Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Mirosław Kędzierski (sprawozdawca)

SędziowieSO Małgorzata Bonisławska-Kania

SO Adam Sygit

Protokolant st. sekr. sądowy Aleksandra Deja-Lis

przy udziale Wojciecha Konieczki - prokuratora Prokuratury Rejonowej Bydgoszcz Południe w Bydgoszczy

po rozpoznaniu dnia 19 lipca 2018 r.

sprawy M. K. (1) c. J. i T., ur. (...) w T.

oskarżonej z art. 270 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 28 lutego 2018 roku sygn. akt IV K 521/17

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

SSO Małgorzata Bonisławska-Kania SSO Mirosław Kędzierski SSO Adam Sygit

Sygn. akt IV Ka 479/18

UZASADNIENIE

M. K. (1) oskarżona została o to, że w dniu 16 maja 2011r. w B. w (...) przy ul. (...) użyła podrobionego dokumentu w postaci umowy kupna-sprzedaży samochodu (...) VIN (...) z dnia 14 maja 2011r. zawartej pomiędzy sprzedającym E. S., a kupującymi M. i A. K. (1) przedkładając go w związku ze złożeniem „Deklaracji uproszczonej nabycia wewnątrzwspólnotowego” ww. pojazdu , tj. o czyn z art.270§1 kk

Wyrokiem z dnia 28 lutego 2018r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie IV K 521/17 uniewinnił oskarżoną M. K. (1) od zarzucanego jej czynu; kosztami postępowania w sprawie obciążył Skarb Państwa.

Apelacje od powyższego wyroku wniósł prokurator, zaskarżając go w całości na niekorzyść oskarżonej.

Powołując się na art.438 pkt 2 kpk i art.472§1 i 2 kpk wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia – art.7 kpk – poprzez uznanie za wiarygodne zeznań M. K. (1) w części, w której zaprzeczyła świadomości posługiwania się w urzędzie celnym w dniu 16 maja 2011r. podrobioną umową sprzedaży samochodu marki (...) w związku z jego rejestracją w kraju, podczas gdy biorąc pod uwagę treść wyjaśnień oskarżonej i zeznań jej córki A. K. o wzajemnych prawidłowych relacjach małżeńskich pomiędzy M. i J. K. w czasie popełnienia czynu zabronionego, wspólnie prowadzonym przez nich gospodarstwie domowym, w tym zarządzaniu majątkiem; zeznań J. K. w części, w której wskazał, że oskarżonej znany był fakt podrobienia przez niego przedmiotowej umowy, przy uwzględnieniu wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, prowadzi do wniosku , że w czasie popełnienia czynu zabronionego oskarżonej znany był fakt podrobienia przedmiotowej umowy, z czego wynika wniosek, że M. K. (1) umyślnie posłużyła się tym dokumentem w (...) w B..

Podnosząc powyższy zarzut, prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelację prokuratora należało uznać za bezzasadną.

W ocenie Sądu Okręgowego, brak jest jakichkolwiek podstaw do postawienia Sądowi meriti zarzutu obrazy przepisów postępowania.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji w niniejszej sprawie oparte zostały o wszechstronną , wnikliwą i kompleksową analizę ujawnionych w sprawie dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej i logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów , chronionej treścią art.7 kpk. Natomiast lektura uzasadnienia sporządzonego przez Sąd orzekający, dowodzi że jest ono bardzo szczegółowe i odniesiono się w nim do wszystkich dowodów przeprowadzonych na rozprawie, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej, w sposób przewidziany treścią art.424 kpk. Dokument ów daje wyczerpującą i logiczną odpowiedź na pytanie, dlaczego właśnie taki, a nie inny wyrok został wydany. Sąd odwoławczy w pełni się z nim utożsamia, wobec czego czuje się zwolniony od ponownego szczegółowego przywoływania tych samych okoliczności.

Apelacja prokuratora zaś w zakresie podniesionego zarzutu obrazy przepisów postępowania, podejmuje w gruncie rzeczy jedynie gołosłowną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego, prezentując nader wybiórczą i subiektywną optykę dowodów oraz poczynionych na ich podstawie ustaleń. Argumenty przywołane przez autora apelacji żadną miarą nie mogą przekonywać co do tego, iżby dowody, które stanowiły dla Sądu I instancji podstawę ustaleń faktycznych ocenione zostały w wadliwy sposób i obarczone były takimi mankamentami. Tymczasem to właśnie apelujący usiłuje w sposób dowolny wykazać prawdziwość tez postawionych w swym środku odwoławczym, zasadzając je wyłącznie na własnych subiektywnych ocenach i przekonaniach, natomiast przywołana tamże argumentacja, z przytoczonych powodów, w żaden sposób nie może zostać uznana za uprawnioną z punktu widzenia zasady swobodnej oceny zgromadzonych dowodów, prawidłowego rozumowania, a także wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

W konsekwencji nie są uprawnione te twierdzenia apelującego, wedle których Sąd Rejonowy miałby oprzeć swój wyrok na błędnej, dowolnej ocenie dowodów. Apelacja nie dostarcza po temu jakichkolwiek rzeczowo brzmiących argumentów.

Zdaniem Sądu Okręgowego bowiem ocena dowodów poczyniona przez sąd I instancji jest bezstronna, pełna i wolna od błędów faktycznych czy logicznych oraz zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, natomiast próby jej podważenia przez skarżącego są niczym innym jak zwykłą polemiką ze swobodną oceną dowodów, co czyni zarzut obrazy art.7 kpk niezasadnym.

Odnosząc się do tego zarzutu, stwierdzić należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych , pozostaje pod ochrona prawa procesowego (art.7 kpk) wtedy ,gdy:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (art.410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art.2§2 kpk),

- stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art.4 kpk),

- jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art.424§1 pkt 1 kpk).

Wszystkie te wymogi spełnia ocena dowodów, o której mowa w apelacji (a także pozostałych zebranych w sprawie) dokonana przez Sąd I instancji i zaprezentowana w szczegółowym uzasadnieniu wyroku.

Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonej. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

Skoro więc ocena zebranych w sprawie dowodów, a więc wyjaśnień oskarżonej, zeznań świadków, opinii biegłego i pozostałych dokumentów dokonana została przez Sąd Rejonowy z należytą starannością i wnikliwością ,nie zawiera błędów natury logicznej, jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, to pozostaje ona pod ochroną art.7 kpk.

W tej sprawie skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazał w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności. Tego rodzaju uchybień jakie prokurator podnosił w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonej, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.

Uwzględniając powyższe zastrzeżenia Sąd Okręgowy stwierdził, że prokurator tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawił. Niedostatecznie pogłębiona argumentacja skarżącego całkowicie traci swą przekonywalność w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami w postaci wyjaśnień oskarżonej, zeznań A. K., opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego oraz zebranych dokumentów i nieodpartej logiki zdarzeń, których łączna synteza w pełni oddaje całokształt okoliczności zdarzeń będących przedmiotem oceny i która bez wątpienia pozwalała Sądowi pierwszej instancji na przyjęcie prawidłowych ustaleń w zakresie, które włączone zostały do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku.

Reasumując w ocenie organu ad quem, apelacja prokuratora nie dostarcza dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Ow środek odwoławczy zawiera jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nim argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych dowodów.

Analiza treści sformułowanego przez skarżącego zarzutu oraz jego uzasadnienia prowadzi do wniosku, że skarżący obrazy art. 7 kpk upatruje przede wszystkim w nieuprawnionym - jego zdaniem – odmówienia wiary twierdzeniom J. K., który twierdził, że „oskarżonej znany był fakt podrobienia przez niego przedmiotowej umowy”.

Tymczasem Sąd zasadnie nie uznał tych zeznań za wiarygodne.

Sam skarżący dostrzega „osłabioną wiarygodność” zeznań J. K., dostrzegając zmienność jego relacji, nadto dostrzegając, iż „świadek ten wyraźnie dążył do wykluczenia lub umniejszenia swojej roli w związku z podrobieniem umowy, a jednocześnie starał się obciążyć za ten czyn żonę”. … a na treść zeznań wpływa głęboki konflikt z oskarżoną …”. Zasadnie też prokurator przyznaje, że zeznania te są w znacznej części niewiarygodne. Można byłoby tylko retorycznie zapytać, co więcej musi „zrobić” świadek, by uznać jego zeznania za niewiarygodne.

Reasumując, z uwagi na głęboki konflikt z oskarżoną, fakt kilkakrotnej zmiany treści zeznań, zeznania te nie mogą być podstawą ustaleń faktycznych.

Co więcej, zeznania J. K. są jedynym dowodem, który ma świadczyć o winie oskarżonej , o tym że posłużyła się podrobioną umową , wiedząc iż podpis nabywcy samochodu został sfałszowany przez J. K., który podpisał się niejako za niego.

Ma rację skarżący w tym sensie gdy przy ocenie zeznań tego świadka wskazuje na potrzebę oceny, czy zeznania te mają potwierdzenie w innych dowodach. Wbrew jednak twierdzeniom apelacji takowych nie ma, za takie nie można uznać zeznania A. K., która miała zeznać, że „rodzice wspólnie przynieśli jej umowę do podpisania”. Miałoby to według intencji prokuratora oznaczać , iż oskarżona wiedziała, że to oskarżony podpisał umowę.

Tymczasem nie sposób zaaprobować tego rozumowania.

Należy bowiem zgodzić się z Sądem Rejonowym, który ten aspekt sprawy dostrzegł i ocenił w zgodzie z art.7 kpk. Otóż z faktu, iż rodzice przynieśli umowę do podpisania, bynajmniej nie wynika, iż na umowie znajdował się podpis (...). Przesłuchujący w dochodzeniu zaś nie zapytał świadka o ten fakt, a na rozprawie świadek wprost zeznała, iż „po wpisaniu danych do umowy przez M. K. (1), to ojciec miał załatwić resztę formalności … w tym przekazać umowę do podpisu sprzedającemu samochód”. Tego zaś fragmentu zeznań A. K. skarżący nie dostrzegł lub nie chce dostrzec, do czego stosownie do art.410 kpk był zobowiązany.

Nadto nie do zaaprobowania jest główny argument skarżącego, który ma świadczyć o winie oskarżanej, a mianowicie iż „wspólnie prowadzone gospodarstwo domowe w tym zarządzanie majątkiem” ma świadczyć o jej wiedzy o sfałszowaniu umowy przez J. K.. Skarżący tym samym wprowadził do swojej apelacji domniemanie, iż skoro małżonkowie w miarę zgodnie żyją, prowadzą wspólne gospodarstwo domowe, to współmałżonek musi wiedzieć o sfałszowanej umowie, a być może wspólnie taką decyzję podejmują.

W żadnej mierze tej argumentacji nie można zaaprobować. Proste doświadczenie życiowe przeczy jej zasadności. W prawie karnym nie jest dopuszczalne tego rodzaju argumentowanie. Nie sposób domniemywać określonych faktów tym bardziej, że są one niekorzystne dla oskarżonej , a wręcz decydują o jej winie. Z kolei żaden wiarygodny dowód sugerowanej okoliczności nie dowodzi.

Reasumując Sąd odwoławczy podzielając w całości argumentację zawartą w rzeczowym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 636 § 1 kpk obciążając nimi Skarb Państwa.