Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Adam Sygit - sprawozdawca

Sędziowie SO Małgorzata Bonisławska-Kania

SO Małgorzata Lessnau-Sieradzka

Protokolant st. sekr. sądowy Dominika Marcinkowska

przy udziale Renaty Dubiel - prokuratora Prokuratury Rejonowej w Nakle nad Notecią

po rozpoznaniu dnia 26 lipca 2017 r.

sprawy M. R. s. A. i K. ur. (...) w N.

oskarżonego z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Nakle nad Notecią

z dnia 12 kwietnia 2017 r. sygn. akt II K 460/16

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. M. – Kancelaria Adwokacka w N. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych brutto tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 536/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Nakle nad Notecią z dnia 12 kwietnia 2017 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt II K 460/16, oskarżonego M. R. uznano za winnego tego, że w dniu 9 sierpnia 2016 roku około godziny 15:10 w N. przy ul. (...) w sklepie (...) wykorzystując chwilową nieuwagę H. J. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia torebki koloru czarnego z zawartością portfela, dowodu osobistego seria (...), legitymacji emeryta-rencisty, kompletu kluczy, pieniędzy w kwocie 530 złotych, okularów, parasola, perfum marki P., dwóch paczek zapałek, chusteczek higienicznych oraz artykułów spożywczych, powodując straty w kwocie łącznej 681 złotych na szkodę H. J., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc skazanym za czyny z art. 279 § 1 k.k. i art. 278 § 1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Szubinie sygn. akt II K 364/10 i II K 89/08 na karę pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 11.08.2011 roku do 11.08.2014 roku, tj. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to, na mocy art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., wymierzono mu karę ośmiu miesięcy pozbawienia wolności. Ponadto orzeczono o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu i zwolniono oskarżonego do zapłaty kosztów sądowych, w tym od obowiązku uiszczenia opłaty a poniesionymi wydatkami obciążono Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelację w części dotyczącej wymierzonej kary wniósł obrońca oskarżonego, zarzucając jej rażącą niewspółmierność (surowość) i wnosząc o zmianę orzeczenia w tym zakresie poprzez znaczne złagodzenie kary pozbawienia wolności.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja była bezzasadna.

Niezasadny był, sformułowany przez apelującego, zarzut kwestionujący prawidłowość prawnokarnej reakcji na przestępstwo popełnione przez oskarżonego poprzez wymierzenie za nie kary ośmiu miesięcy pozbawienia wolności. Zarzucona przez skarżącego „rażąca niewspółmierność”, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. a której wystąpienie winno skutkować modyfikacją rozstrzygnięcia, zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które winny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby zasadnie przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary, przewidzianych w art. 53 k.k. Na gruncie regulacji art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach, co do wymiaru kary ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną nazwać można by – również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować i będącą zatem, również w odczuciu społecznym, „karą niesprawiedliwą”.

Dokonując oceny wymiaru i rodzaju orzeczonej kary (przy jednoczesnym braku przesłanek do zmiany - z urzędu - orzeczenia w zakresie przypisania sprawstwa, zawinienia czy kwalifikacji prawnej – wartość zabranego mienia decydowała o popełnieniu przestępstwa a nie wykroczenia, zarówno na chwilę dokonywania czynu, jak i na czas orzekania - gdyż powyższe nie było przez apelującego kwestionowane a przesłanki do takowej ingerencji nie zaistniały) uznano, że prawidłowość rozstrzygnięcia zapadłego w tej części nie budzi jakichkolwiek wątpliwości. Orzeczona bezwzględna kara pozbawienia wolności w wymiarze ośmiu miesięcy w sposób prawidłowy uwzględnia wysoki stopień zawinienia oskarżonego i wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu (dokonanego publicznie i na szkodę starszej osoby), jak również jej cele oddziaływania indywidualnego i społecznego.

W uzasadnieniu środka odwoławczego obrońca oskarżonego wskazał, iż orzeczona kara jest karą niesprawiedliwą, gdyż oskarżony przyznał się do popełnienia przestępstwa, wyraził skruchę, pokrzywdzona odzyskała utracone mienie a sam czyn został dokonany na pograniczu wykroczenia z uwagi na wartość skradzionego mienia. Okoliczności te zostały wzięte pod uwagę przez sąd I instancji, co wprost wynika z części motywacyjnej orzeczenia, zostały uznane za okoliczności łagodzące a wnioski wyciągnięte z ich analizy należy zaakceptować.

Przyznania się oskarżonego do sprawstwa nie sposób traktować – jak czyni to apelujący - jako okoliczności nakazującej wymierzenie jeszcze łagodniejszej kary, jeżeli weźmie się pod uwagę, że M. R. zatrzymano bezpośrednio po dokonaniu kradzieży i ujawniono przy nim część przedmiotów pochodzących z przestępstwa (w taki sposób pokrzywdzona odzyskała utracone mienia) a sam czyn został zarejestrowany sklepowym monitoringiem. W sytuacji takiej wymowy zgromadzonego materiału dowodowego i oczywistości sprawstwa oskarżonego jego przyznanie nie determinowało konieczności dalszego złagodzenia kary.

Jednocześnie sąd odwoławczy nie miał zastrzeżeń do prawidłowości uznania, iż zachowanie sprawcy było wysoce naganne społecznie bowiem polegało na zachowaniu zuchwałym, związanym z dokonaniem kradzieży w miejscu publicznym, w obecności innych osób i na szkodę osoby w starszym wieku. Oskarżony działał pod wpływem alkoholu, co – również w świetle wniosków opinii sądowopsychiatrycznej - traktowane musi być jako okoliczność wpływająca na zaostrzenie odpowiedzialności karnej. W/wym. w chwili czynu miał zachowaną zdolność rozumienia jego znaczenia, jak i pokierowania swoim postępowaniem. Istotną okolicznością obciążająca była ponadto wcześniejsza i to wielokrotna karalność sądowa oskarżonego, za przestępstwa podobne (przeciwko mieniu) i to w zakresie przekraczającym konieczność zastosowania art. 64 § 1 k.k. Pamiętać przy tym należy, że za dokonanie przypisanego oskarżonemu czynu ustawodawca przewidział karę do pięciu lat pozbawienia wolności, z możliwością podwyższenia jej górnego wymiaru o połowę z uwagi na działanie w warunkach recydywy.

Ostatecznie więc uznano, iż sąd pierwszej instancji prawidłowo rozważył wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary w przedmiotowej sprawie. Wziął pod uwagę sposób działania oskarżonego, popełnienie czynu w warunkach kwalifikowanej prawnie powrotności do przestępstwa, rozmiary wyrządzonej szkody, postać zamiaru oraz motywację sprawcy. Ponadto uwzględnił wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego a cele kary w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej zrealizował odpowiednio określając wymiar kary na osiem miesięcy pozbawienia wolności. Z tych wszystkich względów należy uznać ocenę sądu pierwszej instancji za słuszną w świetle treści art. 53 k.k. oraz uwzględniając ustawowo określone zagrożenie karą uznać brak jakichkolwiek racjonalnych przesłanek do modyfikacji zaskarżonego orzeczenia w zakresie orzeczenia o karze.

Z powyższych względów sąd odwoławczy nie znajdując w argumentacji apelującego, jak i z urzędu podstaw do uchylenia lub zmiany zaskarżonego wyroku utrzymał go w mocy. Ze względu na aktualną sytuację majątkową oskarżonego i jego zdolności zarobkowe sąd odwoławczy zdecydował się zwolnić go od kosztów sądowych, gdyż ich poniesienie byłoby dla niego zbyt uciążliwe z uwagi na sytuację majątkową, aktualne zdolności zarobkowe i orzeczoną karę bezwzględną pozbawienia wolności. Jednocześnie zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy ustanowionego z urzędu zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu na etapie postępowania odwoławczego.

SSO M. Bonisławska-Kania SSO A. Sygit SSO M. Lessnau-Sieradzka