Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. w L. domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego (...) S.A. w S. kwoty 9.228,38 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty a także zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, iż jest nabywcą wierzytelności przysługującej A. S., właścicielowi samochodu (...) o nr rej. (...) ,w związku z kolizją z dnia 18 listopada 2012 r., za którą ponosi odpowiedzialność kierowca ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność, co do zasady i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie według kosztorysu w kwocie 6.354,88 zł brutto. Pozwany na podstawie sporządzonego przez siebie kosztorysu A. nr (...) wskazał, iż koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wyniesie 6.354,88 zł brutto przy zastosowaniu 65% „urealnienia” na części oryginalne oraz przy przyjęciu stawki 50,00 zł za godzinę robocizny. Poszkodowany A. S. nie zgadzał się ze stanowiskiem pozwanego i zlecił sporządzenie prywatnej kalkulacji kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, z której wynikało, że koszty naprawy wynosiłyby 15.583,26 zł. W dniu 11 kwietnia 2013 r. poszkodowany zbył swoją wierzytelność wobec pozwanego na rzecz powoda. Powód wezwał pozwanego do zapłaty, a pozwany nie spełnił żądania powoda.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 27 czerwca 2013 r. w sprawie o sygn. akt VIII GNc 4106/13 Sąd Rejonowy Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany nie kwestionował faktu, iż szkoda została spowodowana przez kierowcę, który zawarł z pozwanym umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej kierowców pojazdów mechanicznych. Pozwany zarzucał, iż powód nie udowodnił zasadności swojego roszczenia. Pozwany podał, że po otrzymaniu zgłoszenia szkody wykonał oględziny uszkodzonego pojazdu. Poszkodowany nie kwestionował ustaleń zawartych w protokole oględzin. Ubezpieczyciel jest zobowiązany wypłacić odszkodowanie wyrównujące poniesioną szkodę, ale wyłącznie w zakresie ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu. Poszkodowany nie przedstawił faktur ani rachunków, które mogłyby świadczyć o poniesionych przez poszkodowanego kosztach naprawy pojazdu wyższych niż przyznane przez pozwanego. Ponadto pozwany podał, że do przywrócenia tego pojazdu do stanu sprzed powstania szkody w pełni wystarczające było użycie części oryginalnych zamiennych wyprodukowanych bez logo producenta. Tym bardziej, że uszkodzony samochód posiada wieloletni okres eksploatacji a jego pierwsza rejestracja nastąpiła w 2006 r. Samochód posiadał także wysoki przebieg, więc części zamienne znajdujące się w tym pojeździe były już bardzo zużyte w chwili zdarzenia. W związku z powyższym nie zachodził warunek konieczności czy też niezbędności zastosowania nowych oryginalnych części zamiennych do naprawy tego pojazdu. Pozwany zarzucał także, iż powód nie wykazał, że samochód posiadał wszystkie części oryginalne, stąd też zastosowanie tych części do naprawy nie byłoby przywróceniem pojazdu do stanu sprzed powstania szkody, a prowadziłoby do zwiększenia wartości tego pojazdu. Pozwany podał, iż przedłożona przez powoda kalkulacja naprawy nie stanowi dowodu poniesienia przez pozwanego kosztów naprawy w określonej wysokości lecz jeden z hipotetycznych wariantów takiej naprawy oraz stanowi wyłącznie dokument prywatny.

Wyrokiem z dnia 20 maja 2014 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7 374,13 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty (pkt I). W pozostałej części Sąd powództwo oddalił (pkt II).

Nadto Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 737,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt III) oraz nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 133,70 zł (sto trzydzieści trzy 70/100) tytułem reszty zaliczki na wynagrodzenie biegłego (pkt IV).

Sąd Rejonowy wydał rozstrzygnięcie w oparciu o następujące ustalenia i wnioski.

Sąd ustalił, iż w dniu 18 listopada 2012 r. w wyniku zdarzenia komunikacyjnego został uszkodzony samochód marki H. (...) o nr rej. (...) należący do poszkodowanego A. S., a sprawca szkody był ubezpieczony u pozwanego od odpowiedzialności cywilnej. Pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne szkody, podczas którego ustalił, iż w/w samochód nie posiadał uszkodzeń niezwiązanych z w/w szkodą. Pozwany wykonał kalkulację naprawy uszkodzonego pojazdu ustalając, iż koszty jego naprawy wyniosłyby 6.354,88 zł brutto. Pozwany uznał, że należało zastosować 65% „urealnienia” wartości na części oryginalne oraz przyjąć stawkę 50 zł za godzinę prac naprawczych. Pozwany wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 6.354,88 zł.

Poszkodowany A. S. samodzielnie organizował naprawę uszkodzonego pojazdu korzystając z prac znajomych, lakiernika i blacharza. Pozwany zlecił wykonanie prac blacharskich w zakładzie naprawczym prowadzonym przez L. H., a prace lakiernicze w zakładzie pod N.. Poszkodowany nie domagał się faktur. Poszkodowany zapłacił za naprawę lakierniczą 2.400,00 zł, a za naprawę blacharską 600,00 złotych. Poszkodowany kupował używane części zamienne, ale były to części oryginalne, gdyż do tego pojazdu brak było zamienników. Poszkodowany musi jeszcze wykonać powłokę antykorozyjną pod samochodem. Poszkodowany nie miał zastrzeżeń co do ilości uszkodzonych elementów pojazdu w protokole oględzin sporządzonym przez pozwanego, jego zastrzeżenia dotyczyły faktu, że pozwany zastosował do kalkulacji kosztów naprawy części alternatywne. A. S. nie miał wcześniejszych kolizji z udziałem tego pojazdu. Poszkodowany A. S. zlecił powodowi sporządzenie kalkulacji kosztów naprawy tego pojazdu. Ze sporządzonej przez powoda kalkulacji nr (...) wynikało, że koszty naprawy samochodu marki H. (...) o nr rej. (...) wyniosłyby 15.583,26 zł. W dniu 11 kwietnia 2013 r. poszkodowany A. S. zbył swoją wierzytelność wobec pozwanego z tytułu roszczenia o odszkodowanie za uszkodzenie w/w pojazdu na rzecz powoda. Nadto Sąd Rejonowy ustalił, że rzeczywisty, uzasadniony technicznie koszt naprawy samochodu osobowego marki H. (...) o nr rej. (...) przy uwzględnieniu wybranego przez poszkodowanego A. S. sposobu naprawy tego pojazdu, która została wykonana przy użyciu oryginalnych części zamiennych używanych wynosił 13.729,01 zł brutto. Uszkodzony samochód został wyprodukowany w 2006 r., a średnie stawki robocizny w za prace blacharskie i lakiernicze na lokalnym rynku wynosiły 100,00 i 110,00 zł netto. Naprawa samochodu została wykonana zgodnie z protokołem sporządzonym przez pozwanego za wyjątkiem drzwi lewych przednich i tylnych, które wymieniono na używane. Na skutek powyższego należało zastosować korektę 50% wartości drzwi. Naprawa tego pojazdu wykonana przez poszkodowanego przy użyciu oryginalnych części zamiennych używanych nie zapewniała przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia. Naprawa wykonana w taki sposób nie spowodowała wzrostu wartości pojazdu.

Dokonując analizy ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy zważył, że zgodnie z art. 509 k.c. powód nabył od poszkodowanego jego roszczenie wobec pozwanego z tytułu roszczenia o odszkodowanie za uszkodzenie samochodu osobowego marki H. (...) o nr rej. (...), na podstawie umowy przelewu tej wierzytelności, co skutkowało wstąpieniem powoda w prawa i obowiązki wierzyciela. Powołując się na treść art. 822§1 k.c., art. 805 §1 i i 2 k.c. i art. 361 k.c. Sąd Rejonowy wskazał, iż w przedmiotowej sprawie obie strony przedłożyły kosztorysy kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, przy czym według powoda ten koszt wynosiłby 15.583,26 zł, brutto, a według pozwanego jedynie 6.354,88 zł brutto. Sąd zaznaczył, iż strony sporządzając kosztorysy naprawy uszkodzonego pojazdu uwzględniły jednak ten sam zakres uszkodzeń, a różnica w ustalonych przez strony kosztach naprawy tego pojazdu wynikała z nieuzasadnionego zaniżenia wartości części zamiennych oraz stawek wynagrodzenia za prace naprawcze w stosunku do średnich stawek robocizny obowiązujących na terenie B. i okolic. Sąd ocenił, iż tak obliczone odszkodowanie nie pozwoliłby jednak na dokonanie napraw koniecznych dla przywrócenia rzeczy do stanu poprzedniego. Sąd zaznaczył, iż pozwany nie udowodnił też, aby uszkodzony samochód posiadał zamontowanie alternatywne części zamienne, a także posiadał 6 letni okres eksploatacji w chwili powstania szkody. W konsekwencji naprawa tego pojazdu z zastosowaniem oryginalnych części zamiennych nie spowodowałaby wzrostu wartości tego pojazdu. Sąd podkreślił natomiast, że ze względu na charakter naprawy tego samochodu w zakresie drzwi lewych przednich i tylnych, wartość tych części zamiennych należało obniżyć o 50%. W związku z powyższym wydatek konieczny, obejmujący uzasadnione technicznie koszty naprawy pojazdu w listopadzie 2012 r. wynosiłby 13.729,01 zł brutto, oznacza to, że różnica pomiędzy wypłaconym przez pozwanego odszkodowaniem, a kosztem naprawy pojazdu poniesionym przez poszkodowanego wynosi 7.374,13 zł. Tym samym Sąd Rejonowy na podstawie art. 822 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.374,13 zł. Orzeczenie w części dotyczącej zasądzenia odsetek, Sąd wydał zgodnie z art. 481 k.c. (pkt. I wyroku). Sąd Rejonowy oddalił natomiast powództwo ponad kwotę 7.374,13 zł, albowiem koszty naprawy uszkodzeń powstałych w wyniku kolizji z dnia 18 listopada 2012 r. przy uwzględnieniu sposobu naprawy tego pojazdu wybranego przez poszkodowanego, nie przekroczyły 13.729,01 zł brutto (pkt. II wyroku). O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu.

Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego zaskarżył apelacją powód w części obejmującej pkt 2 i 3 tj. w zakresie oddalającym powództwo co do kwoty 1854,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 16.04.2013 r. do dnia zapłaty oraz orzeczenia co do kosztów postępowania.

Wyrokowi Sądu Rejonowego powód zarzucił: naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 361 § 2 k.c. w zw. z art. 363 § 2 k.c. — polegającą na uznaniu, że odszkodowanie w kwocie 7374,13 zł jest odpowiednie do szkody, jaką poniósł powód jako właściciel samochodu H. (...) o nr rej. (...) w związku ze zdarzeniem z dnia 18.11.2012 r. a nie kwota 9228,38 zł stanowiąca koszt naprawy uszkodzeń pojazdu powoda powstałych, w przedmiotowym zdarzeniu przy uwzględnieniu technologii producenta pojazdu oraz cen nowych oryginalnych części. W oparciu o powyższe zarzuty powód wniósł o

1) zmianę zaskarżonego wyroku w części w zakresie pkt 2 poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda dalszej kwoty 1854,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 16.04.2013 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za uszkodzenie pojazdu zgodnie z art. 361 § 2 k.c.,

2) zmianę zaskarżonego wyroku w części w pkt 3 poprzez zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów postępowania apelacyjnego wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się nieuzasadniona.

W ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy nie było żadnych racji, które przemawiałyby za koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia i zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda dalszej kwoty 1854, 25 zł wraz z należnymi odsetkami i kosztami procesu.

Stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy nie naruszył przepisów prawa materialnego wskazywanych w apelacji.

Stosownie do art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§2). Jednocześnie w myśl art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (§2).

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy podzielił wnioski zawarte w opinii biegłego, w zakresie wyliczenia kosztów naprawy tj. kwoty 13.729, 01 zł, co uznać należy za słuszne. Biegły podkreślił, iż do naprawy pojazdu koniecznym było zastosowanie oryginalnych części zamiennych, przy czym wskazał jednocześnie, iż naprawa drzwi przednich lewych oraz drzwi tylnych lewych nastąpiła z użyciem części używanych, co w ocenie biegłego uzasadniało obniżenie wartości tych części w kalkulacji końcowej o 50%.

Należy podkreślić, iż w niniejszej sprawie poszkodowany A. S. pojazd naprawiał częściowo samodzielnie lub „po znajomości”. Za naprawy te poszkodowany nie brał faktur, powód nie przedstawił także żadnych rachunków za nabyte części. Jednocześnie powód dochodził odszkodowania w oparciu o kosztorys naprawy.

W ocenie Sądu Okręgowego trafnie rozstrzygnął Sąd Rejonowy uwzględniając charakter naprawy samochodu w zakresie drzwi lewych przednich i tylnych, co uzasadniało przyjęcie, iż należne odszkodowanie winno wynosić 13.729, 01 zł brutto, a nie jak twierdził powód 15.583, 26 zł brutto przy użyciu części w całości nowych.

W uzasadnieniu apelacji powód wywodził, iż przepisy nie nakładają na poszkodowanego obowiązku wykonania naprawy za pomocą innych części niż oryginalne. Należy zatem przypomnieć, iż poszkodowany dokonując naprawy pojazdu użył w istocie części oryginalnych, przy czym były to części oryginalne używane, co niewątpliwie było rozwiązaniem tańszym, a zatem wpływało także odpowiednio na koszty naprawy. Przedmiotem skarżonego rozstrzygnięcia nie była zatem kwestia różnicy wartości pomiędzy oryginalnym częściami zamiennymi, a częściami nieoryginalnymi o „porównywalnej jakości”, natomiast kwestia wartości oryginalnych części nowych a używanych.

W tym kontekście Sąd Okręgowy zważył, iż skoro to sam poszkodowany zdecydował się na naprawę pojazdu przy zastosowaniu oryginalnych części używanych, to uznać należało, że w jego ocenie nie zachodziła konieczność naprawy przy użyciu części oryginalnych nowych w tym zakresie. Konstatację tę potwierdza dodatkowo fakt, iż uszkodzony pojazd nie był samochodem nowym, a 6-letnim, używanym i nieobjętym już gwarancją producenta. Tym samym zasadnym było obniżenie należnej powodowi kwoty do kwoty 13.729, 01 zł brutto tj. kwoty obejmującej koszty naprawy przy uwzględnieniu wybranego przez poszkodowanego sposobu naprawy – naprawy wykonanej przy użyciu oryginalnych części zamiennych używanych. Wobec zaś faktu, iż pozwany wypłacił już z tego tytułu odszkodowanie w kwocie 6.354, 88 zł brutto, na rzecz powoda należało zasądzić kwotę 7. 374, 13 zł (13.729, 01 zł – 6.354, 88 zł), o czym trafnie rozstrzygnął Sąd I instancji.

W świetle powyższego wyrok Sądu Rejonowego uznać należało za prawidłowy, a tym samym apelacja powoda jako bezzasadna podlegała oddaleniu w oparciu o art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Koszty te stanowi wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego będącego radcą prawnym zgodnie z § 6 pkt 3 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.) w kwocie 300 zł.