Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 423/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 19.11. 2024 r., sygn. XI K 643/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

3.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego J. J. wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wydanego wyroku, tj. art. 7 K.p.k., poprzez błędną i dowolną ocenę dowodów, w tym:

a.  zeznań pokrzywdzonych A. Z. i H. M., w szczególności w odniesieniu do przebiegu zdarzenia, jego intensywności, rozpoznania oskarżonego J. J., jako jednego ze sprawców pobicia, podczas gdy zeznania obu pokrzywdzonych zwłaszcza na początkowym etapie postępowania pozostają we wzajemnej sprzeczności w istotnych elementach zdarzenia, w tym czy wszystkie obecne wówczas osoby brały udział w pobiciu, jakie było zachowanie poszczególnych sprawców, a także co do rozpoznania sprawców pod względem ich wyglądu lub ubioru.

b.  błędną ocenę wyjaśnień oskarżonego J. J., poprzez nieuprawnione wykluczenie ich wiarygodności, podczas gdy fakt przebywania oskarżonego w miejscu jego zamieszkania w chwili inkryminowanego zdarzenia potwierdza rejestr logowania jego telefonu do stacji (...),

c.  błędną ocenę opinii biegłego z zakresu medycyny-sądowej, w zakresie w jakim przyjęto, że w wyniku inkryminowanego zdarzenia H. M. został narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo uszczerbku, co stoi w sprzeczności z treścią wydanej opinii;

d.  błędną ocenę zapisu monitoringu na stacji paliw C. oraz treści protokołu jego odtworzenia, poprzez pominięcie faktu, że ubiór oskarżonego J. J. różni się od ubioru sprawcy opisanego przez pokrzywdzonych;

e.  informacji od operatora wskazującej na stacje logowania telefonu oskarżonego ( (...)) i jego lokalizację, poprzez błędne przyjęcie, iż potwierdzają one obecność i udział oskarżonego J. J. w miejscu inkryminowanego zdarzenia, podczas gdy w świetle rejestru logowań w stacjach (...), w chwili zdarzenia oskarżony J. J. przebywał w miejscu swojego zamieszkania;

f.  protokołu oględzin oskarżonego J. J., na którego ciele nie było śladów udziału w pobiciu;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść wydanego wyroku, polegający na błędnym przyjęciu, że:

a.  oskarżony J. J. przebywał w dniu 3 maja 2024 roku około godziny 5.30 w wskazanym miejscu, oraz że wraz z innymi osobami dokonał pobicia A. Z. oraz H. M.;

b.  H. M. został narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia co najmniej skutku określonego w art. 157 § 1 K.k.;

c.  inkryminowany czyn stanowi występek o charakterze chuligańskim poprzez błędne przyjęcie, że sprawcy działali publicznie;

3.  z ostrożności procesowej - rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku i dwóch miesięcy, a także środka karnego w postaci zakazu kontaktowania się i zbliżania do pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 50, na okres 5 lat.

Obrońca oskarżonego K. J. wyrokowi zarzucił:

4.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść (art. 438 pkt 3 k.p.k.), a polegający na stwierdzeniu, że oskarżony K. J. dopuścił się czynów zarzucanych jemu w akcie oskarżenia a w szczególności, iż w dniu zdarzenia działając wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi współoskarżonymi dokonał pobicia pokrzywdzonych poprzez uderzanie ich pięściami oraz kopanie po całym ciele w wyniku czego jeden z pokrzywdzonych A. Z. doznał obrażeń ciała naruszających prawidłowe czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni tj. o występek z art. 158 § 1 k.k. pomimo poważnych wątpliwości w tym względzie wynikających z treści zeznań świadków, w tym samych pokrzywdzonych, jak również zgromadzonej w sprawie pozostałej dokumentacji oraz w sytuacji, gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż oskarżony w ogóle nie brał udziału w całym zdarzeniu;

5.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść (art. 438 pkt 3 k.p.k.), poprzez ustalenie, że oskarżony K. J. popełnił zarzucane mu w akcie oskarżenia przestępstwa pobicia pokrzywdzonych (pkt. III i IV sentencji wyroku), podczas, gdy przeprowadzona zgodnie z regułami art. 4, art. 5 § 2 i art. 7 k.p.k. analiza zebranego materiału dowodowego sprawy prowadzi do wniosku o braku cech przestępstwa w postępowaniu oskarżonego, zaś oskarżony swoim działaniem - in concreto - nie mógł wypełnić znamion zarzucanych jemu czynów zabronionych;

6.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a w szczególności art. 4 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego oraz przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych występków z art. 158 § 1 k.k.;

7.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a w szczególności art. 2 k.p.k., art. 4 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. poprzez oparcie zaskarżonego orzeczenie w zakresie uznania sprawstwa i winy oskarżonego tylko na dowodach obciążających, a w szczególności zeznaniach pokrzywdzonych: A. Z. i H. M. pomimo licznych nieścisłości i rozbieżności w treści zeznań tych świadków, a w szczególności co do roli i udziału poszczególnych współoskarżonych w całym zdarzeniu i ich rozpoznania przez pokrzywdzonych, a tym samym wątpliwej wartości dowodowej relacji samych pokrzywdzonych;

8.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a w szczególności art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez wskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia w sposób lakoniczny i niedostateczny, jakie fakty Sąd uznał za bezspornie udowodnione lub nie udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych (korzystnych dla oskarżonego);

9.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść (art. 438 pkt 3 k.p.k.), polegający na przyjęciu, iż oskarżony K. J. w dniu wyrokowania w sprawie był osobą karaną sądownie;

10.  obrazę przepisów prawa materialnego mającą wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 1 k.p.k.), a w szczególności art. 57a § 1 k.k. w związku z art. 115 § 21 k.k. poprzez przyjęcie błędnej kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonemu polegającej na uznaniu, że działał on w warunkach występku chuligańskiego (błąd subsumpcji).

Nadto, z daleko posuniętej ostrożności procesowej w przypadku nie uwzględnienia zarzutów apelacyjnych dalej idących wskazanych w pkt. 1-5 petitum apelacji:

11.  rażącą niewspółmierność (surowość) kary (art. 438 pkt 1 k.p.k.), a w szczególności kary pozbawienia wolności i nie zastosowanie wobec oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, jak również w zakresie wysokości orzeczonych nawiązek na rzecz obu pokrzywdzonych.

Obrońca oskarżonego M. R. wyrokowi zarzucił:

12.  obrazę przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 4, art. 5 § 2, art. 7, art. 92, art. 173, art. 366 § 1, art. 410, art. 424 mającą wpływ na treść orzeczenia, a polegającą w szczególności na:

a)  przekroczeniu granic zasady swobodnej oceny dowodów wyrażającym się między innymi w oparciu wyroku skazującego o przekonanie Sądu, iż zachowanie M. R. polegało na uczestnictwie w bójce o charakterze chuligańskim tj. dokonania czynu zabronionego, pomimo braku innych dowodów na poparcie tej tezy oraz oparciu orzeczenia jedynie o zeznania pokrzywdzonych, ponieważ brak było innych bezpośrednich dowodów w przedmiotowej sprawie;

b)  niewyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy,

c)  jednostronnej i dowolnej ocenie materiału dowodowego,

d)  sprzeczności istotnych ustaleń z treścią materiału dowodowego,

e)  stosowaniu domniemań faktycznych i wnioskowań oraz tłumaczeniu wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, a nadto wysnucie wnioskowania, iż prawo oskarżonego do odmowy odpowiedzi na pytania oraz wskazaniu, iż nie przyznaje się do winy jest jego liną obrony

f)  zeznania nie znajdowały potwierdzenia w innych dowodach o charakterze obiektywnym w zakresie udziału oskarżonego w przypisanych mu czynach.

13.  a w konsekwencji ww. naruszeń prawa procesowego błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mających wpływ na jego treść a polegający w szczególności na ustaleniu, iż oskarżony dopuścił się przepisanych mu czynów, mimo braku w tej mierze dostatecznych dowodów, skoro oskarżonego nie było na miejscu zdarzenia i wskazał że w/w czynu nie popełnił oraz przypisanie oskarżonemu czynu o charakterze chuligańskim.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1-2a,b, 4-8, 12-13.Zarzuty niezasadne. Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania oraz błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia.

Podkreślić na wstępie należy, że stanowisko apelujących ( obrońców K. J. i M. R. ), obarczone jest błędem logicznym wewnętrznej sprzeczności. Zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. nie może być bowiem podnoszony jednocześnie z zarzutem naruszenia art. 7 k.p.k., gdyż dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania. Niedające się usunąć wątpliwości mogą powstać jedynie wówczas, gdy sąd orzekający, po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych, oceni materiał dowodowy zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez zasadę swobodnej oceny dowodów. Zatem przepisy art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. mają charakter rozłączny (tak: postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2013 r., LEX nr 1400594 oraz z dnia 6 lutego 2013 r., V KK 270/12, LEX nr 1293868). W konsekwencji podniesienie zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. wyklucza możliwość skutecznego wysunięcia zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k.

Tym niemniej za oczywiście nietrafne uznać należy podniesienie zarzutu obrazy art. 4 i 5 § 2 k.p.k. Przede wszystkim zarzuty te nie zostały nawet w najmniejszym stopniu uzasadnione. Przywoływany przez skarżących przepis art. 4 k.p.k. formułuje adresowaną do organów postępowania karnego zasadę obiektywizmu. Naruszenie ogólnej dyrektywy prowadzenia postępowania, bez wskazania obrazy konkretnych przepisów służących realizacji tej zasady, czego skarżący przecież nie czyni, nie może stanowić samodzielnej podstawy kasacyjnej, tak więc w tym zakresie zarzut jawi się jako oczywiście bezzasadny. Na taką ocenę zasługuje także zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. Zawarta w tym przepisie zasada adresowana jest w istocie do organu procesowego, co oznacza, że do naruszenia reguły in dubio pro reo może dojść jedynie wówczas, gdy organ procesowy, mimo stwierdzenia istnienia niedających się usunąć wątpliwości, nie rozstrzyga ich na korzyść oskarżonych, co w rozważanej sprawie nie miało miejsca.

Także postawiony przez apelujących zarzut naruszenia art. 424 k.p.k. nie mógł zostać uznany za skuteczny. W żadnym razie błędy formalne związane ze sporządzeniem uzasadnienia nie mogą bowiem mieć wpływu na treść wyroku podlegającego zaskarżeniu, gdyż uzasadnienie jest następstwem wydanego orzeczenia i dopuszczenie się uchybień w sporządzeniu dokumentu będącego następczym działaniem w odniesieniu do wydanego już wcześniej orzeczenia nie mogło wpłynąć na treść rozstrzygnięć, które je poprzedzało. (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2013 r., II AKa 95/13, LEX nr 1312112). Sąd Okręgowy jest zdania, że jego treść nie była dotknięta nieusuwalnymi sprzecznościami albo elementarnymi brakami, które uniemożliwiałyby przeprowadzenie kontroli odwoławczej. Sąd I instancji sporządził pisemne uzasadnienie na poziomie wystarczającym, umożliwiającym - po zapoznaniu się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym - analizę wyroku przez pryzmat zarzutów apelacyjnych, jak i w zakresie zagadnień koniecznych do rozważenia z urzędu.

Niezasadnie powołuje się obrońca M. R. na naruszenie przez Sąd I instancji art.410 k.p.k. oraz art. 366 § 1 k.p.k..

Zgodnie z przepisem art. 410 k.p.k. podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę aktu oskarżenia potwierdzają, jak i tych, które ją podważają.

Zasada określona w art.410 kpk obowiązuje także strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać go na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 30 lipca 1979r, III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43 i z 5 listopada 1997r V KKN 62/97 Prok. i Pr. 1998/2/13).

O naruszeniu tego przepisu może być zatem mowa jedynie wtedy, gdy sąd orzekający pominie jakąś okoliczność ujawnioną w toku rozprawy lub oprze ustalenia faktyczne na okoliczności w toku rozprawy nie ujawnionej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 1997r, IV KKN 103/96 Prok. i Pr. 1997/10/12 ).

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku ,przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie istotne dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, które miały znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie. Skoro więc Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów nie można skutecznie stawiać mu zarzutu naruszenia art.410 kpk.

Tymczasem dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie nie stanowi naruszenia art.410 kpk, co jednoznacznie stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 19 czerwca 2002r V KKN 34/01 (vide: Lex 53912; por. też R.A. Stefański, Komentarz do art.410 kodeksu postępowania karnego). Apelacje negujące winę oskarżonych zawierają subiektywną ocenę poszczególnych dowodów abstrahując od tych , które są niekorzystne dla oskarżonego.

Nietrafny jest zarzut obrońcy M. R. naruszenia art. 366 § 1 k.p.k. Uprawnienie do przeprowadzenia dowodów z urzędu nie oznacza obowiązku przeprowadzenia wszystkich dowodów, jakie hipotetycznie mogłyby cokolwiek wnieść do sprawy. Dowodzenie jakiegokolwiek faktu w procesie karnym musi być uzasadnione rzeczową potrzebą, a nie formalistycznym przeświadczeniem obrońcy, że konieczne jest wykorzystanie wszystkich dostępnych źródeł dowodowych; sąd orzekający ma obowiązek dochodzenia do prawdy obiektywnej z urzędu ale dopiero wówczas, gdy dokonując oceny dowodów, uzna, że materiał dowodowy jest niepełny i nasuwa wątpliwości, co do stanu faktycznego sprawy, więc powinien być uzupełniony. Sąd I instancji uznał, że materiał dowodowy w tym konkretnym zakresie jest pełen. Nadto sam obrońca podnosząc w środku odwoławczym ten zarzut, nawet nie wskazał o jaki dowód chodzi oraz jakie szczególne okoliczności uzasadniają obowiązek przeprowadzenia dodatkowego dowodu z urzędu.

Zgodnie z utrwalonym od lat poglądem, wyrażanym tak w doktrynie jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej.

Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazali w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k.).Tego rodzaju uchybień jakie skarżący podnosili w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonym aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju (ukierunkowanego na kwestionowanie oceny dowodów) nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.

Sąd Okręgowy stwierdził, że skarżący tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawili. Wbrew ich twierdzeniom, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżeni swoim zachowaniem zrealizowali znamiona przypisanego im czynu. Niedostatecznie pogłębiona argumentacja skarżących całkowicie traci swą przekonywalność w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami zwłaszcza w postaci wiarygodnych zeznań świadków, opinii biegłego oraz innych dokumentów, których łączna synteza w pełni oddaje całokształt okoliczności zdarzeń będących przedmiotem oceny i która bez wątpienia pozwalała Sądowi pierwszej instancji na przyjęcie prawidłowych ustaleń w zakresie, które włączone zostały do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku.

Apelacje nie dostarczają dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością ich uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, te środki odwoławcze zawierają jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nich argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych dowodów.

Tymczasem Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wszystkie dowody zeznania świadków, wyjaśnienia oskarżonych oraz opinie biegłego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

Skarżący nie wykazali aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień oskarżonych, zeznań świadków oraz innych dowodów zebranych w sprawie, Sąd dopuścił się obrazy art.7 k.p.k.

Apelacje zawierają odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonych i sprowadzają się przede wszystkim do prostego negowania winy oskarżonych oraz podważania wiarygodności pokrzywdzonych.

Tymczasem podnoszenie przeciwko ocenie zeznań pokrzywdzonych – dokonanej przez Sąd Rejonowy w sposób spełniający wszystkie wymagania procesowe, na co wskazuje treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku – tych samych zarzutów, które były przedmiotem rozważań i krytycznej analizy Sądu Rejonowego, jest bezskuteczne.

Sąd odwoławczy nie dostrzega argumentów do przyjęcia, by pokrzywdzeni mieli interes w tym, aby w sposób, który nie odpowiada prawdzie, przedstawić stan faktyczny, by bezzasadnie obciążać oskarżonych.

Nadto oceniając ich zeznania, trzeba podkreślić brak jakiejkolwiek tendencyjności czy złośliwości w ich relacjach. Chcąc zatem zdyskwalifikować te dowody, należałoby przyjąć, że w toku całego postępowania świadczyli w złej wierze, że zdecydowali się fałszywie oskarżać – to znaczy umyślnie i nieprawdziwie niewinnych ludzi. Brakuje jednak jakichkolwiek danych, które czyniłyby tę czysto teoretyczną tezę choćby w niewielkim stopniu prawdopodobną.

Oceny tej nie zmieniają eksponowane w apelacjach różnice w kwestiach szczegółowych, by nie powiedzieć drobiazgowych, które są rzeczą naturalną, wynikającą choćby z upływu czasu, dotyczą kwestii pobocznych , niezwiązanych bezpośrednio z czynem zarzucanym oskarżonym ( np. kwestia ubioru poszczególnych osób ) i nie mogą decydować o wiarygodności ich relacji.

Dodatkowo odpowiadając na poszczególne argumenty skarżących :

- to, że z protokołu oględzin oskarżonego J. J., wynika brak śladów udziału w zajściu, nie dowodzi braku jego winy, skoro w praktyce pokrzywdzeni aktywnie nie bronili się, nie oddawali ciosów, zostali po prostu zdominowani przez sprawców;

- sąd odwoławczy podziela ocenę opinii biegłego z zakresu medycyny-sądowej dokonaną przez sąd I instancji , w zakresie w jakim uznano, że w wyniku zdarzenia H. M. został narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo uszczerbku na zdrowiu; w tej materii sąd podziela argumentację tego sądu na str. 5-6 uzasadnienia wyroku, powołuje się na nią, nie chcąc powielać zawartej tam argumentacji; zasadnie bowiem przyjęto, że przebieg zajścia, fakt, że również. H. M. zadawane były silne ciosy i kopnięcia (obutą stopą) w różne części ciała, przez dorosłych mężczyzn, sprawiające pokrzywdzonemu ból, to takie działanie oskarżonych stanowiło bezpośrednie niebezpieczeństwo uszczerbku dla jego zdrowia;

- podobnie rzecz się ma z oceną „ informacji od operatora wskazującej na stacje logowania telefonu oskarżonego ( (...)) i jego lokalizację….”; wbrew twierdzeniom skarżącego, powyższa informacja bez wątpienia pozwala na przyjęcie, że oskarżony J. J. mógł być w miejscu zdarzenia o godz. 6.30; niewielkie odległości między poszczególnymi miejscami logowania się jego telefonu, bez wątpienia pozwala na przyjęcie, że był na miejscu zdarzenia i brał udział w pobiciu pokrzywdzonych.

Finalnie w pełni uprawniona jest teza o braku wątpliwości co do winy oskarżonych w zakresie zarzucanego im czynu.

Ad.10, 2c. Zarzuty niezasadne. Nie są zasadne twierdzenia skarżących kwestionujące chuligański charakter działania oskarżonych. W tym zakresie w pełni przekonują argumenty zaprezentowane przez Sąd I instancji w pisemnych motywach rozstrzygnięcia. Tego stanowiska Sądu Rejonowego, nie sposób skutecznie zakwestionować.

Zdarzenie miało miejsce wiosną, rano, przy świetle dziennym, w miejscu ogólnodostępnym, widocznym dla nieokreślonej liczby osób, tj. na osiedlu mieszkalnym dużego miasta, a więc niewątpliwie "w miejscu publicznym", co nie rozstrzyga jeszcze kwestii, czy czyn oskarżonych popełniony został publicznie, jak tego wymaga art. 115 § 21 k.k. Zgodnie z ustalonym orzecznictwem (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 września 1973 r., OSNKW 1973 z. 11, poz. 132), wymaganie to jest spełnione, gdy bądź ze względu na miejsce działania, bądź ze względu na okoliczności i sposób działania sprawcy jego zachowanie się jest lub może być dostępne (dostrzegalne) dla nieokreślonej liczby osób, przy czym sprawca - mając świadomość tej możliwości - co najmniej się na to godzi.

Można zatem uznać za wręcz notoryjne, że istniała możliwość dostrzegania tego, co dzieje się na zewnątrz, przez mieszkańców sąsiednich bloków mieszkalnych.. Okoliczności te wyraźnie wskazują na trafność poglądu Sądu Rejonowego co do tego, że pobicie pokrzywdzonych przez oskarżonych było dokonane publicznie, gdyż w rzeczywistości mogło ono być dostrzegane przez nieokreśloną liczbę osób Przy tym oskarżeni swoim zachowaniem okazali rażące lekceważenie porządku prawnego, zademonstrowali poczucie bezkarności; pobili pokrzywdzonych bez żadnego powodu, nie znali ich, pokrzywdzeni w żaden sposób ich nie zaczepili, nie sprowokowali; postanowili pobić pokrzywdzonych tylko dlatego, że spotkali ich na swojej drodze.

W konsekwencji uznać należy, że działali w warunkach art. 57a § 1 k.k.

Ad. 3, 9, 11. Zarzuty niezasadne. W ocenie sądu odwoławczego:

- „rażąca niewspółmierność kary”, o jakiej traktuje treść art.438 pkt 4 kpk zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną, a tą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary wskazanych w art.53 kk i art.54§1 kk oraz zasad wymiaru kary ukształtowanych ugruntowaną praktyką orzeczniczą. Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach wymiaru kary, ale różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną można by nazwać, także w potocznym znaczeniu tego słowa „rażąco niewspółmierną”, to jest w stopniu nie dającym się zaakceptować;

- o „rażącej niewspółmierności” kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. można mówić jedynie wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna, bijąca wręcz w oczy różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowo stosowanych dyrektyw wymiaru kary do tego stopnia, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby "rażąco" niewspółmierną - to jest w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować; w niniejszej sprawia sytuacja tego rodzaju nie zachodzi;

- wymierzone kary pozbawienia wolności nie mogą być uznane za rażąco niewspółmiernie surowe w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk; niewątpliwie bowiem ustalone okoliczności przedmiotowe i podmiotowe przypisanego oskarżonym czynu, a także prezentowane przez wymienionych właściwości i warunki osobiste powodują, że niepodobna jest skutecznie wywodzić, że kary te rażą surowością;

- Sąd I instancji przeprowadził wszelkie te dowody, które leżały u podstaw rozstrzygnięcia w przedmiocie wymiaru kary względem oskarżonych, a swoje stanowisko w tym względzie przekonująco uzasadnił; w tym zakresie Sąd odwoławczy w pełni podziela stanowisko Sądu meritii odnośnie argumentacji w tym zakresie, przyjmuje jako własne, przy tym nie znajduje powodów jej powielania, odsyła do uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia na str. 10-11;

- w tej sytuacji apelacje obrońców są wyłącznie polemiką z rozstrzygnięciem w tej części Sądu I instancji; trzeba mieć też na uwadze, że wymierzone kary pozbawienia wolności oscylują w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, tylko nieznacznie przekraczając dolny próg; nie ma żadnych podstaw do dalszego ich łagodzenia i to praktycznie do wysokości dolnego ustawowego zagrożeni; rozstrzygnięcie tego rodzaju nie znajduje należytego oparcia pośród zasad i dyrektyw wymiaru kary określonych w treści art.53 kk;

- nie bez znaczenia jest, że orzekając karę sąd uwzględnia też potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Chodzi tu o wpływ, jaki orzeczona kara powinna wywrzeć w kierunku ugruntowania w społeczeństwie prawidłowych ocen prawnych i stosownego do tych ocen postępowania, o potwierdzenie przekonania, że w walce z przestępczością zwycięża praworządność, a sprawcy są sprawiedliwie karani.

Nie ma też podstaw do orzeczenia kar w niższym wymiarze; nie spełniałyby wszystkich zakładanych przez ustawodawcę celów i nie byłyby karami sprawiedliwymi.

Odnosząc się obecnie wprost do argumentacji obrońcy oskarżonego K. J. i jego wniosku o warunkowe zawieszenie temu oskarżonemu kary pozbawienia wolności dodatkowo stwierdzić należy, iż kodeks karny w art. 69 § 4 wobec sprawców występków o charakterze chuligańskim stanowi, że, warunkowe zawieszenie kary pozbawienia wolności jest poważnie ograniczone, bo dozwolone jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach. W ocenie Sądu Okręgowego tego rodzaju szczególnie uzasadniony wypadek w przypadku tego oskarżonego nie zachodzi.

Tym samym w ocenie Sądu Okręgowego tylko wymierzenie kar bezwzględnych pozbawienia wolności w orzeczonej wysokości będzie właściwą i zarazem wystarczającą karą dla osiągnięcia wobec oskarżonych wszystkich jej celów, a nade wszystko skłoni ich do przemyśleń nad własnym postępowaniem i zmobilizuje do poprawy zachowania w przyszłości.

Niezasadnie obrońca K. J. podnosi niekaralność oskarżonego w chwili czynu, skoro wyrok w sprawie IV K 825/17 nie uległ zatarciu, oskarżony nie wykonał choćby świadczenia pieniężnego ( k.56).

Nie może też budzić zastrzeżeń wysokość zasądzonego zadośćuczynienia; w warunkach określonych w art. 46 § 1 k.k; sąd ma prawo orzec obowiązek naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, jeżeli została ona określona i udowodniona. Choć zadośćuczynienie za doznaną krzywdę jest środkiem reakcji karnej, to jednak nie można tracić z pola widzenia cywilistycznych powiązań, ujawniających się w szczególności przy określaniu jej granic. Granice te w niniejszej sprawie nie zostały przekroczone; zasądzone kwoty nawiązek odpowiednio w wysokości 30.000 zł na rzecz A. Z. i 5.000 zł., na rzecz H. M., żadną miarą nie sposób uznać za wygórowane i nieuzasadnione, jeśli weźmie się pod uwagę okoliczności sprawy, a zwłaszcza rozmiar krzywd jakich ci pokrzywdzeni doznali, znaczny stopień bólu, strachu, uczucia poniżenia.

Te wszystkie okoliczności dobitnie przekonują, że zasądzone kwoty zadośćuczynienia żadną miarą nie mogą być uznane za wygórowane. Można je wręcz nazwać umiarkowanymi.

Zresztą skarżący nie przedstawili żadnej bliższej argumentacji w tej mierze, nie wskazali z jakich to względów kwoty te w tych okolicznościach były wygórowane, ograniczając się do ogólnej negacji tych kwot. W tej sytuacji nie ma ani potrzeby ani możliwości dalszej bliższej analizy tej części rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, które ze wszech miar zasługuje na akceptację.

Podobnie rzecz się ma z zarzutem rażącej niewspółmierności pozostałych środków karnych; nie ma żadnych podstaw do kwestionowania rozstrzygnięcia Sądu w tym zakresie.

Wniosek

Obrońca oskarżonego J. J. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

Obrońca oskarżonego K. J. wniósł o:

-

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. J. od zarzucanego jemu czynu

względnie

-

uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji

ewentualnie

- zmniejszenie wymiaru kary pozbawienia wolności przy warunkowym zawieszeniu jej wykonania i znaczne zmniejszenie wysokości orzeczonych nawiązek na rzecz obu pokrzywdzonych

Obrońca oskarżonego M. R. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżący nie przedstawili przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie. Apelacje zawierają odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonych i sprowadzają się do stwierdzenia, że dowody „ niekorzystne” dla oskarżonych w szczególności zeznania pokrzywdzonych są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżonych negujących swoją winę.

Tymczasem Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków, zwłaszcza pokrzywdzonych oraz wyjaśnienia oskarżonych. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

Nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie zawinienia oskarżonych.

Nadto wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest sprzeczny z treścią art. 437 § 2 k.p.k. Nie zachodzą też przesłanki wskazane w art. 439 § 1 k.p.k., oraz art. 454 k.p.k.

Wymierzone oskarżonym kary są sprawiedliwe, odpowiednie do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, uwzględniają te wszystkie elementy, jakie są istotne dla jej wymiaru

Nie budzą też zastrzeżeń Sądu Okręgowego pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w zaskarżonym wyroku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o winie i karze

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja jak wyżej. Brak było podstaw do ingerencji sądu odwoławczego w orzeczenie pierwszoinstancyjne z uwagi na prawidłowe przeprowadzenie postępowania w sprawie , prawidłowość dokonanej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów a w konsekwencji na zasadność poczynionych ustaleń faktycznych. Nie ma też żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji w jakimkolwiek zakresie.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Sąd zasądził od oskarżonych solidarnie na rzecz pokrzywdzonego A. Z. kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postepowaniu odwoławczym, które poniósł w sprawie ustanawiając pełnomocnika.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Sąd zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciążył Skarb Państwa, uznając, iż uiszczenie ich byłoby dla oskarżonych zbyt uciążliwe z uwagi na ich sytuację majątkową oraz konieczność odbycia kary pozbawienia wolności.

7.  PODPIS