Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 8 stycznia 2014 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił wniosek powódki o zwolnienie od kosztów sądowych .

W uzasadnieniu sąd pierwszej instancji wskazał , że powódka w rozpatrywanej sprawie wystąpiła z pozwem o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności. Jedynym zarzutem wskazanym przez powódkę w uzasadnieniu pozwu był zarzut przedawnienia roszczenia stwierdzonego spornym nakazem zapłaty z dnia 08 lipca 201 1 r. wydanym w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie I Nc 2520/11.

Zauważyć jednak należy, iż w zgodzie z art. 840 § 1. pkt 2 kpc, znajdującym zastosowanie w niniejszej sprawie, dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może powództwo oprzeć także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, a także zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zarzut ten nic był przedmiotem rozpoznania w sprawie.

Oznacza to, iż zarzut przedawnienia roszczenia stwierdzonego prawomocnym orzeczeniem Sądu może stać się skuteczną podstawa powództwa przeciwegzekucyjnego tylko wówczas, gdy moment przedawnienia nastąpił już po wydaniu przedmiotowego orzeczenia. Jeśli do przedawnienia doszło wcześniej, właściwym środkiem realizacji uprawnień zobowiązanego do zapłaty nie jest pozew o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności, lecz zarzuty od nakazu zapłaty. W rozpatrywanym przypadku na uwadze mieć należało, iż w zgodzie z art. 125 § I kc, roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu (...).

przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy. Jeżeli stwierdzone w ten sposób roszczenie obejmuje świadczenia okresowe, roszczenie o świadczenia okresowe należne w przyszłości ulega przedawnieniu trzyletniemu.

Mając na uwadze, iż sporny nakaz zapłaty wydano w dniu 08 lipca 201 Ir. uznać należy, iż w sposób oczywisty nie jest możliwym, aby w rozpatrywanej sprawie — jak twierdzi powódka - doszło do przedawnienia stwierdzonego nim roszczenia w okresie następującym już po wydaniu orzeczenia. Skutek taki nastąpiłby najwcześniej w 2021 r., a co do ewentualnych świadczeń okresowych nie wcześniej niż w lipcu 2014 r. przy czym zauważyć należy, iż każda czynność wierzyciela zmierzającą do dochodzenia zasądzonych roszczeń na drodze egzekucji sądowej przerywa zwykły bieg terminu przedawnienia, który po zakończeniu czynności egzekucyjnych każdorazowo biegnie na nowo (art. 123 § 1 pkt 1 kc, art. 124 § 1 kc).

Powyższy stan rzeczy skutkuje koniecznością oddalenia wniosku powódki o zwolnienie od obowiązku ponoszenia w sprawie kosztów sądowych, albowiem w świetle argumentacji zawartej w pozwie, roszczenie powódki nie można ocenić, jako zasadne.

W zgodzie z art. 109 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych sąd odmawia zwolnienia od kosztów sądowych stronie w razie oczywistej bezzasadności dochodzonego roszczenia.

Wobec powyższego, na mocy wymienionego przepisu, należało postanowić, jak w sentencji.

Na powyższe postanowienie zażalenie wniosła powódka domagając się jego uchylenia i uwzględnienia wniosku . Skarżąca wskazała , że jest matką samotnie wychowującą dzieci i osiąga dochód miesięczny netto w wysokości 1300 złotych , z którego 400 złotych pobiera komornik . Warunki materialne nie pozwalają na poniesienie kosztów sądowych w kwocie 919 złotych bez pozbawienia jej i dzieci godnego życia .

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

zażalenie nie jest zasadne .

Zauważyć należy – czego jak się wydaje nie dostrzega skarżąca – że przyczyną oddalenia wniosku powódki o zwolnienie od kosztów sądowych nie była jej sytuacja majątkowa i rodzinna lecz oczywista bezzasadność powództwa .

Wskazać należy, że w postępowaniu cywilnym, jako gwarancję dostępu do sądu osobom niezamożnym przyjęto instytucję zwolnienia od kosztów sądowych. Brak środków na pokrycie kosztów sądowych nie przesądza jednak automatycznie o pozytywnym rozstrzygnięciu wniosku, zgodnie bowiem z art. 109 ust. 2 u.k.s.c. sąd odmawia zwolnienia od kosztów sądowych w razie oczywistej bezzasadności dochodzonego roszczenia lub obrony praw. Rozwiązanie to służy osiągnięciu zamierzonego przez ustawodawcę celu, jakim jest zapobieżenie nadużywaniu korzystania z tej pomocy w sytuacji, gdy dochodzone roszczenie obiektywnie, tj. bez wstępnej oceny sprawy jest oczywiście bezzasadne.

Przyznanie zwolnienia od kosztów sądowych nawet osobie najuboższej, w sytuacji oczywistej bezzasadności powództwa nie jest uzasadnione ani racjami społecznymi ani prawem do sądu skoro powództwo oczywiście bezzasadne nie daje żadnych widoków na pozytywne rozpatrzenie sprawy.

Oczywistą bezzasadność żądania wiązać należy przy tym nie tyle z szansą powodzenia żądanej ochrony prawnej (gdyż ta często da się ocenić dopiero po przeprowadzeniu pewnej części procesu), lecz z brakiem podstawowych warunków powodzenia zabiegów strony, widocznych już z samego jej wniosku bez względu na to, jakie stanowisko zajmie wobec nich strona przeciwna.

Trafnie uznał Sąd I instancji, że z taką sytuacją mamy do czynienia w przypadku powództwa E. J. bezzasadnie twierdzącej , że roszczenie stwierdzone nakazem zapłaty uległo przedawnieniu , co uzasadnia pozbawienie go wykonalności .

W konsekwencji Sąd Okręgowy na mocy art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. zażalenie oddalił, o czym orzeczono jak w sentencji.