Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stefan Pietrzak

Sędziowie SO Mirosław Kędzierski (sprawozdawca)

SO Roger Michalczyk

Protokolant sekr. sądowy Mateusz Pokora

przy udziale Fabioli Furlani - prokuratora Prokuratury Rejonowej Bydgoszcz-Północ w Bydgoszczy

po rozpoznaniu dnia 14 listopada 2018 r.

sprawy B. B. s. A. i M., ur. (...) w B.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 27 kwietnia 2017 roku sygn. akt XI K 66/16

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. O. – Kancelaria Adwokacka w B. kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście 92/100) złotych brutto tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciąża Skarb Państwa.

SSO Roger Michalczyk SSO Stefan Pietrzak SSO Mirosław Kędzierski

Sygn. akt IV Ka 602/17

UZASADNIENIE

B. B. oskarżony został o to, że :

I.  w dniu 16 marca 2013r. w B. przy ul. (...), w salonie (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. Ś., w celu osiągnięcia dla siebie korzyści majątkowej , po uprzednim wprowadzeniu pracownika salonu w błąd co do zamiaru wywiązania się z zobowiązań, zawarli umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, wyłudzając te usługi o wartości 242,53 zł oraz telefon S. G. o wartości 1440 zł, czym doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) W. ul. (...), tj. o czyn z art.286§1 kk;

II.  w dniu 19 marca 2013r. w B. przy ul. (...) w autoryzowanym salonie sprzedaży (...) SA, działając wspólnie i w porozumieniu z K. Ś., w celu osiągnięcia dla siebie korzyści majątkowej, po uprzednim wprowadzeniu pracownika salonu w błąd co do zamiaru wywiązania się z zobowiązań, zawarli umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...), wyłudzając telefon A. I. o wartości 2.499 zł , czym doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) ul. (...), tj. o czyn z art.286§1 kk;

III.  w dniu 25 marca 2013r. w B. przy ul. (...) w salonie (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. Ś., w celu osiągnięcia dla siebie korzyści majątkowej, po uprzednim wprowadzeniu pracownika salonu w błąd co do zamiaru wywiązania się z zobowiązań i wpłaceniu depozytu w kwocie 399 zł, zawarli umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...), wyłudzając telefon komórkowy A. (...) m. (...) (...)o wartości 5.750 zł, czym doprowadzili(...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 5.351 zł, , tj. o czyn z art.286§1 kk;

IV.  w dniu 27 marca 2013r. w B. przy ul. (...), w salonie (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. Ś., w celu osiągnięcia dla siebie korzyści majątkowej dla siebie , po uprzednim wprowadzeniu pracownika salonu w błąd co do zamiaru wywiązania się z zobowiązań, zawarli umowę nr (...) wyłudzając usługi telekomunikacyjne wartości 225,51 zł oraz telefon (...) G. s A. wartości 1.440 zł, czym doprowadzili P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 1.665,51 zł, tj. o czyn z art.286§1 kk;

V.  w dniu 28 marca 2013r. w B. przy ul. (...) w salonie sieci (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. Ś., w celu osiągnięcia dla siebie korzyści majątkowej, po uprzednim wprowadzeniu pracownika salonu w błąd co do zamiaru wywiązania się z zobowiązań, zawarli umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, wyłudzając dwa telefony H. W. P. (...), czym doprowadzili spółkę (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 5.320 zł, tj. o czyn z art.286§1 kk;

VI.  w dniu 29 marca 2013r. w B. przy ul. (...) w salonie sieci O., działając wspólnie i w porozumieniu z K. Ś. , po uprzednim wprowadzeniu pracownika salonu w błąd co do zamiaru wywiązania się z zobowiązań, zawarli umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych , wyłudzając usługi wartości 67,69 zł oraz telefon S. G. (...)wartości 1.859 zł, czym doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...)w łącznej kwocie 1.926,69 zł, tj. o czyn z art.286§1 kk.

Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2017r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie XI K 66/16 uznał oskarżonego B. B. za winnego popełnienia zarzucanych mu w pkt I-VI czynów z art.286§1 kk z tym ustaleniem, że czyny te zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności i za to na podstawie art.286§1 kk w zw. z art.91§1 kk wymierzył mu karę 1 roku 6 miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art.46§1 kk orzekł wobec oskarżonego B. B. solidarnie z K. Ś. - prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 13 października 2015r. w sprawie sygn. XI K 460/14 - naprawienie szkody poprzez zapłatę na rzecz :

- (...)kwoty 3.348,04 zł ,

- (...)kwoty 7.870,00 zł,

-(...) kwoty 5.320,00 zł,

- (...) Centertel kwoty 1.926,69 zł;

zwolnił oskarżonego B. B. od uiszczenia opłaty oraz ponoszenia w pozostałym zakresie kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony osobiście, zaskarżając wyrok w całości.

„Wyrokowi zarzucił zbyt wysoki wymiar kary; brak przeprowadzenia wnioskowanego dowodu dotyczącego art.53 kk; złą ocenę dowodów świadczących o jego niewinności; brak zwolnienia z zachowania tajemnicy zawodowej świadka (K. Z.); zastosowanie ustawy obowiązującej w czasie orzekania”.

Wniósł o uniewinnienie go z zarzutów opisanych w pkt od I do V oraz uznanie go za winnego czynu opisanego w pkt VI i wymierzenie kary 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 2 lata, ewentualnie o uznanie go za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt od I do VI i wymierzenie kary 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 4 lata lub całkowite uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji celem ponownego rozpoznania”.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja oskarżonego jest bezzasadna albowiem żaden z podniesionych zarzutów na uwzględnienie nie zasługiwał.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji w niniejszej sprawie oparte zostały o wszechstronną , wnikliwą i kompleksową analizę ujawnionych w sprawie dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej i logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów , chronionej treścią art.7 kpk. Natomiast lektura uzasadnienia sporządzonego przez Sąd orzekający, dowodzi że jest ono bardzo szczegółowe i odniesiono się w nim do wszystkich dowodów przeprowadzonych na rozprawie, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, w sposób przewidziany treścią art.424 kpk. Sąd odwoławczy w pełni się z nim utożsamia, wobec czego czuje się zwolniony od ponownego szczegółowego przywoływania tych samych okoliczności.

Apelacja w zakresie podniesionego zarzutu „ złej oceny dowodów świadczących o jego niewinności „ podejmuje w gruncie rzeczy jedynie gołosłowną polemikę z prawidłowymi ustalenia Sądu Rejonowego, prezentując nader wybiórczą i subiektywną optykę dowodów oraz poczynionych na ich podstawie ustaleń. Argumenty przywołane przez autora apelacji żadną miarą nie mogą przekonywać co do tego, iżby dowody, które stanowiły dla Sądu I instancji podstawę ustaleń faktycznych, zwłaszcza wyjaśnienia i zeznania K. Ś., ocenione zostały w wadliwy sposób i obarczone były takimi mankamentami. Tymczasem to właśnie apelujący usiłuje w sposób dowolny wykazać prawdziwość tez postawionych w swym środku odwoławczym, zasadzając je wyłącznie na własnych subiektywnych ocenach i przekonaniach, natomiast przywołana tamże argumentacja, z przytoczonych powodów, w żaden sposób nie może zostać uznana za uprawnioną z punktu widzenia zasady swobodnej oceny zgromadzonych dowodów, prawidłowego rozumowania, a także wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Zdaniem Sądu Okręgowego ocena dowodów poczyniona przez sąd I instancji jest bezstronna, pełna i wolna od błędów faktycznych czy logicznych oraz zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, natomiast próby jej podważenia przez skarżącego są niczym innym jak zwykłą polemiką ze swobodną oceną dowodów, co czyni zarzut obrazy art.7 kpk niezasadny.

Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych , pozostaje pod ochrona prawa procesowego (art.7 kpk) wtedy ,gdy:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (art.410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art.2§2 kpk),

- stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art.4 kpk),

- jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art.424§1 pkt 1 kpk).

W ramach realizacji zasady zawartej w art.7 kpk sąd ma prawo uznać za wiarygodne zeznania świadka (lub wyjaśnienia oskarżonego), co do niektórych przedstawionych przez niego okoliczności i nie dać wiary zeznaniom tego samego świadka (czy też wyjaśnieniom oskarżonego), co do innych okoliczności – pod warunkiem jednak, że swoje stanowisko w tej kwestii w sposób przekonywujący (jak ma to miejsce w niniejszej sprawie) uzasadni ( OSNKW 1974/7-8/154, OSNKW 1975/9/133).

Wszystkie te wymogi spełnia ocena dowodów, o której mowa w apelacji (a także pozostałych zebranych w sprawie) dokonana przez Sad I instancji i zaprezentowana w szczegółowym uzasadnieniu wyroku.

Nadto, jak wielokrotnie podkreślano zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie, istotnym czynnikiem kształtującym przekonanie sądu o wartości osobowego środka dowodowego są spostrzeżenia i wrażenia odniesione w toku bezpośredniego przesłuchania na rozprawie.

Kontrola instancyjna oceny dowodów z natury nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów lub logicznej błędności rozumowania i wnioskowania), albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 11 lutego 2004r IV KK 323/03 Prok. i Pr. 2004/8/9).

Skoro więc ocena zebranych w sprawie dowodów, a więc wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków, opinii biegłych i dokumentów dokonana została przez Sąd Rejonowy z należytą starannością i wnikliwością ,nie zawiera błędów natury logicznej, jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, to pozostaje ona pod ochroną art.7 kpk.

Oskarżony nie wykazał w skardze apelacyjnej , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków, Sąd dopuścił się obrazy art.7 kpk.

Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego przekonuje, że wyjaśnienia i zeznania K. Ś. są konsekwentne i stanowcze w toku całego postępowania a ich ocena dokonana przez Sąd jest wnikliwa, wszechstronna i w konsekwencji zasługuje na akceptację Sądu Okręgowego.

Sąd odwoławczy podzielając w całości argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, pragnie w pełni się do niej odwołać, nie dostrzegając w związku z tym konieczności ponownego jej szczegółowego przytaczania.

W szczególności też nie przekonuje argumentacja oskarżonego, który kwestionował w apelacji swoje przyznanie się do winy twierdząc, że jego przyznanie się do winy odnosiło się wyłącznie do jednego czynu tj. wyłudzenia w sieci O., a nie wszystkich zarzutów. Otóż z wyjaśnień oskarżonego zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i w znacznej części przed Sądem wynika treść zupełnie odmienna od tych twierdzeń.

W pełni przekonuje w tym zakresie argumentacja Sądu Rejonowego, który negatywnie ocenił te wyjaśnienia. Co szczególnie istotne, skonfrontował je z wyjaśnieniami i zeznaniami współsprawcy tj. K. Ś., dokonując wnikliwej ich analizy w oparciu o obowiązujące przepisy prawa oraz poglądy judykatury dotyczące dowodu z pomówienia.

W konsekwencji te twierdzenia oskarżonego zawarte w apelacji uznać należy za przyjętą linię obrony i jej realizację w ramach prawa do obrony.

Również jako wyłącznie realizację prawa do obrony uznać należy twierdzenia oskarżonego związane z zarzutem niezwolnienia świadka K. Z. z tajemnicy zawodowej, co umożliwiłoby mu ujawnienie faktu „przekazania temu świadkowi w kwietniu 2013r. informacji dotyczących przestępstw popełnionych przez K. Ś.”. W konsekwencji fakt ten winien skutkować wymierzenie mu łagodniejszej kary nawet z nadzwyczajnym złagodzeniem.

Otóż Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w powyższej kwestii uchybień Sądu. Fakt, że oskarżony okoliczność tą podniósł dopiero na etapie postępowania odwoławczego przekonuje, iż wykorzystuje tą argumentację dla spodziewanych korzyści procesowych, oraz że żadna tego typu sytuacja związana z uprzednim ujawnieniem przestępstw przez współsprawcę nie miała miejsca. Przecież świadek K. Z. był przesłuchany w sprawie w związku z twierdzeniami oskarżonego. Tyle tylko, że wówczas oskarżał tego świadka o niedopuszczalne naciski podczas przesłuchania go. I co istotne oskarżony kwestię tę podnosi dopiero podczas kolejnego rozpoznawania sprawy nie informując wcześniej o bezprawnym wpływaniu przez tego świadka na treść jego wyjaśnień choćby prokuratora czy Sąd rozpoznający sprawę w innym

Wszystko to pozwala na przyjęcie, że twierdzenia oskarżonego o ujawnieniu przestępstw K. Ś. K. Z. znacznie przed terminem jego przesłuchania w charakterze podejrzanego nie miało oparcia w rzeczywistości i było wyłącznie obliczone na pozytywny efekt procesowy.

Należy też mieć na uwadze, iż sam K. Ś. podczas pierwszego przesłuchania w dniu 4 września 2013r. (k.153) przyznał się do winy i złożył wyjaśnienia. Także w tym dniu też przesłuchiwany przez K. Z. B. B. po zapoznaniu się z zarzutami w niniejszej sprawie przyznał się do winy.

Należy w tym miejscu zauważyć, iż merytoryczna ocena dowodów w myśl obowiązujących przepisów procesu karnego, należy do sądu orzekającego, który zachowuje bezpośredni kontakt z przesłuchiwanymi osobami. Lektura protokołów przesłuchania zawierających zazwyczaj treść wystylizowaną przez protokolant , z istoty rzeczy pełną ocenę ogranicza. Spostrzeżenia i wrażenia wynikające z bezpośredniego kontaktu z osobą przesłuchiwaną, umożliwiające ocenę poziomu intelektualnego przesłuchiwanej osoby, jej stanu emocjonalnego w czasie wypowiadania się, a także jej zachowania się i sposobu formułowania wypowiedzi, nie są obojętne dla kształtowania poglądu o wiarygodności przedstawionej relacji.

Tak więc w sytuacji, gdy kontrola apelacyjna uzasadnia stwierdzenie, że zaskarżony wyrok znajduje pełne oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w postępowaniu (art.410 kpk), nie ma podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Mając na uwadze powyższą argumentację, uznać należy, iż rozstrzygnięcie uznające winę oskarżonego B. B. w zakresie przypisanych mu czynów, zasługuje na pełną akceptację.

Odnosząc się obecnie do zarzutów oskarżonego dotyczących wymiaru kary stwierdzić należy co następuje :

Otóż zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można podnosić w sposób zasadny w sytuacji, kiedy wymierzona kara, jakkolwiek mieszcząca się w granicach ustawowego zagrożenia , nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy. Innymi słowy zarzut taki można podnosić, gdy w odczuciu społecznym kara taka byłaby karą niesprawiedliwą. Zatem „rażąca niewspółmierność kary” o jakiej traktuje treść art.438 pkt 4 kpk zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną, a tą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary wskazanych w art.53 kk i art54§1 kk oraz zasad wymiaru kary ukształtowanych ugruntowaną praktyką orzeczniczą. Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach wymiaru kary, ale różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną można by nazwać, także w potocznym znaczeniu tego słowa, „rażąco niewspółmierną”, to jest w stopniu nie dającym się zaakceptować.

Rażąca niewspółmierność kary zachodzi również wówczas, kiedy kara za przypisane przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia jego społecznej szkodliwości oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych jakie ma ona osiągnąć wobec skazanego. Oczywistym przy tym pozostaje, iż w każdym wypadku sąd winien baczyć, aby całokształt represji karnej nie przekraczał stopnia winy ( tzn. by nie wymierzono kary ponad winę sprawcy, chociażby przemawiały za tym potrzeby prewencji indywidualnej i ogólnej).

Sąd I instancji przeprowadził wszelkie te dowody, które leżały u podstaw rozstrzygnięcia w przedmiocie wymiaru kary względem oskarżonego, a swoje stanowisko w tym względzie przekonująco uzasadnił. Sąd odwoławczy stanowisko to podziela.

Należy stwierdzić bowiem, iż ustalone okoliczności przedmiotowe i podmiotowe przypisanych oskarżonemu czynów, ich ilość a także prezentowane przez wymienionego właściwości i warunki osobiste, powodują że niepodobna jest skutecznie wywodzić, iż wymierzona oskarżonemu kara razi surowością. Rozstrzygając w tej materii, Sąd Rejonowy należycie ocenił fakt uprzedniej wielokrotnej karalności tego oskarżonego w tym kilkukrotnej za przestępstwa przeciwko mieniu na kary wolnościowe. Przy tym bez istotnego znaczenia jest argumentacja skarżącego sugerującego obniżenie kary z uwagi na popełnienie przestępstw na przestrzeni zaledwie dwóch tygodni. Nie ma bowiem wśród dyrektyw wymiaru kary za czyn ciągły czy przestępstwo ciągłe takiej przesłanki.

To wszystko przekonuje, dodatkowo mając na uwadze płynące z jego karty karnej wnioski o jego niepoprawności, że oskarżony żadną miarą nie zasługuje na łagodne, pobłażliwe potraktowanie czego w istocie domaga się oskarżony. Dodatkowo trzeba mieć na uwadze i to, że wymierzona kara roku mi 6 miesięcy pozbawienia wolności oscyluje w dolnych granicach ustawowego zagrożenia tylko nieznacznie przekraczając dolny próg.

Odnosząc się obecnie do zarzutu braku warunkowego zawieszenia oskarżonemu kary pozbawienia wolności stwierdzić należy że, co prawda Sąd błędnie uznał, iż oskarżony w chwili czynów był już karany na karę pozbawienia wolności, to jednak fakt ów nie zmienia oceny co do braku pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Zdaniem Sądu Okręgowego zachowanie B. B. na przestrzeni ostatnich lat nie wykazuje bowiem, by zrozumiał on naganność dotychczasowego postępowania oraz że stosowane wobec niego w przeszłości środki o charakterze wolnościowym nie okazały się na tyle skuteczne, aby uświadomił sobie skutki i konsekwencje związane z wejściem w konflikt z prawem. Brak jest pozytywnej prognozy na przyszłość w przypadku tego oskarżonego. Oskarżony w przeszłości był kilkakrotnie karany za przestępstwa na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Oskarżony nie wykorzystał więc należycie kilkakrotnie dawanej mu w przeszłości szansy. Tym samym należy uznać, iż dotychczasowe życie oskarżonego nie pozwala na dodatnią prognozę na przyszłość - uznanie, iż mimo niewykonania kary, będzie on przestrzegał porządku prawnego. Należy podkreślić, że w toczącym się równolegle z niniejszą sprawą postępowaniu przed tutejszym Sądem Okręgowym zapadł też kolejny prawomocny wyrok skazujący B. B. na karę pozbawienia wolności za kilkadziesiąt czynów z art. 286 §1 kk.

W konsekwencji nie jest zasadny zarzut niezastosowania przez Sąd ustawy dawnej , obowiązującej w czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu czynów, jako że bez względu to jakie przepisy byłyby stosowane, to zasadna jest konstatacja Sądu Rejonowego o braku pozytywnej prognozy na przyszłość w przypadku tego oskarżonego.

Tym samym w ocenie Sądu Okręgowego tylko wymierzenie kary bezwzględnej pozbawienia wolności, choć w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, będzie właściwą karą dla osiągnięcia wobec oskarżonego wszystkich jej celów, a nade wszystko skłoni go do przemyśleń nad własnym postępowaniem i być może zmobilizuje go do poprawy zachowania w przyszłości.

Jak wyżej wskazano, orzekając karę , sąd uwzględnia też potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Chodzi tu o wpływ, jaki orzeczona kara powinna wywrzeć w kierunku ugruntowania w społeczeństwie prawidłowych ocen prawnych i stosownego do tych ocen postępowania, o potwierdzenie przekonania, że w walce z przestępczością zwycięża praworządność, a sprawcy są sprawiedliwie karani. Wpływ ten oznacza, iż kara powinna wywierać przede wszystkim na środowisko sprawcy, ale też na środowisko pokrzywdzonych, aby ugruntować świadomość, iż ten kto w przestępczy sposób narusza dobra, zostanie sprawiedliwie ukarany.

Kara jest ważnym środkiem zwalczania przestępczości.

Karą współmierną i dającą zarazem zadośćuczynienie społecznemu poczuciu sprawiedliwości jest kara, która uwzględnia wszystkie dyrektywy jej wymiaru zawarte w art.53 i 54 kk.

W realiach przedmiotowej sprawy należy uznać, iż tylko kara bezwzględna pozbawienia wolności może odnieść względem oskarżonego zamierzone skutki i zrealizować cel nadrzędny, to jest by go należycie wychować do życia w społeczeństwie.

Reasumując powyższe rozważania, stwierdzić należy, iż orzeczona wobec B. B. kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie spełniałaby wszystkich zakładanych przez ustawodawcę celów i nie byłaby karą sprawiedliwą. Z tego też względu Sąd Okręgowy uznał zarzut apelacji oskarżonego o rażącej niewspółmierności wymierzonej kary, za nietrafny.

Mając na uwadze powyższą argumentację orzeczono jak w sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach sądowych oparto o brzmienie przepisów art.635 kpk i 624§1 kpk, mając na uwadze aktualną sytuację majątkową i rodzinną oskarżonego oraz fakt konieczności w przyszłości jego pobytu zakładzie karnym.