Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

POSTANOWIENIE

Dnia 26 października 2017 r.

  Sąd Okręgowy w Bydgoszczy, VIII Wydział Gospodarczy

  w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Wiesław Łukaszewski

Sędziowie: SO Wojciech Wołoszyk

SR del. Sylwia Roszak (sprawozdawca)

po rozpoznaniu w dniu 26 października 2017 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy upadłościowej osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej - A. P.

w przedmiocie wniosku upadłej o umorzenie zobowiązań bez ustalenia planu spłaty wierzycieli bądź – z urzędu – ustalenia planu spłaty wierzycieli

na skutek zażalenia wierzyciela (...) w W.

na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 3 lipca 2017 r., sygn. akt XV GUp 67 /17

p o s t a n a w i a:

oddalić zażalenie.

Wojciech Wołoszyk Wiesław Łukaszewski Sylwia Roszak

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 3 lipca 2017 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy umorzył w całości wszystkie zobowiązania A. P. powstałe przed dniem ogłoszenia jego upadłości, tj. przed 29 grudnia 2015 r., bez ustalania planu spłaty wierzycieli oraz obciążył Skarb Państwa kosztami postępowania.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Sąd upadłościowy wskazał, że upadła A. P. wniosła o umorzenie swoich zobowiązań bez ustalania planu spłaty wierzycieli, a przychylił się do niego syndyk. W uzasadnieniu zajętego stanowiska wskazała, że mieszka w wynajmowanym lokalu razem z niepełnosprawną córką i łącznie osiągają one dochody w kwocie 2.759,51 zł miesięcznie, przy czym miesięczny koszt ich utrzymania wyraża się kwotą 2.768,80 zł. Upadła wskazała, że co miesiąc przekazywała syndykowi kwotę 300 zł do masy upadłości, w związku z czym zmuszona jest ograniczać wydatki przeznaczane na zakup leków i żywności. Nadto upadła podała, że jej stan zdrowia się pogarsza i ma problemy z kręgosłupem.

Syndyk podniósł, że osobista sytuacja upadłej w oczywisty sposób wskazuje, że nie będzie ona zdolna do dokonania jakichkolwiek spłat w ramach planu spłaty wierzycieli. W ocenie syndyka, upadła nie ma jakichkolwiek perspektyw na zwiększenie swoich dochodów, chociażby z uwagi na problemy zdrowotne.

Wierzyciele, którzy zajęli stanowisko w sprawie wniosku upadłej, sprzeciwili się jego uwzględnieniu przez sąd upadłościowy, wnosząc o sporządzenie planu spłaty wierzycieli.

Postanowieniem z dnia 4 stycznia 2017r. Sąd umorzył w całości wszystkie zobowiązania A. P. powstałe przed dniem ogłoszenia upadłości, czyli przed dniem 29 grudnia 2015r. bez ustalania planu spłaty wierzycieli, także z urzędu.

Na skutek zażaleń wierzycieli, postanowienie Sądu Upadłościowego z dnia 4 stycznia 2017r. zostało uchylone postanowieniem Sądu Odwoławczego z dnia 20 kwietnia 2017r. i sprawa przekazana została do ponownego rozpoznania przez Sąd Upadłościowy.

W dalszym toku postępowania syndyk i upadła podtrzymali dotychczasowe stanowiska, aktualizując i uzupełniając informacje o sytuacji życiowej i majątkowej upadłej, natomiast wierzyciele domagali się ustalenia planu spłat.

Sąd pierwszej instancji rozpoznając sprawę ponownie ustalił, iż prawomocnym postanowieniem z dnia 29 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XV Wydział Gospodarczy ogłosił upadłość A. P., jako osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej, obejmującą likwidację majątku upadłej.

A. P. ma 55 lat , jest zatrudniona na pełen etat na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w (...) w B., jako starsza księgowa – kasjer. Z tego tytułu osiąga obecnie miesięczny dochód w wysokości 2.261,50 zł netto. Upadła cierpi na choroby przewlekłe związane z narządami układu ruchu, głównie nóg i kręgosłupa. Koszty leczenia upadłej w niezbędnym zakresie wynoszą ok. 180 – 200 zł miesięcznie.

Sąd Rejonowy wskazał, iż A. P. podejmowała działania mające na celu uzyskanie zatrudnienia na korzystniejszych warunkach, zwłaszcza płacowych poprzez poszukiwanie ofert pracy w systemie elektronicznym lub prowadząc bezpośrednio rozmowy telefoniczne w różnych przedsiębiorstwach i instytucjach, jednak bezskutecznie. Ustaliła w ten sposób jedynie, że kwalifikacje, wiek i stan zdrowia upadłej pozwolą jej na uzyskanie zatrudnienia na takich samych warunkach jak dotychczas lub z niższym wynagrodzeniem. Obecnie upadła zobowiązana została przez pracodawcę do podwyższenia kwalifikacji, co uczyniono warunkiem utrzymania jej zatrudnienia. Obowiązek podjęcia nauki wiąże się z koniecznością ponoszenia przez upadłą dodatkowych kosztów w wysokości 50-100 zł miesięcznie.

Sąd pierwszej instancji ustalił, iż upadła mieszka w wynajmowanym mieszkaniu w B. przy ul. (...). Miesięczny koszt najmu wraz z czynszem oraz opłatami za media to około 1.350 zł. Razem z upadłą zamieszkuje jej pełnoletnia córka R., która z uwagi na orzeczony stopień niepełnosprawności (choruje na przepuklinę kręgosłupową) ma istotnie obniżoną zdolność do wykonywania pracy. Córka upadłej pracowała dorywczo zarabiając ok. 500 zł miesięcznie na podstawie umów cywilnoprawnych, jednak aktualnie, z uwagi na pogorszenie się stanu jej zdrowia utraciła zatrudnienie. Córka upadłej od 2 lat oczekuje w kolejce na przyjęcie do (...) w B. celem przeprowadzenia operacji kręgosłupa, która jest koniecznym warunkiem poprawy jej stanu zdrowia. W związku z utratą dochodów przez córkę upadła ponosi obecnie również koszty jej leczenia w niezbędnym zakresie w wysokości 100-120 zł miesięcznie.

Sąd Rejonowy ustalił także, iż upadła jest rozwódką, oprócz córki ma jeszcze trzech dorosłych synów, którzy dorywczo pomagali jej finansowo. Pomoc finansowa pochodząca od synów upadłej miała charakter sporadyczny, zwykle celowy. W miarę posiadanych możliwości synowie dofinansowywali konkretne, nadzwyczajne potrzeby życiowe upadłej, jak np. zakup nowego piecyka do ogrzewania wody typu „junkers”. Sytuacja finansowa synów upadłej nie pozwala na regularne wspomaganie matki, a w przypadku jednego z nich uległa wyraźnemu pogorszeniu w związku ze zwiększeniem kosztów bieżącego utrzymania w konsekwencji utraty możliwości uzyskania dofinasowania odsetek od zaciągniętego przez niego kredytu mieszkaniowego. Taki stan rzeczy skutkuje brakiem dalszych możliwości, nawet okazjonalnego wspomagania matki finansowo.

Na średni miesięczny koszt utrzymania upadłej i mieszkającej z nią córki składają się: 1100 zł – czynsz, 350 zł – opłaty eksploatacyjne (w tym Internet i telefon – 100 zł), 800 zł – jedzenie, 170 zł – środki czystości i odzież, 280 - 320 zł – leki i rehabilitacja – 60-80 zł – ubezpieczenie, 88 zł – bilet miesięczny MZK, nauka – 50-100 zł. Łączne miesięczne wydatki upadłej i jej córki to maksymalnie kwota 2.898 - 3008 zł, tj. średnio 2953 zł. Z uwagi na nadwyżkę wydatków upadłej nad jej dochodami zmuszona jest ona comiesięcznie ograniczać swoje potrzeby w określonych sferach życia w koniecznym zakresie.

Sąd pierwszej instancji podał, iż A. P. nie ma żadnego majątku podlegającego likwidacji w postępowaniu upadłościowym.

Sąd ustalił także, iż postanowieniem z dnia 19 września 2016r. sędzia-komisarz zatwierdził listę wierzytelności na łączną kwotę 228.170,18 zł (147.762,58 zł w kategorii IV oraz 80.407,60 zł w kategorii V). Postanowieniem z dnia 14 listopada 2016r. sędzia-komisarz zatwierdził uzupełniającą listę wierzytelności w łącznej kwocie 5.540,51 zł (4.734,87 zł w kategorii IV oraz 805,64 zł w kategorii V). Łącznie w toku postępowania zgłoszonych zostało 26 wierzytelności.

Sąd Rejonowy zważył, iż zgodnie z art. 491 ¹⁶ ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe (Dz.U. Nr 60, poz. 535 z późn. zm.), Sąd umarza zobowiązania upadłego bez ustalania planu spłaty wierzycieli, jeżeli osobista sytuacja upadłego w oczywisty sposób wskazuje, że nie byłby on zdolny do dokonania jakichkolwiek spłat w ramach planu spłaty wierzycieli. Dla zastosowania powyższego przepisu bez znaczenia jest wysokość niezaspokojonych zobowiązań, przyczyna powstania trudnej sytuacji osobistej upadłego, czy też inne okoliczności. Wystarczającą podstawą umorzenia zobowiązań bez ustalania planu spłaty wierzycieli jest obiektywnie istniejąca sytuacja osobista upadłego wykluczająca jakiekolwiek spłaty w ramach ustalonego planu. Nawet w przypadku posiadania przez upadłego zdolności zarobkowych, jeżeli którekolwiek z jego zobowiązań jest na poziomie tak znacznie przekraczającym potencjalne dochody upadłego, że nie będzie on w stanie realizować jakiegokolwiek planu spłaty na rzecz wierzycieli w okresie przewidzianym na realizację tego planu, czyli 36 miesięcy, to art. 491 ¹⁶ ust. 1 Prawa upadłościowego znajdzie zastosowanie.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, w rozpatrywanej sprawie, przy uwzględnieniu sytuacji majątkowej, osobistej i rodzinnej upadłej (w tym jej możliwości zarobkowych), która w toku postępowania, w ciągu ostatniego półrocza, w istotnym stopniu uległa pogorszeniu, oczywistym jest, że A. P. nie będzie zdolna do dokonania jakichkolwiek spłat w ramach planu spłaty wierzycieli. Nie istnieją przy tym obecnie żadne obiektywne i realne podstawy dla założenia, że z biegiem czasu sytuacja majątkowa upadłej ulegnie poprawie. Sąd Rejonowy wskazał, iż miesięczne dochody upadłej uzyskiwane z tytułu umowy o pracę kształtują się na poziomie powyżej minimum socjalnego, jednakże jej sytuacja osobista, jak również rozmiar zadłużenia, które łącznie wnosi 233.710,69 zł powodują, że próba spłaty wierzycieli oznaczać będzie dla upadłej popadnięcie w ubóstwo. Tego rodzaju oceny sytuacji nie zmienia fakt, iż upadła mogła uprzednio liczyć na pomoc swoich synów i udział córki w utrzymaniu wspólnego gospodarstwa domowego. Dochody uzyskiwane przez synów upadłej nie są wysokie w stosunku do przeciętnej krajowej, przy czym na uwadze mieć należy, że ponoszą oni stosunkowo znaczne, stałe koszty bieżącego utrzymania własnych rodzin, a pomoc dotychczas świadczona matce i siostrze miała charakter jedynie doraźny i nigdy w pełni nie pokrywała jej potrzeb. Sytuacja jednego z synów upadłej obecnie również uległa pogorszeniu z przyczyn obiektywnych.

W odniesieniu do córki upadłej Sąd Rejonowy wskazał, iż nie ma obecnie możliwości przewidywania, kiedy poddana zostanie operacji koniecznej dla poprawy jej zdrowia, jak długo potrwa ewentualna rekonwalescencja, w tym rehabilitacja, z jakimi kosztami będzie się wiązać, czy i kiedy pozwoli jej to na uzyskanie możliwości zarobkowania i w jakim zakresie. Sąd przyjął, iż w oparciu o materiały zgromadzone w sprawie i w uwzględnieniu zasad doświadczenia życiowego, brak obecnie podstaw dla przyjęcia, iż córka upadłej uzyska w okresie najbliższych 36 miesięcy, na który mógłby być przewidziany plan spłat zatrudnienie z dochodem pozwalającym na istotny udział w kosztach wspólnego utrzymania, a nawet, że córka upadłej i jej matka nadal prowadziły będą wspólne gospodarstwo domowe. Ponadto Sąd upadłościowy podkreślił, iż nie ma podstaw prawnych dla obciążania a limine kosztem realizacji zobowiązań upadłego jego krewnych.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, sama upadła aktualnie w pełni wykorzystuje swoje możliwości zarobkowe. Zajmowane przez nią stanowisko starszy księgowy-kasjer pozostaje w adekwatnym związku z jej wykształceniem, podobnie jak uzyskiwane z tego tytułu zarobki w wysokości ok. 2.200 zł netto miesięcznie. Biorąc pod uwagę wiek upadłej, wykształcenie oraz stan jej zdrowia w ocenie Sądu Rejonowego należało uznać, że znalezienie przez nią lepiej płatnej pracy realnie jest mało prawdopodobne. Upadła podjęła kroki zmierzające do podwyższenia swoich kwalifikacji zawodowych, a mimo to staranie powyższe pozwala jej jedynie na utrzymania dotychczasowego zatrudnienia, a przy tym wiąże się z dodatkowymi wydatkami, co w praktyce pogarsza sytuację materialną upadłej.

Wynagrodzenie upadłej nie wystarcza na pełne pokrycie przez nią miesięcznych kosztów utrzymania własnych i córki. Wskazane przez upadłą i syndyka wydatki maksymalne, co do wysokości wymagające bieżącego pokrycia przez A. P. zostały uśrednione. W praktyce zbilansowanie dochodów i wydatków miesięcznych upadłej każdorazowo wymaga od niej ograniczenia potrzeb w określonych sferach życia. Wskazane przez upadłą i syndyka wydatki na utrzymanie mają charakter podstawowych, typowych, a potrzeba ich ponoszenia w świetle zasad doświadczenia życiowego nie budzi żadnych wątpliwości. W sytuacji upadłej, przy uwzględnieniu wysokości jej regularnych dochodów, braku perspektyw na ich zwiększenie, a także rodzaju i wysokości wydatków upadłej margines ograniczeń czynionych przez upadłą w wydatkach związanych z zaspakajaniem jej zwykłych potrzeb i potrzeb córki jest wyczerpany. W tej sytuacji – zdaniem Sądu - nie jest możliwe poczynienie dalszych oszczędności pozwalających na choćby minimalną spłatę zobowiązań upadłej.

W ocenie Sądu Rejonowego, ustalenie planu spłat dla upadłej doprowadziłoby do jej egzystencji na poziomie ubóstwa, ewentualnie do ponownego zadłużenia upadłej w związku z potrzebą bieżącego regulowania zobowiązań i zdobycia środków na utrzymanie, w tym zachowanie stanu zdrowia pozwalającego na zarobkowanie. Obie powyższe konsekwencje są nie do zaakceptowania. Realizacja planu spłaty wierzycieli nie może oznaczać dla upadłego życia poniżej minimum egzystencjalnego lub prowadzić do zniweczenia głównego celu postępowania upadłościowego prowadzonego wobec konsumenta, jakim jest oddłużenie upadłego. Zaspokojenie wierzycieli upadłego w postępowaniu z udziałem konsumentów ma drugorzędne znaczenie, co ustawodawca wyraźnie akcentuje w art. 2 ust. 2 Prawa upadłościowego. Przepis ten stanowi, że postępowanie wobec osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej należy prowadzić tak, aby umożliwić umorzenie zobowiązań upadłego niewykonanych w postępowaniu upadłościowym, a dopiero jeśli jest to możliwe - zaspokoić roszczenia wierzycieli w jak najwyższym stopniu.

W ocenie Sądu Rejonowego, w rozpatrywanej sprawie brak podstaw dla ustalenia planu spłat zobowiązań upadłej, bowiem w stanie istniejącym i możliwym do przewidzenia w sposób uzasadniony w chwili orzekania, obiektywnie nie jest możliwe zrealizowanie przez upadłą jakiegokolwiek planu spłaty. Sąd pierwszej instancji wskazał, że upadła nie posiada żadnych zobowiązań określonych w art. 491 ²¹ ust. 2 prawa upadłościowego.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył wierzyciel (...) w W., zaskarżając je w całości i domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 491 ¹⁶ ust. 1 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w wyniku błędnego przyjęcia, iż sytuacja upadłej jest na tyle trudna, że nie pozwala na dokonywanie jakichkolwiek spłat na rzecz wierzycieli w ramach ustalonego planu spłaty, podczas gdy upadła z uwagi na pobierane stałe, comiesięczne wynagrodzenie za pracę, a ponadto pomoc finansową uzyskaną od członków rodziny, jest w stanie przeznaczyć część uzyskiwanych dochodów na poczet spłaty należności na rzecz wierzycieli, co winno skutkować ustaleniem przez Sąd planu spłaty.

W uzasadnieniu zażalenia wskazał, iż przy podejmowaniu rozstrzygnięcia o umorzeniu zobowiązań wobec wierzycieli bez ustalania planu spłat nie można pomijać uzasadnionego interesu wierzycieli. Podkreślił, iż umorzenie zobowiązania jest rozwiązaniem szczególnym, niepodlegającym wykładni rozszerzającej, wykluczającym stosowanie wszelkich uogólnień, wymagającym do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności. Wskazał, iż w niniejszej sprawie rozstrzygnięcie zapadło w oderwaniu od faktycznej sytuacji upadłej. W ocenie skarżącego jako punkt odniesienia granicy niezbędnych wydatków związanych z kosztami utrzymania należy przyjąć granicę minimum socjalnego – uwzględniającego podstawowe potrzeby bytowo-konsumpcyjne. W przypadku osoby samotnej minimum takie kształtuje się na poziomie 1084,71 zł, dla samotnego emeryta w kwocie 1082,59 zł netto, zaś dla rodziny (gospodarstwo domowe, w którym znajdują się dwie osoby) oszacowano na 1789,32 zł netto (894,66 zł netto na osobę). Uwzględniając ten wskaźnik, a także wysokość dochodów w gospodarstwie domowym upadłej Sąd pierwszej instancji powinien zatem ustalić plan spłaty w wysokości różnicy, tj. na poziomie ok. 470,19 zł netto miesięcznie przez okres 36 miesięcy, zdaniem skarżącego. Zdaniem skarżącego sądowi nie powinien umknąć fakt, iż dochody upadłej uzyskiwane z tytułu umowy o pracę kształtują się na poziomie powyżej minimum socjalnego, nawet bez aktualnego wsparcia finansowego od strony córki i synów. Podkreślił, iż zbyt małą wagę nadano okoliczności, iż upadła otrzymuje comiesięczne wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę, koncentrując się wyłącznie na rzekomo trudnej sytuacji osobistej upadłej przejawiającej się w tym, iż częściowo utrzymuje pełnoletnią córkę, która z uwagi na orzeczony lekki stopień niepełnosprawności ma obniżoną zdolność do wykonywania pracy. Sąd oceniając możliwości upadłej bezkrytycznie przyjął, iż aktualna sytuacja w jakiej znajduje się upadła nie daje szans na podjęcie żadnej dodatkowej pracy choćby, dorywczej. Skarżący podkreślił, iż możliwości zarobkowe zobowiązanego nie mogą być zawsze utożsamiane z faktycznie osiąganymi zarobkami, mieszczą się tu także możliwości niewykorzystane, jeżeli tylko są realne. W ustalonym stanie faktycznym, zdaniem wierzyciela, trudno doszukiwać się by upadła wykazywała odpowiedzialną postawę jako dłużnik. Upadła mimo świadomości swej trudnej sytuacji w sposób nieodpowiedzialny i nieroztropny zaciągała kolejne zobowiązania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie wierzyciela nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie należy wyjaśnić, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajdują przepisy ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (tekst jednolity Dz.U. z 2015 r., poz. 233 ze zm. - dalej jako „p.u.n.”) w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2016 r., skoro wniosek o ogłoszenie upadłości wpłynął w niej przed tą datą (art. 449 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. Prawo restrukturyzacyjne [Dz.U. z 2015 r., poz. 978 ze zm.]) – w dniu 23 grudnia 2015 r. ( zob. k. 2 akt XV GU 284/15). Obowiązująca obecnie regulacja nie wprowadziła jednak żadnych zmian w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia przedmiotowych zażaleń.

Stosownie do regulacji art. 2 ust. 2 p.u.n. postępowanie upadłościowe wobec osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej należy prowadzić tak, aby umożliwić umorzenie zobowiązań upadłego niewykonanych w postępowaniu upadłościowym, a jeśli jest to możliwe - zaspokoić roszczenia wierzycieli w jak najwyższym stopniu.

Chociaż więc pierwszoplanowym celem tzw. upadłości konsumenckiej jest oddłużenie osoby fizycznej, to jednak przy zachowaniu słusznych praw wierzycieli, tak aby nie pozbawiało ono dłużnika w przyszłości motywacji do zwiększonej staranności. Sama bowiem możliwość kolejnego umorzenia zobowiązań – przy odwołaniu się do zasad słuszności i humanitaryzmu (art. 491 ⁴ ust. 3 p.u.n.) – stanowić może zachętę do wręcz przeciwnej postawy dłużnika (por. A. J. Witosz, Przesłanki ogłoszenia upadłości konsumenckiej, [w:] „Przegląd prawa handlowego”, 2015, Nr 2, s. 24-32).

Warto podkreślić, iż umorzenie zobowiązań upadłego jest wyjątkiem od zasady, który należy interpretować zwężająco, co jednak nie przesądza o tym, iż w przedmiotowej sprawie wystąpiła taka sytuacja.

Odnosząc się do stanowiska skarżącego zaprezentowanego w zażaleniu należy podkreślić, iż Sąd Rejonowy właściwie zastosował art. 491 ¹⁶ ust. 1 ustawy Prawa upadłościowe i prawidłowo wskazał, iż jedyną przesłanką warunkującą zastosowania tego przepisu jest osobista sytuacja upadłego. Bez znaczenia jest wysokość niezaspokojonych zobowiązań, przyczyna powstania sytuacji osobistej upadłego czy też inne okoliczności.

Odnośnie zarzutu wydania orzeczenia bez wystarczającego rozważenia możliwości zarobkowych upadłej stwierdzić należało, że prawidłowo Sąd Rejonowy ustalił i ocenił, po przeprowadzeniu dodatkowych dowodów, w tym przesłuchaniu A. P., że w obecnej sytuacji osobistej upadła nie ma żadnych możliwości płatniczych pozwalających na spłatę zadłużenia. Nie ma także możliwości uzyskania dodatkowych dochodów, poza uzyskiwanymi dochodami ze stosunku pracy. Trzeba bowiem podkreślić, iż upadła ma 55 lat i podjęła próbę znalezienia lepiej płatnej pracy, co jednak przy jej wykształceniu i stanie zdrowia, a także z uwagi na wiek okazało się niemożliwe. Nadto rozpoczęła naukę, celem zachowania pracy i podwyższenia swoich kwalifikacji. Trudno zatem przyjąć, iż upadła ma większe możliwości zarobkowe, niż faktycznie osiągane przez nią dochody.

Sąd Rejonowy wydając zaskarżone orzeczenie wszechstronnie rozważył sytuację finansową upadłej i jej możliwości zarobkowe oraz ewentualne obowiązki alimentacyjnej osób bliskich wobec upadłej i odwrotnie. Słusznie Sąd pierwszej instancji wskazał, iż sytuacja finansowa A. P., od daty wydania pierwszego orzeczenia w niniejszej sprawie z dnia 20 kwietnia 2017 roku, które zostało uchylone, uległa pogorszeniu. Wymaga podkreślenia, że córka upadłej, która wraz z nią zamieszkuje i prowadzą wspólne gospodarstwo domowe, z uwagi na pogorszenie się jej stanu zdrowia i konieczność operacji, na którą oczekuje od ponad 2 lat, utraciła możliwość osiągania dochodów. Nadto z uwagi na utracenie dochodów przez córkę upadłej, A. P. ponosi koszty jej leczenia.

To, że dochody upadłej kształtują się powyżej minimum socjalnego nie może być podstawą, w tej konkretnej sytuacji, do uznania, iż upadła jest w stanie dokonać spłaty wierzycieli w jakiejkolwiek części. Prawidłowo Sąd Rejonowy przyjął, iż nie jest możliwe poczynienie oszczędności pozwalających na choćby minimalną spłatę zobowiązań upadłej. Trzeba zgodzić się z Sądem pierwszej instancji, że ustalenie planu spłat dla upadłej doprowadziłoby do jej egzystencji na poziomie ubóstwa, ewentualnie do ponownego zadłużenia upadłej w związku z potrzebą bieżącego regulowania zobowiązań i zdobycia środków na utrzymanie, w tym zachowanie stanu zdrowia pozwalającego na zarobkowanie. Realizacja planu spłaty wierzycieli nie może oznaczać dla upadłego życia poniżej minimum egzystencjalnego lub prowadzić do zniweczenia głównego celu postępowania upadłościowego prowadzonego wobec konsumenta, jakim jest oddłużenie upadłego. Zaspokojenie wierzycieli upadłego w postępowaniu z udziałem konsumentów ma drugorzędne znaczenie, co ustawodawca wyraźnie akcentuje w art. 2 ust. 2 Prawa upadłościowego.

Słusznie ocenił Sąd Rejonowy, że sytuacja upadłej jednoznacznie wskazuje, że nie będzie ona zdolna do dokonania spłat w ramach planu spłaty wierzycieli przy uwzględnieniu ponoszonych kosztów.

Wobec braku podstaw do podważenia prawidłowości wydanego przez Sąd Rejonowy orzeczenia, na podstawie art. 385 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. zażalenie podlegało oddaleniu.

Wojciech Wołoszyk Wiesław Łukaszewski Sylwia Roszak