Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 sierpnia 2022 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Dutkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2022 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. J.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda A. J. kwotę 70 000 zł. (siedemdziesiąt tysięcy złotych 00/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty;

II  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5 615,44 zł (pięć tysięcy sześćset piętnaście złotych 44/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku do dnia zapłaty;

IV  nakazuje ściągnąć z roszczenia zasądzonego na rzecz powoda w pkt I sentencji wyroku na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Bydgoszczy kwotę 80,55 zł (osiemdziesiąt złotych 55/100) tytułem części brakujących kosztów sądowych;

V  nakazuje pozwanemu, aby uiścił na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Bydgoszczy kwotę 156,37 zł (sto pięćdziesiąt sześć złotych 37/100) tytułem części brakujących kosztów sądowych.

SSO Agnieszka Dutkiewicz

Sygn. akt I C 599/20

UZASADNIENIE

Pozwem datowanym na 25 czerwca 2020 r. powód A. J. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 106 000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty. W zakresie kosztów postępowania, powód wniósł o ich zasądzenie od pozwanego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podano, że powód w dniu 5 kwietnia 2016 r. pracował w gospodarstwie rolnym swojego syna R. J.. W pewnym momencie zauważył, że jedno z kół przyczepy, której miał użyć, nie jest napompowane. Po poinformowaniu o tym swojego syna, udał się do garażu, w którym znajdowała się sprężarka marki S., model D 250/10/50. Wskazano, że przewody urządzenia były wyciągnięte na zewnątrz przez boczne okno garażu. W dalszej części wyjaśniono, że powód przymocował przewód do koła, a następnie jego syn włączył sprężarkę i kontynuował prace wykonywane w garażu. Podkreślono, że syn powoda nie kontrolował wskazań manometru, znajdującego się przy kompresorze. Podano, że nikt w gospodarstwie nie miał doświadczenia w użyciu sprężarki. Po około 60-90 sekundach od jej włączenia, rozległ się huk, spowodowany wystrzeleniem felgi od pompowanego koła. Następnie felga uderzyła powoda, powodując rozległe urazy prawej i lewej ręki, twarzy oraz głowy. Powód został przewieziony do Szpitala im. (...) w B., gdzie był hospitalizowany w Klinice (...), a następnie na Oddziale (...), łącznie do 22 kwietnia 2016 r.

W dalszej części wskazano, że powód w wyniku wypadku doznał wielu obrażeń ciała. Podano, iż powód był dwukrotnie hospitalizowany w Szpitalu im. (...) w B., w którym wykonano zabieg chirurgicznego opracowania złamania otwartego kości ramiennej i rany głowy wraz z usunięciem ciał obcych z gałek ocznych, operację repozycji otwartej odłamów złamania nasady dalszej kości ramiennej prawej ze stabilizacją z użyciem płyt (...) oraz operację repozycję zamkniętą odłamów złamania IV i V kości śródręcza ręki lewej ze stabilizacją złamania z użyciem drutów K.. Ponadto wykonano repozycję zamkniętą odłamów złamania III kości śródręcza ręki prawej ze stabilizacją odłamów z użyciem drutu K.. Podano, że powód kontynuował leczenie w (...) i w Poradni Neurochirurgicznej. Ponadto rozpoczął leczenie usprawniające w Gminnym Ośrodku (...) w P., które zakończono po 10 seriach zabiegów.

Kontynuując powód zaznaczył, że jego syn, będący właścicielem ciągnika i sprzężonej z nim przyczepy, a także gospodarstwa rolnego, w którym doszło do wypadku, posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej rolników oraz posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. Powód wystąpił do pozwanego o wypłatę odszkodowania z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej rolników. Na skutek postępowania likwidacyjnego, wydano decyzję o przyjęciu przez pozwanego odpowiedzialności za szkodę. W wyniku decyzji, pozwany przyznał powodowi kwotę 28 000 zł tytułem zadośćuczynienia, którą pomniejszył o 50%, gdyż w jego ocenie powód przyczynił się w takim stopniu do zaistnienia szkody. W ocenie powoda, stopień jego ewentualnego przyczynienia nie powinien być większy 30%. Wobec wypłaconej dotychczas kwoty 14 000 zł, powód domaga się dopłaty w wysokości 106 000 zł.

W odpowiedzi na pozew, pozwany (...) SA w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.

W pierwszej kolejności pozwany zakwestionował roszczenie powoda w całości co do zasady. Ponadto podniesiono zarzut przedawnienia roszczenia majątkowego. Zdaniem pozwanego w niniejszej sprawie winien mieć zastosowanie 3-letni termin przedawnienia. Podano, iż zdarzenie miało miejsce 5 kwietnia 2016 r., a zgłoszenie roszczenia nastąpiło 8 listopada 2019 r. W ocenie pozwanego nie stanowi przerwania biegu przedawnienia pierwsze zgłoszenie przez powoda szkody z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w dniu 13 lipca 2017 r.

Pozwany zakwestionował roszczenie powoda w całości, jako niezasadne. W ocenie strony pozwanej, nie zaistniały przesłanki niezbędne do wypłaty wyższej kwoty zadośćuczynienia. Podkreślono, że dochodzona przez powoda kwota zadośćuczynienia jest rażąco wygórowana. Pozwany podał, że poszkodowany przyczynił się do zaistnienia przedmiotowego zdarzenia w wysokości 50%. Zaznaczono, że powód używając sprzętu, naruszył jednocześnie przepisy BHP oraz nie zachował należytej uwagi podczas wykonywania prac. Podkreślono również, że stan przyczepki, w tym ogumienia, nie pozwalał na jej użytkowanie i dopompowywanie. Wskazano, że pozwany kwestionuje wysokość przyczynienia się powoda.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 5 kwietnia 2016 r. w gospodarstwie rolnym należącym do R. J., powód za pomocą sprężarki marki S. model D 250/10/50, pompował koło w garażu. Nie kontrolował on wskazań manometru znajdującego się przy kompresorze. Po pewnym czasie felga od pompowanego przez powoda koła została wystrzelona. Felga uderzyła w powoda, powodując rozległe urazy prawej i lewej ręki, twarzy oraz głowy. Powód stracił przytomność i został przewieziony do Szpitala im. (...) w B., gdzie był hospitalizowany.

Właściciel gospodarstwa rolnego, R. J., posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej rolników oraz posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego.

/okoliczności bezsporne/

U powoda rozpoznano mnogie złamania twarzoczaszki oraz sklepienia czaszki, niewielkiego krwiaka podtwardówkowego lewostronnego (do 7mm), mnogie ogniska stłuczenia mózgu, złamanie otwarte kości ramiennej oraz złamanie IV i V kości śródręcza lewego. Ponadto rozpoznano wieloodłamowe, otwarte III st złamanie końca dalszego kości ramiennej prawej, złamanie III kości śródręcza oraz paliczka bliższego palca II ręki prawej.

Wykonano zabieg chirurgicznego opracowania złamania otwartego i rany głowy. Usunięto ciała obce z gałek ocznych. U powoda przeprowadzono również zabieg otwartego nastawienia złamania z wewnętrzną stabilizacją – kości ramiennej.

dowody : karta informacyjna (k. 24-26, 27-30 akt); pielęgniarska karta informacyjna (k. 31 akt).

W okresie od 10 do 16 maja 2016 r. powód ponownie przebywał w Szpitalu im. (...) w B.. Podczas pobytu przeprowadzono zamknięte nastawienie złamania ze stabilizacją wewnętrzną – kości nadgarstka/kości śródręcza.

dowody : karta informacyjna (k. 32-33 akt); pielęgniarska karta informacyjna (k. 34 akt).

Powód korzystał z Poradni Neurochirurgicznej oraz (...), został również skierowany na zabiegi rehabilitacyjne. Korzystał także z usług Gminnego Ośrodka (...).

dowody : dokumentacja medyczna (k. 35-44 akt); skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne (k. 45-55 akt); recepta (k. 56 akt).

W okresie od dnia 5 kwietnia 2011 r. do dnia 5 kwietnia 2016 r. u powoda rozpoznano samoistne (pierwotne) nadciśnienie. W 2014 r. powód przeszedł repozycję otwartą ze stabilizacją trzonu i przynasady dalszej kości piszczelowej za pomocą płyty kątowo stabilnej S..

dowody : dokumentacja medyczna z Gminnej Przychodni w D. (k. 123-139akt); karta informacyjna z leczenia szpitalnego 10 (...) Szpitala (...) z Polikliniką w B. (k. 140-180 akt).

Powód posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.

dowód : orzeczenie o stopniu niepełnosprawności (k. 60 akt).

Dnia 10 marca 2017 r. powód zgłosił pozwanemu szkodę osobową z ubezpieczenia OC komunikacyjnego, wnosząc o wypłatę pokrzywdzonemu zadośćuczynienia, które zostało tymczasowo sprecyzowane na kwotę 120 000 zł. Powód w piśmie domagał się również kwoty 2 400 zł tytułem kosztów opieki osób trzecich.

W odpowiedzi na pismo powoda, pozwany poinformował go, że roszczenie nie może zostać przyznane na podstawie ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych.

dowody : zgłoszenie szkody (k. 61-63 akt); odpowiedź pozwanego (k. 64-65 akt).

Powód ponownie zgłosił szkodę ubezpieczycielowi w dniu 30 października 2019 r. W niniejszym piśmie wniósł o wypłatę zaliczki na poczet zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 120 000 zł oraz zwrot kosztów opieki w wysokości 2 880 zł.

Pozwany dnia 8 grudnia 2019 r. podjął decyzję o przyznaniu powodowi kwoty w wysokości 14 000 zł. Zadośćuczynienie przyznane przez pozwanego zostało pomniejszone o przyczynienie się poszkodowanego do szkody w wysokości 50%.

dowody : zgłoszenie szkody (k. 66-67 akt); decyzja pozwanego (k. 69-73 akt).

W momencie wypadku powoda, R. J. znajdował się w garażu. Wąż od sprężarki był wystawiony na zewnątrz, by pojazdy mogły uzupełniać powietrze. Na skutek wypadku powód miał złamane obie ręce. Obecnie stan powoda jest lepszy. Przed zdarzeniem powód był aktywny, zdrowy oraz funkcjonował normalnie. Aktualnie powód ma problemy z pamięcią, a ponadto wypadek negatywnie wpłynął na jego słuch. Powód nie prowadzi już życia towarzyskiego. Wcześniej powód lubił łowić ryby. Poszkodowany ma problemy z zapinaniem guzików prawą ręką, potrzebna jest mu pomóc osób trzecich w tym zakresie. Powód nie miał możliwości patrzeć na wskaźniki ciśnienia, ponieważ znajdował się na zewnątrz garażu. Poszkodowany przez długi czas przebywał w szpitalu. Powód jest osobą praworęczną. Przeszedł załamanie psychiczne, gdy uświadomił sobie, że nie będzie w stanie pracować przy użyciu prawej ręki.

dowód : zeznania świadka R. J. (k. 102v-104 akt).

Bezpośrednio po wypadku wezwano pogotowie, które zabrało powoda do szpitala. Był on bardzo nerwowy z powodu odwlekania operacji ręki. Po wypadku powód potrzebował pomocy, m.in. przy przygotowaniu i podaniu jedzenia. Poszkodowany miał utrudnienia związane ze snem. Obecnie powód ma problemy ze słuchem oraz z pamięcią. Przez około rok po wypadku powód zażywał leki przeciwbólowe. Konieczne jest zakładanie przez powoda rękawiczki na prawą rękę, aby ją ogrzewać.

dowód : zeznania świadka G. J. (k. 103-104 akt).

Zabieg operacyjny odbył się dopiero po tym, jak ustąpiły krwiaki w głowie. Jedna ręka powoda była w całości złamana, druga również, jednak w mniejszym stopniu. Powód bardzo przeżył wypadek. Po powrocie ze szpitala nie mógł w pełni samodzielnie się poruszać – rodzina pomagała mu przy otwieraniu drzwi. Powód otrzymywał od rodziny pomoc w robieniu zakupów i przygotowywaniu posiłków. Leczenie i rehabilitacja powoda zostały zakończone, ponieważ nie rokowały poprawy. Przed wypadkiem powód dużo pracował w domu, palił w piecu, odwoził dzieci do szkoły. Rodzina musiała przejąć obowiązki, które wcześniej były wykonywane przez poszkodowanego.

dowód : zeznania świadka J. J. (k. 103 akt).

Powód pozostawał w przekonaniu, że sprężarka po napompowaniu do pewnego poziomu wyłączy się automatycznie. Poszkodowany nie sądził, że musi widzieć sprężarkę i manometr. Jego poprzednia sprężarka wyłączała się automatycznie przy niższym ciśnieniu. Bezpośrednio po wypadku powód stracił przytomność. Przebywał on na oddziale intensywnej terapii, podłączony do aparatury. Obie jego ręce znajdowały się w gipsie. Do tej pory powód miewa zawroty głowy oraz ma problemy ze słuchem. Poszkodowany nie wrócił do pełnej sprawności, jego prawa ręka nie jest w pełni władna. Powód nie może jej podnosić ani poruszać palcami. Poszkodowany jest praworęczny i nie może przyzwyczaić się do wykonywania czynności lewą ręką. Wcześniej prowadził aktywny tryb życia. Nadal pojawiają się u niego skurcze ręki, które trwają około 15 minut z częstotliwością 2-3 razy w tygodniu.

dowód : przesłuchanie powoda (k. 103-105 akt).

U powoda stwierdzono znacznego stopnia niedowład prawej kończyny górnej, najbardziej nasilony w obrębie dłoni, ale również dotyczący przedramienia i ramienia, opadającą dłoń, plegię dłoni, upośledzenie funkcji zginania i prostowania w stawie łokciowym, odwodzenia, przywodzenia w stawie barkowym, ruchu wyprostu i zgięcia w stawie barkowym, osłabione unoszenie barku prawego. Obraz kliniczny deficytu sugeruje możliwe uszkodzenie splotu barkowego z niewykluczonym nakładającym się uszkodzeniem obwodowym.

Łącznie trwały uszczerbek na zdrowiu powoda wynosi 78,5%. Dolegliwości bólowe w początkowym okresie 4-6 tygodni miały znaczny stopień nasilenia i oscylowały 6-8 pkt w skali (...). Dolegliwości stopniowo ulegały zmniejszeniu i obecnie mają charakter oscylowy. Aktualnie wynoszą 3-4 pkt w skali (...). Stan zdrowia powoda jest stabilny z utrwalonymi nieodwracalnymi deficytami. Deficyt prawej kończyny górnej w sposób istotny rzutuje na aktywność życiową powoda, kończyna ta z praktycznego codziennego punktu widzenia jest bezużyteczna. Stan zdrowia powoda nie poprawi się w przyszłości, jednak powstanie nowych dolegliwości jest mało prawdopodobne. Powód wymaga kontynuacji leczenia usprawniającego w zakresie prawej kończyny górnej ze szczególnym uwzględnieniem stawu barkowego i łokciowego.

dowód : opinia biegłych z zakresu ortopedii i neurologii (k. 182-184 akt).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody, w tym zgromadzoną dokumentację medyczną, opinie biegłych, zeznania świadków i przesłuchanie powoda.

Autentyczność dokumentów nie budziła wątpliwości zarówno stron, jak i Sądu. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy przedstawionych w sprawie dokumentów, dlatego uznał je za wiarygodne źródło dowodowe.

Za przydatne dla rozstrzygnięcia Sąd uznał zeznania świadków oraz powoda. W zeznaniach tych wskazywano na przebieg zdarzenia, doznane przez powoda obrażenia, przebieg leczenia oraz życie powoda przed i po wypadku. Zeznania świadków w znacznej części korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy. W ocenie Sądu zeznania powoda zasługują na wiarę albowiem są logiczne i spójne oraz w przeważającej części znajdują potwierdzenie w przeprowadzonych w sprawie dowodach z dokumentów.

Sąd w swojej ocenie oparł się na w pełni wiarygodnych opiniach sporządzonych w niniejszej sprawie przez biegłego ortopedę R. H. oraz biegłego neurologa M. W.. Opinie sądowo-lekarskie zostały oparte na szerokim materiale dowodowym. Zostały sporządzone zgodnie z zasadami fachowej wiedzy i doświadczenia zawodowego opiniujących. Ich wnioski były przejrzyste, logiczne i gruntownie uzasadnione. Wskazane wyżej względy przemawiają za wiarygodnością opinii sądowych wydanych w sprawie. Obrazują one kompleksowo charakter doznanych urazów, stan fizyczny powoda, a także ukazują związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy przedmiotowym wypadkiem a doznanymi przez powoda urazami.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości. W rozpoznawanej sprawie powód domagał się zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kwoty 106 000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty. W zakresie kosztów postępowania, powód wniósł o ich zasądzenie od pozwanego według norm przepisanych.

Między stronami bezsporne były okoliczności zdarzenia, zasada odpowiedzialności strony pozwanej, czy wynik postępowania likwidacyjnego. Spór oscylował wokół wysokości należnych powodowi świadczeń oraz wysokości przyczynienia się powoda do zaistnienia przedmiotowego zdarzenia. Ponadto pozwany podnosił zarzut przedawnienia roszczenia.

W pierwszej kolejności przytoczyć należy treść art. 819 § 4 kc, zgodnie z którym, bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia. Analiza art. 819 § 4 k.c. prowadzi do konkluzji, że przerwanie biegu przedawnienia wobec ubezpieczyciela następuje nie tylko poprzez zgłoszenie roszczenia wynikającego z umowy ubezpieczenia, ale także przez zgłoszenie samego zdarzenia jako faktu, który zaistniał (wyrok SA w Gdańsku z 28.07.2016 r., V ACa 868/15, (...) 2017, nr 4, poz. 143-188).

Wykładnia literalna omawianego przepisu przemawia za powiązaniem skutku w postaci przerwania biegu przedawnienia z każdorazowym zgłoszeniem szkody przez poszkodowanego. Brak przy tym podstaw do stosowania wykładni zarówno systemowej, a tym bardziej teleologicznej, biorąc przede wszystkim pod uwagę, że przepis ten został wprowadzony do Kodeksu Cywilnego z myślą o zabezpieczeniu interesów ubezpieczających, a nie ubezpieczycieli. Racjonalnie działający ustawodawca inaczej zredagowałby treść powyższego przepisu, gdyby zakładał jedynie pierwotne zgłoszenie szkody. W konkluzji należy uznać, że na gruncie art. 819 § 4 k.c. ponowienie wezwania do zapłaty, nawet w zakresie tych samych roszczeń, co do których ubezpieczyciel w toku postępowania likwidacyjnego już się wypowiedział, rodzi skutek w postaci przerwania biegu przedawnienia (wyrok SA w Łodzi z 12.07.2016 r., I ACa 50/16, LEX nr 2106862).

Przenosząc powyższe wnioski na grunt niniejszej sprawy Sąd uznał, że do przerwania biegu przedawnienia doszło dnia 10 marca 2017 r. W dacie tej poszkodowany zgłosił swoje roszczenia ubezpieczycielowi, opisując przy tym zdarzenie mające miejsce 5 kwietnia 2016 r. Do następnego przerwania biegu przedawnienia doszło w dniu 30 października 2019 r., w którym poszkodowany zgłosił po raz kolejny szkodę ubezpieczycielowi, wzywając go jednocześnie do zapłaty kwoty tytułem zadośćuczynienia. Zdaniem judykatury i jurysprudencji bieg terminu przedawnienia może być przerywany wielokrotnie – z każdorazowym zgłoszeniem szkody (por. K. Malinowska [w:] Kontrakty na rynku ubezpieczeń..., red. D. Fuchs, K. Malinowska, D. Maśniak, art. 819, s. 306). Nie ulega wątpliwości, że pozwany w toku postępowania likwidacyjnego uznał w części roszczenie powoda, przyjmując na siebie odpowiedzialność za przedmiotową szkodę, nie podnosząc przy tym zarzutu przedawnienia roszczenia. Dotychczasowe stanowisko pozwanego świadczy o tym, że uznaje on roszczenie w ramach polisy OC, co potwierdzenia przyznanie przez niego powodowi części kwoty tytułem zadośćuczynienia. Wobec powyższego zarzut przedawnienia roszczenia okazał się niezasadny.

Kwestią sporną okazał się również stopień przyczynienia się powoda do powstania szkody. Strona pozwana już na etapie likwidacji szkody ustaliła, że w jej ocenie stopień przyczynienia się powoda do przedmiotowego zdarzenia wynosi 50%. Z kolei strona powodowa wskazała, iż w jej ocenie przyczynienie nie przekracza 30%. Powód bowiem pozostawał w przekonaniu, że sprężarka po napompowaniu do pewnego poziomu, wyłączy się automatycznie. Poszkodowany nie sądził, że musi widzieć sprężarkę i manometr. Sąd biorąc pod rozwagę całość materiału dowodowego zebranego w sprawie, a także mając na względzie treść art. 6 k.c., zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, ustalił, iż stopień przyczynienia się powoda do szkody wyniósł odpowiednio 30%. Pozwany nie udowodnił bowiem, aby zachowane powoda stanowiło 50% przyczynienia się do zaistniałego wypadku, z drugiej zaś strony powód nie kwestionował, iż było to przynajmniej 30%.

W myśl art. 445 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Krzywda ta, to niemajątkowy skutek naruszenia dóbr osobistych, wywołany uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia. Uszczerbki te mogą natomiast polegać na fizycznych dolegliwościach i psychicznych cierpieniach bezpośrednio związanych ze stanem zdrowia, ale też z jego dalszymi następstwami. Kwestia ustalenia krzywdy ma podstawowe znaczenie dla określenia odpowiedniej sumy, która miałaby stanowić jej pieniężną kompensatę. Z rozmiarem krzywdy i wielkością należnego zadośćuczynienia w żadnym razie nie jest jednak równoznaczny ustalony stopień utraty zdrowia (por. wyrok SN z 5 października 2005r., I PK 47/05, Mon. Pr. 2006, nr 4, s. 208).

Ze względu na niewymierność krzywdy, określenie w konkretnym wypadku odpowiedniej sumy pozostawione zostało Sądowi, który dysponuje w takim wypadku większym zakresem swobody, niż przy ustalaniu szkody majątkowej i sumy potrzebnej do jej naprawienia. Nie oznacza to jednak, by ocena Sądu nie poddawała się weryfikacji pod kątem jej zgodności z dyspozycją art. 445 § 1 kc. Kryteria istotne przy ustalaniu „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia to: rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość (wyrok SN z dnia 20 kwietnia 2006r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509). Wszystkie te kryteria winny być odniesione do okoliczności związanych z pokrzywdzonym, przy zastosowaniu zobiektywizowanych kryteriów oceny.

Mając na uwadze, że zadośćuczynienie to ma kompensacyjny charakter ustalenie jego odpowiedniej sumy nie może polegać na przyznaniu wyłącznie symbolicznej kwoty, ponieważ powinna ona odpowiadać wielkości ustalonej krzywdy jako ekwiwalentu utraconych dóbr, a w szczególności łagodzić doznaną krzywdę.

Sąd, mając na uwadze rodzaj doznanych przez powoda obrażeń ciała, przebieg leczenia i rehabilitacji, rodzaj zabiegów, którym poddano powoda w trakcie leczenia, odczuwany przez niego rozmiar bólu oraz cierpień fizycznych i psychicznych, ograniczenia wywołane doznanymi obrażeniami, jak również stopień przyczynienia się powoda do zaistnienia przedmiotowego zdarzenia uznał, że sumą zadośćuczynienia odpowiednią do poniesionej przez niego krzywdy, po odjęciu wypłaconej przez ubezpieczyciela sumy, jest kwota 70 000 zł. Odpowiednią bowiem sumą z tytułu całkowitego zadośćuczynienia dla powoda jest w ocenie Sądu kwota 120 000 zł, którą należy pomniejszyć o 30 % z tytułu przyczynienia się powoda, którego wysokości nie przekraczającej 30 % powód nie kwestionował, a następnie pomniejszyć o kwotę 14 000 zł wypłaconą już przez pozwanego przed procesem ( 120 000 zł – 30 % = 84 000 zł; 84 000 zł – 14 000 zł = 70 000 zł ). Powód wskutek zdarzenia doznał niedowładu prawej kończyny górnej, opadającej dłoni, plegii dłoni, upośledzenia funkcji zginania i prostowania w stawie łokciowym, odwodzenia, przywodzenia w stawie barkowym, ruchu wyprostu i zgięcia w stawie barkowym oraz osłabienia unoszenia barku prawego – dających trwały uszczerbek na zdrowiu powoda w wysokości 78,5%. Dolegliwości bólowe odczuwane przez powoda w początkowym okresie miały znaczny stopień nasilenia. Przed zdarzeniem powód był aktywny, zdrowy oraz funkcjonował normalnie. Na skutek nieszczęśliwego zdarzenia pojawiły się u niego problemy z pamięcią, a ponadto wypadek negatywnie wpłynął na jego słuch. Nie prowadzi on już życia towarzyskiego, jak to miało miejsce przed zdarzeniem. Powód, będąc osobą praworęczną, przeszedł załamanie psychiczne, gdy uświadomił sobie, że nie będzie w stanie pracować przy użyciu prawej ręki. Z tych względów żądanie dopłaty do zadośćuczynienia, z uwzględnieniem przyczynienia się powoda do powstania szkody w wysokości 30%, należy uznać za adekwatne.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd na mocy art. 445 § 1 k.c. orzekł o dalszym zadośćuczynieniu na rzecz powoda w kwocie 70 000 zł (pkt I sentencji wyroku). O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu w tym zakresie. W pozostałym zakresie żądania, Sąd oddalił powództwo (pkt II sentencji wyroku).

O kosztach procesu orzeczono w pkt III sentencji wyroku na podstawie art. 100 kpc oraz w oparciu o § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Łącznie koszty procesu wyniosły 18 534 zł. Na koszty poniesione przez powoda złożyły się następujące kwoty: opłata od pozwu w wysokości 5 300 zł, zaliczka na wynagrodzenie Instytutu w wysokości 1 200 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 5 400 złotych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych. Na koszty poniesione przez stronę pozwaną złożyły się kwoty: zaliczka na wynagrodzenie Instytutu w wysokości 1 200 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 5 400 złotych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Powód wygrał niniejszy proces w 66%, zatem przegrał go w 34% i w tej części winien uczestniczyć w kosztach pozwanego (6 617 * 34% = 2 249,78 zł). Pozwany wygrał proces w 34%, zatem przegrał go w 66%. Strona pozwana analogicznie powinna uczestniczyć w kosztach poniesionych przez powoda (11 917 zł * 66% = 7 865,22 zł). Po potrąceniu obu ww. należności do wartości wyższej, pozwany jest zobowiązany zwrócić powodowi 5 615,44 zł (7 865,22 zł – 2 249,78 zł = 5 615,44 zł).

Na podstawie przepisu art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, w pkt IV i V wyroku, nakazano pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa - kwotę 80,55 zł, zaś od strony pozwanej kwotę 156,37 zł - tytułem brakujących kosztów sądowych poniesionych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa na wynagrodzenie Instytutu w wysokości 236,92 zł ( która nie znajdowała pokrycia w uiszczonych przez strony zaliczkach : 2636,92 zł – 2400 zł )- stosownie do przepisu art. 100 kpc przy uwzględnieniu, iż powód wygrał sprawę w 66%, zaś pozwany w 34%.

SSO Agnieszka Dutkiewicz

Z:

1.  O..

2.  Odpis wyroku z uzasad. dor. pełn. pozwanego przez Portal;

3.  K.. 14 dni