Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 672/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 8.05.2025 r., sygn. III K 502/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ pełnomocnik oskarżyciela prywatnego

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

4.

Obrońca wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na orzeczenie tj. art. 170 § 2 k.p.k., art. 6 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego oskarżonej w zakresie przeprowadzenia dowodu z zapisu audio , na którym zostało zarejestrowane opisane w zarzucie zdarzenie w celu ustalenia całego przebiegu zdarzenia, w celu ustalenia czy zachowanie pokrzywdzonego w czasie poprzedzającym reakcję oskarżonej nie było formą prowokacji ze strony pokrzywdzonego i stanowiło wyzywającego zachowania z jego strony (art. 216 §3 kk) , na podstawie art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. wskazując na fakt, iż postępowanie sądowe trwa od 2024 roku, czas i okoliczności złożenia wniosku wskazują na działanie w celu przedłużenia postępowania, podczas gdy zabezpieczenie pełnego nagrania miały istotne znaczenie dla ustalenia czy oskarżona popełniła zarzucany jej czyn czy tez została sprowokowana.

2.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na orzeczenie tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. wyrażającą się w przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i dowolności w ocenie materiału dowodowego, a w konsekwencji takiej oceny dowodów, która jest sprzeczna z zasadami logiki, doświadczenia życiowego i zebranymi w sprawie dowodami;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na treść orzeczenia polegający na błędnym uznaniu, iż w budynku sądu znieważyła publicznie T. D. w obecności trzech pracowników ochrony sądu oraz grupy jej znajomych a także L. D. - żony T. D., w ten sposób, że ubliżyła T. D. nazywając go „kurwą” a następnie opluła go, podczas gdy zdarzenie nie miało charakteru publicznego o oskarżona splunęła pod nogi pokrzywdzonego

Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego wyrokowi zarzucił:

4.  Rażącą niewspółmierność kary i środków karnych (art. 438 pkt 4 k.p.k.) orzeczonych wobec oskarżonej S. S. kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 30 zł każda, a także orzeczonego obowiązku zadośćuczynienia, poprzez wymierzenie kary w sposób dalece nieadekwatny do wysokiego stopnia winy oraz wyjątkowo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu a w szczególności:

- Zaniżenie znaczenia okoliczności miejsca popełnienia czynu, tj. dokonanie znieważenia i naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonego na terenie budynku sądu, tj. instytucji państwowej, w której sprawowana jest władza sądownicza Rzeczypospolitej Polskiej i gdzie wydawane są wyroki w imieniu Państwa Polskiego, co dodatkowo potęguje stopień naruszenia porządku prawnego oraz powagi wymiaru sprawiedliwości.

- Pominięcie zaplanowanego i zorganizowanego charakteru czynu, w szczególności poprzez doprowadzenie do osaczenia pokrzywdzonego przez liczną grupę osób towarzyszących oskarżonej, w tym wielokrotnie karanych przestępców, której obecność miała wyraźnie zastraszający i prowokacyjny charakter, a także poprzez dokonanie czynu tuż przed rozprawą dotyczącą analogicznego zarzutu wobec oskarżonej.

- Zbagatelizowanie postawy oskarżonej po popełnieniu czynu, wyrażającej się w konsekwentnym negowaniu winy, braku jakiejkolwiek skruchy, braku przeprosin czy chęci pojednania, co świadczy o całkowitym braku refleksji nad nagannością własnego postępowania oraz o rażącym lekceważeniu nie tylko dóbr osobistych pokrzywdzonego, ale także autorytetu sądu i szacunku do obowiązujących norm prawnych.

- Niezastosowanie kary, która w należytym stopniu realizowałaby zarówno dyrektywy prewencji ogólnej, jak i indywidualnej, w sytuacji, gdy okoliczności sprawy jednoznacznie przemawiały za koniecznością orzeczenia kary o charakterze zdecydowanie bardziej dolegliwym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 – 3.. Zarzuty niezasadne. Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania a to art.4, art. 7 i art. i 410 k.p.k.

Powołany przez obrońcę oskarżonego przepis art.4 kpk (zasada obiektywizmu ) stanowi, że organy prowadzące postępowanie karne obowiązane są badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. Zasada ta jest wyrazem postulatu ustawowego, ażeby ustalenia faktyczne odpowiadały prawdzie, co w postępowaniu sądowym jest osiągalne tylko wtedy, gdy przedmiotem zainteresowania sądu jest cały zebrany w sprawie materiał dowodowy, bez pominięcia istotnych jego części i gdy całokształt tego materiału jest przedmiotem rozważań sądu.

O braku obiektywizmu możemy więc mówić w sytuacji, gdy organy procesowe wykonywały czynności procesowe z pewnym osobistym pozytywnym bądź negatywnym nastawieniem, uprzedzeniem, zaś podejmowane w toku postępowania decyzje były stronnicze, bądź gdy przedmiotem oceny i rozważań sądu orzekającego nie był cały zebrany w sprawie materiał dowodowy (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 16 lutego 1978r IV KR 4/78, OSNKW 1978, nr 4-5, poz.52 ; wyrok Sądu Najwyższego z 29 czerwca 1999r, V KN 459/97, OSN Prok. i Pr. 2000, nr 2, poz.10).

Żadna z tych sytuacji nie zachodzi w niniejszej sprawie.

Waga zasady obiektywizmu nie przesądza o tym, że zarzut obrazy art.4 kpk może sam przez się stanowić podstawę apelacji.

Wręcz przeciwnie – zarzut obrazy art.4 kpk nie może stanowić samodzielnej podstawy apelacji. Przepis ten ma bowiem charakter ogólny, a respektowanie gwarantowanej w nim zasady obiektywizmu (bezstronności) gwarantowane jest w przepisach szczegółowych i dopiero wskazanie ich obrazy może uzasadniać zarzut apelacyjny. Stanowisko takie ugruntowane jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i sądów apelacyjnych (por. wyroki Sądu Najwyższego z 20 kwietnia 2004r, V KK 332/03 Prok. i Pr. 2004/7-8/6 oraz z 1 października 2002r V KKN 238/01 LEX nr 56826, wyrok Sadu Apelacyjnego w Lublinie z 23 czerwca 2004r II AKa 140/04 Prok. i Pr. 2005/4/17).

Z powyższych względów podniesienie zarzutu naruszenia art.4 kpk nie jest zasadne.

Niezasadnie powołuje się też obrońca oskarżonej na naruszenie przez Sąd I instancji art.410 kpk.

Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę aktu oskarżenia potwierdzają, jak i tych, które ją podważają.

Zasada określona w art.410 kpk obowiązuje także strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać go na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 30 lipca 1979r, III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43 i z 5 listopada 1997r V KKN 62/97 Prok. i Pr. 1998/2/13).

O naruszeniu tego przepisu może być zatem mowa jedynie wtedy, gdy sąd orzekający pominie jakąś okoliczność ujawnioną w toku rozprawy lub oprze ustalenia faktyczne na okoliczności w toku rozprawy nie ujawnionej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 1997r, IV KKN 103/96 Prok. i Pr. 1997/10/12 ).

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku ,przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą wnikliwością i starannością. Skoro więc Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów nie można skutecznie stawiać mu zarzutu naruszenia art.410 kpk.

Tymczasem dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie nie stanowi naruszenia art.410 kpk, co jednoznacznie stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 19 czerwca 2002r V KKN 34/01 (vide: Lex 53912; por. też R.A. Stefański, Komentarz do art.410 kodeksu postępowania karnego).

Apelacja obrońcy zawiera subiektywną ocenę poszczególnych dowodów abstrahując od tych , które są niekorzystne dla oskarżonej. Tymczasem zgodnie z art. 410 kpk. zasada określona w art.410 kpk obowiązuje także strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać go na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 30 lipca 1979r, III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43 i z 5 listopada 1997r V KKN 62/97 Prok. i Pr. 1998/2/13).

Naruszenie przepisu art. 410 k.p.k. następuje wtedy, gdy Sąd I instancji pominie w toku procesu istotne z punktu widzenia treści rozstrzygnięcia dowody i nie ujawni ich na rozprawie lub też mimo, że wprowadzi je do procesu zignoruje ich znaczenie w toku wyrokowania.

W tym aspekcie apelujący nie wykazał, które z dowodów istotne z punktu widzenia czynionych ustaleń nie zostały wprowadzone do materiału dowodowego pozwalającego czynić ustalenia faktyczne lub też mimo ich wprowadzenia do procesu zostały pominięte w rozważaniach Sądu meriti, choć mają zasadnicze znaczenie dla czynionych ustaleń.

Jeśli prześledzić czynności dowodowe prowadzone w toku rozprawy jawi się jednoznaczny obraz rzetelności działań Sądu, który przeprowadził bezpośrednio na rozprawie wszystkie istotne dla czynionych ustaleń dowody a następnie w wyroku poddał je należytej ocenie. Nie sposób w tej sytuacji zaakceptować twierdzenia o pominięciu w toku wyrokowania istotnych dowodów, co wpłynęło na treść orzeczenia w sposób zaburzający jego prawidłowość. Nie przekonał o tym apelujący i zarzut w tej części uznano za nietrafny.

Zgodnie z utrwalonym od lat poglądem, wyrażanym tak w doktrynie jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej.

Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazał w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k.).Tego rodzaju uchybień jakie skarżący podnosił w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonej aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju (ukierunkowanego na kwestionowanie oceny dowodów) nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.

Sąd Okręgowy stwierdził, że obrońca tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawił. Wbrew jego twierdzeniom, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżona swoim zachowaniem zrealizowała znamiona zarzucanego jej czynu. Niedostatecznie pogłębiona argumentacja skarżącego całkowicie traci swą przekonywalność w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami zwłaszcza w postaci nagrania audio, wiarygodnych zeznań świadków, innych dokumentów, których łączna synteza w pełni oddaje całokształt okoliczności zdarzeń będących przedmiotem oceny i która bez wątpienia pozwalała Sądowi pierwszej instancji na przyjęcie prawidłowych ustaleń w zakresie, które włączone zostały do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku.

Apelacja obrońcy nie dostarcza dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, ów środek odwoławczy zawiera jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nim argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych dowodów.

Analiza treści sformułowanych przez skarżącego zarzutów oraz ich uzasadnienia prowadzi do wniosku, że skarżący dokonania błędnych ustaleń faktycznych upatruje przede wszystkim w nieuprawnionym - jego zdaniem - obdarzeniu wiarą zeznania pokrzywdzonego oraz potwierdzającego jego relację nagrania audio, przy jednoczesnym zdyskredytowaniu wyjaśnień oskarżonej.

Tymczasem Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył należycie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wszystkie dowody w tym zeznania świadków oraz wyjaśnienia oskarżonej. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

Obrońca nie wykazał w skardze apelacyjnej, aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień oskarżonej, zeznań świadków, oraz dokumentów zebranych w sprawie, Sąd dopuścił się obrazy art.7 kpk.

Apelacja zawiera odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonej i sprowadza się do założenia, że dowody niekorzystne dla oskarżonej są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżonej.

Nie ma podstaw dla kwestionowania zeznań pokrzywdzonego. Zasadnie sąd I instancji skonstatował, że zeznania te korespondują z treścią skargi, nagraniem głosowym, wiadomością tekstową oraz protokołem posiedzenia sądu, które miało miejsce zaraz po zajściu ( k. 8a ). Nadto logicznym jest uznanie, ze gdyby prawdziwe były wyjaśnienia oskarżonej negującej splunięcie pokrzywdzonemu w twarz, to ten nie pisałby o tym wiadomości do pełnomocnika oraz nie oznajmiał tego na posiedzeniu pojednawczym przed sądem.

W konsekwencji podnoszenie przeciwko ocenie tych zeznań – dokonanej przez Sąd Rejonowy w sposób spełniający wszystkie wymagania procesowe, na co wskazuje treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku – tych samych zarzutów, które były przedmiotem rozważań i krytycznej analizy Sądu Rejonowego, jest bezskuteczne.

Sąd odwoławczy nie dostrzega argumentów do przyjęcia, by pokrzywdzony miał interes w tym, aby w sposób, który nie odpowiada prawdzie, przedstawić stan faktyczny, by bezzasadnie obciążać oskarżoną.

Nie jest zasadne twierdzenie skarżącego kwestionujące publiczne działanie oskarżonej, stanowiska Sądu Rejonowego, w tym zakresie nie sposób skutecznie zakwestionować.

Zdarzenie miało miejsce w środku dnia, na korytarzu sądowym a więc w miejscu ogólnodostępnym, widocznym dla nieokreślonej liczby osób a więc niewątpliwie "w miejscu publicznym", Zgodnie z ustalonym orzecznictwem (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 września 1973 r., OSNKW 1973 z. 11, poz. 132), wymaganie zaś publiczności jest spełnione, gdy bądź ze względu na miejsce działania, bądź ze względu na okoliczności i sposób działania sprawcy jego zachowanie się jest lub może być dostępne (dostrzegalne) dla nieokreślonej liczby osób, przy czym sprawca - mając świadomość tej możliwości - co najmniej się na to godzi.

W konsekwencji, okoliczności sprawy wyraźnie wskazują na trafność poglądu Sądu Rejonowego, co do tego, że działanie oskarżonej było dokonane publicznie, gdyż istniała możliwość dostrzegania tego, co dzieje się na korytarzu sądowym, przez nieokreśloną liczbę osób.

Nietrafny jest zarzut obrońcy obrazy art. 170 k.p.k.; oddalenie wniosku dowodowego oskarżonej w zakresie przeprowadzenia dowodu z nośnika, na którym zostało zarejestrowane opisane w zarzucie zdarzenie, w celu ustalenia całego przebiegu zdarzenia z sugestią , że zapis będący w aktach sprawy nie jest kompletny, nie było błędem.

Uprawnienie do przeprowadzenia dodatkowych w zestawieniu z ciążącym na przewodniczącym obowiązkiem baczenia, by zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy, nie oznacza obowiązku przeprowadzenia wszystkich dowodów, jakie hipotetycznie mogłyby cokolwiek wnieść do sprawy. Dowodzenie jakiegokolwiek faktu w procesie karnym musi być uzasadnione rzeczową potrzebą, a nie formalistycznym przeświadczeniem skarżącego, że konieczne jest wykorzystanie wszystkich dostępnych źródeł dowodowych.

Nieuprawnione jest bowiem stanowisko, że każda inicjatywa dowodowa winna być bezkrytycznie akceptowana przez sąd. Stwierdzić bowiem należy, że wprawdzie sąd orzekający ma obowiązek przeprowadzania dodatkowych dowodów ale dopiero wówczas, gdy dokonując ich oceny uzna, że materiał dowodowy jest niepełny i nasuwa wątpliwości, co do stanu faktycznego sprawy, więc powinien być uzupełniony. Sąd I instancji uznał, że materiał dowodowy w tym konkretnym zakresie jest pełen a „Sąd zobowiązany jest do przeprowadzania dodatkowych dowodów czy to z urzędu czy na wniosek strony tylko w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy. Innymi słowy w jakim jest to niezbędne dla prawidłowego wyrokowania” (wyrok SN 2003-05-28 OSNwSK 2003/1/1136). O naruszeniu procedury w tym zakresie można mówić dopiero wtedy, gdy dowód, którego sąd nie przeprowadził, dotyczy okoliczności o takim znaczeniu dla rozstrzygnięcia sprawy, że brak jego przeprowadzenia i w konsekwencji niewyjaśnienie danej kwestii ze znacznym prawdopodobieństwem grozi wydaniem orzeczenia niesprawiedliwego.

W realiach sprawy za chybiony należało uznać zarzut zaniechania przez Sąd I instancji przeprowadzenie dowodu z telefonu pokrzywdzonego i analizy nagrania audio na okoliczność integralności nagrania audio oraz zbadania jego kompletności, skoro Sąd I instancji ustalił, że przedmiotowe nagranie jest kompletne a oskarżyciel konsekwentnie twierdził , że przedłożył całe posiadane przez siebie nagranie, nie posiada innych nagrań z tego zdarzenia; nadto poza ogólnikowo wyrażonymi wątpliwościami co do kompletności nagrania i możliwości ingerencji, skarżący w najmniejszym stopniu nie uprawdopodobnił okoliczności uzasadniających potrzebę weryfikacji nagrania we wskazanym zakresie; z kolei samo przekonanie strony o „niekompletności” nagrania jest dalece niewystarczające; koniecznym jest zatem przypomnienie, że dowody dopuszcza się gdy istnieją ku temu uzasadnione potrzeby, celem zweryfikowania określonej wątpliwości, która przyczyniłaby się do ustalenia prawdy a nie celem sprawdzenia, czy przypadkiem dana okoliczność nie zaistniała i nie okaże się przydatna w postępowaniu ( vide postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2010 r.III KK 424/09 oraz z dnia 2 września 2004 r.II KK 330/030 ).

Znamienne są też w tym zakresie wyjaśnienia samej oskarżonej, które są niespójne , niejednoznaczne i tym bardziej nie dawały podstaw dla dalszego dowodzenia we wskazanym przez obrońcę kierunku, były wyłącznie realizacją jej prawa do obrony; ; w dniu 7.04.25 roku ( K 48 ) wyjaśniła bowiem , że „.. splunęłam pod nogi a nie na p. D., zrobiłam to w złości za potraktowanie tak źle obcej kobiety , to znaczy Pani L. D.…” a następnie „ …zanim splunęłam coś do mnie mówił, nie pamiętam co , to nie były precyzyjne słowa. To było może minutę, dwie, przed tym. On używał niecenzuralnych słów ja coś powiedziałam p. D. po tym jak splunęłam ale nie pamiętam co…”.

Ponadto uwzględnienie przez sąd wniosków, które ze względu na tezy, które mają być udowodnione lub okoliczności ich złożenia prowadzą w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania (art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k.) stanowi nadużycie uprawnień z kolei ze strony sądu; jak bowiem wskazał Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 16 lutego 2006 r., sygn. akt II AKa 347/05: "nadużyciem uprawnień wynikających z art. 170 k.p.k. będzie nie tylko oddalenie wniosku dowodowego mimo braku podstawy prawnej wynikającej z przepisów tego artykułu. Nadużyciem uprawnień sądu - prowadzącym do uchybienia zasadzie szybkości postępowania, uchybienia dyrektywie rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie, uchybienia zasadzie ekonomiki procesowej i uchybienia elementarnym regułom prakseologii - będzie również bezzasadne uwzględnienie wniosku dowodowego i bezefektywne podejmowanie czynności procesowych niezdatnych do realizacji celu głównego, to jest rozstrzygnięcia bez zbędnej zwłoki o kwestii prawnej odpowiedzialności oskarżonego" (opubl. KZS 2006/6/99)”.

Wbrew stanowisku obrońcy zgodzić należy się z Sądem I instancji, że istotnie wnioski dowodowe obrońcy oskarżonej zmierzały do przedłużenia postępowania. Nie było żadnych przeciwwskazań przed zgłoszeniem takiego wniosku na wcześniejszym etapie postępowania, nie zaś w ostatniej fazie procesu. Wprawdzie składanie wniosków dowodowych w końcowej części postępowania dowodowego nie jest wykluczone przez procedurę karną i niejednokrotnie jest konieczne oraz usprawiedliwione, ale musi być wówczas oceniane także przez pryzmat przepisu art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., z uwagi na obligatoryjny charakter tego przepisu. Jak podniósł Sąd Najwyższy w sprawie IV KK 481/06, stosowny wniosek dowodowy winien zostać zgłoszony niezwłocznie po zaistnieniu tego faktu, który skutkuje koniecznością przeprowadzenia określonego - zgłoszonego we wniosku - dowodu. Inaczej można zasadnie stwierdzić, że zgłoszenie wniosku dowodowego na późniejszym etapie postępowania sądowego, w sytuacji, gdy okoliczności, które uzasadniały zgłoszenie takowego wniosku istniały już wcześniej, ma na celu nieuzasadnione przedłużenie postępowania karnego (por. postanowienie SN z dnia 14 marca 2007 r., R - OSNKW 2007, poz. 624 oraz postanowienie SN z dnia 5 maja 2015 r., IV KK 304/14, OSNKW 2015, z. 10, poz. 82).

W konsekwencji nie było celowym dalsze dowodzenie, w celu ustalenia czy zachowanie pokrzywdzonego w czasie poprzedzającym reakcję oskarżonej nie było formą prowokacji ze strony pokrzywdzonego i stanowiło wyzywające zachowania z jego strony (art. 216 §3 kk).

Zgromadzony materiał dowodowy, w szczególności nagranie dźwiękowe z miejsca zdarzenia (kilka sekund przed splunięciem), zeznania pokrzywdzonego i świadków (którzy przecież nie zauważyli żadnych awantur), wiadomości tekstowe oskarżyciela do swojego pełnomocnika, okoliczności stawienia się do sądu z grupą ludzi a także brak reakcji oskarżonej na zarzut już w dniu incydentu oraz jej własne wyjaśnienia, jednoznacznie wskazują, iż znieważenie i naruszenie nietykalności cielesnej nastąpiły z inicjatywy oskarżonej, bez jakiejkolwiek uprzedniej prowokacji ze strony T. D. a podnoszona przez obrońcę potrzeba przesłuchiwania wcześniejszych ( być może istniejących ) fragmentów nagrania sprowadza się jedynie do próby wytworzenia wrażenia istnienia okoliczności łagodzących. Tymczasem żaden dowód nie potwierdza prowokacji ze strony pokrzywdzonego a istniejące nagranie zawiera całość przebiegu zdarzenia oraz jednoznacznie potwierdza winę oskarżonej.

Ad. 4. Zarzut niezasadny. Sąd Okręgowy nie podziela zarzutu skarżącego rażącej niewspółmierności orzeczonej kary wymierzonej oskarżonej; sąd I instancji przeprowadził wszelkie te dowody, które leżały u podstaw rozstrzygnięcia o wymiarze kary oskarżonej, swoje stanowisko w tym względzie przekonująco uzasadnił a Sąd odwoławczy stanowisko to podziela; wysokość wymierzonej kary odpowiada regułom wymiaru kary z art. 53 kk; należy stwierdzić, iż okoliczności przedmiotowe i podmiotowe przypisanego jej czynu, a także prezentowane przez wymieniona właściwości i warunki osobiste powodują, że wymierzona kara grzywny nie razi łagodnością; trzeba mieć na uwadze i to, że wymierzona kara grzywny choć jest rodzajowo karą najłagodniejszą, to jej wysokość żadną miarą nie może być uznana za niewspółmiernie łagodną; przestępstwo przypisane oskarżonej nie jest zagrożone surową karą ( karą grzywny, ograniczenia wolności lub do roku pozbawienia wolności ); nie ma też żadnych podstaw do orzeczenia kary w wyższym wymiarze, wnioskowanym przez skarżącego; w szczególności nie ma on racji eksponując znaczenie okoliczności miejsca popełnienia przestępstwa, zaplanowany i zorganizowany charakter czynu czy postawę oskarżonej po jego popełnieniu; kara wymierzona oskarżonej jest adekwatna do stopnia jej winy i społecznej szkodliwości czynu oraz spełni ona wobec niej cele kary w zakresie wychowawczego oddziaływania;

Nie ma też żadnych podstaw do orzeczenia kary w wyższym wymiarze a wnioskowana przez skarżącego kara pozbawienia wolności, nie spełniałaby zakładanych przez ustawodawcę celów i nie byłaby karą sprawiedliwą. Szczególnie w sytuacji gdy oskarżona nie jest osobą zdemoralizowaną wobec której orzeczenie wyłącznie kary pozbawienia wolności spełniałoby wymogi kary sprawiedliwej.

Wnioskowana przez oskarżyciela kara pozbawienia wolności byłaby zdaniem sądu niewspółmierna do czynu, który sąd przypisał oskarżonej.

Nie budzi też wątpliwości wysokość zasądzonego zadośćuczynienia. Zasądzona kwota w wysokości 3.000 zł na rzecz T. D. żadną miarą nie sposób uznać za rażąco niską, jeśli weźmie się pod uwagę okoliczności sprawy a zwłaszcza rozmiar jego cierpienia, upokorzenia, rozmiar krzywdy jakiej pokrzywdzony doznał od oskarżonej. Nie należy zapominać i o tym, że czyn oskarżonej nie spowodował naruszenia czynności ciała, nie znaleziono podstaw dla surowszego zakwalifikowania jej czynu. Mając na uwadze powyższe okoliczności oraz polskie realia finansowe zasądzona kwota nie jest kwotą symboliczną, stanowi realną dla pokrzywdzonego wartość materialną.

Zresztą skarżący nie przedstawił bliższej argumentacji, nie wskazał z jakich to względów kwota 3.000 zł w okolicznościach sprawy była zbyt niską. Niezasadne było więc oczekiwanie przez skarżącego podwyższenia kwoty zasądzonej z tytułu zadośćuczynienia, które miało rekompensować krzywdę i cierpienie jaką doznał pokrzywdzony i to w sprawie stało się faktem.

.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu I instancji i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania..

Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego Zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonej winnej popełnienia zarzucanego jej czynu i wymierzenie jej następujących kar:

a)  Kary 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat;

b)  Zobowiązanie oskarżonej do złożenia w terminie tygodnia od uprawomocnienia się wyroku, na okres 2 tygodni, publicznych przeprosin na platformie F., o treści „Chciałabym serdecznie przeprosić Pana T. D. za znieważenie go i naruszenie jego nietykalności cielesnej, czego bardzo żałuję” i podpis,

c)  Zasądzenie od oskarżonej na rzecz oskarżyciela prywatnego zadośćuczynienia w wysokości 10 000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego obrońca nie przedstawił przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie. Apelacja zawiera odmienną a przy tym gołosłowną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonej i sprowadza się do stwierdzenia, że dowody „niekorzystne” dla oskarżonej, są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżonej , negującej swoją winę.

Sąd I instancji zasadnie uznał też , że materiał dowodowy jest pełen i w konsekwencji nie było celowym uzupełnienie materiału dowodowego w postulowanym przez skarżącego kierunku.

Z kolei wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest sprzeczny z treścią art. 437 § 2 k.p.k. Nie zachodzą też przesłanki wskazane w art. 439 § 1 k.p.k., oraz art. 454 k.p.k. Zebrany w sprawie materiał dowodowy jest kompletny, Sąd odwoławczy nie dostrzega potrzeby jego uzupełnienia.

Wysokość wymierzonej kary odpowiada regułom wymiaru kary z art. 53 kk., okoliczności przedmiotowe i podmiotowe przypisanego oskarżonej czynu, a także prezentowane przez wymieniona właściwości i warunki osobiste powodują, że wymierzona kara grzywny nie razi łagodnością. a wnioskowana przez skarżącego kara pozbawienia wolności , nie spełniałaby zakładanych przez ustawodawcę celów i nie byłaby karą sprawiedliwą.

Niezasadne było też oczekiwanie przez skarżącego podwyższenia kwoty zasądzonej z tytułu zadośćuczynienia, które miało rekompensować krzywdę i cierpienie jaką doznał pokrzywdzony i to w sprawie stało się faktem.

Finalnie nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie zawinienia oskarżonego oraz wymierzonej kary.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o winie i karze

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja jak powyżej. Oskarżona niewiarygodna; wskazane dowody obciążające jednoznaczne ; wymierzona kara sprawiedliwa; apelacje niezasadne i wyłącznie polemiczne.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

.

Zwięźle o powodach zmiany

.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.636§1 k.p.k. Skoro to oskarżona spowodowała postępowanie odwoławcze, to wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego jej obrońcy, to ona ponosi jego koszty. „W przypadku gdy w sprawie z oskarżenia prywatnego sąd odwoławczy nie uwzględni ani apelacji oskarżyciela prywatnego wniesionej na niekorzyść oskarżonego, ani apelacji oskarżonego – obu wniesionych w odniesieniu do wyroku skazującego – sąd odwoławczy kosztami procesu za postępowanie odwoławcze powinien obciążyć oskarżonego (tak uchwała SN z 19.12.1973 r., VI KZP 46/73, OSNKW 1974/3, poz. 39)”.

Opłatę wymierzono w oparciu o przepisy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.o opłatach w sprawach karnych.

.

7.  PODPIS