Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Powódka J. D. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego - Gminy (...)kwoty 8.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 5 kwietnia 2011 r. do zapłaty. Powódka wniosła nadto o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że domaga się kwoty 8.000 zł tytułem zadośćuczynienia za uszczerbek na zdrowiu, którego doznała w dniu 31 maja 2011 r., w postaci złamania końca dalszego kości promieniowej lewej i cierpienia z tym związane. Stwierdziła, że w powyższym dniu szła chodnikiem na ulicy (...) w B., w pobliżu posesji nr (...), zahaczyła tam nogą o wystającą, popękaną płytkę chodnikową wskutek czego upadła, doznając obrażeń ciała. Powódka dodała, że bezskutecznie wzywała pozwanego do dobrowolnego spełnienia świadczenia.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany podniósł, że z treści pozwu i dołączonych do niego dokumentów nie wynika nic o okolicznościach zdarzenia. Podkreślił, że zgłoszenie roszczenia nastąpiło po upływie długiego czasu od zdarzenia. Wskazał, że standard chodnika w miejscu zdarzenia nie zagrażał bezpieczeństwu osób. Wniósł od przypozwanie ubezpieczyciela.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w trybie art. 84 k.p.c. doręczył ubezpieczycielowi pozwanego powyższe pismo procesowe wraz wnioskiem o przypozwanie i załącznikami oraz zawiadomił go o terminie rozprawy.

Wyrokiem z dnia 6 września 2013 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, w sprawie I C 3731/12 zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 6.000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 5 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty (pkt 1) i oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2). Nadto zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.067,50 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 3).

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje.

W dniu 31 maja 2011 r. około godziny 12.00 powódka szła wraz z wnukiem K. B. na zakupy ulicą (...).

Chodnik po którym poruszała się powódka ułożony był z kwadratowych płytek betonowych o szerokości 35 cm które były popękane, znajdowały się na nich nierówności. Powódka potknęła się o płytkę wystającą ponad krawędź chodnika o 2,3 centymetra i upadła na chodnik.

Po upadku powódkę podniósł wnuk K. B. i poszli do domu powódki. Powódka narzekała na ból ręki, która zaczęła jej puchnąć. Po namowach wnuka K. B. i telefonicznych córki B. B. powódka zdecydowała się udać do lekarza. Wnuk zawiózł ją późnym popołudniem samochodem do Szpitala (...)w B..

Powódka wskutek upadku doznała złamania nasady dalszej kości promieniowej lewej. Powódka nosiła gips do 18 lipca 2011 r., początkowo obejmujący rękę od koniuszków palców po pachę, następnie po dwóch tygodniach skrócony w okolicach łokcia. Nie była rehabilitowana. W tym okresie wymagała opieki osób trzecich. Odniesione obrażenia zostały wygojone z deformacją nasady dalszej kości. Powódka odzyskała dobrą sprawność. Uszczerbek na zdrowiu odniesiony przez powódkę w wyniku upadku oceniono na 5%.

Powódka urodziła się (...). Po zdarzeniu odczuwała ból i niewygodę związaną z założonym gipsem, szczególnie w nocy. Zażywała dostępne bez recepty środki przeciwbólowe. Obecnie ręka boli ją przy zmianie pogody. Korzystała z pomocy rodziny, starała się nie wychodzić z domu, gdyż bała się schodzić po schodach z gipsem.

Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu. Bezskutecznie wzywała pozwanego i jego ubezpieczyciela do dobrowolnego spełnienia świadczenia.

Odpowiedzialność zarządcy drogi opiera się na zasadach wskazanych w kodeksie cywilnym (art. 415 k.c.) Do stwierdzenia istnienia odpowiedzialności konieczne jest łączne wystąpienie następujących przesłanek: powstanie szkody, szkoda musi być spowodowana działaniem lub zaniechaniem, z którym ustawa wiąże obowiązek odszkodowawczy, musi istnieć związek przyczynowy pomiędzy szkodą a działaniem lub zaniechaniem, z którym ustawa wiąże obowiązek odszkodowawczy.

Zgodnie natomiast z art. 20 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 260 ze zm.; dalej: ustawa) zarządca drogi jest obowiązany do utrzymania stanu drogi w należytym stanie. Sąd Rejonowy podzielił stanowisko strony powodowej, że obowiązek ten obejmuje utrzymanie drogi w stanie wykluczającym narażenie użytkowników na wypadek pozostający w bezpośrednim związku z wykorzystaniem drogi.

W ocenie Sądu pierwszej instancji brak było wątpliwości co to tego, iż istniały nierówności na chodniku, którym przemieszczała się powódka. Świadczą o tym zarówno zeznania świadków, jak i dokumentacja fotograficzna przedłożona przez stronę powodową. Ponadto Sąd wziął pod uwagę to, że to pozwanego obciąża obowiązek przeprowadzania okresowych kontroli stanu dróg i obowiązek przeprowadzania stosownych prac naprawczych. Pozwany podnosząc obiektywną niemożność zadbania jednocześnie o wszystkie nawierzchnie pozostające w jego zarządzie, nie wykazał jednak tego, czy i kiedy ostatnio skontrolowano stan chodnika w miejscu zdarzenia. Nie wykazał zatem istnienia jednej z dwóch możliwości, które w ocenie Sądu uzasadniałby uznanie dochowania należytej staranności, w sytuacji gdy uszkodzenie nawierzchni posiada charakter niewielki. Pierwszej tego rodzaju, że ostatnia kontrola nawierzchni nie wykazała żadnych uszkodzeń, a uszkodzenie nawierzchni (i zdarzenie) miało miejsce przed kolejną planową kontrolą tego odcinka drogi. Lub drugiej, tego rodzaju, że ostatnia kontrola wykazała niewielkie uszkodzenia i miejsce to zostało skierowane do remontu (zgodnie z wagą ustalonych uszkodzeń i ustalonym adekwatnie do możliwości rzeczowych i finansowych pozwanego harmonogramem prac), a samo zdarzenie miało miejsce pomiędzy kontrolą, a zaplanowanym remontem.

Skoro zaś chodnik obiektywnie pozostawał w stanie narażającym użytkowników na niebezpieczeństwo, a pozwanemu można zarzucić subiektywną wadliwość postępowania, należało uznać jego winę za zaniechanie w tym zakresie. Tym samym ponosił on odpowiedzialność na podstawie art. 415 k.c. Jak wynika z treści przepisów art. 444 § 1 zd. 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Zgodnie zaś z art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. w wypadkach uszkodzenia o ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień fizycznych (ból i inne dolegliwości) oraz cierpień psychicznych (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia bądź ograniczenia w funkcjonowaniu). Ma ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego. W art. 445 k.c. mowa jest bowiem o odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdą, przyznawanej jednorazowo. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może Stanowic zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być odpowiednia.

Na krzywdę powódki miała wpływ okoliczność, że doznała ona wskutek zdarzenia 5% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Doznany przez powódkę uraz wiązał się z bólem i niedogodnościami w życiu codziennym, pozostawała ona także przez 6 tygodni w gipsie założonym na ramieniu.

W ocenie Sądu Rejonowego doznana przez powódkę krzywda wskutek zdarzenia z dnia 31 maja 2011 r. uzasadniała zasądzenie na jej rzecz od pozwanego zadośćuczynienia z tego tytułu w kwocie 6.000 zł, mając na uwadze zakres doznanej przez nią krzywdy wskutek powyższego zdarzenia.

O odsetkach od kwoty dochodzonego przez powódkę zadośćuczynienia Sąd orzekł na podstawie art. 359 § 1 i 2 k.c., art. 481 § 1 i 2 zd. 1 k.c. oraz art. 476 i 455 k.c. przyznając je od daty 5 kwietnia 2012 r.

W pozostałym zakresie powództwo oddalono.

O kosztach procesu Sąd pierwszej instancji orzekł na podstawie przepisów art. 100 k.p.c.

Apelację w zakresie punktu 2 i 3 wyroku wniosła powódka i domagała się ich zmiany poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz przyznanie jej kosztów procesu w całości. Jednocześnie domagała się zasądzenia na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Skarżąca zarzuciła Sądowi Rejonowemu naruszenie art. 445 § 1 k.p.c. poprzez niewłaściwe przyjęcie, że odpowiednią kwotą tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez powódkę krzywdę jest jedynie kwota 6.000 zł oraz naruszenie art. 100 zd. 2 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i stosunkowe rozdzielenie kosztów, podczas gdy, z uwagi na charakter roszczenia, koszty powinny zostać przyznane w całości na rzecz powódki.

W odpowiedzi na apelację pozwany wnosił o jej oddalenie i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki nie jest uzasadniona.

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji są prawidłowe i Sąd Okręgowy w pełni je podziela i przyjmuje za własne. Sąd Rejonowy dokonał odpowiednio pogłębionej analizy materiału dowodowego zaoferowanego przez strony procesu i na tej podstawie wysnuł trafne wnioski. Twierdzenia zawarte w apelacji, tak w zakresie naruszenia przepisów prawa materialnego, jak i przepisów proceduralnych nie mogły zyskać aprobaty, a tym samym wpłynąć na postulowaną zmianę orzeczenia i podwyższenie kwoty zasądzonego zadośćuczynienia.

Sąd Okręgowy zgadza się ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, że w tych konkretnych okolicznościach sprawy przyznane zadośćuczynienie jest adekwatne do krzywdy, której doznała powódka. Potwierdza to opinia biegłego, która nie była przez powódkę kwestionowana, a w której stwierdzono między innymi, że co prawda odniesione przez nią obrażenia skutkują trwałym uszczerbkiem na zdrowiu w wymiarze 5% zmniejszającym aktywność i prawność ustroju, jednak nie upośledzają one w znaczący sposób aktywności życiowej i aktywności organizmu . Również okoliczności podnoszone przez skarżąca w apelacji, a dotyczące jej stanu psychicznego, obawy przed ponownym upadkiem, nie uzasadniają przyznania wyższego zadośćuczynienia. W ocenie Sądu Okręgowego zasądzona kwota 6.000 zł w pełni rekompensuje negatywne następstwa zdarzenia, któremu powódka uległa w dniu 31 maja 2011 r.

Sąd Odwoławczy nie znalazł również podstaw do uwzględnienia zarzut dotyczącego naruszenia art. 100 zd. 2 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie. Skoro bowiem powództwo J. D. zostało uwzględnione w części, to zasadnym było stosunkowe rozdzielenie kosztów postępowania według stopnia „przegranej” każdej ze stron. Zważyć bowiem należy, że jeżeli strona powodowa żądała zadośćuczynienia pieniężnego w wysokości wygórowanej, to musi liczyć się z tym, że stopień „przegrania” przez nią sprawy, zgodnie z kodeksowymi zasadami orzekania o kosztach procesu, będzie zasadniczym czynnikiem końcowego orzeczenia o tych kosztach.

W tym stanie rzeczy apelacja powódki podlegała oddaleniu jako bezzasadna na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 99 k.p.c. i § 6 pkt 3, § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 490).