Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 654/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 30 marca 2023 roku w sprawie III K 37/21

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty zgłoszone przez obrońcę oskarżonego M. S. (1):

1. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść wyroku, polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony M. S. (1) w okresie od 07.04.2017 r. do 11.04.2017 r. przebywał wraz z ojcem H. w Chorwacji skąd w miejscowości S. dokonał z Ł. B. (...) o nazwie L. zaboru w celu przywłaszczenia przedmiotów stanowiących wyposażenie łodzi o łącznej wartości 40321,92 zł, podczas gdy w rzeczywistości M. S. (1) nie przebywał w inkryminowanym czasie w Chorwacji i nie dokonał zaboru wskazanych przedmiotów.

2. naruszenie prawa materialnego poprzez uznanie, że oskarżony M. S. (1) wraz z ojcem H. zabierając w okresie od 04.07.2017 r. do 27.05.2017 r. z jachtu znajdującego się w Chorwacji wyposażenie jachtu, którego był współwłaścicielem, działał w celu przywłaszczenia mienia i tym samym wyczerpał znamiona czynu zabronionego opisanego w art. 278 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych można skutecznie postawić orzeczeniu, gdy na podstawie prawidłowo przeprowadzonych i prawidłowo ocenionych dowodów sąd błędnie ustalił stan faktyczny. Analizując treść skargi apelacyjnej obrońcy oskarżonego M. S. (1) należy zauważyć, że skarżący kwestionuje ustalenia sądu I instancji z uwagi na nieprawidłowo ocenione jego zdaniem dowody, w szczególności wyjaśniania oskarżonego M. S. (1), który wskazywał, że nie był ze swoim ojcem na początku kwietnia 2017r., kiedy ten miał wymontować z jachtu część wyposażenia (s. 3 apelacji).

W takim układzie procesowym uchybieniem pierwotnym byłaby obraza przepisów prawa procesowego, a jego następstwem błędne ustalenia faktyczne. Należy przypomnieć, iż ustalenia faktyczne dotyczące odpowiedzialności oskarżonego są czynione w dwóch płaszczyznach. Pierwsza dotyczy sprawstwa i ustalenia te są czynione na podstawie przeprowadzonych dowodów w sposób zgodny z przepisami prawa dowodowego (tutaj sąd a quo nie uchybił żadnemu z tych przepisów). Następnie podlegają one ocenie zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów (tutaj także sąd I instancji nie naruszył tych przepisów). Ostatnim etapem procedury budowy podstawy faktycznej orzeczenia jest dokonanie ustaleń faktycznych na podstawie przyjętych dowodów.

Analizując treść apelacji należało uznać, że skarżący zarzuca Sądowi I instancji błąd z płaszczyzny ustaleń faktycznych dotyczący przypisania sprawstwa, lecz opiera go, jak wskazano wyżej, na błędnie dokonanej ocenie materiału dowodowego, a w szczególności braku wzięcia pod uwagę okoliczności, że oskarżony M. S. (1) wskazywał, że w inkryminowanym czasie nie był w Chorwacji, a tym bardziej że zabierał jakieś rzeczy z jachtu.

Oparcie apelacji na tak skonstruowanym zarzucie nie mogło uzyskać akceptacji Sądu Odwoławczego, albowiem zarzut ten w żaden sposób nie podważa prawidłowych ustaleń faktycznych dokonanych w przedmiotowej sprawie. Sąd meriti wykazał w treści uzasadnienia w sposób kompleksowy, iż w czasie przypisanego oskarżonemu czynu, przebywał on na terenie Chorwacji wraz z ojcem. Co istotne w uzasadnieniu orzeczenia sąd I instancji zweryfikował w sposób szczegółowy i negatywny wszystkie okoliczności podnoszone przez oskarżonego M. S. (1), które miały potwierdzić jego tezę, że w dniach od 7 do 11 kwietnia 2017 r. nie był w Chorwacji. Jednakże, ani informacje na temat wizyt oskarżonego u stomatologa, ani informacje z Urzędu Skarbowego, ani opinia biegłego, czy w końcu zeznania świadków M. S. (2), J. B., W. B., czy G. S. i K. S., nie mogły zmienić prawidłowych ustaleń sądu I Instancji odnośnie pobytu M. S. (1) na terenie Chorwacji.

Sąd Odwoławczy miał na uwadze okoliczność, że w początkowych zeznaniach H. S. jednoznacznie wskazywał, że M. S. (1) był z nim w Chorwacji, zaś zeznania te składał jeszcze przez swoim udarem. Sąd nie utracił z pola widzenia także okoliczności, że w rozmowie telefonicznej z J. G., M. S. (1) wskazywał, że jedzie z ojcem do Chorwacji, zaś po powrocie poinformował go, że pozostali wspólnicy sobie nie popływają, ponieważ on z ojcem byli na jachcie, zabrali dokumenty i sprzęt. Dodatkowo M. S. (1) przysłał sms-a ze zdjęciem. Podnieść nadto należy, że sprawa prowadzona przed Sądem Rejonowym w Bydgoszczy o sygn. XI K 1012/19 dotyczyła uniewinnienia M. S. (2) od zarzucanego mu czynu z art. 233 § 1a k.k. w zakresie jego pobytu na terenie Chorwacji w kwietniu 2017 r., a nie pobytu na terenie Chorwacji jego brata M. S. (1).

Reasumując, nie budziły wątpliwości Sądu Odwoławczego właściwie dokonane ustalenia sądu I instancji, które są oparte na analizie prawidłowo ocenionych w sposób kompleksowy dowodów. Jak wielokrotnie akcentowano w orzecznictwie, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz musi wykazywać konkretne uchybienia w zakresie zasad logicznego rozumowania, jakich dopuścił się sąd w ocenie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych (vide: opis stanu faktycznego zaprezentowany w apelacji), opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 24.03.1975r. II KR 355/74 OSNPG 1975/9/84 i z dnia 22.01.1975r. I KR 197/74 OSNKW 1975/5/58, wyroki Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 6.02.1992r. II Akr 1/92 OSA 1992/6/41 i z dnia 28.05.1992r. II Akr 134/92 OSA 1992/11/55, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6.10.2000r. II AKa 138/00 Prok. i Pr. 2002/1/28).

Ad. 2. Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa materialnego należy wskazać, że obraza ta w szczególności może polegać na zastosowaniu nieodpowiedniego przepisu lub zastosowaniu go w nieodpowiedni sposób bądź też na zastosowaniu przepisu pomimo zakazu określonego rozstrzygnięcia lub niezastosowaniu normy, której stosowanie było obowiązkowe, a nadto na błędnej wykładni danego przepisu.

Podkreślić trzeba, że zarzut dotyczący naruszenia treści art. 278 § 1 k.k. jest niezasadny. Niesłuszny jest zarzut podniesiony w apelacji, że w sprawie nie doszło do przywłaszczenia rzeczy, co musi wiązać się z zamiarem definitywnego pozbawienia osoby uprawnionej jej własności. Nie sposób uznać argumentacji skarżącego, że wymontowanie sprzętu miało na celu utrudnienie, czy wręcz uniemożliwienie użytkowania pozostałym użytkownikom, co nie oznacza jego włączenia na stałe do majątku S. (s. 6 apelacji).

Zdaniem Sądu Odwoławczego, sąd I instancji słusznie uznał, że oskarżeni wypełnili znamiona czynu z art. 278 § 1 k.k. Zamiar przywłaszczenia rzeczy wiąże się z objęciem rzeczy w swoje posiadanie, bez względu na to, czy sprawca zdołał następnie zamiar rozporządzenia tą rzeczą jako swoją urzeczywistnić, czy nie (por. wyrok SN z 21.01.1985 r., II KR 311/84, LEX nr 17619). Kradzież jest dokonana w chwili zaboru, tj. objęcia przedmiotu wykonawczego we władztwo sprawcy i w związku z powyższym stopień utrwalenia władztwa nad tym mieniem, dalsze losy mienia oraz dalsze zamiary sprawcy względem mięśnia są obojętne z punktu widzenia oceny prawnej (por. wyrok SN z 11.01.1988 r., II KR 343/87, LEX nr 203000). Zabór rzeczy oznacza wyjęcie jej spod władztwa innej osoby i objęcie jej we władanie przez sprawcę wbrew woli osoby dysponującej rzeczą i bez podstawy prawnej (por. M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, w: Zoll (red.), Kodeks karny, t. 3, 2016, s. 38; wyrok SN z 18.12.1998 r., IV KKN 98/98, Prok. i Pr. - wkładka 1999, Nr 7-8, poz. 5). Cel przywłaszczenia oznacza postąpienie z rzeczą jak właściciel i włączenie jej do swego majątku. Nie ma znaczenia zamiar późniejszego postąpienia z tą rzeczą oraz motywy i pobudki działania sprawcy, które nie mają wpływu na kwalifikację czynu. Rozróżnić zatem należy stronę woluntatywną zamiaru przywłaszczenia od samej motywacji działania sprawcy.

W przedmiotowej sprawie okoliczność, że zabór sprzętu z łodzi był metodą oskarżonych na wymuszenie odkupu udziału na ich warunkach poprzez pozbawienie pozostałych udziałowców możliwości korzystania z łódki, nie zmienia faktu, że doszło do popełnienia przestępstwa kradzieży. Nie sposób uznać, że oskarżeni w momencie popełnienia czynu zamierzali tylko czasowo pozbawić pokrzywdzonych władztwa nad rzeczą. Nie wydali oni tych rzeczy na żądanie pokrzywdzonych, zaś ich żądania nie zostały spełnione.

Reasumując, stwierdzić trzeba, że apelacja obrońcy M. S. (1) okazała się niezasadna. Sąd I instancji przeprowadził wszelkie niezbędne dowody, które legły u podstaw rozstrzygnięcia w przedmiocie kwalifikacji prawnej czynu względem oskarżonych, a swoje stanowisko w tym względzie przekonująco uzasadnił. Sąd Odwoławczy stanowisko to podziela.

Wniosek

- zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego M. S. (1) od popełnienia zarzucanych mu czynów;

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zgłoszony przez obrońcę nie zasługiwał na uwzględnienie z tych samych powodów, które wskazano wyżej jako motywy nieuwzględnienia zarzutów apelacji.

4.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia z dnia 30 marca 2023 roku w sprawie III K 37/21

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ocena dowodów przeprowadzona przez sąd I instancji nie wykracza poza granice ich swobodnej oceny, uwzględnia wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasady logicznego rozumowania. Sąd meriti jasno wskazał, które z dowodów uznał za wiarygodne i nie budzące wątpliwości, a którym odmówił takiego przymiotu i w jakiej części. Sąd słusznie uznał, że oskarżony M. S. (1) w czasie popełnienia przestępstwa był na terenie Chorwacji oraz jego zachowanie wyczerpuje znamiona czynu z art. 278 § 1 k.k. Ocena ta zyskała pełną aprobatę Sądu Odwoławczego.

W sprawie nie zachodzą warunki z art. 437 § 2 k.p.k., z zatem nie było podstaw do uwzględnienia wniosku alternatywnego o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania z uwagi na konieczność przeprowadzenia przewodu w całości.

Nie stwierdzono także okoliczności podlegających uwzględnieniu przez Sąd Odwoławczy z urzędu w postaci przesłanek z art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k., które musiałyby skutkować uchyleniem lub zmianą wyroku.

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Sąd Odwoławczy w oparciu o treść art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych wymierzył oskarżonemu opłatę, zaś w oparciu o treść art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 636 § 1 k.p.k. obciążył oskarżonego w połowie kosztami procesu za drugą instancję, nie znajdując przesłanek do zwolnienia oskarżonego od ich ponoszenia.

7.PODPIS

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 30 marca 2023 roku w sprawie III K 37/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana