Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lipca 2021 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Rafał Szurka
Protokolant:	protokolant sądowy Magdalena Korcyl

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lipca 2021 r. w B.

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko M. K. (1), J. M. (1), J. M. (2), J. K. (1) i E. K.

o ochronę dóbr osobistych, zapłatę i ustalenie

1.  nakazuje pozwanemu, J. M. (2), przeproszenie powoda, M. G., za naruszenie jego dobra osobistego w postaci godności osobistej poprzez przesłanie na adres powoda, sporządzonego i podpisanego własnoręcznie pisemnego oświadczenia o następującej treści: „Pozwany, J. M. (2), przeprasza M.G. za naruszenie jego dobra osobistego w postaci godności osobistej”,

2.  umarza postępowanie w zakresie roszczenia o zapłatę kwoty 124,80 złotych (sto dwadzieścia cztery 80/100) i kwoty 128,30 złotych (sto dwadzieścia osiem 30/100),

3.  oddala powództwa w pozostałej części,

4.  zasądza od pozwanego, J. M. (2), na rzecz powoda kwotę 360 złotych (trzysta sześćdziesiąt) podwyższoną o aktualnie obowiązującą stawkę podatku od towarów i usług, tytułem zwrotu kosztów procesu,

5.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego, J. M. (2), kwotę 435,50 złotych (czterysta trzydzieści pięć 50/100) tytułem zwrotu kosztów procesu,

6.  zasądza od powoda na rzecz każdego z pozwanych, M. K. (1) i J. M. (1), kwotę po 917 złotych (dziewięćset siedemnaście) tytułem zwrotu kosztów procesu,

7.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej, E. K., kwotę 977 złotych (dziewięćset siedemdziesiąt siedem) tytułem zwrotu kosztów procesu,

8.  przyznaje ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Bydgoszczy na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata R. B. kwotę 960 złotych (dziewięćset sześćdziesiąt) podwyższoną o aktualnie obowiązującą stawkę podatku od towarów i usług, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu,

9.  obciąża Skarb Państwa kosztami sądowymi.

Sygn. akt I C 647/15

UZASADNIENIE

Powód M. G. w swoim pozwie skierowanym przeciwko:

1/ M. K. (1) i J. M. (1)- wspólnikom spółki cywilnej (...) s.c. (...), J. M. (1), wniósł o:

a)  zasądzenie solidarnie od tych pozwanych na rzecz powoda kwoty 5000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych wraz z:

- ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 5000 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia 31 grudnia 2015r. oraz

- ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 5000 zł od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty,

b)  zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 124,80 zł tytułem odszkodowania wraz z:

- ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 124,80 zł od dnia 30 kwietnia 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz

- ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 124,80 zł od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty;

c)  nakazanie pozwanym przeproszenia powoda za naruszenie jego dóbr osobistych poprzez: złożenie i podpisanie oświadczenia o następującej treści: Pozwani M. K. (1) i J. M. (1); prowadzący spółkę cywilną (...) s.c. (...) i sklep obuwniczy pod szyldem (...), w imieniu własnym oraz odpowiadając za swoich pracowników, przepraszają swojego klienta M.G. za naruszenie jego dóbr osobistych w mowie i w piśmie oraz zobowiązują się do nie naruszania jego dóbr osobistych w przyszłości.- i umieszczenie tego oświadczenia wydrukowanego na karcie formatu A3 czcionką A. w rozmiarze 45 na drzwiach wejściowych do punktu sprzedaży pod adresem ul. (...), (...)-(...) B. przez okres 30 dni oraz przesłanie tego oświadczenia powodowi na jego adres zamieszkania.

2/ J. M. (1), wniósł o:

a)  zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 5000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych wraz z:

- ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 5000 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia 31 grudnia 2015r. oraz

- ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 5000 zł od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty,

b)  zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 124,80 zł tytułem odszkodowania wraz z:

- ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 124,80 zł od dnia 30 kwietnia 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz

- ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 124,80 zł od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty;

c)  nakazanie pozwanej przeproszenia powoda za naruszenie jego dóbr osobistych poprzez: złożenie i podpisanie oświadczenia o następującej treści: Pozwana J. M. (1); prowadząca firmę (...) J. M. (1) i sklep obuwniczy pod szyldem (...), w imieniu własnym oraz odpowiadając za swoich pracowników, przeprasza swojego klienta M.G. za naruszenie jego dóbr osobistych w mowie i w piśmie oraz zobowiązują się do nie naruszania jego dóbr osobistych w przyszłości.- i umieszczenie tego oświadczenia wydrukowanego na karcie formatu A3 czcionką A. w rozmiarze 45 na drzwiach wejściowych do punktu sprzedaży pod adresem ul. (...), (...)-(...) B. przez okres 30 dni oraz przesłanie tego oświadczenia powodowi na jego adres zamieszkania.

3/ J. M. (2) (k. 293 akt), powód wniósł o:

a)  nakazanie pozwanemu przeproszenia powoda za naruszenie jego dóbr osobistych poprzez złożenie i podpisanie oświadczenia o następującej treści: „Pozwany J. M. (2) przeprasza M.G. – klienta sklepów obuwniczych: (...) J. M. (1) przy ul. (...) w B. oraz (...) s.c. marek K., J. M. (1) przy ul. (...) w B., prowadzonych pod szyldem (...) za naruszenie jego dóbr osobistych oraz zobowiązuje się do nie naruszania jego dóbr osobistych w przyszłości” i umieszczenie tego oświadczenia wydrukowanego na karcie formatu A3 czcionką A. w rozmiarze 45 na drzwiach wejściowych do punktu sprzedaży pod adresem ul. (...), (...)-(...) B. przez okres 30 dni oraz przesłanie tego oświadczenia powodowi na jego adres zamieszkania;

b)  zasądzenie stosownego zadośćuczynienia w kwocie 5.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty;

c)  zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów postępowania wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Nadto powód domagał się ustalenia odpowiedzialności pozwanych za szkody przyszłe.

W uzasadnieniu swojego roszczenia powód wskazał, iż w dniu 14 stycznia 2014r. nabył od pozwanych dwie takie same pary obuwia zimowego po cenie 97,30 za każda z par. Buty te, -zgodnie z oznaczenia na podeszwie, dołączonego breloka i zapewnień pracownika pozwanego- miały być wykonane z naturalnej skóry. Pierwsza parę powód kupił w sklepie pozwanej przy ul. (...) w B., a druga para została przez niego nabyta w sklepie pozwanego znajdującym się przy ul. (...) w B.. Dowodem obu transakcji był paragon fiskalny.

Zgodnie z prezentowanym przez powoda stanowiskiem, w trakcie użytkowania tych butów, po około 2 miesiącach zorientował się, że są to buty nieoddychające, a tworzywo, z którego były wykonane rozwarstwiało się, pękało, a podeszwy odlepiły się. Powyższe, zdaniem powoda świadczy o tym, że nie były to buty skórzane. Uznał, że zastosowany w nich materiał (skóropodobny) negatywnie oddziaływał na jego organizm, narażając powoda na utratę zdrowia. Dodatkowo powód odczuwał dyskomfort podczas użytkowania obu par butów.

Powód stwierdził również, że pozwani działali wspólnie i w porozumieniu na jego szkodę. W jego ocenie pozwani świadomie zaoferowali mu wadliwy towar, czym „perfidnie” go oszukali oraz „z premedytacją” naruszyli jego dobra osobiste.

Kontynuując swoje rozważania powód podał, że w dniu 20 marca 2014r. zgłosił pozwanemu nr 1 reklamację. Pracownicy sklepu początkowo nie chcieli przyjąć zgłoszenia zarzucając powodowi, że obuwie które im dostarczył jest brudne. Zdaniem powoda przed udaniem się do sklepu wyczyścił reklamowane obuwie, czego potwierdzeniem są fotografie obuwia wykonane krótko przed zgłoszeniem reklamacji. Stwierdzono również, że uwagi na temat jakości obuwia były czynione w sposób głośny tak, aby inni klienci sklepu zwrócili uwagę na zaistniałą sytuację. Działania te powód ocenił jako nakierowane na jego ośmieszenie i zniechęcenie do dokonywania zgłoszenia reklamacji, która ostatecznie została przyjęta.

W uzasadnieniu podano również, iż sporządzona przez J. M. (2), rzeczoznawcę ds. jakości obuwia, galanterii i rękawiczek opinia nie obejmowała merytorycznego zbadania jakości, lecz sprowadzała się do obraźliwych sformułowań pod adresem powoda. Powód wskazał ponadto, iż rozpoznanie reklamacji nastąpiło po znacznym przekroczeniu 14-dniowego terminu. O nieuwzględnieniu reklamacji powód dowiedział się w dniu 29 kwietnia 2014r., gdy udał się do sklepu przy ul. (...) w celu dowiedzenia się o sposobie rozwiązania sporu. W tym dniu powód otrzymał zgłoszenie reklamacyjne z opinią J. M. (2) z informacją o podtrzymaniu tej opinii przez pozwaną J. M. (1). W związku z powyższym, powód sporządził oświadczenie o odstąpieniu od umowy sprzedaży, które razem z butami wysłał stronie pozwanej listem poleconym. Zgodnie ze stanowiskiem powoda, odpowiedzią na powyższą korespondencję było pismo zatytułowane „Opinia ostateczna” z dnia 6 maja 2014r. sporządzone przez J. M. (2), w którym ponownie zarzucono powodowi, że obuwie było „brudne i zapleśniałe”. Powyższą opinię potwierdziła pozwana J. M. (1). W dniu 24 maja 2014r. powód skierował do tej pozwanej wezwanie do zapłaty odsyłając jej wadliwe obuwie.

Analogiczny stan faktyczny powód opisał w zakresie procedury reklamacyjnej dotyczącej drugiej pary obuwia.

Podsumowując powód stwierdził, iż pozwani nie zwrócili mu pieniędzy za wadliwy towar ani nie wymienili na towar nieposiadający wad. Powód nie otrzymał również zwrotu poniesionych kosztów związanych z reklamacją. Dodał nadto, iż przebieg procesu reklamacyjnego wiązał się dla niego z ujemnymi przeżyciami będącymi skutkiem niewłaściwego traktowania powoda w obu sklepach.

Postanowieniem Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 8 grudnia 2015r. orzeczono o zwolnieniu powoda od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w niniejszej sprawie w całości. /k.34/

Pismem z dnia 6 lipca 2017r. pozwany M. K. (1) wyjaśnił, iż spółka (...) s.c. z przyczyn ekonomicznych została zlikwidowana. Przychylił się również do żądanie objętego powództwem i przeprosił powoda za zaistniałą sytuację i zadeklarował zwrot powodowi kwoty 400 zł stanowiącej równowartość zakupu obuwia i zadośćuczynienie. /k.132/

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w toku rozprawy z dnia 6 września 2017r. postanowił o ustanowieniu dla powoda pełnomocnika z urzędu. /k.139/

W odpowiedzi pozwany M. K. (1) domagał się oddalenia powództwa oraz zasądzenia od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. W pierwszej kolejności pozwany zakwestionował roszczenie powoda zarówno co do zasady, jak i wysokości. Wyjaśnił również, iż jego pismo z dnia 7 czerwca 2017r. stanowiło propozycję ugodowego zakończenia sprawy. Pozwany po zapoznaniu się z opiniami J. M. (2) stwierdził, że znalazły się na nich dopiski, które nie powinny mieć miejsca. Dodał również, że nie zatrudniał rzeczoznawcy, a dostawca obuwia przesłał pozwanemu swoje stanowisko z opinią, w którą pozwany nie miał prawa ingerować. Pozwany wyraził również pogląd, zgodnie z którym zarówno opóźnienie w załatwieniu reklamacji, jak i przekazanie opinii rzeczoznawcy nie stanowiło działania bezprawnego, co mogłoby uzasadniać powstanie odpowiedzialności cywilnej z art. 24 k.c.

W dalszej części uzasadnienia swojego stanowiska, pozwany podniósł zarzut braku swojej legitymacji biernej. Stwierdził, że jako były wspólnik zlikwidowanej spółki cywilnej odpowiada jedynie (solidarnie) za jej zobowiązania majątkowe wynikające z działalności gospodarczej. Pozwany podtrzymał również swoją propozycję polubownego rozwiązania sporu sformułowaną w piśmie z 6 lipca 2017r.

Powód ustosunkowując się do stanowiska pozwanego /k.184 i nast./ i nie wyraził zgody na ugodę na warunkach zaproponowanych w pismach procesowych pozwanych z dnia 9 grudnia 2017r. Wskazał jednocześnie, iż może cofnąć swoje powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia w części dotyczącej odszkodowania za wadliwe obuwie oraz koszów reklamacji pod warunkiem wcześniejszej zapłaty dochodzonego od pozwanych odszkodowania z należnymi odsetkami.

W odpowiedzi na powyższe pismo /k.195-196/ pozwani zgodzili się na w/w propozycję.

Pismem z dnia 11 kwietnia 2018r. powód w stosunku do pozwanych M. K. (1) i J. M. (1), wspólników spółki cywilnej (...) s.c. (...), J. M. (1) cofnął w części powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie zapłaty kwoty 124,80 zł solidarnie przez tych pozwanych na rzecz powoda tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 124,80 zł od dnia 30 kwietnia 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 124,80 zł od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty, z uwagi na zaspokojenie wskazanego roszczenia przez pozwanych w toku procesu. Powód wniósł jednocześnie o umorzenie postępowania w zakresie objętym cofnięciem powództwa.

Powód cofnął również swój pozwem w części ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie zapłaty kwoty 128,30 zł przez pozwaną J. M. (1) na rzecz powoda tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 124,80 zł od dnia 30 kwietnia 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 124,80 zł od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty- z uwagi na zaspokojenie wskazanego roszczenia przez pozwanych w toku procesu. Powód wniósł jednocześnie o umorzenie postępowania w zakresie objętym cofnięciem powództwa.

W związku z cofnięciem powództwa powód domagał się jednocześnie zasądzenia od pozwanej J. M. (1) zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych, względnie przyznanie od Skarbu Państwa pełnomocnikowi powoda kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu. /k. 201 i nast./

W piśmie datowanym na dzień 11 października 2018r. powód wniósł o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze strony pozwanej E. K.. /k.249,262 i nast./ Uzasadniając swój wniosek powód wskazał, iż podczas składania przez M. K. (1) zeznań w toku rozprawy z dnia 10.10. 2018r. pozwany przyznał, że na dokumencie z dnia 13 maja 2018r. zatytułowanym (...) /k.92 akt/ widnieje podpis jego żony. Z powyższego, zdaniem powoda można wywieść, iż pozwana ta, na równi z pozostałymi pozwanymi, dopuściła się naruszenia dóbr osobistych powoda.

W kolejnym swoim piśmie z dnia 28 listopada 2018r. powód wniósł również o wezwanie do udziału w charakterze pozwanej J. K. (1) obok osób dotychczas pozwanych i żądał zasądzenia od tej pozwanej na rzecz powoda kwoty 5000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty od kwoty 5000 zł od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty. W stosunku do tej pozwanej powód sformułował również roszczenie polegające na nakazaniu pozwanej przeproszenia powoda za naruszenie jego dóbr osobistych poprzez złożenie i podpisanie oświadczenia o następującej treści: Pozwana J. K. (1) przeprasza M.G. – klienta sklepu obuwniczego pod szyldem (...) przy ul. (...) w B. za naruszenie jego dóbr osobistych oraz zobowiązuje się do nienaruszania jego dóbr osobistych w przyszłości.” - i umieszczenie tego oświadczenia wydrukowanego na karcie formatu A3 czcionką A. w rozmiarze 45 na drzwiach wejściowych do punktu sprzedaży pod adresem ul. (...), (...)-(...) B. przez okres 30 dni oraz przesłanie tego oświadczenia powodowi na jego adres zamieszkania.

W toku rozprawy z dnia 19 grudnia 2018r. Sąd postanowił wezwać do udziału w sprawie po stronie pozwanej J. K. (1) w trybie art. 194 § 3 k.p.c. /k.278/

W odpowiedzi na pozew J. K. (1) wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, iż cała procedura reklamacyjna wobec powoda została przeprowadzona zgodnie z ogólnymi standardami. Z uwagi na upływ czasu od przedmiotowego zdarzenia, pozwana stwierdziła, iż nie pamięta całego jego przebiegu i z tego względu nie może się ona odnieść do niego ze szczegółami. Odnośnie nagrania na płycie CD dołączonej do akt przez powoda pozwana wyraziła stanowisko, zgodnie z którym powód celowo próbował nakierować przebieg rozmowy w taki sposób, aby sprowokować całą sytuację.

Kontynuując, pozwana wyjaśniła, że jako sprzedawca wywiązała się z powierzonych jej zadań. Dodała również, że sprzedane powodowi obuwie było wykonane ze skóry. Z tego względu jako nieprawdziwe pozwana uznała stwierdzenie, że oszukała powoda.

Postanowieniem z dnia 8 lutego 2019 roku Sąd wezwał do udziału w sprawie pozwaną E. K. /k. 301 akt/.

E. K. w odpowiedzi na pozew domagała się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, o ile nie zostanie złożony spis kosztów. Motywując swoje stanowisko w sprawie pozwana w pierwszej kolejności zakwestionowała roszczenie powoda zarówno, co do zasady jak i wysokości. Stwierdziła, że nie pamięta jakiegokolwiek swojego udziału w podanych przez powoda okolicznościach. Dodała, iż pełnomocnik powoda nie sprecyzował żądania naruszenia przez pozwaną dóbr osobistych.

W dalszej części uzasadnienia, pozwana wyjaśniła, iż nie brała udziału w wydaniu opinii rzeczoznawcy oraz, że nie miała w ogóle styczności z powodem. Wobec powyższego nie miała ona woli ani sposobności, by naruszyć jakiekolwiek dobro osobiste powoda. Odnośnie opóźnienia w rozpatrywaniu reklamacji, pozwana uznała, iż nie sposób takiego działania potraktować jako bezprawne. Podsumowując stwierdziła, że w toku procesu powód został przeproszony przez pozwanego K. za przekazanie sformułowań rzeczoznawcy.

W odpowiedzi na pozew /k. 343 i nast./ J. M. (2) domagał się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia na jego rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W pierwszej kolejności pozwany podniósł zarzut niewłaściwości miejscowej Sądu Okręgowego w Bydgoszczy w stosunku do niego. Na wypadek nieuwzględnienia powyższego zarzutu, pozwany wniósł o przesłuchanie go w charakterze strony w drodze pomocy sądowej przed Sądem właściwym dla jego miejsca zamieszkania. W zakresie żądań wskazanych w pozwie, J. M. (2) stwierdził, że jego udział w procedurze reklamacyjnej zainicjowanej przez powoda ograniczał się wyłącznie do wystawienia opinii na zlecenie dystrybutora obuwia. W świetle powyższego, w ocenie pozwanego nie może on ponosić jakiejkolwiek odpowiedzialności w związku z podnoszoną przez powoda wadliwością obuwia, czy też jego niezgodnością z opisem. Dodał, iż nie brał udziału w podejmowaniu decyzji odnośnie uwzględnienia czy też odmowy uwzględnienia reklamacji, co pozostawało wyłączną kompetencją sprzedawcy. Odnosząc się do zarzutów powoda dotyczących treści sporządzonych opinii, pozwany nie zgodził się, że naruszyły one dobra osobiste powoda. Przedmiotem oceny pozwanego był stan obuwia, a nie powód, ani jego zachowanie. Pozwany stwierdził nadto, że zawarte w opiniach sformułowania nie miały na celu przedstawienia powoda w negatywnym świetle.

W dalszym toku strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 stycznia 2014r. powód nabył od pozwanych: (...)” J. M. (1) i (...) s.c. M. K., J. M., dwie takie same pary obuwia zimowego po cenie 97,30 zł za każdą z par. Pierwszą parę powód kupił w sklepie pozwanej przy ul. (...) w B., a druga para została przez niego nabyta w sklepie pozwanego znajdującym się przy ul. (...) w B.. Dowodem obu transakcji był paragon fiskalny. Buty te, zgodnie z oznaczeniem na podeszwie, dołączonym brelokiem i zapewnieniami pracowników pozwanych - miały być wykonane z naturalnej skóry.

W trakcie użytkowania w/w butów, po około 2 miesiącach powód zorientował się, że są to buty nieoddychające. Tworzywo, z którego były wykonane rozwarstwiało się, pękało, a podeszwy odlepiały się.

Powód będąc przekonanym, iż zakupiony towar nie jest wykonany ze skóry naturalnej, a także z powodu pozostałych ujawnionych wad, w dniu 20 marca 2014r. zgłosił obu pozwanym reklamację domagając się zwrotu gotówki.

Pracownicy sklepu początkowo nie chcieli przyjąć zgłoszenia zarzucając powodowi, że obuwie które im dostarczył jest brudne. W zgłoszeniu reklamacyjnym brak jest jakichkolwiek uwag dotyczących zabrudzenia czy stanu obu par butów.

/dowód: okoliczności bezsporne, a nadto: zgłoszenie reklamacyjne nr 41 z 20 marca 014r., k. 92; ksero paragonu fiskalnego, k. 92,160; dokumentacja fotograficzna, k. 118-120; e-protokół rozprawy z dnia 5 czerwca 2017r. zeznania powoda, k. 121 akt i k. 123 akt od 00:02:00 do 00:33:02/

.

Oba sklepy pozwanych działały w ramach sieci RAY. Wszystkie franczyzy, w tym sklepy pozwanych korzystały z usług pozwanego J. M. (2), który był rzeczoznawcą. W przypadku złożenia przez klienta sklepu reklamacji, pozwani zawsze podtrzymywali sformułowaną przez tego rzeczoznawcę opinię.

/dowód: e-protokół rozprawy z dnia 10 października 2018r., zeznania pozwanego M. K. (1), k. 248; e-protokół rozprawy z dnia 9 września 2019r., zeznania pozwanej E. K./

W dniu 27 marca 2014r. J. M. (2) - rzeczoznawca ds. jakości obuwia, galanterii i rękawiczek ustosunkował się do reklamacji powoda. W wydanej przez pozwanego opinii stwierdzono, co następuje: Obuwie nie odpowiada podstawowym zasadom higieny (brudne i zapleśniałe), stąd reklamację oddalono bez merytorycznego rozpoznania. PS Nieco kultury !!. Rzeczoznawca miał początkowo otrzymać obuwie brudne do oceny, w związku z tym odmówił jej z braku możliwości zbadania. Po dwóch tygodniach ponownie otrzymał do oceny obuwie powoda, opisując jego stan miał uwzględnić stan faktyczny obuwia. Opinie co do stanu obuwia dokonywał na podstawie zawartej umowy zlecenia w ramach firmy usługowej (...). J. M. (2) w sprawie obuwia powoda nie kontaktował się z pozostałymi pozwanymi, w tym z właścicielami sklepów w B.. Samo obuwie powoda było uszkodzone poprzez rozerwanie cholewki, uszkodzenia nie wynikające z naturalnego użytkowania.

O nieuwzględnieniu reklamacji powód dowiedział się w dniu 29 kwietnia 2104r., gdy udał się do sklepu przy ul. (...) w celu dowiedzenia się o sposobie rozwiązania sporu. W tym dniu powód otrzymał zgłoszenie reklamacyjne z opinią J. M. (2).

W związku z powyższym, powód sporządził dwa oświadczenia o odstąpieniu od umowy sprzedaży (z 29 kwietnia 2014r. i 30 kwietnia 2014r.), które razem z butami wysłał stronie pozwanej listem poleconym. W odpowiedzi, pozwani wydali ostateczną opinię z dnia 13 maja 2014r.. sporządzoną przez J. M. (2). W piśmie tym pozwany ponownie stwierdził, że reklamowane przez powoda obuwie było „brudne i zapleśniałe”. Powyższą opinię potwierdziła pozwana E. K.. W dniu 24 maja 2014r. powód skierował do strony pozwanej wezwanie do zapłaty odsyłając jej wadliwe obuwie.

/dowód:: zgłoszenie reklamacyjne nr 41 z 20 marca 2014r., k. 92; e-protokół rozprawy z dnia 5 czerwca 2017r. zeznania powoda, k. 123; odstąpienie od umowy z 29 kwietnia 2014r., k. 92; opinia ostateczna z 13 maja 2014r., k.92; potwierdzenia nadania i odebrania przesyłki, k. 92 akt, zeznania pozwanego J. M. (2) w ramach pomocy sądowej w sprawie I Cps 13/21 Sądu Rejonowego w Olsztynie – k. 18-24 tych akt/

Pismem z dnia 24 maja 2014r. powód wezwał pozwanego (...) s.c. M. K., J. M. do zapłaty kwoty 124,80 zł w terminie 7 dni od otrzymania pisma pod rygorem ujemnych skutków prawnych.

/dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 24 maja 2014r., k. 92 akt/

Analogiczne pismo powód skierował do pozwanych: (...) J. M. (1) oraz J. M. (2)- rzeczoznawcy. Dodatkowo M. G. wezwał J. M. (2) do pisemnych przeprosin powoda w terminie 7 dni od otrzymana pisma za naruszenie jego dóbr osobistych.

/dowód: pismo z 24 maja 2014r., k. 92 akt/

Sąd zważył, co następuje:

Powód oba swoje roszczenia - zarówno majątkowe (zapłaty), jak i niemajątkowe (przeprosiny) - wywodził z faktu naruszenia przez wszystkich pozwanych jego dóbr osobistych w postaci: zdrowia, godności osobistej oraz czci wewnętrznej. Utrzymywał, iż sprzedane mu obuwie, wbrew oznaczeniu i zapewnień pracowników pozwanych, nie było wykonane z naturalnej skóry. W zakresie dobra osobistego - zdrowia, powód twierdził, że materiał zastosowany do wykonania obu par butów powodował nadmierną potliwość stóp, a to z kolei mogło doprowadzić do utraty zdrowia- „wystąpienia schorzenia skóry stóp”. Uważał również, że wydana w toku procedury reklamacyjnej opinia, naruszyła jego godność oraz cześć, ponieważ zawierała stwierdzenia sugerujące, że powód nie stosuje podstawowych zasad higieny.

Powyższy stan faktyczny był pomiędzy stronami procesu bezsporny. Inna była natomiast jego ocena prawna. Poczynione w sprawie ustalenia zostały dokonane na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony procesu. Sąd nie znalazł również podstaw, aby kwestionować ich autentyczności z urzędu.

Przy ustaleniu stanu faktycznego sprawy Sąd wykorzystał również zeznania świadków: M. M., M. T., a także zeznania stron procesu.

Świadkowie M. M. oraz M. T. nie pamiętały powoda, tym bardziej okoliczności towarzyszących zakupom obuwia i jego reklamacji. Zeznania tych świadków nie wniosły niczego istotnego do niniejszej sprawy, toteż należało uznać je za nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego.

Przechodząc do oceny zeznań złożonych przez powoda, Sąd wskazuje, iż zasługiwały one na uwzględnienie w przeważającej części. Przede wszystkim należało uznać je jako wiarygodne w zakresie, w jakim powód opisał okoliczności zakupu obu par butów, ich późniejszej reklamacji oraz czynności podejmowanych przez pozwanych w zakresie powyższej procedury. Zeznań powoda znalazły również potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w tym w dokumentach, które w przeciwieństwie do strony powodowej nie posiadały cech subiektywizujących rzeczywistość. Sąd orzekający uznał też za prawdziwe zeznania powoda, w części dotyczącej naruszenia jego dóbr osobistych przez pozwanego J. M. (2). Zeznania te, a także pozostały ujawniony w sprawie materiał dowodowy wytworzył po stronie Sądu przekonanie, iż pozwany ustosunkowując się do zgłoszenia reklamacyjnego powoda, przekroczył zakres swoich kompetencji, które w tym wypadku powinny ograniczyć się jedynie do merytorycznej oceny zasadności (bądź nie) zgłoszonych przez powoda zastrzeżeń w zakresie ujawnionych wad obuwia. J. M. (2) w swojej opinii początkowej z dnia 27 marca 2014r. sam przyznał, że z uwagi na jakość reklamowanego obuwia, odstępuje od merytorycznego ustosunkowania się do reklamacji. Wskazał w niej, że zwrócone przez powoda obuwie „nie odpowiada podstawowym zasadom higieny (brudne i zapleśniałe)”. W treści opinii znajduje się również dopisek „PS Nieco kultury!!”- co zostało wielokrotnie podkreślone czarnym długopisem. Dodatkowo, pozwany J. M. (2) w ostatecznej opinii powtórzył, iż obuwie było brudne i zapleśniałe. Wobec powyższego uzasadnionym jawi się stwierdzenie, że pozwany w istocie naruszył dobro osobiste powoda w postaci godności osobistej.

Zeznania pozwanego M. K. (1) pomimo, że jawiły się jako szczere, logiczne i wewnętrznie spójne nie przyczyniły się w istotny sposób do rozstrzygnięcia kwestii spornych w niniejszej sprawie. Pozwany ten nie uczestniczył osobiście podczas zakupu obuwia przez powoda oraz w późniejszej procedurze reklamacyjnej. Wobec powyższego nie miał wiedzy odnośnie kwestii spornych w tej sprawie. Pozwany opisał ogólną procedurę stosowaną w obu sklepach obuwniczych dotyczącą zwrotu kupionego w nich obuwia. Wobec powyższego, zeznania pozwanego w marginalnym stopniu przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego tej sprawy. Jednocześnie jednak ich treść wskazuje na to, że pozwany ten nie brał udziału bezpośredniego w czynnościach z udziałem powoda, co miało wypływ na ocenę jego ewentualnej odpowiedzialności w sprawie.

Oceniając zeznania pozwanej J. K. (1) Sąd wskazuje, iż były one przydatne dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Przedstawione przez pozwaną okoliczności potwierdziły, iż powód chciał zwrócić zakupione obuwie. W tamtym czasie to właśnie pozwana jako sprzedawca przyjmowała zgłoszenie reklamacyjne. Pozwana przyznała również, że początkowo odmówiła przyjęcia reklamowanych butów z uwagi na ich zabrudzenie. Dodała też, że stan obuwia konsultowała z innym klientem sklepu. Zeznania należało uznać jako szczere, spontaniczne i wewnętrznie spójne, co czyniło je wiarygodnym źródłem dowodowym. Powyższej oceny nie niweczy fakt, że pozwana z oczywistych względów była zainteresowana korzystnym dla siebie rozstrzygnięciem tego sporu.

Na podobną ocenę zasługiwały zeznania pozwanej E. K., która pomagała M. K. (1) w technicznych czynnościach związanych z prowadzeniem sklepu, m.in. przy rozpatrywaniu reklamacji. Pozwana przyznała, iż podtrzymała opinię wydaną przez J. M. (2). Na podstawie jej zeznań Sąd mógł ustalić, iż wydane przez rzeczoznawcę - pozwanego w tut. procesie opinie są zawsze podtrzymywane przez pracowników obu sklepów i wynika to ze standardowej procedury. Powyższe doprowadziło również Sąd do przekonania, iż podtrzymanie przez pozwaną obu opinii sporządzonych przez J. M. (2) wynikało z przyjętej praktyki (automatyzmu), wobec czego nie nosiło cech bezprawności.

Przechodząc do oceny zeznań pozwanego J. M. (2), Sąd wskazuje, iż przedstawione przez niego okoliczności dotyczące stanu faktycznego w przeważającej mierze znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Nie sposób natomiast zgodzić się z jego oceną prawną opisanych zdarzeń. Pozwany utrzymywał, iż odnosząc się do stanu obuwia, opisywał tylko jego stan faktyczny, a nie osobę. Zeznał ponadto, że obuwie było brudne, więc nie odpowiadało podstawowym zasadom higieny. Dodał również, że wskazane w jego opinii sformułowania są „za lekkie” w stosunku do jakości reklamowanego obuwia. W toku rozprawy pozwany zwrócił się również do powoda następującymi słowami: „ogarnij się człowieku”, po czym się zaśmiał. Nawet uznając, że oddane do reklamacji obuwie było brudne i jako takie nie mogło stanowić podstawy merytorycznej oceny zgłoszonych uszkodzeń, wydana przez tego pozwanego opinia bez wątpienia naruszyła godność powoda. Pozwany mógł ograniczyć się do stwierdzenia, że z uwagi na zabrudzenie obuwia, przeprowadzenie procedury reklamacyjnej jest niemożliwe do wykonania. Tymczasem, wypowiedź pozwanego- w oparciu o akceptowalne w społeczeństwie normy zachowania - wkracza w sferę osobistą powoda. Niewątpliwie nie stanowi profesjonalnej i merytorycznej oceny obuwia. Również słowa wypowiedziane przez pozwanego w toku rozprawy z dnia 14 kwietnia 2021r. skierowane do powoda o treści ”ogarnij się człowieku” czynią uzasadnionym stwierdzenie, że pozwanym, począwszy od procedury reklamacyjnej jest co najmniej negatywnie nastawiony do powoda. W okolicznościach tak przedstawionych ustaleń, Sąd doszedł do przekonania, iż działania pozwanego J. M. (2) nosiły cechy bezprawności, obrażały powoda, co doprowadziło do naruszenia godności osobistej powoda – jego czci wewnętrznej.

Sąd w trybie art. 310 k.p.c. oddalił wniosek powoda o zabezpieczenie dowodów z:

1/ kompletnej dokumentacji dotyczącej wszystkich reklamacji obuwia zakupionego w sklepach przy ul. (...) w B. i ul. (...) w B. za okres ostatnich 5 lat, niezależnie od wyników postepowania reklamacyjnego;

2/ podatkowych ksiąg przychodów i rozchodów, względnie ksiąg rachunkowych, z których wynika uwzględnienie reklamacji obuwia zakupionego w sklepie przy ul. (...) w B. i ul. (...) w B. za okres ostatnich 5 lat.

Zgodnie z w/w artykułem przed wszczęciem postępowania na wniosek, a w toku postępowania również z urzędu, można zabezpieczyć dowód, gdy zachodzi obawa, że jego przeprowadzenie stanie się niewykonalne lub zbyt utrudnione, albo gdy z innych przyczyn zachodzi potrzeba stwierdzenia istniejącego stanu rzeczy. Dla zabezpieczenia dowodu potrzebne jest wykazanie interesu prawnego wnioskodawcy w dokonaniu takiej czynności. Przesłanka interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia dowodu istnieje i jest niejako „ukryta” pod postacią ogólnego warunku dopuszczalności zabezpieczenia wyrażonego jako potrzeba „stwierdzenia istniejącego stanu rzeczy”. Wskazana w przepisie art. 310 k.p.c. obawa, że przeprowadzenie dowodu stanie się niewykonalne lub zbyt utrudnione, stanowi tylko szczególną postać ogólnej potrzeby stwierdzenia istniejącego stanu rzeczy. Zabezpieczenie dowodów ma charakter prewencyjny. Zapewnia ochronę przed powstaniem negatywnych skutków pewnych zdarzeń, których ziszczenie może wiązać się zarówno z działaniem podmiotów, w tym również uczestników postępowania cywilnego, a także zachodzących niezależnie od ich aktywności (np. siła wyższa, upływ czasu). Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Sąd podkreśla, iż nie zaistniała żadna z w/w przesłanek uzasadniających zabezpieczenie wnioskowanych dowodów. Powód nie wykazał interesu uzasadniającego zabezpieczenie dowodów. Niezależnie od powyższego, Sąd doszedł również do przekonania, że ewentualne dopuszczenie tych dowodów w niniejszej sprawie jest zbędne i zmierzać będzie do niepotrzebnego przedłużenia postępowania. Zważyć należy, że powód domagał się przeprosin oraz zapłaty zadośćuczynienia i odszkodowania z powodu zaistnienia konkretnego zdarzenia naruszającego jego dobra osobiste. Dokumentacja, której zabezpieczenia domagał się powód w żaden sposób nie przyczyniłaby się do stwierdzenia zasadności (bądź nie) wywiedzionego powództwa.

Sąd pominął także dalsze wnioski powoda w zakresie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny ogólnej na tezę wskazaną w piśmie pełnomocnika powoda na karcie 436 akt, albowiem w ocenie Sądu dowód taki byłby nieprzydatny dla oceny zgłoszonego przez powoda roszczenia i jego podstawy, poza tym wobec dokonanych już ustaleń i treści zgromadzonego materiału dowodowego, zmierzałby wyłącznie w sposób nieuzasadniony do przedłużenia postępowania, nadto nie miałby wpływu na rozstrzygnięcie sprawy przez Sąd. Sąd pominął także ostatecznie dowód z przesłuchania pozwanej J. M. (1), albowiem dowód ten nie przyczyniłby się do uzyskania informacji mających wpływ na ocenę sprawy, podobnie jak to zauważono przy ocenie zeznań drugiego ze współwłaściciela spółki, która prowadziła sklep z obuwiem, M. K. (1). Sąd pominął także wniosek o przesłuchanie świadka J. M. (4), która nie uczestniczyła w czynnościach reklamacyjnych obuwia powoda.

Podstawę materialnoprawną wszystkich żądań powoda należy upatrywać w przepisach art. 23 oraz 24 k.c.

W sprawie, w której roszczenie oparte jest na zarzucie naruszenia dóbr osobistych, Sąd ocenia w pierwszej kolejności, czy doszło do naruszenia określonych dóbr osobistych powoda. Powód zatem powinien wskazać, jakie jego dobro osobiste zostało naruszone, a ocenie sądu podlega, czy dobro to jest dobrem osobistym w rozumieniu art. 23 k.c. oraz czy rzeczywiście zostało naruszone przez określone działanie lub zaniechanie pozwanego. Dopiero w razie pozytywnego przesądzenia tych kwestii, konieczne jest podjęcie dalszych badań, w tym bezprawności działania, objętej domniemaniem prawnym, które powinien obalić pozwany.

Katalog dóbr osobistych wskazanych w art. 23 k.c. jest otwarty, a zatem nie tylko dobra w nim wymienione podlegają ochronie, lecz także wszystkie inne wskazane w ustawach szczególnych oraz wynikające z praw człowieka i obywatela określonych w Konstytucji i w konwencji. W literaturze i orzecznictwie przyjmuje się jednolicie, że o tym, czy w konkretnym wypadku można mówić o naruszeniu dobra osobistego decydują okoliczności sprawy oraz kryteria obiektywne, a nie odczucia osoby żądającej ochrony prawnej. Miernikiem tej oceny jest przede wszystkim stanowisko opinii publicznej, będącej wyrazem poglądów powszechnie przyjętych i akceptowanych przez społeczeństwo w danym czasie i miejscu, a wzorców, które powinny stanowić docelowy punkt odniesienia dokonywanej oceny, dostarczają zapatrywania rozsądnie i uczciwie myślących ludzi oraz poglądy moralne osób kompetentnych w tym zakresie i cieszących się niekwestionowanym autorytetem (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 1989 r,, I CR 143/89, OSP 1990, nr 9, poz. 330, z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1149/98 i z dnia 4 kwietnia 2001 r., III CKN 323/00, "Izba Cywilna" 2002, nr 3, s. 47).

Stosownie do art. 24 § 1 Kodeksu cywilnego ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie; na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2002 r., V CKN 1095/00) przyjmuje się trzy podstawowe przesłanki ochrony dóbr osobistych: istnienie dobra osobistego, naruszenie lub zagrożenie dobra osobistego i bezprawność tego naruszenia lub zagrożenia. Rozpoznając zgłoszone roszczenie w płaszczyźnie ochrony dóbr osobistych należy zatem w pierwszej kolejności ustalić, czy wskazywane dobro może być uznane za dobro osobiste, jak również czy doszło do zagrożenia naruszeniem lub naruszenia dobra osobistego, a dopiero w przypadku pozytywnej odpowiedzi konieczne jest ustalenie, czy działanie pozwanego było bezprawne.

Przy spełnieniu przesłanek o których mowa powyżej, powód na zasadzie przewidzianej w art. 448 k.c. może domagać się zasądzenia na jego rzecz zadośćuczynienia, którego zasądzenie nie jest jednak obligatoryjne.

Zgodnie z ugruntowaną w procedurze cywilnej zasadą, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Od powyższej regulacji, kodeks cywilny przewiduje szereg wyjątków, w tym właśnie w zakresie dochodzonych roszczeń wynikających z naruszenia dóbr osobistych. W tym kontekście ciężar wykazania, że dobro osobiste zostało naruszone lub zagrożone naruszeniem obciąża- powoda, z kolei to na pozwanym ciążył obowiązek wykazania okoliczności, które wyłączają bezprawność tego naruszenia lub zagrożenia naruszenia.

Poddając analizie całokształt przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego Sąd doszedł do przekonania, iż powód nie udowodnił swojego żądania w stosunku do pozwanych M. K. (1), J. M. (1), E. K. i J. K. (1). Przedstawione przez niego okoliczności nie potwierdziły iż w/w osoby w którymkolwiek podjętym przez siebie działaniu (zaniechaniu) mogły naruszyć jakiekolwiek dobro osobiste powoda (tym bardziej te wskazane w pozwie). W pełni podzielając wyrażone przez pozwaną E. K. stanowisko, Sąd podkreśla, iż odpowiedzialność na podstawie art. 24 k.c. jest odpowiedzialnością osobistą. Pełnomocnik powoda nie sprecyzował konkretnych zachowań każdego z tych pozwanych, które jako bezprawne naruszałoby dobra osobiste powoda. Powód uzasadniając swoje powództwo w sposób ogólny potraktował wszystkich pozwanych, których role podczas zakupu obuwia oraz procedury reklamacyjnej były całkowicie odmienne. Niektórzy pozwani, w tym M. K. (1) i J. M. (1) w ogóle nie uczestniczyli w opisanych przez stronę powodową zdarzeniach, toteż nie sposób przypisać im odpowiedzialności na podstawie w/w podstawy prawnej. Nie można przypisać takiej odpowiedzialności także E. K., która zgodne z obowiązującą procedurą przyjęła do wiadomości opinię rzeczoznawcy i ją podtrzymała formalnie. Także wobec sprzedawcy J. K. (1) powód nie wykazał, aby jej zachowanie naruszało dobra osobiste powoda. Bezspornie mogło dojść do nieporozumienia pomiędzy tymi osobami w zakresie zgłoszenia reklamacji i przyjęcia butów w tym celu, każda z tych osób miała inne spojrzenie i ocenę na stan obuwia powoda, ale w ocenie Sądu zachowanie i wypowiedzi kierowane wobec powoda w tym zakresie, nie mogły zostać ocenione jako nacechowane takim negatywnym nastawieniem i opisem, aby naruszały dobra osobiste powoda, tym bardziej że i powód przy tej czynności nie zachował postawy neutralnej, tylko w pewnym zakresie skierowaną na konflikt. Wobec powyższego przyjąć należy, iż powód w sposób nieuzasadniony, dokonując pewnego skrótu myślowego potraktował wszystkich pozwanych jako „winnych” wystąpienia szkody zarówno tej majątkowej, jak i niemajątkowe, niejako z racji tylko tej, że w jakimkolwiek stopniu uczestniczyły w procedurze reklamacyjnej obuwia powoda.

Dodać również trzeba, że złożone przez pozwaną E. K. parafki pod obiema opiniami pozwanego J. M. (2), którymi podtrzymała stanowiska w nich zawarte, nie stanowi o bezprawności tego działania pozwanej. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż praktyka w obu sklepach obuwniczych jest taka, że pracownicy zawsze podtrzymują wydane przez J. M. (2), rzeczoznawcę, opinie. Nie sposób wobec powyższego uznać, że pozwana zatwierdzając, również w przypadku powoda, obie opinie działała ze złą wolą w celu ośmieszenia, czy też upokorzenia powoda. Zatwierdzenie opinii w tym przypadku należy traktować jako czynność czysto techniczną. Niewątpliwie stwierdzenie, że podtrzymanie opinii J. M. (2) przez pozwaną, czyni ją współodpowiedzialną naruszenia dóbr osobistych powoda jest zbytnim uproszczeniem i nie może zostać zaaprobowane przez Sąd.

Zdaniem Sądu przedstawione wobec wyżej wymienionych pozwanych okoliczności są jedynie własnym, subiektywnym spostrzeżeniem powoda odnośnie stanu faktycznego niniejszej sprawy. Sąd podkreśla, iż ewentualna odpowiedzialność tych pozwanych mogłaby się zaktualizować dopiero po wykazaniu, że działali oni bezprawnie. Zgodnie z powyższymi rozważaniami, to na stronie pozwanej spoczywa obowiązek wykazania, że jego działania/ zaniechania nie nosiły znamion bezprawności. W ocenie Sądu pozwani sprostali tej powinności. Niezależnie od tego wskazać należy, że pozwani M. K. (1) i J. M. (1), w toku procesu złożyli oświadczenia o przeproszeniu powoda za zaistniałą sytuację, czyniąc to niejako poza okolicznościami sprawy i w celu ugodowego zakończenia sporu. Mając te okoliczności na uwadze, Sąd w stosunku do pozwanych: M. K. (1), E. K., J. K. (1) i J. K. (2) oddalił powództwo jako nieudowodnione i nieuzasadnione, na podstawie art. 23 i 24 kc a contrario (punkt 3 wyroku).

Innej oceny należało natomiast dokonać w stosunku do pozwanego J. M. (2), którego postępowanie w przeprowadzonej procedurze reklamacyjnej obuwia niewątpliwie naruszyło dobro osobiste powoda w zakresie jego godności osobistej w postaci czci wewnętrznej. Pozwany ten wydając obie opinie będące ustosunkowaniem się do reklamacji, obraził powoda czyniąc niestosowne uwagi odnośnie jego higieny osobistej. Twierdził, iż oddane do sklepu obuwie było brudne i zapleśniałe. Powyższe zostało również skwitowane przez pozwanego stwierdzeniem: PS Nieco kultury !!. Sąd nie miał wątpliwości, iż J. M. (2) przekroczył zakres swoich kompetencji. Wydana przez niego opinia poprzez silne nacechowanie jej negatywnymi emocjami, nie stanowiła w żadnej swojej części merytorycznej oceny jakości obuwia, co czyni ją wysoce nieprofesjonalną. Zadaniem pozwanego była jedynie analiza zasadności reklamowanych butów, a wiec stwierdzenia, czy ujawnione wady uzasadniają zwrot pieniędzy, naprawę, czy wymianę na obuwie pozbawione wad. Tymczasem, pozwany wyraził swój kategoryczny osąd także w stosunku do użytkownika obuwia, powoda, pomijając całkowicie sygnalizowane uszkodzenia butów. Powyższe ustalenie stoi w oczywistej sprzeczności ze stanowiskiem pozwanego, który w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew wskazał, że przedmiotem oceny pozwanego był stan obuwia, a nie powód, czy jego zachowanie. Pozwany w przedmiotowej opinii wyraźnie stwierdził, że odstępuje od merytorycznej oceny zasadności reklamacji z uwagi na zabrudzenie i zapleśnienie obuwia. Także w swoich zeznaniach pozwany podnosił, że nie w swojej opinii nie odnosił się do osoby użytkowania butów, ale nie może być dla Sądu wątpliwe, że stwierdzenia typu „nieco kultury” nie odnoszą się przecież do rzecz, czyli obuwia, ale do podmiotu osobowego. Zdaniem Sądu pozwany nie wykazał braku bezprawności w swoim stwierdzeniu, czyli zachowaniu, w dokumencie przyjęcia obuwia brak było uwag co do niewłaściwego stanu ich higieny, a poza tym można uczynić zastrzeżenie, że nawet gdyby ich stan był taki, jak podnoszony przez pozwanego, nie powinien on jako rzeczoznawca wypowiadać się w tym zakresie, i po prostu odmówić oceny.

Mając powyższe okoliczności na względzie, żądanie niemajątkowe obejmujące przeproszenie powoda przez pozwanego J. M. (2), o treści wskazanej przez powoda, należało uznać za uzasadnione, na podstawie art. 24 kc. Wobec tego Sąd nakazał temu pozwanemu przesłać na adres powoda oświadczenia o treści wskazanej w punkcie 1 wyroku. Korzystając z przyznanej w orzecznictwie możliwości krygowania treści oświadczenia, wskazanego przez powoda, Sąd pominął opis odnoszący się do tego, że powód był klientem wskazanych sklepów, albowiem odpowiedzialność osób prowadzących sklep została w sprawie oceniona negatywne dla powoda, wskazano jednocześnie na dobro osobiste, które zdaniem Sądu zostało naruszone, i ograniczono się do przesłania takiego oświadczenia na adres powoda, także z powyższych względów, jak również z tego powodu, iż powód nie wykazał, aby pod wskazanymi adresami nadal funkcjonowały sklepy pozostałych pozwanych. W ocenie Sądu wskazana w wyroku treść i forma przeprosin w sposób dostateczny dopełnia czynności potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia dobra osobistego powoda, na podstawie art. 24 § 1 kc.

Podkreślić również trzeba, że w stosunku do żadnego z pozwanych nie istnieją przesłanki wskazujące na naruszenie dobra osobistego powoda w postaci jego zdrowia. Powód nie wykazał, aby sprzedane mu obuwie w jakimkolwiek stopniu wpłynęło na jakość jego stanu zdrowia. Stwierdzenia odnoszące się do samej potencjalnej możliwości wystąpienia chorób skóry wywołanych nadmierną potliwością stóp, której rzekomą przyczyną było zastosowanie w obuwie niewłaściwego materiału (skóry ekologicznej zamiast naturalnej) stanowią niczym nieuzasadnione domysły. Bez wątpienie na ich podstawie nie sposób było zasądzić na rzecz powoda jakiejkolwiek kwoty tytułem zadośćuczynienia. Sąd nie znalazł przesłanek do zasądzenia w związku z tym także od pozwanego J. M. (2) kwoty zadośćuczynienia, mając na uwadze sposób naruszenia dobra osobistego i jego skutków, które były ograniczone, na podstawie art. 448 kc a contrario, co także objęte jest rozstrzygnięciem w punkcie 3 wyroku. Zdaniem Sądu orzeczenie o treści z punktu 1 wyroku w pełnym zakresie wyczerpuje uzasadnione żądania powoda, mając na uwadze ustalone okoliczności sprawy. Brak było nadto przesłanek do postawienia uzasadnionej tezy, aby także w przyszłości pozwany mógł kiedykolwiek w związku ze zdarzeniem dokonać kolejnego naruszenia dobra osobistego powoda, bowiem jego zachowanie dotyczyły tylko tej jednej procedury reklamacyjnej, stąd też brak podstaw do żądania zobowiązania nie naruszania dóbr osobistych w przyszłości, jak i do ustalenia ewentualnej odpowiedzialności pozwanego na przyszłość.

W toku procesu, powód cofnął swój pozew w części ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie żądania zapłaty kwoty po 128,30 zł przez pozwanych, wobec czego powstępowanie w w/w zakresie należało umorzyć na podstawie art. 355 kpc, o czym orzeczono w punkcie 2 wyroku.

Wobec uwzględnienia powództwa w zakresie żądania niemajątkowego wobec J. M. (2) do przeproszenia powoda, Sąd zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, obciążył tego pozwanego kosztami procesu w zakresie tego żądania. Wysokość tych kosztów została ustalona na podstawie art. 98 i 99 kpc w związku z przepisami § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, z uwagi na datę wniesienia pozwu (pkt 4 wyroku).

Powód przegrał swój proces w części obejmującą roszczenie zapłaty zadośćuczynienia w stosunku do pozwanego J. M. (2), co uzasadnia zasądzenie od powoda na rzecz tego pozwanego kosztów procesu w zakresie żądania majątkowego, na podstawie art. 98 i 99 kpc w związku z przepisami wskazanego wyżej rozporządzenia z dnia 28 września 2002 roku, w kwocie wskazanej w punkcie 5 wyroku. Po stronie pozwanego kosztami procesu była kwota 600 złotych minimalnego wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego oraz kwota 17 złotych opłaty skarbowej. W związku z poniesionymi przez powoda kosztami dojazdu do sądu w Olsztynie, na czynność przesłuchania pozwanego J. M. (2) w drodze pomocy prawnej, oraz ustalenia danych strony pozwanej, wykazanymi przez powoda (k. 473-476 akt), o zasądzenie których powód wnosił (k. 477 akt), jako kosztów celowych do dochodzenia swoich praw, kwotę tą w wysokości łącznej 181,50 złotych Sąd w tym zakresie rozliczył z należnymi kosztami procesu pozwanego J. M. (2), stąd wskazana w wyroku różnica.

W zakresie pozostałych pozwanych, M. K. (1), J. M. (1) i E. K., co do których w całości powództwa, dotyczące ochrony dóbr osobistych, zostały oddalone, Sąd obciążył kosztami procesu powoda, także na podstawie przepisów art. 98 kpc w związku z przepisami § 6 pkt 3 i § 11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, z uwagi na datę wniesienia pozwu, mając na uwadze stawki minimalne wynagrodzenia ich pełnomocników wraz z uiszczoną opłatą skarbową, przy czym w zakresie pozwanych M. K. (1) i J. M. (1), wobec tego, że w toku procesu uiścili oni kwoty z żądania odszkodowania powoda, co stało się przyczynkiem do częściowego cofnięcia pozwu w tym zakresie, należne koszty pomniejszono o kwotę 60 złotych minimalnego wynagrodzenia z tej cofniętej wartości przedmiotu sporu (punkty 6 i 7 wyroku).

W pkt 8 wyroku, Sąd przyznał od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Bydgoszczy na rzecz pełnomocnika powoda kwotę 960 zł podwyższoną o aktualnie obowiązującą stawkę podatku od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu. Wysokość wynagrodzenia została ustalona zgodnie z § 6 pkt 3 i § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, z tym że w treści wyroku wskazano błędnie na osobę adwokata powoda, nie zaś radcy prawnego. W tym zakresie kosztów Sąd uwzględnił jedną stawkę pełnomocnika powoda, który w osobie wskazanego radcy prawnego został wyznaczony na końcowym etapie procesu, wobec wcześniejszej zmiany innych wyznaczonych pełnomocników z urzędu, i który złożył w sprawie jedno pismo procesowe, na zobowiązanie Sądu. Stąd też mając na uwadze nakład pracy i podjęte czynności, przyznano jedną stawkę należnego wynagrodzenia.

Wobec zwolnienia powoda od kosztów sądowych w całości, kosztami tymi obciążono Skarb Państwa, o czym orzeczono w punkcie 9 wyroku.