Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy Wydział II Cywilny-Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Janusz Kasnowski

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2015r. w Bydgoszczy na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa

(...) Funduszu (...) z siedzibą w W.

przeciwko

K. P.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Nakle nad Notecią z dnia 2 kwietnia 2015r. w sprawie o sygn. akt V C 478 /15

orzeka:

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w Nakle nad Notecią do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

II Ca 628/15

UZASADNIENIE

Powód (...) Fundusz (...)z siedziba w W. domagał się zasądzenia od pozwanej K. P. kwoty 998,70 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15 listopada 2014r. oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu roszczenia w istocie wywodził, że jest następcą prawnym poprzedniego wierzyciela (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W., od którego nabył wierzytelność niespłaconą przez pozwaną.

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym z dnia 2 kwietnia 2015r. Sąd Rejonowy w Nakle nad Notecią oddalił powództwo w sprawie.

Sąd Rejonowy uznał, że wątpliwości budził fakt, czy doszło do skutecznego dokonania cesji wierzytelności między powodem i wierzycielem pierwotnym (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W., a to w związku z brakiem potwierdzenia, że pozwana została powiadomiona o fakcie cesji. O ile zgoda dłużnika nie jest wymagana dla dokonania umowy przelewu wierzytelności, o tyle bezwzględnym obowiązkiem jest powiadomienie dłużnika o tym fakcie. Powiadomienie dłużnika o przelewie wierzytelności warunkuje – zdaniem Sądu – istnienie legitymacji procesowej czynnej i możliwość działania w procesie w charakterze powoda. Zatem już z tego względu powództwo nie mogło zostać uwzględnione.

W apelacji od wyroku powód domagał się jego zmiany poprzez zasądzenie dochodzonej pozwem kwoty w całości wraz z kosztami postępowania w sprawie, a ewentualnie jego uchylenia i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania za obie instancje według norm przepisanych.

Wszystkie zarzuty podniesione w apelacji powoda zmierzały do wykazania, że Sąd Rejonowy dokonał:

- wadliwej oceny dowodów zawnioskowanych przez powoda tj. z naruszeniem wymogów art.233 § 1 kpc, a w konsekwencji niezasadnie uznał, że powód nie posiada legitymacji czynnej do dochodzenia należności wobec pozwanej;

- naruszenia prawa materialnego, w szczególności art.509 kc i art.512 kc poprzez biedą ich wykładnię i przyjęcie, że warunkiem przejścia wierzytelności z poprzednika pranego na powoda jest powiadomienie dłużnika o dokonaniu cesji wierzytelności, podczas gdy prawidłowa wykładnia tych przepisow nie prowadzi do takiego wniosku.

W dalszej części apelacji skarżący przedstawi szersze uzasadnienie podniesionych zarzutów (k.90 – 98).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda jest uzasadniona, bowiem Sąd Rejonowy nie rozpoznał istoty tej sprawy.

Stanął na stanowisku, że powód nie posiada legitymacji czynnej, a więc uprawnienia do dochodzenia roszczenia w tej sprawie w istocie tylko z tej przyczyny, że powód będący nabywcą dochodzonej wierzytelności (cesjonariuszem) nie zawiadomił pozwanej (dłużniczki) o uzyskanym przelewie. Tymczasem nie jest to okoliczność, od której zależy ważność umowy przelewu wierzytelności (w ujęciu art.509§ 1 kc), a co najwyżej mająca znaczenie dla oceny ewentualnego spełnienia świadczenia przez dłużnika. Przepis art.512 kc stanowi bowiem, że dopóki zbywca nie zawiadomił dłużnika o przelewie wierzytelności, spełnienie świadczenia przez dłużnika do rąk poprzedniego wierzyciela ma skutek względem nabywcy. Dodać należy, że taki sam skutek nastąpi w sytuacji, gdy o nabyciu wierzytelności nie powiadomi dłużnika sam nabywca. Inaczej rzecz by się przedstawiała w przypadku dokonania zawiadomienia przez nabywcę, co jednak – w okolicznościach tej sprawy – nie wymaga szerszego wyjaśnienia (por. art.515 kc).

W tym stanie rzeczy, skoro dla ważnego prawnie przeniesienia wierzytelności nie jest potrzebna ani zgoda, ani wiedza dłużnika, chyba że w umowie pierwotnej rodzącej powstanie wierzytelności strony postanowiły inaczej (art.509 § 1 kc), a pozwana tego nie wykazała, to nabywca wierzytelności (cesjonariusz) ma uprawnienie do jej dochodzenia od dłużnika.

W konsekwencji tego stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy nie rozpoznał istoty sprawy, bowiem naruszył w/w przepisy prawa materialnego, a ponadto nie dokonał żadnych czynności dowodowych i nie poczynił żadnych ustaleń faktycznych w zakresie istotnym w sprawie, a w konsekwencji nie ocenił ważności i skuteczności umowy cesji wierzytelności zawartej przez powoda z poprzednim wierzycielem w szerszym zakresie oraz zasadności dochodzenia roszczenia w wysokości określonej w pozwie. To zaś nie pozwalało Sądowi odwoławczemu na dokonanie zmiany zaskarżonego orzeczenia.

Dlatego też Sąd Okręgowy uchylił zaskarżone orzeczenie i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Nakle nad Notecią do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi także rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego (na podstawie art.505 ¹² § 1 kpc oraz art.108 § 2 i art.13 § 2 kpc).