Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lipca 2023 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Agnieszka Dutkiewicz
Protokolant:	stażysta Marzena Bożyk

po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2023 r. w Bydgoszczy

sprawy z powództwa M. Ś.

przeciwko pozwanemu R. S.

o zapłatę

I oddala powództwo;

II zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 500 (pięćset) zł tytułem zwrotu części kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku do dnia zapłaty, a w pozostałym zakresie nie obciąża powoda kosztami procesu poniesionymi przez pozwanego;

III nakazuje wypłacenie ze Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Bydgoszczy na rzecz r. pr. M. C. kwoty 5 400 (pięć tysięcy czterysta) zł, powiększonej o należną stawkę podatku od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu;

IV kosztami sądowymi, od których powód był zwolniony, obciąża Skarb Państwa.

SSO Agnieszka Dutkiewicz

Sygn. akt I C 195/20

UZASADNIENIE

Powód M. Ś. w pozwie skierowanym przeciwko R. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 120.000 zł oraz zwolnienie go od kosztów procesu i obciążenie nimi strony przeciwnej.

W uzasadnieniu powód wskazał, że dochodzona kwota wynika z wyrządzonej krzywdy jemu i jego rodzinie, tj. żonie i dziecku poprzez pomówienia, gołosłowne oskarżenia oraz tworzenie fałszywej rzeczywistości w dokumentach. Zdaniem powoda została mu wyrządzona krzywda przez pozwanego również przez wymierzane mu bezpodstawnie kary dyscyplinarne. Powód wyjaśnił, że w dniu 8 stycznia 2020 r. pozwany poświadczył nieprawdę we wniosku o ukaranie powoda, który wypisał dopiero po złożeniu przez powoda skargi na pozwanego w dniu 31 grudnia 2019 r. We wniosku pozwany wskazał, że powód wprowadził go w błąd zgłaszając funkcjonariuszowi, że chce wykonać telefon urzędowy, co nie było zgodne z prawdą.

Powód wyjaśnił, że jego konflikt z pozwanym rozpoczął się w październiku 2019 r., ponieważ pozwany nie chciał wpuścić go na siłownię, mimo że miał wniosek nagrodowy. Ponadto wskazał, że wobec jego żony w zakładzie karnym przeprowadzane są kontrole osobiste z uwzględnieniem miejsc intymnych, podczas których jest wyśmiewana i poniżana.

Postanowieniem z dnia 30 marca 2020 r. Sąd zwolnił powoda od ponoszenia kosztów sądowych w całości oraz ustanowił dla niego pełnomocnika z urzędu.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu wg norm przepisanych lub spisu kosztów przedłożonego na rozprawie.

W uzasadnieniu pozwany wyjaśnił, że wszelkie działania, które podejmował wobec powoda, stanowiły wykonywanie obowiązków służbowych. Wszystkie czynności, których dokonywał względem powoda mieściły się w ramach obowiązków służbowych pozwanego. Ponadto pozwany podniósł, że na każdy z jego wniosków o ukaranie powoda, ten wnosił skargi do Dyrektora ZK F.. Żaden z wniosków o ukaranie powoda sporządzony przez pozwanego nie został uchylony przez przełożonych.

Pozwany wskazał, że powód wielokrotnie nadużywał rozmów urzędowych do wykonywania rozmów prywatnych, co w drodze przeprowadzonych weryfikacji zostało potwierdzone przez pozwanego i innych funkcjonariuszy. Pozwany stwierdził, że do kontroli osobistej żony powoda doszło na tle żądania powoda wszczęcia poszukiwań karty pamięci od telefonu komórkowego, którą to bezprawnie wniosła na teren zakładu karnego, a następnie zgubiła. Podkreślono, że wnoszenie takich przedmiotów jest zabronione. Pozwany zaprzeczył, jakoby w dniu 20 października 2019 r. uniemożliwił powodowi udanie się na siłownię. Powód po widzeniu zgłaszał bóle lędźwiowe, co było rzeczywistą przyczyną rezygnacji przez niego z tej formy aktywności. Pozwany zaprzeczył, jakoby organizował jakiekolwiek prowokacje względem powoda.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały stanowiska dotychczas zajęte w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwany jest funkcjonariuszem Służby Więziennej w jednostce penitencjarnej, w której przebywał powód- Zakładzie Karnym B.-F..

W dniu 31 grudnia 2019 r. powód zgłosił pozwanemu chęć rozmowy z adwokatem. M. Ś. napisał na kartce dane adwokata i nr telefonu, pozwany funkcjonariusz zweryfikował te dane. Podczas takiej procedury we wskazanym okresie, to osadzony wybierał numer telefonu, funkcjonariusz blokował aparat telefoniczny i osadzony rozmawiał z wybraną osobą. Gdy osadzony chce przeprowadzić rozmowę prywatną, to procedura jest krótsza, osadzony nie pisze na kartce nazwiska osoby, z którą chce przeprowadzić rozmowę, a jedynie zgłasza to funkcjonariuszowi. Rozmowy urzędowe nie były limitowane czasowo, rozmowy prywatne trwały maksymalnie 5 minut i były kontrolowane. Kartki będące wnioskami o przeprowadzenie rozmowy telefonicznej nie są ewidencjonowane, ani nie są przechowywane, są niszczone po zrealizowaniu rozmów.

W pewnym momencie pozwany zorientował się, że powód prawdopodobnie nie prowadzi rozmowy urzędowej, a prywatną. Poprosił innego funkcjonariusza, aby to sprawdził i zadzwonił do adwokata, z którym miał rozmawiać powód. Powód nie rozmawiał ze swoim adwokatem, lecz z żoną, Pozwany powiedział, aby powód zakończył rozmowę, a powód to uczynił. Pozwany sporządził wniosek o ukaranie dyscyplinarne powoda.

Funkcja książki telefonicznej była dostępna w ZK F. w okresie od 12 lutego 2020 r. do 7 lipca 2021 r. (...) S.A. z siedzibą w W., będący operatorem w ZK F. potwierdził, że w dniu 31 grudnia 2019 r. z Zakładu Karnego w B. z karty powoda wykonano dwa połączenia- o godz. 10:01 oraz 18:25. Oba połączenia były do żony powoda.

Wielokrotnie zdarzały się sytuacje, w których powód zgłaszał chęć rozmowy z adwokatem, następnie funkcjonariusze podejrzewając, że powód chce ich wprowadzić w błąd, dzwonili do konkretnego adwokata, a ten zaprzeczał, jakoby w tym dniu rozmawiał z M. Ś.. Za każdym razem rozmowy były wówczas przerywane, a następnie sporządzany był wniosek o ukaranie dyscyplinarne powoda. Powód wnioskował o rozmowy urzędowe bardzo często, niemal codziennie, w trakcie gdy mówił, że rozmawia z obrońcą, to używał przekleństw i słów wskazujących, że nie rozmawia z adwokatem, ale z osobą bliską, co sprawiło, że funkcjonariusze podejrzewali, że ich okłamuje.

dowód: zeznania świadka M. K. (1) k. 340v-341v, zeznania świadka M. K. (2) k. 341v-342v, zeznania świadka M. B. k. 414v-415, zeznania świadka M. J. k. 415-416, zeznania na piśmie świadka P. L. k. 477-479, zeznania pozwanego k. 521-522,

W związku z zaistniałą sytuacją pozwany w dniu 8 stycznia 2020 r. złożył wniosek o wymierzenie powodowi kary dyscyplinarnej. Decyzją z dnia 8 stycznia 2020 r. Dyrektor Zakładu Karnego w B.- F. ukarał powoda karą pozbawienia zakupów artykułów żywnościowych na okres 3 miesięcy. Niniejszą decyzję powód zaskarżył. Dyrektor Zakładu Karnego w B.- F. w odpowiedzi z dnia 3 lutego 2020 r. wyjaśnił powodowi bezzasadność jego skargi.

Postanowieniem z dnia 19 lutego 2020 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy V Wydział Penitencjarny i Nadzoru nad Wykonaniem Orzeczeń Karnych nie uwzględnił skargi powoda i utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu wskazano, że wbrew odmiennemu twierdzeniu skarżącego, nie doszło do wydania decyzji niezgodnej z prawem. Zaskarżona decyzja wydana została przez uprawniony organ, we właściwej formie i we właściwym trybie. Wydając ją Dyrektor uwzględnił bezkrytycyzm skazanego. Wyjaśniono, że sprawstwo skazanego nie budzi wątpliwości. Powód zgłosił chęć rozmowy urzędowej z adwokatem, lecz faktycznie nawiązał połączenie z inną osobą wprowadzając w błąd funkcjonariusza. Orzeczona kara dyscyplinarna nie razi surowością. Podkreślono, że w tych okolicznościach skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

dowód: wniosek o wymierzenie kary dyscyplinarnej z dnia 8 stycznia 2020 r. k. 63, pismo Dyrektora Zakładu Karnego w B.- F. z dnia 3 lutego 2020 r. k. 65, decyzja Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w B. z dnia 20 lutego 2020 r. k. 66, postanowienie Sądu Okręgowego w Bydgoszczy V Wydział Penitencjarny i Nadzoru nad Wykonaniem Orzeczeń Karnych z dnia 19 lutego 2020 r. k. 67, wniosek o wymierzenie kary dyscyplinarnej z dnia 28 lutego 2020 r. k. 68, pismo (...) S.A. z siedzibą w W. z dnia 22 czerwca 2020 r. k. 190-191, protokół posiedzenia z dnia 6 października 2020 r. k. 252, protokół posiedzenia z dnia 3 września 2020 r. k. 253-254, pismo Dyrektora Aresztu Śledczego w B. z dnia 23 maja 2022 r. k. 353,

Powód wnosi setki skarg na funkcjonariuszy służby więziennej. Wykazuje postawę bardzo roszczeniową. Tylko dwie skargi powoda ze wszystkich złożonych przez niego w 2020 r. były zasadne i uwzględnione, dotyczyły uchybień formalnych. Wniosek o wymierzenie kary dyscyplinarnej może sporządzić każdy funkcjonariusz. Jest to jeden z istotnych elementów utrzymania odpowiedniego porządku i bezpieczeństwa jednostek penitencjarnych. Następnie po zbadaniu sprawy wniosek taki opiniuje wychowawca osadzonego, osadzony składa wyjaśnienia. Następnie decyzję o rodzaju i udzielaniu kary, bądź o odstąpieniu od jej wymierzenia podejmuje dyrektor kierujący oddziałem. Dbanie o przestrzeganie procedur w jednostce penitencjarnej i ewentualne kierowanie wniosków o wymierzanie kar dyscyplinarnych jest obowiązkiem funkcjonariusza. Zaniechanie podjęcia czynności służbowej w takim przypadku narażałoby funkcjonariusza na poniesienie konsekwencji służbowych.

dowód: zeznania na piśmie świadka J. G. k. 263-266, zeznania na piśmie świadka M. K. (3) k. 298-300,

Postanowieniem z dnia 21 lipca 2020 r. Prokuratura Rejonowa B.- Północ odmówiła wszczęcia dochodzenia na podstawie zawiadomienia M. Ś..

Postanowieniem z dnia 14 września 2021 r. Prokuratura Rejonowa B.-Północ umorzyła dochodzenie w sprawie poświadczenia nieprawdy przez funkcjonariusza Zakładu Karnego B.-F. we wniosku o ukaranie dyscyplinarne osadzonego M. Ś. sporządzonym w dniu 8 stycznia 2020 r.

dowód: akta sprawy III Kp 292/20 k. 423-436, dokumenty z akt sprawy III Kp 435/20 Sądu Rejonowego w Bydgoszczy III Wydział Karny k. 356-364,

Powód był wielokrotnie karany dyscyplinarnie przez Dyrektora ZK. Dyrektor ZK odpowiadał powodowi na wszystkie skargi, wyjaśniając dlaczego nie zostały uwzględnione.

W piśmie z dnia 17 stycznia 2020 r. Dyrektor Zakładu Karnego w B.-F. wyjaśnił, że decyzja dotycząca kontroli osobistej D. Ś. wynikała m.in. z faktu zgłoszenia przez powoda funkcjonariuszowi w dniu 20 października 2019 r. prawdopodobieństwa zagubienia przez D. Ś. na terenie zakładu karnego karty pamięci od telefonu komórkowego. W związku z powyższym wyjaśniono, że istnieje przypuszczenie, że osoby ubiegające się o widzenie z powodem mogą nie ujawniać przy wejściu do jednostki przedmiotów niedozwolonych i usiłować przekazać je powodowi. W związku z powyższym zadecydowano o przeprowadzeniu kontroli osobistych wobec osób ubiegających się o widzenie z powodem.

Ponadto w piśmie z dnia 18 lutego 2020 r. Dyrektor ZK wyjaśnił, że kontrola osobista żony powoda odbyła się z poszanowaniem godności osobistej i praw osoby kontrolowanej, w trakcie której osoba taka nigdy nie jest naga. Żona powoda nie była wówczas w żaden sposób wyśmiewana, poniżana lub upokarzana.

Postanowieniem z dnia 26 lutego 2020 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy III Wydział Karny oddalił skargę D. Ś. na sposób przeprowadzenia wobec niej kontroli osobistej przez funkcjonariuszy Służby Więziennej w dniu 2 lutego 2020 r. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że sposób przeprowadzenia kontroli osobistej był prawidłowy, naruszający w możliwie najmniejszym stopniu godność osobistą skarżącej. Z uzyskanych informacji wynikało, że skarżąca zgubiła kartę pamięci do telefonu komórkowego, nie informując wcześniej o jej wnoszeniu, o czym funkcjonariuszy zawiadomił w dniu 20 października 2019 r. M. Ś..

Postanowieniem z dnia 30 czerwca 2020 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy III Wydział Karny nie uwzględnił zażalenia D. Ś. na sposób przeprowadzenia wobec niej kontroli osobistej w dniu 5 stycznia 2020 r.

dowód: pisma Dyrektora Zakładu Karnego w B.- F. k. 44-52, 58, 61-62, skarga D. Ś. z dnia 12 stycznia 2020 r. k. 55-56, zaświadczenie z dnia 27 lipca 2020 r. k. 145, notatka służbowa z dnia 11 sierpnia 2020 r. k. 197-198, pismo Dyrektora Zakładu Karnego w B.-F. z dnia 26 kwietnia 2021 r. k. 225, przeglądarka nagród i ulg k. 226, przeglądarka kar dyscyplinarnych k. 227, wnioski o wymierzenie kary dyscyplinarnej k. 71-73, 491-515, odpis postanowienia Sądu Rejonowego w Bydgoszczy III Wydział Karny z dnia 26 lutego 2020 r. k. 95, postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy III Wydział Karny z dnia 30 czerwca 2020 r. k. 134,

Powyższy stan faktyczny ustalony został w oparciu o w/w dokumenty oraz zeznania świadków i stron. Autentyczność zgromadzonych w sprawie dokumentów nie była przez strony kwestionowana, nie budziła także zastrzeżeń Sądu.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków i strony pozwanej w niniejszej sprawie. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zeznań świadków, które były szczere, logiczne i znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie. Świadkowie będący funkcjonariuszami ZK oraz pozwany wyjaśnili procedurę wykonywania telefonów urzędowych oraz procedurę składania wniosków o wymierzenie kary dyscyplinarnej. Zdaniem świadka M. K. (3) przy wykorzystywanych obecnie rozwiązaniach technicznych istnieje możliwość przekierowywania rozmów telefonicznych. M. K. (3) do 16 września 2020 r. zajmował stanowisko Dyrektora Zakładu Karnego w B.-F.. Świadek podkreślił, że przerwanie połączenia oraz sporządzenie wniosku o wymierzenie kary dyscyplinarnej przez pozwanego było prawidłowe. Również zdaniem świadka M. K. (2) powód był w stanie przekierować rozmowę z numeru adwokata na numer prywatny żony. Wyjaśnił, że funkcjonariusze otrzymali pismo z aresztu śledczego, że osadzeni są w stanie przekierować rozmowę. Świadek P. L. wyjaśnił, że po zablokowaniu aparatu telefonicznego przez funkcjonariusza służby więziennej nie znane są mu sposoby ustawienia przekierowania połączenia na aparacie telefonicznym, a tym samym nie są mu znane sposoby ustawienia przekierowania na aparacie połączenia urzędowego na prywatne. Co prawda wskazał, że na aparacie telefonicznym samoinkasującym, z którego korzystają osadzeni w ZK F., nie ma możliwości ustawienia przekierowania, jednak należy wziąć pod uwagę fakt, że on sam podkreślił, że nie ma takiej wiedzy. Nie oznacza to jednak, że osadzeni nie są w stanie przekierować rozmowy.

Nie były istotne dla rozstrzygnięcia sprawy zeznania świadka M. B., ponieważ przyznał on, że nie pamięta szczegółów ze względu na upływ czasu od zaistniałej sytuacji z dnia 31 grudnia 2019 r.

Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda, ponieważ nie były zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w aktach sprawy. Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda, jakoby od samego początku zgłaszał pozwanemu, że chce rozmawiać z żoną, a nie ze swoim adwokatem. Ponadto powód wskazał, że dyrektor jednostki ukarał go po upływie 14 dni, a zatem po ustawowym terminie, co nie jest zgodne z prawdą. Zdaniem powoda ukaranie było niesłuszne, jednak wskazał, że możliwość przekierowania rozmów na kartach white phone pojawiła się dopiero w lutym/ marcu 2020 r. Skoro powód wie o takiej możliwości, która bez wątpienia nie jest zgodna z prawem i otwarcie to przyznaje w trakcie składania zeznań przed Sądem, to nie można wykluczać, że taka możliwość istniała już w grudniu 2019 r. i powód o niej wiedział i to wykorzystał. W ocenie Sądu powyższe świadczy o tym, że powód składał nieprawdziwe zeznania wyłącznie w celu uzyskania korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia. Powyższe zachowanie stanowiło przyjętą przez powoda taktykę procesową. Natomiast pozostałe zarzuty co do negatywnego zachowania funkcjonariuszy pozwanego względem żony powoda nie znalazły żadnego potwierdzenia w uznanym za wiarygodny materiale dowodowym.

Sąd postanowił pominąć dowód z zeznań świadka D. Ś., z uwagi na cofnięcie tego wniosku dowodowego przez powoda.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z brzmieniem art. 23 k.c. dobra osobiste człowieka, jak
w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.

Art. 24 k.c. stanowi w § 1, że ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Natomiast art. 448 k.c. statuuje, że w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd winien był więc w pierwszej kolejności ustalić, czy doszło do naruszenia lub choćby zagrożenia naruszenia dóbr osobistych powoda, a dopiero w przypadku pozytywnej weryfikacji ustalić, czy działania lub zaniechania pozwanego nosiły znamiona bezprawności.

Na powodzie z uwagi na treść art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. spoczywał ciężar dowodu wykazania przesłanek odpowiedzialności pozwanego za krzywdę powoda. Powód nie wykazał jednak żadnej z przesłanek uzasadniających odpowiedzialność pozwanego. Nie zaoferował wiarygodnych dowodów na potwierdzenie podnoszonych twierdzeń i zarzutów. Powód nie wykazał bezprawnego działania lub zaniechania sprawcy krzywdy niemajątkowej, krzywdy wynikającej z naruszenia przez pozwanego dobra osobistego powoda oraz adekwatnego związku przyczynowego między krzywdą niemajątkową, a działaniem lub zaniechaniem sprawcy krzywdy niemajątkowej.

Powód sformułował szereg zarzutów względem pozwanego, jednak najdalej idący dotyczył niesłusznego ukarania go przez Dyrektora Zakładu Karnego w B. -F. na wniosek pozwanego. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie powód nie wykazał wiarygodnymi dowodami, aby kara dyscyplinarna wymierzona na wniosek pozwanego była bezzasadna. Jak wykazało postępowanie dowodowe, w dniu 31 grudnia 2019 r. powód zgłosił pozwanemu chęć rozmowy z adwokatem. M. Ś. napisał na kartce dane adwokata i nr telefonu, pozwany funkcjonariusz zweryfikował te dane. Powód wybrał numer telefonu na aparacie telefonicznym, pozwany zablokował aparat telefoniczny i osadzony rozmawiał z wybraną osobą, który miał być jego adwokat. W pewnym momencie pozwany zorientował się, że powód prawdopodobnie nie prowadzi rozmowy urzędowej, a prywatną. Poprosił innego funkcjonariusza, aby to sprawdził i zadzwonił do adwokata, z którym miał rozmawiać powód. Powód nie rozmawiał ze swoim obrońcą, a z żoną, Pozwany powiedział, aby powód zakończył rozmowę, a powód to uczynił. Z powodu wprowadzenia w błąd funkcjonariusza, pozwany sporządził wniosek o ukaranie dyscyplinarne powoda.

W myśl art. 147 § 1 kodeksu karnego wykonawczego, nie można wymierzyć kary dyscyplinarnej, jeżeli od dnia powzięcia przez przełożonego wiadomości o popełnieniu przekroczenia upłynęło 14 dni lub od dnia popełnienia przekroczenia – 30 dni. Nie można rozpocząć wykonywania kary dyscyplinarnej po upływie 14 dni od jej wymierzenia. Pozwany w dniu 8 stycznia 2020 r. złożył wniosek o wymierzenie powodowi kary dyscyplinarnej. Decyzją z dnia 8 stycznia 2020 r. Dyrektor Zakładu Karnego w B.- F. ukarał powoda karą pozbawienia zakupów artykułów żywnościowych na okres 3 miesięcy. Niniejszą decyzję powód zaskarżył.

Należy podkreślić, że postanowieniem z dnia 19 lutego 2020 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy V Wydział Penitencjarny i Nadzoru nad Wykonaniem Orzeczeń Karnych nie uwzględnił skargi powoda i utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu wskazano, że wbrew odmiennemu twierdzeniu skarżącego, nie doszło do wydania decyzji niezgodnej z prawem. Zaskarżona decyzja wydana została przez uprawniony organ, we właściwej formie i we właściwym trybie. Wydając ją Dyrektor uwzględnił bezkrytycyzm skazanego. Wyjaśniono, że sprawstwo skazanego nie budzi wątpliwości. Powód zgłosił chęć rozmowy urzędowej z adwokatem, lecz faktycznie nawiązał połączenie z inną osobą wprowadzając w błąd funkcjonariusza. Orzeczona kara dyscyplinarna nie razi surowością. W związku z powyższym, zasadne było, że pozwany, który został oszukany przez powoda złożył wniosek o ukaranie dyscyplinarne powoda. Dyrektor ZK przychylił się do wniosku pozwanego. Powód w trakcie trwania procesu wyjaśniał, że od samego początku mówił pozwanemu, że chce zadzwonić do żony, a nie do adwokata. Nie udowodnił tego jednak w żaden sposób, a jak już zostało wskazane, to właśnie na nim spoczywa ciężar dowodowy, skoro pozwany temu zaprzeczył. Należy podkreślić, że zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego, Sąd nie znajduje żadnych podstaw, aby pozwany miał kłamać, że powód chciał przeprowadzić rozmowę z adwokatem, a nie z żoną. Powód w żaden sposób nie udowodnił swoich twierdzeń.

Ponadto twierdzenia powoda były sprzeczne, ponieważ z jednej strony wyjaśniał, że od początku mówił, że chce zadzwonić do żony, a z drugiej, że nie byłby w stanie przekierować swojej z rozmowy z adwokatem, na rozmowę z żoną. Kwestia możliwości przekierowania rozmów telefonicznych również została przeanalizowana przez Sąd. Zdaniem świadka M. K. (3) przy wykorzystywanych obecnie rozwiązaniach technicznych istnieje możliwość przekierowywania rozmów telefonicznych. Również zdaniem świadka M. K. (2) powód był w stanie przekierować rozmowę z numeru adwokata na numer prywatny żony. Wyjaśnił, że funkcjonariusze otrzymali pismo z aresztu śledczego, że osadzeni są w stanie przekierować rozmowę. Natomiast świadek P. L. wyjaśnił, że po zablokowaniu aparatu telefonicznego przez funkcjonariusza służby więziennej nie znane są mu sposoby ustawienia przekierowania połączenia na aparacie telefonicznym, a tym samym nie są mu znane sposoby ustawienia przekierowania na aparacie połączenia urzędowego na prywatne. Nie ma zatem pewności, czy w dniu 31 grudnia 2019 r. w ZK F. była możliwość przekierowania połączenia telefonicznego z rozmowy urzędowej na rozmowę prywatną, jednak Sąd doszedł do wniosku, że dla niniejszej sprawy i tak nie miało to większego znaczenia. Nawet jeśli nie było takiej możliwości, to pozwany, gdy tylko nabrał podejrzeń co do zachowania powoda, musiał zareagować. Taki jest jego obowiązek służbowy. Należy podkreślić, że postawa powoda była bardzo roszczeniowa. Zgodnie ze wskazanym już art. 147 k.k.w. nie można wymierzyć kary dyscyplinarnej, jeżeli od dnia powzięcia przez przełożonego wiadomości o popełnieniu przekroczenia upłynęło 14 dni, zatem pozwany nie miał czasu prowadzenia żmudnego i czasochłonnego postępowania, czy przekierowanie było możliwe, czy nie. Aby nie doszło upływu terminu dla złożenia wniosku, musiał w ciągu 14 dni taki wniosek złożyć, co uczynił w terminie, to jest w dniu 8 stycznia 2020 r.

Sąd pragnie również zwrócić uwagę na fakt, że pozwany jedynie zawnioskował o karę dyscyplinarną, ale to nie on podjął decyzję, aby ukarać powoda. Decyzję podjął Dyrektor ZK, zatem ewentualna krzywda powoda nie była wynikiem decyzji pozwanego. W ocenie Sądu, w wyniku działania pozwanego, powód nie doświadczył żadnej krzywdy. Należy podkreślić, że postępowanie dowodowe wykazało, że powód był wielokrotnie karany dyscyplinarnie na wniosek różnych funkcjonariuszy. Powód w żaden sposób nie udowodnił, że poniósł krzywdę konkretnie z powodu wniosku o ukaranie z dnia 8 stycznia 2020 r., tym bardziej, że Dyrektor Zakładu Karnego w B.- F. ukarał powoda karą pozbawienia zakupów artykułów żywnościowych na okres 3 miesięcy, a zebrany materiał dowodowy ujawnił, że wobec powoda były orzekane znacznie dotkliwsze kary.

Podkreślić również należy, że postanowieniem z dnia 21 lipca 2020 r. Prokuratura Rejonowa B.- Północ odmówiła wszczęcia dochodzenia na podstawie zawiadomienia M. Ś., a postanowieniem z dnia 14 września 2021 r. Prokuratura Rejonowa B.-Północ umorzyła dochodzenie w sprawie poświadczenia nieprawdy przez funkcjonariusza Zakładu Karnego B.-F. we wniosku o ukaranie dyscyplinarne osadzonego M. Ś. sporządzonym w dniu 8 stycznia 2020 r.

Nie uszło uwadze Sądu, że powód zarzucał również pozwanemu, że doznał krzywdy w związku z kontrolą osobistą jego żony. W ocenie Sądu, powodowi w ogóle nie przysługuje roszczenie w związku z ewentualnym poniżaniem jego żony. Powód w żaden sposób nie wykazał, w jaki sposób miałby on i jego dziecko z tego tytułu doznać krzywdy. Ponadto w takim przypadku roszczenia powinny być skierowane do funkcjonariuszy, którzy przeprowadzali niniejszą kontrolę osobistą, a nie pozwanego R. S., który nie miał z tą sytuacją nic wspólnego. Powód nie rozszerzył powództwa. Należy jednak wziąć pod uwagę fakt, że w piśmie z dnia 17 stycznia 2020 r. Dyrektor Zakładu Karnego w B.-F. wyjaśnił, że decyzja dotycząca kontroli osobistej D. Ś. wynikała m.in. z faktu zgłoszenia przez powoda funkcjonariuszowi w dniu 20 października 2019 r. prawdopodobieństwa zagubienia przez D. Ś. na terenie zakładu karnego karty pamięci od telefonu komórkowego. Ponadto w piśmie z dnia 18 lutego 2020 r. Dyrektor ZK wyjaśnił, że kontrola osobista żony powoda odbyła się z poszanowaniem godności osobistej i praw osoby kontrolowanej, w trakcie której osoba taka nigdy nie jest naga. Żona powoda nie była wówczas w żaden sposób wyśmiewana, poniżana lub upokarzana. Sąd wziął pod uwagę, że postanowieniem z dnia 26 lutego 2020 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy III Wydział Karny oddalił skargę D. Ś. na sposób przeprowadzenia wobec niej kontroli osobistej przez funkcjonariuszy Służby Więziennej w dniu 2 lutego 2020 r. Postanowieniem z dnia 30 czerwca 2020 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy III Wydział Karny nie uwzględnił zażalenia D. Ś. na sposób przeprowadzenia wobec niej kontroli osobistej w dniu 5 stycznia 2020 r. Ponadto, powód cofnął wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka D. Ś.. W związku z powyższym, podobnie żadnego potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym nie znalazł zarzut powoda co do tego, że z powodu czynności pozwanego, to powodowi została wyrządzona jakakolwiek krzywda.

Mając powyższe okoliczności na względzie Sąd doszedł do przekonania, że dobra osobiste powoda w postaci : godności (czci), zdrowia, wolności od nieuzasadnionej przemocy, wolności od strachu nie zostały naruszone na skutek działania pozwanego. W następstwie powyższego, Sąd na podstawie art. 23, art. 24 w zw. z art. 448 k.c. a contrario powództwo oddalił (pkt I sentencji wyroku).

Zgodnie z art. 102 k.p.c., w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Powód przegrał niniejszą sprawę w całości, jednak wniósł o nieobciążanie go kosztami procesu. Zdaniem Sądu wniosek ten należało jedynie częściowo uwzględnić, tj. co do kwoty 500 zł. Sąd uznał, że sama zła sytuacja majątkowa powoda, na którą M. Ś. się powołuje i jego obecna sytuacja życiowa, nie stanowi sytuacji szczególnej, w rozumieniu wskazanego przepisu. Sąd uznał, że skoro powód jest młodą osobą to może podjąć pracę, a tym samym chociaż w części ponieść koszty procesu strony pozwanej. Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 500 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku do dnia zapłaty, a w pozostałym zakresie nie obciążył powoda kosztami procesu poniesionymi przez pozwanego (pkt II sentencji wyroku).

W oparciu o treść art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005r.
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, kosztami sądowymi, od obowiązku uiszczenia których powód został zwolniony, Sąd obciążył Skarb Państwa (pkt IV sentencji wyroku).

SSO Agnieszka Dutkiewicz