Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Roger Michalczyk

Protokolant st. sekr. sądowy Dominika Marcinkowska

przy udziale ------------

po rozpoznaniu dnia 15 września 2017 r.

sprawy R. P. s. L. i J. ur. (...) we W.

obwinionego o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 9 maja 2017 r. sygn. akt XIV W 3538/16

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że czyn przypisany obwinionemu kwalifikuje z art. 92 § 1 kw w zw. z § 95 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych ( Dz. U. Nr 170 poz. 1393);

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.

sygn. akt IV Ka 662/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, wyrokiem z 9 maja 2017r., sygn. akt XIV W 3538/16 uznał obwinionego R. P. za winnego popełnienia czynu polegającego na tym, że w dniu 10 czerwca 2016r. około godziny 12:17 w B. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) kierując pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...), jadąc ulicą (...) w kierunku U., wjechał na w/w skrzyżowanie nie stosując się do sygnału czerwonego nadawanego przez sygnalizator S-3, który zakwalifikował jako wykroczenie z art. 92§1 kw w zw. z §27 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie znaków i sygnałów drogowych i wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 500 złotych oraz orzekł o kosztach postępowania.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca obwinionego, który na podstawie art. 109§2 kpsw w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 kpk zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a mający wpływ na jego treść,

2.  obrazę przepisów postępowania art. 8 kpsw w zw. z art. 5§2 kpk poprzez uznanie, że wszelkie ustalone nie dające się usunąć wątpliwości oraz rozbieżności były tłumaczone na niekorzyść obwinionego.

W oparciu o tak skonstruowane zarzuty domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia obwinionego, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego nie była zasadna.

Jak wielokrotnie akcentowano w orzecznictwie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz musi wykazywać konkretne uchybienia w zakresie zasad logicznego rozumowania, jakich dopuścił się sąd w ocenie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd I instancji nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 24.03.1975r. II KR 355/74 OSNPG 1975/9/84 i z dnia 22.01.1975r. I KR 197/74 OSNKW 1975/5/58, wyroki Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 6.02.1992r. II Akr 1/92 OSA 1992/6/41 i z dnia 28.05.1992r. II Akr 134/92 OSA 1992/11/55, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6.10.2000r. II AKa 138/00 Prok. i Pr. 2002/1/28).

Apelacja obrońcy obwinionego, w zakresie postawionego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, ma w istocie charakter polemiczny w rozumieniu wskazanym wyżej. Skarżący nie wskazuje bowiem na to, jakich uchybień w zakresie logicznego rozumowania miałby dopuścić się Sąd I instancji w ocenie materiału dowodowego, a przedstawia swój pogląd oparty w zasadzie na polemice z opinią biegłego. Już ta okoliczność wskazuje na to, iż tak skonstruowany zarzut nie może być uwzględniony przez sąd odwoławczy. Wbrew argumentacji skarżącego powyższa sprawa nie miała złożonego charakteru i nie wymagała opinii biegłego. Analiza zapisu nagrania z videorejestratora w oczywisty sposób wskazywała na nieprawidłowe zachowanie obwinionego, który widząc zapalone żółte światło nie zatrzymał się, a nie miał ku temu żadnych przeszkód i zdecydował się na kontynuowanie jazdy, w efekcie czego przejechał skrzyżowanie na czerwonym świetle. Do stwierdzenia tej okoliczności, zdaniem sądu odwoławczego, nie trzeba było wiadomości specjalnych. Polemika skarżącego z opinią biegłego, która słusznie nie budziła wątpliwości, co do jej poprawności niczego nie mogła w tej sytuacji zmienić. Rozważania skarżącego dotyczące prędkości pojazdu obwinionego, jego czasu reakcji, twierdzenia, że obwiniony mógł nie zauważyć sygnalizatora były całkowicie nieuprawnione. Analiza zapisu filmu wskazuje na to, iż obwiniony przyspieszył, aby przejechać skrzyżowanie najprawdopodobniej z uwagi na światło na sygnalizatorze. Nie było też tak, jak twierdził skarżący, iż obwiniony zdecydował się przejechać skrzyżowanie, aby nie utrudniać przejazdu pojazdu uprzywilejowanego. Policjanci, co wynika z analizy filmu, sygnał dźwiękowy włączyli po zarejestrowaniu popełnionego wykroczenia.

Przepis art. 5 § 2 k.p.k. stanowi, iż niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Reguła in dubio pro reo, zawarta w tym przepisie, odnosi się w praktyce do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, nie można jej jednak rozumieć jako reguły swoistego, uproszczonego traktowania wątpliwości. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych winna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Reguła ta ma, więc zastosowanie jedynie wtedy, gdy wyczerpane zostały wszystkie możliwości w procesie, a mimo to nadal istnieją wątpliwości, których nie można usunąć ani w świetle zebranych dowodów, ani w świetle logicznego rozumowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25.06.1991r. WR 107/91 OSNKW 1992/1-2/14, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.11.1996r. V KKN 215/96 Prok. i Pr. 1997/5/4) .

Natomiast, gdy z materiału dowodowego wynikają różne wersje wydarzenia, to nie jest to równoznaczne z istnieniem „nie dających się usunąć wątpliwości” w rozumieniu tego przepisu. W takim przypadku sąd zobowiązany jest dokonać ustaleń faktycznych kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów, której granice wyznacza art. 7 k.p.k.

Przepis art. 5 § 2 k.p.k. w żadnym razie nie może być, bowiem interpretowany jako obowiązek czynienia ustaleń faktycznych, w oparciu o najkorzystniejsze dla oskarżonego wersje wypadków. Wyrażona w nim zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega, bowiem na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z wyjaśnień i zeznań o niejednakowej treści (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.03.1997r. VKKN 213/96 Prok. i Pr. 1997/9/6, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3.07.1997r. IV KKN 142/97 Prok. i Pr. 1997/12/4, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27.04.1976r. III KR 86/76 OSNPG 1977/2/16, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19.02.1990r. I KR 6/90 niepubl.).

W niniejszej sprawie nie zachodzi sytuacja określona w art. 5 § 2 k.p.k., a więc nie może być mowy o obrazie tego przepisu – zebrane dowody pozwalają na dokonanie ustaleń faktycznych, co uczynił Sąd I instancji, ustalenia wymaga jedynie to, czy są one dokonane prawidłowo, co jak już wskazano wyżej nie budzi żadnych zastrzeżeń (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lipca 2000r., IV KKN 532/99, niepubl.).

W świetle powyższych okoliczności, sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji w zakresie postawionych w niej wniosków. Sąd Okręgowy zmienił wyrok Sądu I instancji dochodząc do przekonania, iż w treści orzeczenia wskazano błędnie §27 zamiast §95 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie znaków i sygnałów drogowych, a w pozostałej części zaskarżony wyrok, jako słuszny utrzymał w mocy. O kosztach orzeczono na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 624§1 kpk