Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

T. Z. oskarżony został o to, że:

1. „w okresie 01-12.09.2014 r. w G., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 500 000 zł, co stanowiło znaczną wartość, poprzez wprowadzenie pracowników w/w Banku w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartej umowy kredytu obrotowego nr (...), po uprzednim złożeniu nierzetelnych dokumentów w postaci zeznania podatkowego za rok 2013 orz bilansów za lata 2013-2014, które miały istotne znaczenie dla uzyskania w/w kredytu”,

to jest o popełnienie czynu z art. 286 § 1 kk w zw. z ar. 294 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk,

2. „w dniu 30.09.2014 r. w nieustalonym miejscu przywłaszczył sobie cudze pieniądze w kwocie 200 000 zł, czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o.”,

tj. o popełnienie czynu z art. 284 §1 kk,

3. „w okresie od 14.10.2014 r . do 14.01.2015 r. w B., będąc prezesem zarządu (...) Sp. Z o.o. z siedzibą w B., nie zgłosił wniosku o upadłość tej spółki mimo istnienia warunków uzasadniających według przepisów ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze wystąpienie z wnioskiem o ogłoszenie upadłości w/w spółki”,

tj. o popełnienie czynu z art. 586 k.s.h.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 19 września 2018r., sygn. akt III K 263/17, w myśl art. 4 § 1 k.k., stosując w całości wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym w dacie popełniania czynów, T. Z. uznany został za winnego tego, że:

1.  „w okresie czasu od dnia 1 września do dnia 12 września 2014 r. w G., działając jako prezes zarządu spółki (...) Sp. z o.o. w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągniecia korzyści majątkowej, doprowadził bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 500 000,00 (pięćset tysięcy złotych), co stanowiło mienie znacznej wartości, w ten sposób, że przedłożył pracownikom banku przy zawieraniu umowy rachunku bieżącego i umowy o kredyt obrotowy nr (...) nierzetelne dokumenty w postaci zeznania podatkowego za rok 2012 i 2013 oraz bilansów za rok 2012 i 2014, które nie odzwierciedlały rzeczywistych obrotów gospodarczych spółki, czym wprowadził w błąd pracowników banku co do rzeczywistej sytuacji finansowej firmy (...) Sp. z o.o. oraz co do zamiaru wywiązania się z zawartej umowy kredytu obrotowego nr (...), czym działał na szkodę ww. banku”, tj. popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. skazany został na karę 2 lat pozbawienia wolności.

2.  „w dniu 30 września 2014 r. w nieustalonym miejscu dokonał przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 200 000,00 (dwieście tysięcy złotych), należących do firmy (...) Sp. z o.o. w ten sposób, że kwotę 200 000,00 (dwieście tysięcy złotych) przelał z rachunku bankowego należącego do firmy (...) sp. z o.o. jako i w imieniu T. Z. tytułem zadatku do umowy przedwstępnej na zakup hotelu (...) w K. na konto dotychczasowego właściciela hotelu, czym działał na szkodę firmy (...) sp. z o.o.”, tj. popełnienia przestępstwa z art. 284 § 1 k.k. i na podstawie tego przepisu skazany został go na karę roku pozbawienia wolności.

3.  „w okresie od 14 października 2014 r. do 14 stycznia 2015 r. w B. będąc prezesem zarządu firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. nie zgłosił wniosku o upadłość tej spółki mimo istnienia warunków uzasadniających według przepisów ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. prawo upadłościowe i naprawcze takie zgłoszenie”, tj. popełnienia przestępstwa z art. 586 kodeksu spółek handlowych i za to na podstawie art. 586 kodeksu spółek handlowych i art. 33 § 1 i 3 skazany został na karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych w wysokości 40 złotych każda;

4.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączono oskarżonemu orzeczone w punktach 1 i 2 jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzono mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności.

5.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego T. Z. obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz:

- (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 200 000,00 (dwieście tysięcy złotych),

- Banku (...) z siedzibą w W. kwotę 300 000,00 (trzysta tysięcy złotych).

Ponadto Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu opłatę i obciążył kosztami sądowymi w sprawie.

Od wymienionego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżył go w całości i zarzucił mu:

„1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na dowolnym ustaleniu na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, tj.

1) zeznań świadka P. T.,

2) wyjaśnień oskarżonego T. Z., a także

3) pisma z (...) Bank (...) S.A. z dnia 29 marca 2018 roku (k. 801-802 akt sprawy) oraz

4) pisma z (...) Bank (...) S.A. z dnia 30 kwietnia 2018 roku (k. 825-838 akt sprawy), że:

a) wysokość poniesionej przez (...) Bank (...) S.A. wynosi 200 000 złotych, zaś przez Bank (...) 300 000 złotych,

b) oskarżony działał na szkodą (...) Sp. z o.o., mimo tego, że poręczył własnym majątkiem jako osoba fizyczna za zaciągnięte przez Spółkę zobowiązanie, a także, że Spółka (...) Sp. z o.o. była jednoosobową Spółką kapitałową, której jedynym wspólnikiem oraz reprezentantem był oskarżony, w związku z czym ponosił odpowiedzialność także na tej podstawie swoim majątkiem za zaciągnięte zobowiązanie,

c) oskarżony jest osobą zdemoralizowaną, działającą z rozeznaniem oraz premedytacją, a jego postawa jest aspołeczna,

co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie ustalenia winy oskarżonego, wartości poniesionej przez w/w podmioty szkody, a także wysokości nałożonego na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody,

2) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. przez dokonanie sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego poprzez:

a) uznanie za niewiarygodne częściowo wyjaśnienia oskarżonego, w których wskazał, że nie rozumiał różnic między jakie zachodzą między osobą prawną a osobą fizyczną, a także jakie występują pomiędzy nimi zależności finansowe oraz że nie miał wiedzy na temat funkcjonowania spółek kapitałowych,

b) uznanie za wiarygodne w całości zeznań świadka W. K., M. Z. oraz R. N., mimo tego, że ich zeznania sią odmienne odnośnie tych samych okoliczności, na które składają swoje oświadczenia,

co miało wpływ na treść wyroku przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do winy oskarżonego,

przy czym w wypadku niepodzielenia wskazanych powyżej zarzutów:

a) błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, że postawa oskarżonego nie daje gwarancji, że mimo wymierzenia kary z warunkowym zawieszeniem wykonania, nie powróci do przestępstwa oraz że kara ta nie osiągnie wobec niego celów wychowawczych, co skutkowało orzeczeniem wobec oskarżonego kary zbyt surowej,

b) na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażącą niewspółmierność kary poprzez nieuwzględnienie dyrektyw wymiaru kary z art. 53 k.k. i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności w sytuacji, gdy wystarczającym byłoby orzeczenie kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

W konsekwencji tak sformułowanych zarzutów obrońca wniósł o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów,

ewentualnie o

2) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

ewentualnie o

3) zmianę zaskarżonego wyroku i obniżenie orzeczonej wobec oskarżonego kary oraz warunkowe zawieszenie jej wykonania oraz obniżenie nałożonego na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody do jej rzeczywistej wartości uwzględniającej dokonane przez oskarżonego oraz Prezesa (...) Sp. z o.o. P. T. spłat kredytu.

Do apelacji skarżący dołączył szereg dokumentów (k. 930 - 993), w tym obszerną (k. 932 - 992) dokumentację związaną z określeniem wartości rynkowej nieruchomości zabudowanej o funkcji wypoczynkowo – hotelowej dla zabezpieczenia wierzytelności bankowej.

Wskazana dokumentacja przedłożona została przez autora rozpoznawanego środka odwoławczego na okoliczność, że planowana przez oskarżonego i W. K. inwestycja w K. „miała przynosić zyski w wysokości pozwalającej na spłatę zobowiązania poręczonego” przez oskarżonego w (...) S.A., a zaciągniętego przez (...) Sp. z o.o.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacja w części związanej z zarzutem rażącej niewspółmierności kary (sformułowanym w punktach a, b na str. 3 tego środka odwoławczego) i postulatem „obniżenia orzeczonej wobec oskarżonego kary oraz warunkowe zawieszenie jej wykonania” uznana została za zasadną.

W pozostałym zakresie apelacja jest bezzasadna.

W szczególności, za bezzasadne uznane zostały, zarzuty oparte na przyczynach odwoławczych określonych w art. 438 pkt 2 i 3 kpk.

Nie zmieniła tej oceny przedłożona przez apelującego, wraz z środkiem odwoławczym – dokumentacja.

Bezzasadne i to w stopniu oczywistym – również w świetle dokumentacji zebranej w toku postępowania odwoławczego – okazały się zarzuty kwestionujące wysokość nałożonego na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 kk.

I

W pierwszej kolejności, ustosunkowując się do postawionego w apelacji zarzutu obrazy przepisów postępowania art. 7 kpk, a w konsekwencji zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, należy zważyć, iż prawidłowość rozstrzygnięcia sprawy zależy od należytego wykonania przez Sąd orzekający dwóch obowiązków.

Pierwszy z nich dotyczy postępowania dowodowego i sprowadza się do prawidłowego - zgodnego z przepisami postępowania karnego przeprowadzenia dowodów zawnioskowanych przez strony, ale również do przeprowadzenia z urzędu wszelkich dowodów potrzebnych dla ustalenia istotnych okoliczności dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego.

Drugi z podstawowych obowiązków sprowadza się do prawidłowej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej (art. 410 k.p.k.), a więc poza zasięgiem rozważań Sądu nie mogą pozostać dowody istotne dla rozstrzygnięcia kwestii winy. Podstawę zatem wyroku stanowić może tylko - tak jak w przedmiotowej sprawie - całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, przy czym w uzasadnieniu wyroku, które w rozpoznawanej sprawie spełniło wymagania określone w art. 424§1 k.p.k. sąd ma obowiązek wskazać, jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych.

Na sądzie orzekającym ciąży przy tym obowiązek badania i uwzględnienia w toku procesu okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, a korzystając z prawa swobodnej oceny dowodów przekonanie co do jego winy w zakresie przypisanych mu czynów powinien logicznie i przekonywująco uzasadnić.

Uzasadnienie winno tym samym wyraźnie wskazywać, na jakich dowodach oparł sąd orzekający ustalenie każdego istotnego dla sprawy faktu, a także należycie rozważać i oceniać wszystkie dowody przemawiające za przyjętymi przez sąd ustaleniami faktycznymi lub przeciw nim, wyjaśniać wszystkie istotne wątpliwości w sprawie i sprzeczności w materiale dowodowym oraz się do nich ustosunkowywać.

W ocenie Sądu drugiej instancji nie ma jakichkolwiek przesłanek pozwalających uznać, iż Sąd Okręgowy uchybił którejkolwiek z zasad związanych z postępowaniem dowodowym i oceną dowodów.

Należy stwierdzić, iż Sąd orzekający po prawidłowym przeprowadzeniu przewodu sądowego poddał zgromadzony materiał dowodowy wszechstronnej i wnikliwej, wręcz drobiazgowej analizie, a tok rozumowania zaprezentował w jasnym, szczegółowym i przekonywującym uzasadnieniu.

Ocena materiału dowodowego dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art. art. 4 i 7 k.p.k., zgodna jest z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych.

Wbrew twierdzeniom autora apelacji, Sąd Okręgowy w żadnej mierze nie naruszył zasad obiektywizmu i swobodnej oceny dowodów. To apelujący pomijając w środku odwoławczym pewne istotne dowody w ich wzajemnym powiązaniu - a profesjonalnie wskazane, zanalizowane i ocenione przez Sąd a quo - i opierając się w zasadzie na relacjach oskarżonego zaprezentował jednostronny punkt widzenia, nie dostrzegając dowodów go obciążających ani wzajemnego powiązania całokształtu materiału dowodowego.

W ocenie Sądu odwoławczego apelacja nie przytoczyła takich okoliczności, które mogłyby podważyć prawidłowy wniosek Sądu orzekającego co do winy T. Z. w przypisanych mu czynach.

Należy w tym miejscu stwierdzić, że choć obrońca zaskarżył kwestionowane rozstrzygnięcie w całości, to nie sformułował jakichkolwiek zarzutów w części dotyczącej punktów 2 i 3 wyroku.

Nie zawiera ich również część motywacyjna rozpoznawanego środka odwoławczego.

Należy zważyć, iż podniesiony przez skarżącego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku byłby tylko wówczas słuszny, gdyby zasadność ocen i wniosków dokonanych przez Sąd Okręgowy na podstawie okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiadała bądź przesłankom logicznego rozumowania bądź wskazaniom doświadczenia życiowego, a tego apelacja nie wykazała. Zresztą wspomniany zarzut nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami Sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku lecz musi zmierzać do wykazania, jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd I instancji, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Sąd Apelacyjny podziela tym samym stanowisko zawarte w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975 r. (OSNPG 1995, nr 9, poz. 124).

Inaczej mówiąc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się - jak to ma miejsce w niniejszej sprawie - do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego (OSNKW 1975, nr 5, poz. 58). Tym samym dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, niezbędnym jest wykazanie przez skarżącego nie tylko ogólnej wadliwości ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się ten Sąd w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (por.: wyroki SN z dnia 20 lutego 1975r., OSNPG 1975, z. 9, poz. 84; SA w P. z dnia 6 lipca 1975r., Orzecznictwo Prok. i Pr. 1996, nr 2-3, poz. 24; SA w Ł. z dnia 6 października 2000r. Prok. i Pr. 2002, nr 1, poz. 28).

II

W konsekwencji poczynionych rozważań stwierdzić należy, że wbrew odmiennym twierdzeniom zawartym w rozpoznawanym środku odwoławczym nie ma żadnych podstaw do skutecznego kwestionowania dokonanej przez Sąd pierwszej instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Konfrontując bowiem ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie dowodami, trzeba stwierdzić, że dokonana przez Sąd Okręgowy rekonstrukcja zdarzeń nie wykazuje błędu i jest zgodna z dowodami, którym dał wiarę i na nich się oparł.

Tym samym dokonana przez Sąd orzekający ocena dowodów nie wykracza poza reguły określone w art. 7 k.p.k., wobec czego brak jest podstaw do kwestionowania jej trafności.

Zgodnie bowiem z judykaturą Sądu Najwyższego, przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, w tym pod ochroną wyrażonej w powołanym przepisie zasady swobodnej oceny dowodów, gdy owo przekonanie:

a)  jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy;

b)  stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego;

c)  jest wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, uargumentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, zgodnie z art. 424 k.p.k.

W rozpoznawanej sprawie Sąd orzekający spełnił przytoczone wyżej warunki i dlatego dokonana przezeń ocena korzysta z ochrony zasady, o której mowa w art. 7 k.p.k.

Podkreślić należy, iż uzasadnienie zaskarżonego wyroku, wszechstronne, wnikliwe i szczegółowe - jest równie precyzyjne i przekonywujące tak w części dotyczącej ustaleń faktycznych, analizy i oceny poszczególnych dowodów, jak i kwalifikacji prawnej.

III

Ustosunkowując się zaś do zawartego w apelacji obrońcy zarzutu - opartego na podstawie apelacyjnej określonej w art. 438 pkt 4 k.p.k., w pierwszej kolejności należy zważyć, że rażąca surowość kary zachodzić może jedynie wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania ogólnych zasad sądowego wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k., a karą wymierzoną przez Sąd I instancji.

Nie chodzi zatem o każdą różnicę w ocenach wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby również w potocznym znaczeniu tego słowa rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować.

Tym samym rażąca niewspółmierność kary zachodziłaby wtedy, gdyby suma orzeczonych kar za przypisane przestępstwo nie uwzględniała należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizowała w wystarczającej mierze celu kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma osiągnąć wobec oskarżonego.

Jednak w każdym wypadku Sąd musi baczyć na to, aby dolegliwość represji skierowanej przeciwko oskarżonemu nie przekraczała stopnia jego winy.

Zasada winy pełni bowiem zarówno funkcję legitymującą odpowiedzialność karną jak i limitującą wysokość kary, która nie może przekraczać stopnia winy. Ustalając zaś stopień winy, Sąd uwzględnia zarówno przesłanki zarzucalności (zdolności do zawinienia, możności rozpoznania bezprawności czynu i sytuację motywacyjną), jak i stosunek sprawcy do popełnionego czynu, czyli dokonuje oceny zamiaru i motywu, którymi się kierował oraz sposobu działania.

Z kolei zgodnie z zasadą współmierności kary do stopnia społecznej szkodliwości czynu, przy wymiarze kary uwzględnia się podmiotowe i przedmiotowe przesłanki określające ten stopień, czyli rodzaj i charakter naruszanego dobra, rozmiar wyrządzonej szkody, przesłanki kierujące sprawcą i sposób popełnienia czynu. W zależności od oceny motywów i sposobu popełnienia przestępstwa, osobowości sprawcy, stopnia demoralizacji i zagrożenia, jaki przedstawia dla porządku prawnego, różnie kształtują się wskazania, co do zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania kary.

Dyrektywa zaś kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oznacza branie pod uwagę społecznego odbioru kary, przy czym zdaniem Sądu Apelacyjnego efekty ogólno – prewencyjne mają zostać osiągnięte przez nieuchronność odpowiedzialności karnej, nie zaś – z wyjątkiem określonego rodzaju przestępstw – poprzez surowość stosowanej represji.

Już w świetle powyższych zasad wymiaru kary, stwierdzić należy, że argumenty zawarte w ocenianym środku odwoławczym dają podstawy do stwierdzenia, że wymierzona T. Z. bezwzględna kara łączna pozbawienia wolności (słusznie orzeczona na zasadzie pełnej absorpcji) nosiła cechy niewspółmierności (surowości) i to w stopniu rażącym.

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał okoliczność, które zdecydowały o takim wymiarze kar jednostkowych i kary łącznej jak w kwestionowanym rozstrzygnięciu.

Pewnych jednak okoliczności nie docenił (w szczególności tych, budujących pozytywną prognozę o oskarżonym) a pewnych nie dostrzegł.

Wydaje się, że również nadmiernie eksponował te okoliczności, które wchodziły w skład znamion strony przedmiotowej przypisanych T. Z. przestępstw („działanie z chęci zysku i łatwego wzbogacenia się”).

Sąd odwoławczy podzielił co do istoty przedstawioną tam argumentację, w szczególności gdy chodzi o ocenę stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu przestępstw (w szczególności w punkcie pierwszym) i znacznego stopnia jego winy przy popełnianiu opisanego w punkcie 1 zaskarżonego orzeczenia i nie widząc potrzeby jej powtarzania doń się odwołuje.

Należy jednak uznać, że okolicznością łagodzącą a pominiętą przez Sąd orzekający był fakt, że od czasu popełnienia przypisanych T. Z. przestępstw minęło prawie pięć lat.

Oskarżony nie był karany. Jak wynika z informacji z Krajowego Rejestru Karnego nadal przestrzega porządku prawnego.

Jak wynika z wywiadu środowiskowego, sporządzonego przez kuratora sądowego (k. 1028 - 1029), posiada bardzo dobrą opinię.

Prowadzi ustabilizowany tryb życia. Mieszka z żoną i dzieckiem wspólnie z jego teściami A. i H. T..

Oskarżony jest zatrudniony w firmie wymienionych (k. 1056), którzy prowadzą własną działalność gospodarczą – kompleksową obsługę budownictwa.

Jak wynika z zaświadczenia (k. 930) z dnia 25 października 2018r. T. Z. studiował budownictwo na czwartym roku studiów inżynierskich pierwszego stopnia na Wydziale Technicznym (...) w B..

Tym samym potrafił pozytywnie połączyć w długim okresie czasu pracę zawodową z nauką.

Jak wynika z dokumentacji dołączonej do apelacji i zebranej przez Sąd a quem w postępowaniu odwoławczym (k. 1026, 1032, 1042v, 1044v, 1047, 1062) oskarżony czyni starania o naprawienie szkody (dostrzegł tę okoliczność Sąd a quo) i próbuje zawrzeć porozumienie z pokrzywdzonym w zakresie obowiązku naprawienia szkody.

Gdy do powyżej przedstawionych okoliczności dołączy się istotne okoliczności łagodzące zaprezentowane w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, w szczególności, „przyznanie się oskarżonego do winy już na etapie postępowania przygotowawczego”, złożenie wniosku o dobrowolne poddanie się karze i wyrażoną skruchę, to konieczna i celowa była korekta orzeczonej wobec T. Z. kary łącznej pozbawienia wolności.

Biorąc pod uwagę wskazane powyżej właściwości i warunki osobiste oskarżonego, jego dotychczasowy tryb życia oraz zachowanie po popełnieniu przypisanych mu przestępstw, przejawiające się przestrzeganiem przezeń porządku prawnego i poszanowaniem norm społecznych, Sąd a quem doszedł do przekonania, że słusznym będzie warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec niego w punkcie 4 zaskarżonego wyroku kary łącznej dwóch lat pozbawienia wolności.

Zdaniem Sądu drugiej instancji takie rozstrzygnięcie jest wystarczające dla osiągnięcia wobec T. Z. celów kary określonych w art. 53 § 1 kk.

Służyć temu będą również zobowiązania nałożone na oskarżonego w punktach I.2 i 3 wyroku Sądu odwoławczego.

Odnosząc się zaś do zarzutów związanych z wysokością nałożonego na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody, to w świetle dokumentów przesłanych w imieniu pokrzywdzonego (k. 1006, 1026) są one bezzasadne i to w stopniu oczywistym.

W wyniku powyższych rozważań i nie stwierdziwszy okoliczności, o których mowa w art. 439 § 1 kpk i art. 440 kpk utrzymano w mocy w pozostałej części zaskarżony wyrok.

Z uwagi na skalę zobowiązań finansowych oskarżonego związanych z naprawieniem szkody, Sąd odwoławczy zwolnił w całości T. Z. od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, którymi obciążono Skarb Państwa.