Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Powód – A. Z. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą A. A. Z. domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 5.095,05 zł, z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 9 lutego 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu swojego żądania powód wskazał, iż w dniu 9 stycznia 2013 r. doszło do kolizji drogowej z winy drugiego uczestnika kolizji, w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód I. S.. Poszkodowany zgłosił szkodę w dniu 9 stycznia 2013 r. domagając się wypłaty odszkodowania za uszkodzenie pojazdu oraz za holowanie i wynajem pojazdu zastępczego. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych i wypłacił odszkodowanie w wysokości 10.223,33 zł za koszty naprawy pojazdu, koszty holowania pojazdu w kwocie 896,67 zł oraz koszty wynajmu pojazdu w kwocie 4.200 zł. Poszkodowany nie zgodził się z wysokością przyznanego odszkodowania, gdyż koszty naprawy wyniosły 15.318,38 zł brutto. Wobec braku dopłaty odszkodowania poszkodowany zbył powodowi wierzytelność. W ocenie powoda stanowisko pozwanego pomniejszające odszkodowanie było bezzasadne. Powód zwrócił również uwagę, iż pozwany wyceniając koszty potrącił bezzasadnie 60% wartości części zamiennych, zaniżył stawki za roboczogodzinę do 50 zł, a także zastosował bezpodstawnie współczynnik 67% lakierowania.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od przeciwnika kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany zakwestionował wszystkie twierdzenia powoda w zakresie zasadności dochodzonego odszkodowania i jego wysokości. Pozwany zarzucił, że odszkodowanie zostało przez pozwanego błędnie ustalone według kosztów naprawy, gdyż w niniejszej sprawie naprawa pojazdu była ekonomicznie nieuzasadniona, a wartość pojazdu przed szkodą wynosiła 16.000 zł, natomiast koszty naprawy przekraczają tą wartość dwukrotnie i wynoszą 33.722,75 zł. Pozwany wskazał nadto, iż wysokość kosztów naprawy wskazana w pozwie - 15.318,38 zł wyliczona przez powoda jest błędna, a żądanie odsetek za opóźnienie jest niezasadne, gdyż roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie, a (...) S.A. nie pozostawało w zwłoce.

W piśmie procesowym z dnia 4 sierpnia 2014 r. powód wskazał, iż nie zgłasza zastrzeżeń do sporządzonej w postępowaniu opinii biegłego w zakresie wyliczenia kosztów naprawy pojazdu powoda w oparciu o części oryginale i stawki warsztatu nieautoryzowanego. Wskazał, iż biegły wyliczając w ten sposób koszty naprawy pojazdu ustalił, iż wynoszą one 28.208,67 zł brutto, przy czym wartość pojazdu poszkodowanego wynosiła w dniu szkody 19.500 zł. Powód wskazał, iż poszkodowany wybrał naprawę pojazdu, a koszty tej naprawy wyniosły 15.318,38 zł brutto, zatem nie były wyższe niż wartość pojazdu. Także pozwany likwidując szkodę zastosował formę kosztorysowego rozliczenia szkody, przyjmując koszty naprawy na kwotę 10.223,33 zł, a różnica polegała na tym, iż pozwany zastosował do wyliczenia zamienniki alternatywne najgorszej jakości, zaś poszkodowany korzystał z części nieoryginalnych porównywalnej jakości, z części używanych zakupionych na rynku wtórnym, a także w części dokonał naprawy elementów zakwalifikowanych do wymiany. Ponadto powód wskazał, iż poniesione przez poszkodowanego koszty naprawy pojazdu nie przekraczały jego wartości, a zatem szkoda nie powinna być rozliczona jako całkowita.

Pozwany w piśmie procesowym z dnia 6 sierpnia 2014 r. wskazał, iż zgodnie z poglądami orzecznictwa i piśmiennictwa prawniczego fakt dokonania naprawy nie ma znaczenia dla oceny zasadności roszczeń poszkodowanego z tytułu odszkodowania za szkodę w pojeździe mechanicznym, gdyż to czy poszkodowany pojazd naprawił, jak naprawił, za jaką kwotę, jest kompletnie bez znaczenia. Zwrócono uwagę, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela aktualizuje się w chwili zajścia zdarzenia z umowy OC posiadaczy pojazdów mechanicznych i ten moment jest właściwy dla badania zakresu szkody majątkowej poszkodowanego. Wskazano, iż w niniejszej sprawie znaczenie ma tylko to, jakie koszty naprawy samochodu musiałby ponieść poszkodowany, gdyby zgodnie z technologią przewidzianą przez producenta dalej chciał naprawić swój pojazd. Pozwany jest zobowiązany do przywrócenia rzeczy do stanu sprzed kolizji, a zatem jeśli pojazd miał zamontowane oryginalne części zamienne, to takie same należy zamontować po kolizji, gdyż w przeciwnym razie nie dojdzie do restytucji uszkodzonego mienia. Jeśli koszty te przewyższą wartość samochodu to odszkodowanie jest ustalane metodą różnicową, jak to uczynił pozwany. W konkluzji pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie wnosząc o oddalenie powództwa.

Wyrokiem z dnia 30 października 2014 r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda kwotę 5.095,05 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 9 lutego 2013 r. do dnia zapłaty, a także kwotę 1.972 ał tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy wydał rozstrzygniecie w oparciu o następujące ustalenia i wnioski.

W dniu 9 stycznia 2013 r. doszło do kolizji drogowej w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki T. (...) o nr rej. (...), rok produkcji 2003, stanowiący wówczas własność I. S.. Sprawca szkody - P. M., kierujący pojazdem marki P. (...) (pojazd uprzywilejowany), którego właścicielem jest ZOZ MSWiA B. - miał zawartą z pozwanym (...) S.A. z siedzibą w W. umowę w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (OC).

W dniu 9 stycznia 2013 r. została zgłoszona pozwanemu szkoda. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił poszkodowanemu tytułem odszkodowania kwoty 10.223,33 zł za naprawę pojazdu, 896,67 zł za holowanie oraz kwotę 4.200 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego. Pozwany dokonał rozliczenia szkody w pojeździe weryfikując koszt jego naprawy przedstawiony w kosztorysie powoda, choć dysponował ustaleniami, że naprawa wykonana zgodnie z technologią producenta będzie ekonomicznie nieopłacalna i przekroczy wartość pojazdu.

Poszkodowany naprawił samochód w warsztacie powoda, a koszt naprawy wyniósł kwotę 15.318,38 zł,

Na podstawie umowy cesji z dnia 9 stycznia 2013 r. powód nabył od poszkodowanego wierzytelność względem pozwanego z tytułu przedmiotowej szkody.

Ostatecznie Sąd Rejonowy ustalił, że niezbędny i uzasadniony technicznie koszt naprawy uszkodzonego samochodu, przy użyciu części oryginalnych i uwzględniając ceny rynkowe na rynku (...) wynosił 28.208,67 zł brutto (w tym VAT 5.274,79 zł). Poszkodowany wykonał jednak naprawę zgodnie z ustaloną przez siebie technologią, a jej koszt wyniósł 15.318,38 zł i nie przekroczył wartości pojazdu w momencie szkody ustalonej przez biegłego na kwotę 19.500 zł.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedstawionych przez strony dokumentów prywatnych (operaty szkodowe na k. 8 i 9; pismo pozwanego na k. 14, kosztorys pozwanego na k. 15-19, kosztorys powoda na k. 10-13, umowa sprzedaży wierzytelności - k.20-21, akta szkody z dnia 09.01.2013 r. - k. 41 -76, ustalenie wartości pojazdu na k. 42, kosztorys pozwanego na k. 43-44; zweryfikowany przez pozwanego kosztorys powoda na k. 48-49; decyzja (...) S.A. z dnia 28.02.2013 r. o wysokości przyznanego odszkodowania - k.46; decyzja (...) S.A. z dnia 31.01.2013 r. o wysokości przyznanego odszkodowania - k.47) oraz w oparciu o zeznania powoda A. Z., którym Sąd dał wiarę, albowiem zeznania były logiczne, rzeczowe, spójne i korespondowały z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd ustalił koszty naprawy uszkodzonego pojazdu, opierając swoje rozstrzygnięcia o ustalenia biegłego sądowego S. G.. Opinię biegłego Sąd ocenił jako rzeczową, spójną i rzetelną, uznając, że opiniujący w czytelny sposób objaśnił różnice pomiędzy kalkulacjami szkody przedłożonymi przez strony i należycie uzasadnił przyjęte przez siebie wnioski.

Uzasadniając rozstrzygniecie Sąd Rejonowy wyjaśnił zasady odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciela za uszkodzenie pojazdu mechanicznego. Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zdarzenie, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą (art. 361 k.c). W myśl art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 i 2 k.c).

W przypadku wystąpienia wymienionych wyżej przesłanek naprawienie szkody przez podmiot do tego zobowiązany powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody. Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Efekt w postaci naprawienia szkody osiągnięty zostaje wtedy, gdy w wyniku prac naprawczych uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem. Jeżeli rozliczenie tej szkody następuje w formie kosztorysowej, to wysokość wypłaconego odszkodowania powinna zapewnić poszkodowanemu przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku, o ile poszkodowany zdecyduje się na naprawę tego pojazdu. Natomiast, kryteria doboru części zamiennych powinny zagwarantować przywrócenie pojazdu do stanu przed powstaniem szkody z zachowaniem bezpieczeństwa trwałości, niezawodności i estetyki stanu sprzed powstania szkody. Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 12 kwietnia 2012 r. III CZP 80/11 wyjaśnił, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu.

W dalszej części uzasadnienia Sąd Rejonowy wskazał, że w przedmiotowej sprawie poszkodowany dokonał naprawy samochodu i domagał się zwrotu faktycznie poniesionych kosztów naprawy. Sąd podkreślił, że również w toku postępowania likwidacyjnego pozwany zaproponował rozliczenie szkody według ustalonego przez siebie kosztorysowo kosztu naprawy, a nie jako szkody całkowitej. Dopiero w odpowiedzi na pozew zarzucił, że naprawa była ekonomicznie nieuzasadniona.

Jak wynika z uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego z dnia 2 listopada 2013 r. III CZP 76/13 w razie szkody tzw. całkowitej, tj. uszkodzenia pojazdu w stopniu wyłączającym możliwość naprawy, albo jeżeli koszt naprawy jest znacznie wyższy od jego wartości przed uszkodzeniem, świadczenie pieniężne ubezpieczyciela obejmuje kwotę odpowiadającą różnicy wartości pojazdu sprzed szkody i po wypadku (tak też w wyroku SN z dnia 20 lutego 2002 r. V CKN 903/00).

W niniejszej sprawie Sąd ustalił, że poniesiony przez poszkodowanego koszt naprawy jest niższy od wartości pojazdu przed szkodą i dlatego mógł on domagać się od pozwanego odszkodowania w tej wysokości.

W konsekwencji Sąd nie miał wątpliwości co do tego, że przyznana przez ubezpieczyciela kwota odszkodowania była zaniżona i nie pokryła kosztów naprawy wykonanej faktycznie przez powoda. Strony nie zgłosiły zastrzeżeń do opinii biegłego.

Kierując się powyższym na podstawie art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.095,05 zł jak w pkt 1 sentencji.

O odsetkach ustawowych orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu i w oparciu o przepisy art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.) oraz art. 455 k.c. - w przypadku refundacji kosztów naprawy uwzględniając datę zawiadomienia pozwanego o szkodzie (pkt 1).

O kosztach procesu w pkt. 2 Sąd postanowił w oparciu o art. 98 k.p.c i art. 99 k.p.c, mając na uwadze fakt, że powód wygrał sprawę w 100% a na poniesione przez niego koszty wchodziły opłata sądowa od pozwu, wynagrodzenie pełnomocnika opłata skarbowa od pełnomocnictwa oraz poniesione koszty wynagrodzenia biegłego.

Apelację od wyroku wniósł pozwany, który zaskarżył rozstrzygniecie w całości. Skarżący zarzucił naruszenie:

- przepisu art. 361 § 1 kc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że w niniejszej sprawie rzeczywisty i niezbędny koszt naprawy pojazdu powoda nie przekracza jego wartości sprzed szkody,

- naruszenie art. 232 kpc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że powód wykazał wysokość szkody majątkowej i możliwość przywrócenia pojazdu do stanu jak sprzed szkody przy braku inicjatywy dowodowej po stronie powoda,

- naruszenie art. 6 kc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że powód wykazał wysokość szkody majątkowej i możliwość przywrócenia pojazdu do stanu jak sprzed szkody przy braku inicjatywy dowodowej po stronie powoda,

- naruszenie art. 227 kpc poprzez pominięcie jako nieistotnych wniosków opinii biegłego mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i przyznanie pełnych kosztów od powoda na rzecz pozwanego, a także zasądzenia kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powód w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie podlegała uwzględnieniu.

Pozwany zarzucając w apelacji, iż naprawa pojazdu przez powoda dokonana została za zaniżoną kwotę, niezgodną z wyliczeniem dokonanym przez powołanego w sprawie biegłego sądowego, nie uwzględnił prawa poszkodowanego do wyboru miejsca i technologii naprawy uszkodzonego pojazdu.

Faktem jest, że zgodnie z utrwalonymi poglądami orzecznictwa (patrz: uchwała Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2012 r., sygn. akt III CZP 80/11, publ. OSNC 2012, nr 10, poz. 112, czy postanowienie Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2012 r., sygn. akt III CZP 85/11, publ. OSNC 2013, nr 3, poz. 37) zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu.

Nie stanowi przedmiotu kontrowersji stanowisko judykatury, zgodnie z którym obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić, odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem. Przy takim rozumieniu szkody i obowiązku odszkodowawczego nie ma znaczenia, jakim kosztem poszkodowany faktycznie dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle to uczynił albo zamierza uczynić (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 czerwca 1988 r., sygn. akt I CR 151/88, "Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego" 1989, nr 10-12, s. 310-311).

W cytowanej tezie uchwały SN z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. akt III CZP 80/11, zakłada się jednak prymat woli poszkodowanego co do zgłoszonego ubezpieczycielowi żądania wypłaty odszkodowania w oparciu o wybrane przez niego części i materiały służące do naprawy uszkodzonego pojazdu. Nie stawia w każdym razie wymagania korzystania z części nowych, jeśli w danym przypadku celowym i ekonomicznie uzasadnionym byłoby wykorzystanie części alternatywnych - zamiennych nie będących częściami oryginalnymi lub używanych, które odpowiadają stopniowi zużycia części wymienianych, czy też naprawie pewnych części zamiast wymiany. Skoro wedle woli poszkodowanego, do przywrócenia jego dziesięcioletniego w chwili zdarzenia pojazdu do podobnego poziomu użytkowego i estetycznego co przed wypadkiem wystarczyły części alternatywne oraz naprawa niektórych elementów zamiast wymiany, nie było racjonalnych podstaw do przyjmowania za podstawę kalkulacji cen części oryginalnych, jak tego oczekiwał pozwany w celu wykazania przesłanek ustalenia odszkodowania metodą różnicową dla szkody całkowitej.

Trzeba w tym miejscu zważyć, że metoda kosztorysowa ustalania odszkodowania zakłada z natury rzeczy posługiwanie się parametrami najbardziej zobiektywizowanymi z punktu widzenia obrotu gospodarczego. Zapewnia ona dającą się zweryfikować symulację kosztów naprawy (zazwyczaj przyszłej, ewentualnej). Nie wyklucza ona zastosowania metody rachunkowej ustalonej w oparciu o rzeczywiście poniesione koszty. Ta ostatnia metoda daje wyniki bardziej zindywidualizowane niż metoda kosztorysowa, opierająca się zawsze na symulacji.

Przechodząc do rozważenia zarzutów skarżącego należało wskazać, że pozwany w odpowiedzi na pozew, jak i w dalszym toku procesu, wskazując na błędnie wyliczone przez powoda koszty naprawy nie zarzucał, że technologia naprawy przyjęta przez powoda była nieprawidłowa, w szczególności by nie zapewniała bezpieczeństwa samochodu po naprawie. Nie twierdził wówczas, by zastosowana metoda nie zapewniała przywrócenia stanu technicznego pojazdu jak przed zdarzeniem. Nie zaproponował żadnych dowodów potwierdzających podnoszoną obecnie tezę i nie było to przedmiotem badania w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji. Podnoszenie tego rodzaju zarzutów dopiero w postępowaniu apelacyjnym należało uznać za spóźnione w świetle art. 381 kpc.

Pozwany zarzucał natomiast w odpowiedzi na pozew, że powód zaniżył stawki roboczogodzin oraz błędnie dokonał pomniejszenia amortyzacyjnego na cenach części zamiennych o 60 %. Tymczasem istotne było, że sam pozwany przyznając odszkodowanie za naprawę pojazdu w kwocie 10.233,33 zł, stawki za roboczogodzinę zaniżył o ponad połowę w stosunku do stawek zastosowanych przez powoda (do 50 zł) oraz również potrącił 60% wartości części zamiennych. Należało też zważyć, że powód prowadząc zakład naprawczy nie był zobowiązany do stosowania stawek średnich w województwie za roboczogodzinę. Niezależnie od powyższych rozważań, zmniejszone stawki, czy rodzaj użytych do naprawy części nie były okolicznościami, które prowadziłyby Sąd do konieczności badania z urzędu spełnienia wymogu sprawności samochodu po dokonanej naprawie odpowiadającego naprawie w sposób zgodny z technologią producenta.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisu prawa procesowego regulującego obowiązek przedstawiania przez strony dowodów, tj. art. 232 kpc i przepisu art. 6 kc określającego rozkład ciężaru dowodu, uznać je należało za bezzasadne. Powód wykazał, przedkładając z pozwem porównywalne kalkulacje szkody – swoją własną oraz sporządzoną przez pozwanego, poniesienie wyższych o 5.095,05 zł kosztów naprawy niż przyznał mu pozwany. Pozwany nie zakwestionował twierdzenia powoda, że różnica między tymi dwiema kalkulacjami polegała na zastosowaniu przez pozwanego do wyliczenia wartości naprawy zamienników alternatywnych najgorszej jakości, zaś przez poszkodowanego części nieoryginalnych porównywalnej jakości z części używanych zakupionych na rynku wtórnym, a także naprawy elementów zakwalifikowanych do naprawy. Dodatkowo powód zeznając podczas rozprawy w dniu 30 października 2014 r. wyjaśnił, że kosztorys naprawy w jego firmie wykonany został przez firmę zewnętrzną i faktycznie poniesione zostały koszty około 15 tys. zł. Tym samym uznać należało, że powód zgodnie z obciążającym go ciężarem dowodu wykazał wysokość należnego mu odszkodowania, a pozwany nie wykazał, aby w tym przypadku były przesłanki do uznania, że wysokość kosztów naprawy przewyższała wartość pojazdu na dzień szkody.

Uznanie dowodów powoda za wiarygodne i w sposób rzeczywisty opisujące faktyczny sposób naprawy szkody w konkretnym wypadku, nastąpiło na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, a zatem z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności.

Należało też zważyć, że Sąd Rejonowy wbrew zarzutowi pozwanego nie pominął wniosków opinii biegłego tak odnośnie wysokości kosztów naprawy samochodu, jak i odnośnie wartości pojazdu na dzień wyrządzenia szkody. Opinia biegłego dotyczyła jednak, zgodnie z wnioskiem strony pozwanej, ustalenia wartości kosztów naprawy pojazdu przy zastosowaniu części oryginalnych.

Tymczasem Sąd Rejonowy ostatecznie, zważywszy na specyficzne okoliczności rozpoznawanej sprawy, przychylił się do stanowiska strony powodowej, iż zasadne i celowe w tym wypadku było użycie porównywalnej jakości części nieoryginalnych, używanych, zakupionych na rynku wtórnym, a także naprawy pewnych elementów zakwalifikowanych do naprawy. Zapewniało to przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego, przed szkodą, a pociągało za sobą poniesie niższych kosztów, niż przy użyciu części oryginalnych. Taki sposób restytucji był zgodny z wolą poszkodowanego, który miał decydujący wpływ na wybór metody naprawy pojazdu w sposób najbardziej odpowiadający jego indywidualnym potrzebom i gustom. Z uwagi na brak ze strony pozwanego w postępowaniu przed Sądem Rejonowym zarzutów i wniosków dowodowych odnośnie niedostatecznych efektów naprawy przedmiotowego pojazdu, Sąd Okręgowy pominął powoływane w apelacji nowe argumenty, które pozwany mógł i powinien zgłosić wcześniej.

Podsumowując powyższe rozważania należy stwierdzić, że wynik przeprowadzonego postępowania oraz właściwa ocena zastosowanych przepisów regulujących odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, dawały podstawę do zasądzenia na rzecz powoda odszkodowania za naprawę uszkodzonego pojazdu, którego wysokość została ustalona przy uwzględnieniu kosztów naprawy dokonanej w warsztacie powoda.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia, a w konsekwencji oddalił apelację pozwanego, jako nieuzasadnioną, na podstawie art. 385 kpc.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 kpc w związku z § 6 pkt 3 w związku z § 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490 j.t.).