Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

POSTANOWIENIE

Dnia 13 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy Wydział VIII Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Wojciech Wołoszyk

Sędziowie: SO Elżbieta Kala

SO Marek Tauer

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2014 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: S. D.

przeciwko (...) sp. z o.o. w B.

o zapłatę

w przedmiocie zażalenia pozwanego na postanowienie o kosztach zawarte w wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 11 października 2013 r., sygn. VII GC 1859/12

postanawia:

1.zmienić zaskarżone postanowienie zawarte w pkt II wyroku w ten sposób, że zasądzić od powoda na rzecz pozwanej kwotę 2.417 zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu

2. zasądzić od powoda na rzecz pozwanej kwotę 75 zł ( siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem zawartym w pkt II wyroku z dnia 11 października 2013 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.217 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż w niniejszej sprawie koszty poniesione przez pozwanego wyniosły łącznie 2.417 zł jednakże w ocenie Sądu – zachodziła podstawa do zastosowania art. 102 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Zdaniem Sądu I instancji zasada słuszności przemawiała za tym, aby powoda obciążyć kosztami jedynie w części, albowiem z ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie wynikało, iż rzecz sprzedana przez pozwanego miała wadę fizyczną, a fakt oddalenia powództwa spowodowany był niewłaściwym przez powoda wykorzystaniem uprawnień z tytułu rękojmi.

Od przedmiotowego rozstrzygnięcia zażalenie wniósł pozwany, domagając się jego zmiany i zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu w całości. Domagał się również zasądzenia od powoda kosztów postępowania zażaleniowego. Postanowieniu Sądu Rejonowego skarżący zarzucił w szczególności naruszenie art. 98 kpc oraz błędne zastosowanie wobec powoda art. 102 kpc i nie obciążanie powoda całą kwotą kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany wskazywał, iż powód był reprezentowany nie tylko w postępowaniu sądowym, ale również przed jego wytoczeniem przez profesjonalnego pełnomocnika wobec tego pozwany nie może być w sytuacji przegrania przez powoda w całości sprawy obarczony złym wyborem przysługującego powodowi roszczenia.

Sąd Okręgowy, zważył co następuje.

Zażalenie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 98 k.p.c. , to strona przegrywająca sprawę ponosi koszty procesu, w tym obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powyższy przepis ustanawia dwie podstawowe zasady rozstrzygania o kosztach procesu tj. zasadę odpowiedzialności za wynik procesu oraz zasadę kosztów niezbędnych i celowych. Przegrywającym jest powód, którego żądanie nie zostało uwzględnione, lub pozwany, którego obrona okazała się nieskuteczna. Dla oceny, czy strona przegrała sprawę, obojętne jest, czy ponosi ona winę prowadzenia procesu. Ocena zaś, czy i w jakim stopniu strona wygrała lub przegrała sprawę, powinna być dokonana przez porównanie roszczeń dochodzonych z ostatecznie uwzględnionymi.

Jak stanowi art. 102 k.p.c. , w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Zważyć należy, że ustawodawca w przepisie art. 102 kpc unormował zasadę słuszności, zgodnie z którą w przypadkach szczególnie uzasadnionych, sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej kosztami w ogóle. Przepis ten ze względów słusznościowych daje sądom swobodę przy rozstrzyganiu o zwrocie kosztów procesu. Reguła zawarta w art. 102 kpc podlega dyskrecjonalnej ocenie sędziowskiej. O nieobciążeniu strony przegrywającej kosztami procesu sąd orzeka na podstawie okoliczności konkretnej sprawy zasługujących na miano wyjątkowych. Artykuł 102 kpc nie konkretyzuje pojęcia „wypadków szczególnie uzasadnionych”, dlatego ustalenie, czy w sprawie zachodzi taki wypadek zależy od oceny sądu, ocena ta musi jednak uwzględniać wszystkie okoliczności, które mogą mieć wpływ na jej podjęcie (por. orz. SN z dnia 11.08.2010 r. I CZ 51/2010, LEX nr 737252). Do okoliczności takich należą zarówno fakty związane z przebiegiem procesu, jak i niezwiązane z samym procesem, lecz z sytuacją życiową i materialną strony przegrywającej.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, jak również biorąc pod uwagę powołane przez pozwanego w zażaleniu okoliczności, Sąd Okręgowy uznał, że nie ma racji Sąd I instancji, który znalazł podstawy do zastosowania w niniejszej sprawie przepisu art. 102 kpc. W ocenie Sądu Odwoławczego, który podziela argumentację strony pozwanej, nie zachodzą w sprawie szczególne okoliczności, o których mowa powyżej, a pozwalające na nie obciążanie powoda kosztami postępowania sądowego w całości. Trudno bowiem uznać, że wypadkiem „szczególnie uzasadnionym” jest oddalenie powództwa z innej podstawy niż wskazana przez powoda reprezentowanego przecież od początku przez profesjonalnego pełnomocnika.

W tej sytuacji nie sposób stwierdzić, by w sprawie istniały podstawy do nieobciążania powoda kosztami przegranego przez niego postępowania sądowego w całości tj. w kwocie 2.417 zł. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł o zmianie zaskarżonego postanowienia w sposób wskazany w sentencji, czyniąc to na podstawie art. 386 § 1 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc. O kosztach postępowania zażaleniowego w postaci opłaty od zażalenia w wysokości 30 zł i kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 45 zł orzeczono na mocy art. 98 i 108 kpc w związku z § 12 ust. 2 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.).