Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

POSTANOWIENIE

Dnia 22 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny - Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Maria Leszczyńska

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2014 roku w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa D. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej (...)z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek zażalenia powódki na postanowienie Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 10 lutego 2014 r., sygn. akt IC 14/14

postanawia:

umorzyć postępowanie zażaleniowe.

Na oryginale właściwe podpisy

sygn.akt. II Cz 264/14

UZASADNIENIE

Powódka D. B. wniosła do Sądu Rejonowego w Inowrocławiu wniosek o zwolnienie jej od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie przeciwko (...) S.A. (...)z siedzibą w W., o zapłatę.

Sąd Rejonowy w Inowrocławiu postanowieniem z dnia 10 lutego 201'4r. oddalił wniosek.

Wskazał Sąd, iż zgodnie z art. 100 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010, nr 90, poz. 594 ze zrn., określana dalej jako u.k.s.c.) sąd może zwolnić stronę od kosztów sądowych w całości. Natomiast zgodnie z art. 101 ust. 1 i 2 u.k.s.c. Sąd może zwolnić stronę od kosztów sądowych w części, jeżeli strona jest w stanie ponieść tylko część tych kosztów. Instytucja zwolnienia z kosztów sądowych jest formą pomocy udzielanej przez Skarb Państwa osobom najbiedniejszym i powinna być stosowana jedynie w sytuacjach szczególnych. Ubiegający się o taką pomoc winien więc w każdym wypadku poczynić oszczędności we własnych wydatkach, do granic zabezpieczenia koniecznych kosztów utrzymania siebie i rodziny, a dopiero gdyby poczynione w ten sposób oszczędności okazały się niewystarczające - może zwrócić się o pomoc państwa. Jednocześnie dla wydatków związanych z prowadzeniem procesu strona powinna znaleźć pokrycie w swych dochodach przez odpowiednie ograniczenie innych wydatków nie będących niezbędnymi dla utrzymania. Wydatki związane z pokryciem kosztów procesu muszą być traktowane co najmniej równorzędnie, a nawet priorytetowo w stosunku do innych wydatków.

i

Niedopuszczalne jest uznanie, że ponosi je tylko ten, kto posiada nadwyżki ze swoich zarobków czy oszczędności.

W ocenie Sądu powódka ma możliwość, z uwagi na swoją sytuację finansową i rodzinną, uiścić koszty sądowe w sprawie, tj. opłatę od pozwu w wysokości 2.500 zł oraz ewentualnie zaliczkę na poczet opinii biegłego sądowego, ponieważ ma ona stałe źródło dochodu, które wynosi 938 zł netto miesięcznie, co pozwala na racjonalne dysponowanie wydatkami i czynienie chociażby niewielkich oszczędności. Sąd miał również na uwadze, że D. B. prowadzi wspólne gospodarstwo domowe wraz z synem (który osiąga dochód w kwocie 603 zł miesięcznie), a ponadto jest właścicielem domu mieszkalnego o pow. 52 m ². Należy również zauważyć, że powódka otrzymała od ubezpieczyciela w postępowaniu likwidacyjnym kwotę w łącznej wysokości 11.243,10 zł - jak wynika z treści uzasadnienia pozwu - które powinna w pierwszej kolejności przeznaczyć na pokrycie kosztów sądowych, z którymi winna się liczyć wszczynając przedmiotowa postępowanie.

Ponadto podkreślenia wymaga fakt, że D. B. jest powodem w przedmiotowej sprawie i jako strona inicjująca postępowanie winna była liczyć się z obowiązkiem poniesienia kosztów sądowych i w tym celu gromadzić stosowne oszczędności. Zatem w niniejszej sprawie żadne względy nie przemawiają za tym, aby pożądaną zapobiegliwość strony inicjującej postępowanie, w zakresie czynienia stosownych oszczędności dla celów wszczynanego postępowania, zastępować dobrodziejstwem przeznaczonym dła osób znajdujących się w trudnej sytuacji - bez majątku lub bez możliwości poczynienia oszczędności.

Z powyższych względów, uznając że wniosek o zwolnienie od kosztów jest bezzasadny, Sąd na podstawie art. 102 ust. 1 cytowanej ustawy o kosztach a contrario orzekł jak w sentencji.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła powódka. Twierdziła, że nie ma środków, aby przeznaczyć je na koszty sądowe. Domagała się zmiany zaskarżonego postanowienia i uwzględnienia wniosku.

W piśmie procesowym z dnia 13 maja 2014r. powódka cofnęła zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 10 lutego 2014r. z uwagi na porozumienie stron.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 355§1 kpc w zw. z art. 397§2 kpc w zw. z art. 391 §1 kpc umorzył postępowanie zażaleniowe.