Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 kwietnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Rafał Szurka
Protokolant:	protokolant Magdalena Korcyl

po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2021 r. w Bydgoszczy na rozprawie

sprawy z powództwa R. K.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 89.708,33 zł (osiemdziesiąt dziewięć tysięcy siedemset osiem złotych 33/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 października 2017 do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałej części,

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 5.320,57 zł (pięć tysięcy trzysta dwadzieścia złotych 57/100) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Bydgoszczy kwotę 3.689,74 zł (trzy tysiące sześćset osiemdziesiąt dziewięć złotych 74/100) tytułem zwrotu kosztów sądowych,

5.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Bydgoszczy kwotę 551,34 zł (pięćset pięćdziesiąt jeden złotych 34/100) tytułem zwrotu kosztów sądowych.

sygn. akt I C 282/18

UZASADNIENIE

Powód, R. K., wniósł o zasądzenie od pozwanego, Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W., kwoty 727.658,33 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 października 2017 roku do dnia zapłaty, oraz o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że jest właścicielem gospodarstwa rolnego w R. i zawarł z pozwanym umowę ubezpieczenia rolnego, obejmującą budynki, znajdujące się na terenie gospodarstwa. W dniu 11 sierpnia 2017 roku na skutek silnego huraganu doszło do zniszczenia 12 budynków, w związku z czym zgłosił pozwanemu szkodę. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił powodowi kwotę 223.591,67 złotych. Powód zlecił sporządzenie opinii prywatnej, z której wynika kwota odszkodowania w wysokości 951.250 złotych, mając na uwadze stan poszczególnych budynków po zdarzeniu. Pomimo wezwania do zapłaty pozwany nie dopłacił kwoty odszkodowania, w dniu 23 października 2017 roku została doręczona pełnomocnikowi powoda ostateczna decyzja pozwanego, stąd należne odsetki od dnia następnego.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa z uwagi na brak legitymacji procesowej czynnej po stronie powodowej ponad kwotę 476.408,33 złotych i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu w tej części, w przypadku zaś nieuwzględnienia tego stanowiska o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, że bank kredytujący powoda wskazał go na beneficjenta odszkodowania i wyraził zgodę na wypłatę odszkodowania na rzecz powoda w kwocie 700.000 złotych, zatem powód jest uprawniony do dochodzenia odszkodowania w kwocie maksymalnej 476.408,33 złotych, uwzględniając kwotę wypłaconą. Poza tym wskazano, że szkoda powoda została zaspokojona w całości na podstawie ustalonych przesłanek w toku likwidacji szkody i zgodnie z postanowieniami umowy, w tym z uwzględnieniem stopnia zużycia, czego nie uwzględnia prywatna opinia przedstawiona przez powoda. Pozwany wskazał także na zakres uszkodzeń poszczególnych budynków, w odniesieniu do ustaleń z prywatnej opinii powoda. Nadto pozwany zakwestionował roszczenie o zapłatę odsetek od terminu innego, niż data wyrokowania (k. 430-440 akt). Nadto w toku procesu pozwany podniósł, że zaliczeniu na poczet odszkodowania winna podlegać kwota 72.100 złotych, jaką uzyskał powód z tytułu zasiłku celowego na straty powstałe w wyniku zdarzeń noszących znamiona klęski żywiołowej w 2017 roku z Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w S., z uwagi na tożsamość zdarzenia, którego następstwem jest szkoda, jak i odniesiona korzyść (k. 724 akt).

Sąd ustalił, co następuje:

Na podstawie wniosku z dnia 12 grudnia 2016 roku strony zawarły umowę ubezpieczenia rolnego – obowiązkowego ubezpieczenia budynków rolnych, na okres od 18 grudnia 2016 roku do dnia 17 grudnia 2017 roku, w zakresie budynku mieszkalnego, trzech garaży, warsztatu, dwóch stodół, dwóch chlewni, obory, kurnika i dwóch magazynów, znajdujących się na terenie gospodarstwa rolnego powoda w R., gmina S.. W umowie uwzględniono stopień zużycia poszczególnych budynków i sumę ubezpieczenia za poszczególny budynek.

/dowód: odpis wniosku - polisy nr (...) – k. 15-16 akt, ogólne warunki ubezpieczeń rolnych – k. 127-136 akt/

W dniu 11 sierpnia 2017 roku na terenie gospodarstwa rolnego powoda miała miejsce silna wichura z gwałtownymi porywami wiatru, której towarzyszyły opady deszczu, chwilami o charakterze ulewnym i nawalnym, na skutek czego doszło do uszkodzenia budynków w gospodarstwie rolnym powoda, za wyjątkiem budynku mieszkalnego i jednego magazynu. Po zdarzeniu powód dokonał zabezpieczenia uszkodzonych budynków. Po zdarzeniu powód uzyskał wsparcie finansowe bezzwrotne z Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w postaci zasiłku celowego na straty powstałe w wyniku zdarzeń noszących znamiona klęski żywiołowej w 2017 roku w kwocie 72.100 złotych, którą wydatkował na naprawę szkód w wyniku nawałnicy i którą rozliczył z organem przekazującym. Innych środków z tytułu tej szkody nie uzyskał. Powód w 2007 roku przejął to gospodarstwo rolne, które jest gospodarstwem po byłym PGR. W stosunku do żadnego z budynków nie została wydana decyzja administracyjna o rozbiórce w związku z uszkodzeniami.

/dowód: zeznania powoda – k. 494v-495 akt i k. 496 akt od 00:08:42 do 00:39:46, zaświadczenie (...) w S. – k. 538 akt, kopie faktur rozliczających zasiłek – k. 505-537 i 539-543 akt, informacja (...) o warunkach meteorologicznych w rejonie miejscowości S.-R. – k. 577-579 akt, okoliczność bezsporna/

Po zgłoszeniu szkody, co miało miejsce w dniu 16 sierpnia 2017 roku, pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, wypłacił powodowi odszkodowanie w kwocie 223.591,67 złotych za uszkodzone budynki. Szkoda została wyceniona na podstawie oględzin P. M., dokonanych w jednym dniu, z których sporządził protokół i na podstawie wyceny sporządzonej przez T. T. w oparciu o dokumentację zdjęciową i protokołu oględzin P. M.. Decyzja ostateczna w tym przedmiocie pozwany podjął pismem z dnia 13 października 2017 roku.

/dowód: odpis pisma pozwanego z dnia 13 października 2017 roku – k. 111 akt, dokumentacja z postępowania likwidacyjnego – k. 108 – 126 akt, zeznania świadków T. T. i P. M. – k. 545-546 akt i k. 547 akt od 00:04:08 do 00:33:53/

Powód zlecił sporządzenie opinii prywatnej rzeczoznawcom M. Z. i Z. Z., którzy we wrześniu 2017 roku sporządzili opinię na okoliczność ustalenia rozmiaru i wysokości szkody dwunastu budynków z terenu gospodarstwa rolnego powoda. Według tej opinii kwota należnego odszkodowania to 951.250 złotych.

/dowód: odpis opinii prywatnej wraz z załącznikami – k. 137-427 akt, zeznania świadka M. Z. – k. 486v-487 akt i k . 488 akt od 00:06:37 do 00:34:28/

Budynek mieszkalny, który także znajduje się na terenie gospodarstwa powoda, nie jest użytkowany od wielu lat, został wybudowany w 1940 roku, i został uszkodzony jedynie w zakresie zerwania dachówki na około 30 % powierzchni dachu. Garaż z roku budowy 1960 nie został uszkodzony w zakresie zniszczenia pokrycia dachowego wraz z obróbkami w 90 %, jak również w zakresie zerwanych i pokrzywionych stalowych okuć bram drewnianych, czy listew końcowych skrzydeł bram. W budynku warsztatu występuje konieczność prac naprawczych w związku z uszkodzeniami, część szkód została już naprawiona, należy zakończyć obróbki blacharskie i zamontować rury spustowe, rynny i instalację piorunochronną. W garażu z 1960 roku, który jest nieużytkowany od wielu lat, brak jest stwierdzonych uszkodzeń. W budynku stodoły z 1930 roku występuje konieczność wykonania prac naprawczych w związku z uszkodzeniami, została odbudowana ściana szczytowa, wymaga ona otynkowania i pomalowania dwustronnego, do wymiany pozostaje odeskowanie ścian, w strefie ściany szczytowej odeskowanie i papa zostały uzupełnione. W budynku chlewni z 1960 roku o powierzchni zabudowy 116 m.kw. brak jest uszkodzeń w wyniku zdarzenia. W budynku drugiej chlewni, także z 1960 roku o powierzchni zabudowany 525 m.kw. występują uszkodzenia i konieczność wykonania prac naprawczych w postaci rozebrania pokrycia dachu, wymiany więźby dachowej i położenia nowego pokrycia dachowego. W budynku stodoły z 1930 roku w związku z uszkodzeniami występuje konieczność prac naprawczych w związku z przemieszczeniem starej ściany na styku z nowo postawioną w pełni ścianą murowaną. W budynku obory z 1964 roku uległa uszkodzeniu część poddasza w 70 %, trwa odbudowa ścianek kolankowych jako podstawa do montaży więźby dachowej i pokrycia dachowego, stropy nie uległy uszkodzeniu w wyniku zdarzenia. W budynku kurnika brak jest uszkodzeń w wyniku zdarzenia, podobnie jak w budynku garażu z 1975 roku. W magazynie z 1980 roku doszło do zerwania płyt eternitowych w wyniku zdarzenia, oraz połamania w wielu miejscach łat. Słupy stalowe nie mogły zostać wygięte w wyniku działania tych warunków atmosferycznych, albowiem musiały zostać wygięte mechanicznie przez uderzenie urządzeń czy maszyn. Wartość nakładów koniecznych do poniesienia przez powoda po uwzględnieniu zużycia technicznego i po doliczeniu udokumentowanych kosztów uprzątnięcia miejsca szkody w wysokości 5 % wartości szkody wynosi 313.300 złotych. Ustalenie, czy zaistniała szkoda jest spowodowana błędami w wykonaniu budynków, złym ich użytkowaniem, stopniem zużycia, stanem utrzymania czy następstwem wad konstrukcyjnych, nie jest możliwe. Budynki zostały wybudowane zgodnie z obowiązującymi w dacie ich powstania przepisami i normami. Stawka roboczogodziny za prace budowlane wynosi 19 złotych. Wartość szkody z opinii prywatnej, sporządzonej na zlecenie powoda, jest zawyżona, w przypadku budynku mieszkalnego wskazuje na wartość szkody, która pozwala na wybudowanie nowego budynku, w sytuacji gdy do uszkodzenia doszło w części dachówki, która została zerwana.

/dowód: pisemna opinia biegłego z zakresu budownictwa i szacowania nieruchomości G. K. z dnia 9 września 2019 roku – k. 594-672 akt, uzupełniająca pisemna opinia biegłego z dnia 7 stycznia 2020 roku – k. 692-714 akt, ustna opinia uzupełniająca biegłego z dnia 8 lipca 2020 roku – k. 743-744 akt, pisemna uzupełniająca opinia biegłego z dnia 19 października 2020 roku – k. 761- 768 akt/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów, które nie były przez nie kwestionowane. W tym zakresie Sąd uwzględnił także dołączoną do pozwu prywatną opinię, sporządzoną na zlecenie powoda, na okoliczność jej sporządzenia, jednak w związku z dopuszczeniem dowodu z opinii biegłego w toku procesu Sąd, głównej i uzupełniającej, które w ocenie Sądu nie zostały skutecznie podważone przez powoda co do ich treści i wniosków, Sąd nie uwzględnił treści opinii prywatnej w zakresie wskazanej w niej kwoty szkody całkowitej. Wskazać bowiem należy, że Sąd w sprawie uwzględnił opinie, sporządzone przez biegłego G. K., albowiem w ocenie Sądu były one jasne, logiczne, zostały sporządzone w oparciu o oględziny gospodarstwa powoda. Na skutek zarzutów stron biegły sporządził opinię uzupełniającą pisemną, a także złożył opinię ustną. Wobec zauważonego przez biegłego zaniżenia jednej ze składowych kosztów, składających się na szkodę powoda, w postaci stawki roboczogodziny, została nadto sporządzona opinia uzupełniająca, co do której strony nie zgłosiły żadnych zarzutów. W zakresie zarzutów powoda podnieść należy, że zarówno do opinii głównej, jak i pierwszej opinii uzupełniającej pisemnej biegłego, zostały zgłoszone te same zarzuty, pomimo tego, że biegły w opinii uzupełniającej odniósł się do nich. Pomimo tego powód powtórzył swoje wcześniejsze zarzuty, kwestionując zakres szkód, ustalonych przez biegłego sądowego, i w ocenie Sądu były one nieuzasadnione, stanowiły wyłącznie polemikę z prawidłowymi i obiektywnymi ustaleniami biegłego, który nadto sam zauważył, że dołączona do pozwu opinia prywatna zawiera zawyżoną kwotę szkody. Z tych powodów Sąd pominął pozostałe wnioski powoda w zakresie uzupełnienia dowodu z opinii biegłego. Uzupełniająco, w zakresie w jakim treść pozostałych dowodów pokrywa się z ustaleniami, poczynionymi na potrzeby sprawy, tj. odnośnie powstania samej szkody, jej przyczyny i zakresu uzyskanej już pomocy finansowej przez powoda na pokrycie kosztów doznanej szkody, Sąd uwzględnił zeznania powoda oraz przesłuchanych w sprawie świadków, jak również dowód z informacji co do warunków atmosferycznych w dniu 11 sierpnia 2017 roku na terenie miejsca położenia gospodarstwa rolnego powoda. Sąd pominął dowód z przesłuchania świadka Z. Z., który sporządził na zlecenie powoda opinię prywatną wraz z M. Z., wobec przesłuchania w charakterze świadka tej drugiej osoby - współautora opinii prywatnej. Zdaniem Sądu ten dowód nie przyczyniłby się do wyjaśnienia innych okoliczności sprawy, poza wskazanymi przez przesłuchanego w charakterze świadka jednego z autorów opinii. Poza tym przypomnieć należy, że wobec przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego w toku niniejszej sprawy i dokonanej przez Sąd oceny tej opinii, ocena zeznań przesłuchanego świadka w istocie ogranicza się jedynie do okoliczności sporządzenia na zlecenie powoda opinii prywatnej, z uwagi na brak skutecznego podważenia treści opinii sądowej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jedynie w nieznacznej części należało uznać za uzasadnione, mając na uwadze wskazaną w pozwie wysokość roszczenia.

Bezspornym w sprawie była okoliczność samego zdarzenia i powstania szkody na terenie gospodarstwa rolnego powoda, w zakresie budynków objętych obowiązkowym ubezpieczeniem rolniczym. Spornym był zakres szkody w poszczególnych budynkach. Powód w tym zakresie powoływał się na treść opinii prywatnej, sporządzonej we wrześniu 2017 roku, która została zakwestionowana przez pozwanego, w związku z tym na wnioski obu stron został dopuszczony dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu budownictwa i szacowania nieruchomości, która stanowiła podstawę rozstrzygnięcia w sprawie. Jak już wskazano przy ocenie materiału dowodowego powód nie podważył skutecznie wniosków opinii końcowej biegłego G. K., wynikających z drugiej uzupełniającej opinii pisemnej, wskazującej także na wyższą wartość roboczogodziny za prace naprawcze, albowiem już do poprzedniej opinii uzupełniającej powtórzył te same zarzuty co do zakresu uszkodzeń, jak w przypadku opinii głównej. Sam pozwany do tej opinii zarzutów czy twierdzeń nie podniósł. Podnieść należy, że samo niezadowolenie strony z treści sporządzonej opinii, nie może stanowić samoistnej podstawy do, zarówno uzupełnienia materiału dowodowego w tym zakresie, jak i do skutecznego podważenia wniosków biegłego. W tej sprawie i w takiej sytuacji należało ocenić to jako nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami biegłego. Podnieść należy, że strony nie kwestionowały, poza zakresem uszkodzeń, sposobu ustalenia przez biegłego szkody, który odwoływał się prawidłowo do treści art. 67, 68 i 69 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 roku (t.j. Dz.U.2021.854) przy ustaleniu wysokości szkody. Stwierdzić należy, że sporządzona w sprawie opinia ostateczna uwzględnia warunki ustawowe ustalenia szkody z obowiązkowego ubezpieczenia rolniczego, jak również przepisy ogólnych warunków ubezpieczenia. W tej sytuacji stanowiła podstawę do ustalenia, że na wysokość szkody powoda składała się kwota koniecznych nakładów do jej usunięcia, wraz ze wskazanymi elementami składowymi, zgodnie z opinią, ostatecznie na kwotę 313.300 złotych. Ustawodawca wprowadził w art. 68 ust. 3 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych możliwość weryfikacji przez zakład ubezpieczeń zasadności wielkości i wartości robót ujętych w przedstawionym przez ubezpieczającego kosztorysie. Takie samo prawo służy także ubezpieczonemu, który w wypadku sporu na tle wysokości wypłaconego odszkodowania, może kwestię tę oddać pod ocenę sądu. Sposób obliczania wysokości szkody to jedna z najbardziej istotnych kwestii dla stosunku ubezpieczenia. Nie może być zatem tak, że cenniki stosowane przez zakład ubezpieczeń będą jedynym miarodajnym źródłem szacowania szkody, zwłaszcza w sytuacji, że nie zawsze odzwierciedlają one rzeczywistą rynkową wartość szkody (tak Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 29 stycznia 2016 roku, I ACa 855/15, Lex nr 1993103). To samo odnieść należy do wyceny przedstawionej przez powoda. Spór w tym przedmiocie został poddany osądowi w niniejszej sprawie i zdaniem Sądu rozstrzygnęła go treść opinii biegłego.

W konsekwencji powyższego, wobec ustalonego zakresu szkody i jej kwoty, oraz mając na uwadze dotychczas wypłacone przez pozwanego odszkodowanie w kwocie 223.591,67 złotych, do zapłaty pozostała różnica w kwocie 89.708,33 złotych. Sąd nie uwzględnił zarzutu pozwanego o zasadności zaliczenia na poczet należnego odszkodowania kwoty uzyskanej przez powoda z zasiłku celowego. W tym zakresie Sąd w całości podziela pogląd prawny, wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2016 roku w sprawie III CZP 35/16 (OSNC 2019/5/49), zgodnie z którym bezzwrotny zasiłek celowy, przyznany na podstawie art. 40 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 12 marca 2014 r. o pomocy społecznej (jedn. tekst: Dz.U. z 2016 r., poz. 930) nie podlega zaliczeniu na poczet świadczenia z umowy obowiązkowego ubezpieczenia budynków wchodzących w skład gospodarstw rolnych od ognia i innych zdarzeń losowych (art. 59 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Powtórzyć za Sądem Najwyższym należy, że przeciwko zastosowaniu konstrukcji compensatio lucri cum damno przemawia odmienna podstawa prawna omawianych świadczeń znajdująca swe źródło w systemie prawa administracyjnego i prawa cywilnego oraz ich funkcja i cel, chociaż w obu przypadkach ich przyznanie łączy się z powstaniem szkody (straty) w majątku uprawnionego. Umowa ubezpieczenia jest umową dwustronnie zobowiązującą oraz odpłatną i ubezpieczający opłaca składkę w zamian za ochronę ubezpieczeniową, natomiast zasiłek celowy ma charakter pomocy socjalnej, która ma zagwarantować szybkie dostarczenie środków finansowych osobom dotkniętym klęską żywiołową. Jeżeli zatem zasiłek, o którym mowa, może kompensować stratę, to nie jest to ani jego funkcja główna, ani przesądzająca o jego charakterze. W orzecznictwie podkreślono, że płacenie składek przez osobę objętą ubezpieczeniem społecznym przyjmowane jest jako okoliczność uzasadniająca kumulację a nie kompensację świadczeń z ubezpieczenia osobowego i odszkodowania należnego na podstawie prawa cywilnego. Przyjąć trzeba, że opłacenie przez ubezpieczonego składek z ubezpieczenia obowiązkowego mienia jest również okolicznością przemawiającą za kumulacją świadczenia z tego ubezpieczenia i świadczenia uzyskanego z pomocy społecznej. Obowiązek wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela ma charakter bezwzględny, zaś zasiłek celowy zostaje przyznany w wyniku uznaniowej decyzji organu administracji w takim zakresie, w jakim mieści się to w możliwościach pomocy społecznej. Dostrzeżono jednocześnie, że w niektórych przypadkach, gdy zasiłek celowy, przyznany, ma charakter bezzwrotny a ubezpieczyciel wypłaci odszkodowanie za szkodę powstałą w budynku wskutek tego samego zdarzenia losowego, może dojść do zaspokojenia tego samego interesu poszkodowanego. Pomoc społeczna ma jednak charakter subsydiarny, co oznacza, że świadczenia z obowiązkowego ubezpieczenia mienia wyprzedzają świadczenia z tytułu pomocy społecznej. Problem leży więc raczej we właściwym stosowaniu ustawy o pomocy społecznej przez organy administracji rządowej lub samorządowej w zakresie oceny, czy w razie straty powstałej wskutek uszkodzenia lub zniszczenia budynku podlegającego obowiązkowemu ubezpieczeniu, przyznany zasiłek ma mieć charakter zwrotny (zasada), czy bezzwrotny (wyjątek). Sąd w niniejszej sprawie podziela to zapatrywanie prawne. Brak jest uzasadnienia to tego, aby w przypadku gdy, jak w niniejszej sprawie, ubezpieczenie ma charakter obowiązkowy, co wynika z art. 59 komentowanej ustawy, a zatem nakłada zobowiązanie na rolnika jego zawarcie, a tym samym ponoszenie kosztów ubezpieczenia, nie oczekiwał on z tego tytułu w przypadku szkody na pełne odszkodowanie z umowy ubezpieczenia, niezależnie od świadczenia, które może uzyskać w ramach pomocy społecznej, a zatem objętej uznaniowością ze strony organu administracyjnego.

Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę z punktu 1 wyroku, na podstawie art. 59, 68 i 74 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, na podstawie art. 14 ust. 1 i 2 wskazanej ustawy, która określa terminy wypłaty odszkodowania. Zakład ubezpieczeń wypłaca co do zasady odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku jednak, gdyby wyjaśnienie w tym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. Szkoda została zgłoszona w dniu 16 sierpnia 2017 roku, zaś ostateczna decyzja pozwanego w przedmiocie ustalenia wysokości szkody została podjęta w piśmie z dnia 13 października 2017 roku. Stąd też wskazywana w żądaniu zapłaty data zasądzenia odsetek od dnia 24 października 2017 roku była uzasadniona. Jeżeli bowiem ubezpieczyciel nie płaci odszkodowania w terminie wynikającym z art. 14 ust. 1 lub 2 ustawy z 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych lub w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 in fine k.c., to uprawniony nie ma możliwości czerpania korzyści z tych świadczeń i w konsekwencji odsetki za opóźnienie w ich zapłacie należą mu się niewątpliwie w terminie określonym zgodnie z tymi przepisami (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 stycznia 2018 roku, V CSK 142/17, Lex nr 2455743).

W pozostałej części Sąd powództwo oddalił, jako nieuzasadnione (punkt 2 wyroku).

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 i 99 kpc w związku z przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz odpowiedniego w sprawie opłat za czynności radców prawnych, przy uwzględnieniu, że powód wygrał sprawę jedynie w 13 %. Koszty procesu po stronie powoda to kwota 36.383 złotych uiszczonej opłaty sądowej od pozwu, wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej w kwocie 10.800 złotych oraz zaliczka na koszty biegłego w kwocie 1.000 złotych, zaś po stronie pozwanego także stawka minimalnego wynagrodzenia pełnomocnika w kwocie 10.800 złotych i koszty zaliczki na poczet biegłego w kwocie 2.000 złotych oraz kwota 515,35 złotych uiszczona na poczet kosztów uzyskania informacji z (...). W konsekwencji po stosunkowym rozliczeniu na korzyść pozwanego pozostaje kwota zasądzona z tytułu kosztów procesu, jak w punkcie 3 wyroku. W punktach 4 i 5 wyroku Sąd nakazał pobrać odrębnie od powoda i pozwanego pozostałe, niepokryte koszty sądowe, wynikające z czynności biegłego – łączna kwota to 7.241,08 złotych minus uiszczone zaliczki w kwocie łącznej 3.000 złotych. Zatem do pokrycia pozostała kwota 4.241,08 złotych, która została rozdzielona pomiędzy strony zgodnie ze stopniem wygrania sprawy, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku.