 2016 roku powód podtrzymał wszystkie dotychczasowe twierdzenia zawarte w pozwie. Powód wskazał również, iż roszczenie nie jest przedawnione, gdyż umowa zawarta została w roku 2013, zaś stan wymagalności roszczenia powstał w 2015 r.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 marca 2017 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 35.343,42 zł z odsetkami:

- od kwoty 1.427,30 zł od dnia 3 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty z odsetkami ustawowymi za opóźnienie

- od kwoty 32.372,79 zł od dnia 3 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP w stawce nie wyższej niż maksymalne odsetki za opóźnienie.

Sąd Rejonowy zasądził też od pozwanego na rzecz powoda kwotę 446,42 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 11 marca 2013 roku strony zawarły umowę kredytu numer (...). Na podstawie przedmiotowej umowy powód udzielił pozwanemu kredytu w wysokości 38 372,10 złotych na okres 72 miesięcy w celu zakupu pojazdu marki F. (...) ccm, rok produkcji 2008.

Strony postanowiły, iż powód uprawniony jest do wypowiedzenia umowy
z zachowaniem 30 - dniowego terminu wypowiedzenia w przypadku niedotrzymania przez pozwanego warunków udzielenia kredytu, utraty przez pozwanego warunków udzielenia kredytu, zwłoki z zapłatą przez pozwanego pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności, po uprzednim pisemnym wezwaniu pozwanego do spłaty wymagalnych należności
w terminie nie krótszym niż 7 dni od daty otrzymania wezwania, niespełnienia przez pozwanego obowiązków wynikających z umowy, złożenia przez pozwanego w banku dokumentów lub przedstawienia informacji, które okazały się niezgodne ze stanem rzeczywistym, pogorszenia się sytuacji majątkowej pozwanego w stopniu zagrażającym wypłacalność pozwanego lub możliwości dalszej spłaty rat kredytu w umownych terminach.

Pozwany nie wywiązywał się z ciążącego na nim zobowiązania terminowego dokonywania spłat w wysokości ustalonych w zawartej umowie. W związku z powyższym powód pismem z dnia 18 sierpnia 2015 roku wypowiedział pozwanemu umowę kredytu
z okresem wypowiedzenia umowy wynoszącym 30 dni. Pozwany odebrał wypowiedzenie
w dniu 27 sierpnia 2015 roku i nie uregulował zaległości we wskazanym terminie.
W związku z powyższym umowa uległa rozwiązaniu z dniem 28 września 2011 r.

W związku z niewywiązaniem się przez pozwanego ze zobowiązania na jego koncie powstało zadłużenie w wysokości 35 343,42 złote obejmujące:

- 32 372,79 złotych tytułem należności głównej,

- 978,19 złotych tytułem odsetek umownych naliczonych od kapitału za okres od 16 marca 2015 roku do dnia 28 października 2015 roku,

- 449,11 złotych tytułem odsetek za opóźnienie naliczonych za okres od dnia 16 marca 2015 roku do dnia 24 listopada 2015 roku.

- 1 543,33 złotych tytułem kosztów, opłat i prowizji.

Sąd Rejonowy dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie okoliczności bezspornych, oraz dokumentów prywatnych dołączonych do akt sprawy. Dokumenty prywatne nie budziły wątpliwości, co do ich autentyczności, a Sąd uznał je za wiarygodne.

Następnie Sąd Rejonowy zważył, że strony zawarły umowę kredytu. Zgodnie z art. 69 Prawa bankowego przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych

w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Bezspornym w sprawie był fakt skutecznego wypowiedzenia umowy kredytowej.

Pozwany w toku postępowania podniósł natomiast zarzuty nieistnienia roszczenia oraz zarzut przedawnienia, bez ich szczegółowego uzasadnienia.

Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z art. 117 § 1 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków
w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia (art. 117 § 2 k.c.).

Przedawnienie jest szczególną instytucją prawa cywilnego. Umożliwia ono skuteczne uchylenie się w procesie przez stronę pozwaną od spełnienia świadczenia. Po upływie wskazanych przepisami prawa terminów przedawnienia (terminów, kiedy roszczenie majątkowe przedawnia się) następuje bowiem przekształcenie się zobowiązania pełnego w zobowiązanie niepełne, naturalne, czyli takie zobowiązanie, które zobowiązany spełnić nie musi, jeżeli podniesie zarzut przedawnienia.

W myśl art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych
z prowadzeniem działalności gospodarczej trzy lata. Przepisem szczególnym o którym mowa
w art. 118 k.c. jest – w stosunku do roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – każdy przepis ustawy przewidujący krótszy niż trzyletni termin przedawnienia (por. uchwala SN z dnia 21 października 1994 r. III CZP 136/94 OSNC 1995/2/38).

W przedmiotowej sprawie strony zawarły umowę o kredyt, przy czym pozwany występował jako przedsiębiorca.

Nie ulegało wątpliwości Sądu Rejonowego, że roszczenie powoda o zapłatę należności objętych pozwem powstało i stało się wymagalne dopiero z chwilą wypowiedzenia umowy,
a więc w 2015 roku. Od w/w daty zaczął biec trzyletni termin przedawnienia roszczenia. Powód wniósł do Sądu pozew w dniu 3 grudnia 2015 roku, więc bezsprzecznie przed upływem terminu przedawnienia.

W tej sytuacji, w ocenie Sądu Rejonowego, pozwany nie mógł uchylić się skutecznie od zaspokojenia roszczenia powoda.

Sąd Rejonowy podniósł następnie, że pozwany nie kwestionował żądania powoda odnośnie wysokości, wskazując jedynie, że roszczenie nie istnieje co do zasady.

Zgodnie z art. 75 ust. 1 Prawa bankowego w razie stwierdzenia przez bank kredytujący, że warunki udzielenia kredytu nie zostały dotrzymane, albo w razie utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu. Termin wypowiedzenia, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni. W przypadku wypowiedzenia umowy kredytowej przez jedną ze stron stosunek kredytowy przestaje istnieć, a na kredytobiorcy ciąży obowiązek natychmiastowego zwrotu kredytu.

W przedmiotowej sprawie między stronami, na mocy umowy wytworzył się stosunek zobowiązaniowy. Powód zobowiązał się do udzielenia oprocentowanej pożyczki pieniężnej
z przeznaczeniem na finansowanie prowadzonej działalności gospodarczej zaś pozwany zobowiązał się do spłaty powyższej pożyczki w ratach wraz z odsetkami i innymi należnościami wynikającymi z Umowy.

Sąd Rejonowy wskazał, że pozwany w toku postępowania nie podniósł żadnych argumentów oraz wniosków dowodowych, które zaprzeczyłyby istnieniu zobowiązania,
a zgodnie z art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody.

Przepis powyższy statuuje zasadę kontradyktoryjności. Reguła ta wyraża się w tym, że postępowanie cywilne jest sporem toczącym się między równouprawnionymi podmiotami.
W ramach tego sporu strony obowiązane są przedstawiać twierdzenia, składać wyjaśnienia oraz zgłaszać wnioski dowodowe.

Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału procesowego spoczywa właśnie na stronach (art. 232, art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.).

Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą.

Zdaniem Sądu Rejonowego, pozwany w przedmiotowej sprawie nie wykazał, dlaczego powodowi jego roszczenie się nie należało. Nie podniósł bowiem żadnych dowodów, które wskazywałyby, iż powództwo nie zasługuje na uwzględnienie choćby w części.

W związku z powyższym Sąd uznał, iż pozwany nie wywiązał się z warunków umowy
i nie wykonał obowiązków objętych umową, tj. zaprzestał spłat rat kredytu.

Ponieważ pozwany nie dokonał spłaty kredytu udzielonego przez powoda w terminie określonym przez umowę stron, w związku z powyższym popadł w zwłokę ze spełnieniem tego świadczenia (art. 476 k.c.).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 35 343,42 złotych.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 2 k.c. i art. 482 k.c., zasądzając je zgodnie z żądaniem powoda.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 w zw. z art. 99 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. W myśl tej zasady strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył pozwany, zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi pozwany zarzucił:

1)  naruszenie art. 233 § 1 i 2 k.p.c poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, polegającej na zupełnym pominięciu dla oceny ważności oświadczenia woli w postaci wypowiedzenia umowy kredytowej nr (...) faktu, że osoba składająca oświadczenie woli nie była umocowana do składania materialnoprawnych oświadczeń w imieniu powoda, a w konsekwencji błędnym przyjęciu, zarówno na etapie subsumcji, jak i wyrokowania, że powód skutecznie wypowiedział umowę kredytu nr (...),

2)  naruszenie przepisu art. 328 § 2 k.p.c poprzez brak wystarczającego wykazania
w uzasadnieniu wyroku przyczyn, dla których sąd dał wiarę dokumentowi prywatnemu w postaci wyciągu z ksiąg bankowych z dnia 24 listopada 2015 r., na okoliczność wysokości zobowiązania pozwanego względem powoda,
a odmówił wiary twierdzeniom pozwanego,

3)  naruszenie przepisu art. 87 § 2 k.p.c poprzez jego błędne zastosowanie,
a w konsekwencji uznanie że osoba podpisana pod pismem inicjującym powództwo jest uprawniona do zstępowania powoda tzn. posiada zdolność postulacyjną

oraz naruszenie prawa materialnego :

4)  art. 6 k.c w zw. z art. 232 zd. pierwsze k.p.c poprzez nieuzasadnione przeniesienie na stronę pozwaną ciężaru dowodowego w zakresie wiarygodności dokumentu prywatnego ksiąg bankowych przedłożonych przez powoda na okoliczność wysokości zobowiązania pozwanego względem powoda.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa,

2)  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje,

3)  zwolnienie ozwanego od kosztów sądowych w drugiej instancji

ewentualnie, na wypadek uznania ziszczenia się ku temu przesłanek, pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Powód w odpowiedzi na apelacje pozwanego wniósł o jej oddalenie i o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za drugą instancję według norm przepisanych. Dodatkowo, powód dołączył do odpowiedzi na apelację dokumenty w postaci pełnomocnictwa nr 332/2014 r. z dn. 3.06.2014 r., udzielonego przez powoda J. J. i zaświadczenie powoda z dnia 29.03.2018 r. o zatrudnieniu Ł. I. od 15.04.2013 r.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy nie było żadnych racji, które przemawiałyby za koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia lub jego uchylenia
i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Na wstępie przypomnieć należy ugruntowaną w judykaturze regułę, a mianowicie, że
w wypadku wyroku oddalającego apelację, wydanego na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu w pierwszej instancji, sąd odwoławczy nie musi powtarzać dokonanych prawidłowo ustaleń; wystarczy stwierdzenie, że ustalenie sadu pierwszej instancji podziela i przyjmuje za własne, co niniejszym Sad Okręgowy czyni.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy pragnie zaznaczyć, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej - niż przyjął sąd - wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie przez skarżącego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2003 r., II CK 293/02, LEX nr 151622). W judykaturze powszechnie przyjmuje się, że zarzucenie naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu podstaw tej oceny
z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99, LEX nr 52347; z dnia 2 kwietnia 2003 r., I CKN 160/01, LEX nr 78813; z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03, LEX nr 164852;
z dnia 29 czerwca 2004 r., II CK 393/03, LEX nr 585758). Jeżeli bowiem z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne
z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów
i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, OSNC 2000/7-8/139).

Zdaniem Sądu Okręgowego, apelacja pozwanego nie zawiera zarzutów, które mogłyby stanowić skuteczne podważenie oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy.

Pozwany podniósł, iż Sąd Rejonowy naruszył art. 233 § 1 i 2 k.p.c poprzez pominięcie dla oceny ważności oświadczenia woli w postaci wypowiedzenia umowy kredytowej faktu, że osoba składająca to oświadczenie nie była umocowana do składania materialnoprawnych oświadczeń w imieniu powoda, a w konsekwencji błędnym przyjęciu, ze powód skutecznie wypowiedział umowę kredytu.

Stwierdzić zatem należy, że po pierwsze, zarzutu takiego powód nie składał przed sądem pierwszej instancji i nie kwestionował skuteczności wypowiedzenia umowy kredytowej, pomimo doręczenia pełn. pozwanego odpisu pisma procesowego powoda z dn. 22.12.2016 r. wraz z załącznikami w tym z oświadczeniem powoda z dnia 18.08.2015 r.
o wypowiedzeniu umowy kredytu (k-68, k-87, k-97). Pozwany nie podniósł żadnych zastrzeżeń do dokumentów przedkładanych przez powoda. Po drugie, w związku z postawieniem zarzutu braku wykazania umocowania dla osoby która podpisała oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu dopiero w apelacji, powód w odpowiedzi na apelację przedłożył stosowne pełnomocnictwo dla J. J. upoważniające ją m.in. do składania w imieniu powoda oświadczeń w zakresie wypowiedzeń umów kredytowych (k-171). Sąd Okręgowy dopuścił dowód z tego dokumentu. Powód wykazał przy tym konieczność przedłożenia tego dowodu dopiero na etapie postępowania apelacyjnego, w związku z podniesieniem co do niego zarzutu przez pozwanego dopiero w apelacji.

Trzeba w tym miejscu stwierdzić, że również pozostałe zarzuty apelacji zostały podniesione przez pozwanego po raz pierwszy dopiero przed sądem odwoławczym.

Zauważyć zaś należy, że pozwany reprezentowany przed Sądem Rejonowym przez profesjonalnego pełnomocnika, pomimo, iż Sąd uwzględnił wniosek pełn. pozwanego
i wyraził zgodę na złożenie przez pozwanego pisma procesowego celem ustosunkowania się do okoliczności wskazanych w pozwie i załącznikach w terminie 14 dni (k-64), pomimo doręczenia mu odpisu pisma powoda z dn. 22.12.2016 r. z załącznikami i pomimo prawidłowego zawiadamiania o termie rozpraw w dn. 8.02.2017 r. i w dn. 10.03.2017 r. – nie ustosunkował się w merytoryczny sposób do twierdzeń pozwu ani do dokumentów składanych przez powoda. Tym samym zarzuty podniesione dopiero w apelacji należy uznać za spóźnione.

Odnosząc się jednak do kolejnego, spóźnionego zarzutu apelacji tj. naruszenia art. 328 § 2 k.p.c poprzez brak wystarczającego wskazania w uzasadnieniu wyroku przyczyn, dla których sąd dał wiarę dokumentowi prywatnemu w postaci wyciągu z ksiąg bankowych – zarzut ten należy również uznać za niezasadny.

Wyciąg z ksiąg bankowych istotnie, w myśl art. 95 ust. 1 a ustawy z 1997 r. – Prawo bankowe, w postępowaniu cywilnym nie ma mocy dokumentu urzędowego, przewidzianej
w art. 244 k.p.c, stanowi bowiem dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c, jednak podlega ocenie razem z wszystkimi innymi dowodami w myśl reguł wynikających z art. 233 k.p.c. Zaprzeczenie prawdziwości dokumentu prywatnego w postaci sporządzonego prawidłowo i zgodnie z kompetencją ustawową banku, wynikającą z art. 95 ust. 1 ustawy
z 1997 r. prawo bankowe wyciągu z ksiąg rachunkowych pożyczkodawcy (kredytodawcy) nie może polegać na samej negacji istnienia lub wysokości długu, jeśli z pozostałych dowodów przedłożonych przez bank wynika fakt zawarcia umowy kredytu, jej wysokość
i ustalone przez strony warunki spłaty. (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia
7 lutego 2018 r., I ACa 278/17).

Jak już wyżej wskazano, pozwany w żaden sposób nie odniósł się i nie zakwestionował dokumentów przedłożonych przez powoda, w tym szczegółowego rozliczenia wpłat do umowy kredytowej (k-89), czy historii rachunku po wypowiedzeniu umowy (k-90). Podnoszenie dopiero w apelacji braku matematycznych wyliczeń zadłużenia pozwanego nie zasługuje zatem na uwzględnienie. Pozwany nie skonkretyzował bowiem, jakie ewentualne nieprawidłowości w dowodach oferowanych przez powoda stoją na przeszkodzie uwzględnieniu powództwa, wobec niezaprzeczenia przez pozwanego faktu zaciągnięcia kredytu, jego wymagalności i braku zapłaty. W szczególności, pozwany nie wskazał w jakim zakresie kwestionuje wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia.

W związku z zarzutem pozwanego dotyczącego pełnomocnictwa procesowego, powód
w związku z tym zarzutem (podniesionym również dopiero w apelacji) przedłożył zaświadczenie o zatrudnieniu Ł. I. u powoda (k-172).

Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy w prawidłowy sposób ocenił też podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia i słusznie uznał, że nie zasługuje on na uwzględnienie. W tym zakresie Sąd Okręgowy podziela w całości stanowisko Sądu Rejonowego wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego .

Z uwagi na fakt, że powód nie był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika Sąd nie orzekał o kosztach postępowania odwoławczego.

Artur Fornal Elżbieta Kala Wiesław Łukaszewski