Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 677 /23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z 26 kwietnia 2023 r., sygn. II K 109/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

Obrońca zaskarżonemu wyrokowi zarzucił :

obrazę przepisów prawa materialnego:

- art. 222 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie przez Sąd I instancji i przyjęcie, że A. S. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariuszy Policji w sytuacji gdy przestępstwo to można popełnić wyłącznie umyślnie i z zamiarem bezpośrednim , a w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie dostarczył wiedzy aby oskarżony umyślnie naruszył nietykalność cielesną Policjantów, zwłaszcza że w trakcie czynności obezwładniania, powołania go na podłoże, używania gazu , krępowania jego kończyn wykonywał jedynie bezwiedne, nieskoordynowane ruchy obronne , takie jak fikanie nogami na oślep,

- z ostrożności procesowej - wyłącznie na wypadek gdyby Sąd II instancji nie uwzględnił zarzutu obrazy przepisu prawa materialnego tj. art. 222 § 1 k.k. , obrazę art. 222 § 2 k.k. poprzez jego niezastosowanie przez Sąd I instancji albowiem na kanwie niniejszej sprawy zachodziły wszelkie przesłanki do zastosowania tego przepisu, łącznie z okolicznością że zachowanie funkcjonariuszy było na tyle nieadekwatne do sytuacji, że oskarżony osobnym pismem złożył zawiadomienie do organów ścigania o podejrzeniu popełnienia przestępstwa na jego szkodę z art. 231 § 1 k.k. w kontekście zaistniałej sytuacji i zastosowania nieadekwatnych do sytuacji środków przymusu przez funkcjonariuszy Policji,

- art. 226 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że osk. A. S. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona powyższych czynów w sytuacji gdy materiał dowodowy dostarczył wiedzy przeciwnej, a zwłaszcza na kanwie niniejszej sprawy ani oskarżony żaden z przesłuchanych świadków nie wskazał jakich słów miał używać A. S. (1) bezpośrednio w stosunku Policjantów, które można byłoby uznać za obelżywe, co więcej w opisie czynu nie wskazano poszczególnych inwektyw, a i materiał dowodowy nie dostarczył żadnej wiedzy, czy nawet jeśliby oskarżony używał w trakcie czynności słów obelżywych to czy były one kierowane bezpośrednio do Policjantów, czy stanowiły jedynie rzucane mimochodem przekleństwa bez wskazania ich adresata, a co więcej opinia biegłego sądowego zarówno pisemna jak i ustna złożona na rozprawie nie miała charakteru kategorycznego, a jedynie dostarczyła wiedzy hipotetycznej, z której wynikało że objawy zgłaszane przez Policjantów mogły również skutkiem innych czynników zewnętrznych niż zachowanie oskarżonego, a co więcej opisywane wymioty mogły wynikać również ze stresu łub użycia gazu łzawiącego, czego Sąd nie wziął pod uwagę, a co wskazuje na jaki że A. S. (1) swoim zachowaniem nie spełnił znamion ani strony podmiotowej, ani przedmiotowej zarzucanego mu czynu.

-. art. 157 § 1 k.k. poprzez błędne przyjęcie, że osk. A. S. (1) swoim zachowaniem spowodował naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia u funkcjonariusza inny niż określony w art. 156 § 1 k.k. . w sytuacji gdy op.cit. przestępstwo można było popełnić wytycznie umyślnie, tymczasem zachodzi brak znamion strony podmiotowej zarzucanego oskarżonemu czynu albowiem materiał dowodowy dostarcza wiedzy, że oskarżony w trakcie przymusowego wylegitymowania jego osoby zachowywał się bezwiednie, na oślep fikał nogami i próbował uwolnić ręce aby chronić oczy przed strumieniem gazu łzawiącego. stąd trudno przyjąć że miał zamiar lub godził się z tym , że wykonując odruchy obronne, wręcz bezwarunkowe chciał wyrządzić jakąkolwiek dolegliwość funkcjonariuszom, zwłaszcza że kiedy leżał już na ziemi zupełnie obezwładniony, to z nieznanych przyczyn użyto wobec niego gazy, co było środkiem już nieadekwatnym do sytuacji,

- art. 224 § 1 k.k. poprzez błędną wykładnię op.cit. przepisu , polegające na uznaniu, że osk. A. S. (1) stosował wobec funkcjonariuszy Policji przemoc i groźby bezprawne w celu wywarcia wpływu na Policjantów, w sytuacji gdy sama odmowa wylegitymowania się mieści się w znamionach opisywanego czynu, a warunkiem zastosowania op. cit. przepisu prawa jest spełnienie znamienia „wywierania wpływu na czynności urzędowe'', tymczasem osk. A. S. (1) jedynie odmawiał wylegitymowania się, co jest niewystarczające do inkryminowania mu op.cit. przestępstwa, zwłaszcza że materiał dowodowy nie wskazywał na to. aby domagał się odstąpienia od nałożenia mandatu czy zaniechania skierowania wniosku o ukaranie do Sądu, a co więcej jak wynika z jego wyjaśnień i zeznań funkcjonariuszy osk. A. S. (1) był wcześniej im znany z imienia i z nazwiska, stąd zachodzi brak znamion strony podmiotowej i przedmiotowej przestępstwa stypizowanego w art. 224 § 1 k.k. . zwłaszcza że nie nastąpiło żadne zmuszanie, ani próba zmuszania funkcjonariusza do podejmowania określonych zachowań,

- art. 46 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie przez Sąd I instancji i orzeczenie zadośćuczynienia w sytuacji gdy materiał dowodowy nie dostarczył wiedzy aby wskutek zachowania A. S. (1) pokrzywdzeni doznali jakiejkolwiek krzywdy . a nawet jakby wytycznie hipotetycznie tak się stało, to rozmiar poniesionych obrażeń nie uzasadniał orzeczenia obowiązku w tak wysokiej kwocie,

Z daleko idącej ostrożności procesowej, wyłącznie na wypadek gdyby Sąd nie uwzględnił powyższych zarzutów podniósł obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 25 § 1 k.k.- względnie art. 25 § 2 i 3 k.k. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji gdy zastosowane przez policjantów wobec A. S. (1) środki przymusu w postaci użycia gazu, powalenia na ziemię były nieadekwatne do sytuacji gdyż po pierwsze A. S. (1) przed zatrzymaniem był znany policjantom z imienia i nazwiska, a zatrzymanie dotyczyło jedynie wykroczenia polegającego na braku maseczki, zatem w kontekście całej sytuacji, która spotkała oskarżonego pozostawał on w usprawiedliwionym przekonaniu, że działania Policjantów są bezprawne, stąd szarpiąc się i fikając nogami, nawet jakby nazwać to kopaniem działał w warunkach przekonania, że odpiera bezprawny zamach na jego dobra osobiste, zdrowie, cześć, wolność.

obrazę przepisów prawa procesowego przez Sąd I instancji :

- art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej z pominięciem zasad logiki i doświadczenia życiowego w kontekście oceny dowodu z opinii biegłego sądowego A. T., który opiniując wprost wskazał sani na nie kategoryczność opinii z uwagi na fakt, że przyczyn wymiotów u funkcjonariusza mogło być wiele począwszy od stresu po użycie gazu łzawiącego, a dodatkowo biegły wskazał na dynamikę sytuacji, która wykluczyła możliwość ustalenia patomechanizmu obrażeń, co nie pozwalało na przyjęcie , że to osk. A. S. (3) swoim zachowaniem spowodował naruszenie czynności narządów ciała,

- art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i nieuzasadnione nadanie waloru wiarygodności nagraniu z monitoringu co do faktu przebiegu zdarzenia w sytuacji gdy monitoring uchwycił wybiórczo tylko końcówkę przebiegu zdarzenia, kiedy A. S. (1) leżał skuty kajdankami na ziemi , w sytuacji gdy zasady doświadczenia życiowego i logiki sugerowały wyprowadzenie wniosku, że nagranie ma charakter wybiórczy jak również dostarczało wiedzy o braku zasadności użycia gazu łzawiącego, którego użycie było bezpośrednią przyczyną podejmowania przez oskarżonego odruchów obronnych, fikania nogami co działo się wskutek odruchów bezwarunkowych,

- art. 7 kpk poprzez przekroczenie zasad logiki i doświadczenia życiowego przez Sąd I instancji , które polegało jedynie na częściowej odmowie waloru wiarygodności zeznaniom funkcjonariuszy, wyłącznie w tej części, w której ich zeznania dotyczyły oskarżonego Ł. K., w sytuacji gdy analogicznej oceny dowodu z ich zeznań należało dokonać w odniesieniu do A. S. (1), zwłaszcza że w kontekście zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 231 § 1 k.k., które złożył w następstwie zdarzenia osk. A . S. należało zakładać, że świadkowie w osobach funkcjonariuszy są osobami zainteresowanymi konkretnym rozstrzygnięciem w sprawie,

- art. 7 kpk poprzez przekroczenie zasad logiki i doświadczenia życiowego przez Sąd I instancji i nadanie waloru wiarygodności zeznaniom świadka sierżanta G. w zakresie w jakim świadek podał doznane obrażenia, w sytuacji gdy zeznania tego świadka nie korespondują z opinią biegłego , ani wyjaśnieniami oskarżonego,.

- art. 7 kpk przez Sąd I instancji polegające na uznaniu, że jak wynika z zeznań brata oskarżonego i D. M. (1) oskarżony miał wyzywać Policjantów, w sytuacji gdy oskarżony nie kierował inwektyw bezpośrednio do Policjantów,

- art. 5 § 2 kpk poprzez jego niezastosowanie przez Sąd I instancji, co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia poprzez uznanie przez Sąd, że materiał dowodowy dostarczył wiedzy aby to osk. A. S. (1) spowodował u funkcjonariusza obrażenia ciała , w sytuacji zgromadzone w sprawie dowody z monitoringu jak i opinia biegłego lekarza sądowego nie potwierdziły patomechanizmu powstania obrażeń ciała u pokrzywdzonego i ich związku z zachowaniem oskarżonego, co więcej monitoring uchwycił tylko moment jak oskarżony leżał już na ziemi, a biegły jak sam zeznał w uzupełnieniu do opinii nie był w stanie odnieść się jednoznacznie w jakich okolicznościach i wskutek jakiego czynnika zewnętrznego doszło do obrażeń u pokrzywdzonego, co miało wpływ na wynik sprawy albowiem są to wątpliwości, które mimo wyczerpania inicjatywy dowodowej i przesłuchania dodatkowo biegłego na rozprawie nie dały się wyjaśnić przy pomocy innych dowodów, stąd niedające się wyjaśnić wątpliwości winny być interpretowane na korzyść oskarżonego i skutkować uniewinnieniem,

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść:

- przez nieprawidłowe i sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym przyjęcie, że dane A. S. nie były znane Policjantom i zachodziła konieczność wylegitymowania go w związku z podejrzeniem popełnienia wykroczenia braku maseczki, w sytuacji gdy materiał dowodowy dostarcza wiedzy, że A. S. (1) był znany z imienia i nazwiska oraz miejsca zamieszkania Policjantom przeprowadzającym interwencje, stąd nie zachodziła potrzeba użycia przymusu do przeprowadzenia czynności ustalenia tożsamości oskarżonego,

- przez uznanie przez Sąd I instancji, że oskarżony był agresywny i kopal, w sytuacji gdy materiał dowodowy nie potwierdził tych okoliczności, a po użyciu gazu łzawiącego poruszanie kończynami dolnymi i próba wyszarpnięcia rąk miała charakter jedynie odruchów obronnych wobec działania silnie toksycznej substancji jaką jest gaz łzawiący,

- polegający na bezpodstawnym uznaniu, że oskarżony naruszył dobra osobiste policjantów, w sytuacji gdy jego zachowanie nie wynikało z zamiaru naruszania dóbr osobistych, pozbawione było intencji, a jedynie wpisane było yp obszar działania odruchów obronnych po użyciu przymusu,

- polegający na uznaniu że oskarżony próbował wpłynąć na czynności policjantów podczas zatrzymania, w sytuacji gdy materiał dowodowy nie potwierdza takiego przebiegu zdarzeń i dostarcza wiedzy, że początkowo A. S. odmówił jedynie wylegitymowania się i dmuchania do alkomatu, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia albowiem prawidłowe ustalenie stanu faktycznego prowadziłoby do zdekompletowania znamion czynu zabronionego ,

- przez niepotwierdzone żadnym materiałem dowodowym, że otarcia naskórka czy stłuczenie brzucha były spowodowane przez A. S. (1), zwłaszcza że żaden ze świadków nie zeznał w którym momencie i w jaki sposób miało dojść do otarć naskórka czy stłuczenia brzucha i nie potwierdzało tego też nagranie z monitoringu, - błąd w ustaleniach faktycznych polegający na zaniechaniu dokonania jakichkolwiek ustaleń przez Sąd „mer (...) i" w zakresie prawidłowości przebiegu interwencji i zatrzymania ze strony wykonujących tę czynność funkcjonariuszy Policji jak również zaniechanie zbadania czy działanie policjantów polegające na siłowym legitymowaniu znanej z imienia i nazwiska osoby , powalanie na ziemię i użycie gazu było adekwatne do podejrzenia popełnienia wykroczenia braku maseczki na twarzy, co miało wpływ na treść orzeczenia gdyż dopiero ustalenie związku przyczynowo - skutkowego w tym zakresie pozwoliłoby na ustalenie , czy w ogóle można było inkryminować oskarżonemu popełnienie jakiegokolwiek czynu zabronionego czy też jego zachowanie mieściło się w granicach obrony koniecznej przed działaniem policjantów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przed odniesieniem się do poszczególnych zarzutów apelacji należy zwrócić uwagę na nieprawidłową konstrukcję tej części apelacji, w której zawarte są zarzuty odwoławcze. Autor apelacji postawił bowiem zaskarżonemu wyrokowi zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego obok zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Błąd ten zdaje się wynikać z nieodróżnienia przez skarżącego pierwotnych źródeł uchybień od ich następstw. Oczywistym jest, iż dopuszczenie się przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych, może skutkować błędnym zakwalifikowaniem czynu będącego przedmiotem rozpoznania. Nie oznacza to jednak, że sąd popełnił w takiej sytuacji dwa uchybienia. Warto w tym miejscu przypomnieć pogląd Sądu Najwyższego wyrażający się w tezie: "Obraza prawa materialnego ma miejsce wtedy, gdy stan faktyczny został w orzeczeniu prawidłowo ustalony, a nie zastosowano do niego właściwego przepisu. Natomiast nie ma tej obrazy, kiedy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego" (wyrok SN z 21 czerwca 1978 r. w sprawie I KR 124/78, OSNPG 1979/3/51).

Ad.2-3. Zarzuty niezasadne Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania oraz błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia.

Zgodnie z utrwalonym od lat poglądem, wyrażanym tak w doktrynie jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej.

Sąd Okręgowy stwierdził, że obrońca tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawił. Wbrew jego twierdzeniom, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona przypisanego mu czynu. Niedostatecznie pogłębiona argumentacja skarżących całkowicie traci swą przekonywalność w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami zwłaszcza w postaci wiarygodnych zeznań świadków, innych dokumentów, których łączna synteza w pełni oddaje całokształt okoliczności zdarzeń będących przedmiotem oceny i która bez wątpienia pozwalała Sądowi pierwszej instancji na przyjęcie prawidłowych ustaleń w zakresie, które włączone zostały do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku.

Apelacja nie dostarcza dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, ten środek odwoławczy zawiera jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nim argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych dowodów.

Tymczasem Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

Zdaniem Sądu Okręgowego ocena dowodów poczyniona przez sąd I instancji jest bezstronna, pełna i wolna od błędów faktycznych czy logicznych oraz zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, natomiast próby jej podważenia przez skarżącego są niczym innym jak zwykłą polemiką ze swobodną oceną dowodów.

Ocena zebranych w sprawie dowodów, a więc wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków, opinii biegłych i dokumentów dokonana została przez Sąd Rejonowy z należytą starannością i wnikliwością , nie zawiera błędów natury logicznej, jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W pełni przekonuje argumentacja Sądu zawarta na str. 3-4 uzasadnienia , gdzie Sąd wskazał powody takiej a nie innej oceny dowodów, sąd odwoławczy powołuje się na nią nie dostrzegając powodu jej ponownego powielania; tylko dodatkowo należy zauważyć, że oskarżony przesłuchany przez prokuratora ( k. 61-63) przyznał się do winy, negował ją dopiero na późniejszym etapie postępowania, co pozwala uznać jego argumentację w tym zakresie za przyjętą linią obrony.

Obrońca nie wykazał w skardze apelacyjnej , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień oskarżonego i zeznań pokrzywdzonych oraz opinii biegłych , Sąd dopuścił się obrazy art.7 kpk.

Apelacja zawiera odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego i sprowadza się do założenia, że zeznania D. M. (1) a zwłaszcza pokrzywdzonych K. G. i H. S., którzy zeznawali „niekorzystnie” dla oskarżonego, są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżonego.

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego przekonuje, że w kwestiach istotnych w sprawie, zeznania pokrzywdzonych oraz D. M. (1) są konsekwentne i stanowcze i w istotnych dla rozstrzygnięcia kwestiach co do zasady ze sobą zbieżne.

Oceniając zeznania pokrzywdzonych, trzeba podkreślić brak jakiejkolwiek tendencyjności czy złośliwości w ich relacjach. Chcąc zatem zdyskwalifikować te dowody, należałoby przyjąć, że w toku całego postępowania świadczyli w złej wierze, że zdecydowali się fałszywie oskarżać – to znaczy umyślnie i nieprawdziwie niewinnego człowieka. Brakuje jednak jakichkolwiek danych, które czyniłyby tę czysto teoretyczną tezę choćby w niewielkim stopniu prawdopodobną.

Podniesiony zarzut obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. jest też całkowicie nietrafiony, a dodatkowo odzwierciedla wewnętrzną sprzeczność zarzutów apelacji (z uwagi na jednoczesne wysuwanie naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., jak i art. 7 k.p.k.). Jest oczywiste, co wielokrotnie podnoszą składy orzekające, a co ma pełne oparcie w stanowiskach doktryny, że warunki do podniesienia obrazy art. 5 § 2 k.p.k. są wtedy, gdy sąd orzekający, po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych, oceniając materiał dowodowy zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez zasadę swobodnej oceny dowodów, będzie miał wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wybierze "opcję" mniej korzystną dla oskarżonego. W tej sprawie, w żadnym fragmencie rozważań, Sąd I instancji nie dał wyrazu temu, by jakieś wątpliwości powziął - to po pierwsze, a po drugie, w apelacji - w zarzucie, ale i w uzasadnieniu, skarżący jedynie teoretycznie odnosi się do istoty naruszenia opartego o art. 5 § 2 k.p.k., a nie odwołuje się do realiów sprawy.

Co do pozostałych kwestii szczegółowych :

- nie może być mowy o „ przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej z pominięciem zasad logiki i doświadczenia życiowego w kontekście oceny dowodu z opinii biegłego sądowego A. T.…” , który bynajmniej nie wskazał „ na nie kategoryczność opinii z uwagi na fakt, że przyczyn wymiotów u funkcjonariusza mogło być wiele począwszy od stresu po użycie gazu łzawiącego…” jako, że w rzeczywistości biegły ten jako potencjalną przyczynę wymiotów wskazał ( k. 232-7) także „ na skutek uderzenia w głowę„; nadto powyższego aspektu nie sposób rozważać w oderwaniu od opinii biegłego J. Z. ( k.119-20) który min zaopiniował, że uszkodzenia ciała u K. G. „ …mogły powstać w okolicznościach przytoczonych przez pokrzywdzonego tj. kopnięcia zadanego w głowę w jego część potyliczną”;

- faktycznie nagranie monitoringu ma charakter wybiórczy, nie obejmuje całości zdarzenia, jednak dowód ten nie miał decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia;

- oceny zeznań policjantów co do A. S. nie zmienia fakt częściowej odmowy wiarygodności ich zeznaniom, w tej części dotyczącej oskarżonego Ł K.; w ramach realizacji zasady zawartej w art.7 kpk sąd ma bowiem prawo uznać za wiarygodne zeznania świadka (lub wyjaśnienia oskarżonego), co do niektórych przedstawionych przez niego okoliczności i nie dać wiary zeznaniom tego samego świadka (czy też wyjaśnieniom oskarżonego), co do innych okoliczności – pod warunkiem jednak, że swoje stanowisko w tej kwestii w sposób przekonywujący (jak ma to miejsce w niniejszej sprawie) uzasadni ( OSNKW 1974/7-8/154, OSNKW 1975/9/133); wszystkie te wymogi spełnia ocena dowodów, o której mowa w apelacji dokonana przez Sad I instancji i zaprezentowana w uzasadnieniu wyroku,

- brak jest jakichkolwiek podstaw dla uznania, że „ z zeznań brata oskarżonego i D. M. (1) wynika, że oskarżony miał wyzywać Policjantów, gdy oskarżony nie kierował inwektyw bezpośrednio do Policjantów”; argumentacja ta obliczona jest na naiwność organu procesowego: tylko retorycznie można zapytać skoro nie do policjantów to do kogo były kierowane wyzwiska „ ku…, dziwki…”; w rzeczywistości z zeznań D. M. wynika ( k. 191), że oskarżony był agresywny, kierował wyzwiska do policjantów a gdy leżał na ziemi kopnął policjanta; ci zaś nie byli wulgarni, mówili by się uspokoił bo będą problemy,

- nie jest uprawnione twierdzenie że dane A. S. były znane Policjantom i tym samym nie zachodziła konieczność wylegitymowania go w związku z podejrzeniem popełnienia wykroczenia braku maseczki; w rzeczywistości materiał dowodowy nie daje podstaw dla uznania, że oskarżony choć był znany interweniującym policjantom, to znali jego personalia w tym adres zamieszkania; nie budzi wątpliwości naganność zachowania oskarżonego, wbrew regulacjom prawnym obowiązującym w czasie zdarzenia, w realiach pandemii, nie miał maseczki ochronnej; policjanci byli wręcz zobligowani do interwencji a wobec postawy oskarżonego odmawiającego wylegitymowania się, poddania badaniu na zawartość alkoholu, dobrowolnego udania się na komisariat, mieli prawo użycia przymusu dla wyegzekwowania poszczególnych czynności; podkreślić należy fakt umorzenia postępowania z zawiadomienia oskarżonego o przekroczenie przez funkcjonariuszy uprawnień tj o czyn z art. 231 kk; w konsekwencji nie można uznać iżby ” …miały zastosowanie przepisy art. 25 § 1 k.k.- względnie art. 25 § 2 i 3 k.k….. by oskarżony działał w warunkach przekonania, że odpiera bezprawny zamach na jego dobra osobiste, zdrowie, cześć, wolność”;”

- co oczywiste oskarżony naruszył dobra osobiste policjantów; wbrew twierdzeniom obrońcy dla wypełnienia znamion przypisanych mu przestępstw jego zachowanie nie musiało być intencjonalne, wprost polegać na zamiarze naruszania dóbr osobistych, czy naruszenia czynności ciała; tego rodzaju przestępstwo może być popełnione umyślnie, ale zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym; oskarżony kopiąc policjanta, szarpiąc za odzież obejmował swoją świadomością przynajmniej możliwość spowodowania naruszenie nietykalności cielesnej lub uszczerbku na zdrowiu, żadną miarą nie sposób przyjąć, że działanie A. S. „wpisane było wyłącznie w obszar działania odruchów obronnych po użyciu przymusu…”;,

Ad. 1. Zarzut niezasadny. Rozstrzygnięcie Sądu nie narusza prawa materialnego, sąd odwoławczy podziela argumentację sądu I instancji zawartą na str. 5-6 uzasadnienia wyroku. Odnosząc się do poszczególnych argumentów apelacji obrońcy:

- przestępstwo z art. 222 § 1 kk , wbrew stanowisku skarżącego, może być popełnione tylko umyślnie, przy czym w rachubę wchodzi zarówno zamiar bezpośredni, jak również zamiar ewentualny; „ nie da się wykluczyć sytuacji, w której sprawca motywowany wykonaniem przez funkcjonariusza publicznego obowiązku służbowego podejmie określone działania, mając świadomość oraz godząc się, że mogą one naruszyć jego nietykalność cielesną ” ( vide Jacek Giezek. Kodeks karny. Komentarz. Część szczególna);

- nie zachodziły przesłanki do zastosowania przepisu art. 222 § 2 k.k., jako że zachowanie funkcjonariuszy nie było nieadekwatne do sytuacji; w realiach sprawy policjanci byli wręcz zobligowani do interwencji a wobec postawy oskarżonego odmawiającego wylegitymowania się, poddania badaniu na zawartość alkoholu, dobrowolnego udania się na komisariat, mieli prawo użycia przymusu dla przeprowadzenia poszczególnych czynności; podkreślić należy fakt umorzenia postępowania z zawiadomienia oskarżonego o przekroczenie przez funkcjonariuszy uprawnień tj o czyn z art. 231 kk;

- świadkowie ( pokrzywdzeni i D. M. (1) ) wskazywali w swych zeznaniach na używanie przez oskarżonego słów wulgarnych uznanych powszechnie za obelżywe; nie jest w praktyce przyjętym cytowanie w treści wyroku poszczególnych słów użytych przez sprawcę, tym samym nie miało miejsca naruszenie jakiegokolwiek przepisu prawa procesowego a tym bardziej materialnego; w uzasadnieniu wyroku natomiast ( na str. 2 ) sąd zacytował użyte przez oskarżonego słowa;

- przestępstwo stypizowane w art. 157 kk k może być popełnione umyślnie, ale zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym jak ma to miejsce w niniejszej sprawie; sprawca obejmował swoją świadomością przynajmniej możliwość spowodowania swoim zachowaniem uszczerbku na zdrowiu, z tym że sama postać takiego uszczerbku nie musiała już być sprecyzowana w jego świadomości, gdyż – jak wskazuje się w orzecznictwie i doktrynie – zamiar ten może przyjąć postać tzw. zamiaru ogólnego (wyrok SA w Katowicach z 17.09.2009 r., II AKa 232/09, Prok. i Pr.-wkł. 2010/11, poz. 30; por. także M. Królikowski [w:] Kodeks karny..., t. 1, red. M. Królikowski, R. Zawłocki, s. 267);

- naruszenie nietykalności cielesnej policjantów oraz naruszenie czynności ciała jednego z nich w związku z ich czynnościami służbowymi, w oczywisty sposób wypełniało znamiona „wywierania wpływu na czynności urzędowe'';

- skoro w toku postępowania skutecznie złożono wniosek o zadośćuczynienie, wobec brzmienia art. 46 § 1 kk, zasądzenie określonej kwoty było obligatoryjne; w tym zakresie, a więc co do zasady, apelacja jest oczywiście niezasadna; w warunkach określonych w art. 46 § 1 k.k. sąd ma prawo orzec obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, jeżeli została ona określona i udowodniona; wobec ustaleń faktycznych nie może budzić wątpliwości fakt naruszenia nietykalności cielesnej policjantów oraz obrażenia ciała jednego z nich, co czyni zasadnym rozstrzygnięcie w trybie art. 46 kk; nie może też budzić zastrzeżeń wysokość zasądzonego zadośćuczynienia, które w realiach sprawy uznać należy za wręcz symboliczne.

Wniosek

Obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżący nie przedstawił przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie. Apelacja zawiera odmienną ocenę wskazanych przez skarżącego dowodów, korzystną dla oskarżonego i wynika z taktyki procesowej i jego prawa do obrony.

Rozstrzygnięcie Sądu nie narusza też w żadnym aspekcie prawa materialnego.

Nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Ustalenia o zawinieniu i karze w zakresie przypisanego mu czynu

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja jak wyżej. W powyższym zakresie brak było podstaw do ingerencji sądu odwoławczego w orzeczenie pierwszoinstancyjne z uwagi na prawidłowe przeprowadzenie postępowania w sprawie , prawidłowość dokonanej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów a w konsekwencji na zasadność poczynionych ustaleń faktycznych.

Nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji zarówno w zakresie zawinienia oskarżonego jak i wymierzonej kary.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.636§1 k.p.k. Skoro to oskarżony spowodował postępowanie odwoławcze to wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego jego obrońcy , to on ponosi jego koszty. Opłatę wymierzono w oparciu o przepisy art. 3 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.o opłatach w sprawach karnych

PODPIS