Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 845/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 25.06. 2024 r., sygn. III K 964/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

dowód

Numer karty

M. K. – M.

Rodzice oskarżonej są osobami niepełnosprawnymi w stopniu znacznym; oskarżona, ma ustalone prawo do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienie w związku z koniecznością sprawowania opieki nad niepełnosprawną w stopniu znacznym matką B. K. na czas nieokreślony począwszy od 1 stycznia 2023 roku

Decyzja SKO z 10 marca 2023 r; orzeczenia o stopniu niepełnosprawności B. i K. K. (2)

k. 1024-1037

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

k. 147-150 i k.164

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Decyzja SKO z 10 marca 2023 r; orzeczenia o stopniu niepełnosprawności B. i K. K. (2)

Dokumenty urzędowe; brak podstaw dla ich kwestionowania

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

2

3

Obrońca wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 201 kpk w zw. z art. 198 § 1 kpk w zw. z art. 196 § 3 kpk, skutkującą błędnym ustaleniem stanu faktycznego w sprawie, tj. w oparciu o opinię z zakresu lingwistyki kryminalistycznej z dnia 27 stycznia 2023 r. sporządzoną przez prof. zw. dr hab. J. S., która to opinia jest niejasna, nierzetelna, bazuje na „autorskiej" metodzie biegłej co do identyfikacji sprawcy, sporządzająca ją biegła znacznie wyszła poza zakres swojego powołania oraz swoich kompetencji, przedmiotowa opinia została sporządzona przez biegłą w oparciu o materiały z akt sprawy przekazane jej w sposób niezgodny z procedurą karną, a nadto pomimo istnienia powodów osłabiających zaufanie do bezstronności biegłego, co sprawiało, iż przedmiotowa opinia nie powinna stanowić podstawy ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie,

2.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk, polegającą na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, skutkującym błędnym ustaleniem stanu faktycznego w sprawie, dokonanym z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, tj. w oparciu o zeznania świadków: P. P., A. R., E. J. oraz samego pokrzywdzonego J. P., z których to żadna z tych osób nie była świadkiem sporządzenia i wysłania przedmiotowych anonimów przez oskarżoną M. M. (1), zaś odnosząc się do zeznań poszczególnych świadków:

a)  P. P., E. J. i A. R.: zeznali wyłącznie o istnieniu jakiegoś konfliktu pomiędzy oskarżoną, a pokrzywdzonym oraz, że to pokrzywdzony w rozmowach z nimi wskazywał oskarżoną jako autora anonimów,

b)  sprzeczności zeznań P. P. i A. R. co to faktu istnienia konfliktu pomiędzy oskarżoną, a pokrzywdzonym, w postaci różnic w zeznaniach składanych przez te osoby w toku postępowania o sygn. IK1455/21 Sądu Rejonowego w Olsztynie, a zeznaniach składanych w toku przedmiotowego postępowania,

co sprawia, iż nie powinny one stanowić podstawy ustaleń faktycznych w sprawie, przy jednoczesnym braku przyznania wiary wyjaśnieniom oskarżonej M. M. (1), które to wyjaśniania były konsekwentne, spójne, logiczne i korespondowały z zeznaniami świadków P. Ż. oraz A. Ż., a które to zeznania Sąd in meriti uznał za wiarygodne i uwzględnił je ustalając stan faktyczny w sprawie,

co doprowadziło w konsekwencji do bezpodstawnego przypisania sprawstwa oskarżonej M. M. (1), skutkiem czego było jej niezasadne skazanie za czyn art. 212 § 1 kk,

3.  ponadto, z daleko idącej ostrożności procesowej na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 4) kpk zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonej kary w postaci kary 6 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując ją do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, która to kara jest karą nadmiernie wygórowaną, niewspółmiernie wysoką w stosunku do stopnia winy, sposobu życia oskarżonej przed popełnieniem przez nią przestępstwa, niekaralności oskarżonej oraz sytuacji rodzinnej oskarżonej, co powoduje, że kara ta jest zbyt dotkliwa, a orzeczenie kary innego rodzaju, w postaci kary grzywny, spełniłoby funkcje kary uwzględniając zarówno prewencję ogólną jak i indywidualną.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1- 2. Zarzuty niezasadne.

Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania.

Na wstępie stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, wyjaśniając istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności o charakterze faktycznym, nie popełniając jednocześnie takich uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku lub też uzasadniałyby przyjęcie, że oskarżona od stawianego jej zarzutu powinna zostać uniewinniona. Nie dopuścił się też naruszenia przepisów prawa procesowego, mogącego mieć wpływ na treść wyroku. Bezbłędnie również w zakresie okoliczności, które mają istotne znaczenie dla końcowego rozstrzygnięcia ustalił stan faktyczny sprawy. Zgromadzone dowody poddał prawidłowej ocenie, mieszczącej się w granicach uprawnień, których mowa w art. 7 k.p.k. Z treści zeznań świadków i ujawnionych dokumentów Sąd I instancji wyciągnął trafne wnioski, zasadnie przyjmując, że swym działaniem oskarżona zrealizowała ustawowe znamiona przypisanego jej w wyroku występku. Stanowisko swoje w tym zakresie wyraził w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, które spełnia wymogi określone w art. 424 k.p.k. Argumenty zawarte w pisemnych motywach wyroku są przekonywujące i logiczne, zgodne z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a w związku z tym zasługują na aprobatę. Z tych względów nie zachodzi więc potrzeba ponownego ich przytaczania. Nie dopatrując się też uchybień określonych w art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k. Sąd odwoławczy nie znalazł żadnych podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego wyroku.

Co do kwestii szczegółowych :

- dokonana przez Sąd I instancji ocena opinii prof. zw. dr hab. J. S. nie budzi wątpliwości; Sąd Rejonowy dokonał należytej oceny opinii tej biegłej, a sąd odwoławczy w pełni ją podziela i w tym miejscu do oceny tej się odwołuje; słusznie Sąd Rejonowy uznał, że opinia ta zasługuje na aprobatę; wskazać przy tym należy, że rolą Sądu II instancji nie jest dokonywanie powtórnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego; takowa została bowiem poczyniona przez sąd rozstrzygający, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie regułami, a Sąd Okręgowy ocenę tę w pełni akceptuje;

- tym niemniej odnosząc się do tej części argumentacji obrońcy sąd odwoławczy stwierdza, że nie może budzić wątpliwości, że biegła ta dysponuje wiadomościami specjalnymi niezbędnymi dla stwierdzenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, jest uznanym autorytetem, profesorem zwyczajnym z zakresu lingwistyki kryminalistycznej , autorką wielu prac naukowych z tej dziedziny, od 20 lat zajmuje się ustalaniem autorstwa materiałów kwestionowanych naukowo; zupełnie gołosłownym jest więc twierdzenie obrońcy, negującego kompetencji biegłej w zakresie zlecenia Sądu;

- niezaasadnie obrońca podnosi , że biegła „bazuje na „autorskiej" metodzie co do identyfikacji sprawcy”, skoro to właśnie biegła z racji swojej wiedzy i autorytetu, tworzy owe metody, wyznacza trendy badawcze, jest autorką wielu prac naukowych w tym zakresie; nadto biegła wskazała też wybór innej literatury, na której się oparła w tym zagranicznej ( k. 958 );

- niezasadne jest twierdzenie skarżącego, że „sporządzająca opinię biegła znacznie wyszła poza zakres swojego powołania oraz swoich kompetencji, a przedmiotowa opinia została sporządzona przez biegłą w oparciu o materiały z akt sprawy przekazane jej w sposób niezgodny z procedurą karną”, skoro :

- w postanowieniu o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłej w pkt. 2 jest zapis „ inne uwagi biegłego „, co otwierało możliwość opiniowania biegłej we wskazanym w opinii zakresie;

- przekazano biegłej materiały z akt sprawy zgodnie z art. 198 kpk tj niezbędne dla sporządzenia opinii ( k. 541, k. 543 i k. 545), w tym protokoły z przesłuchania świadków;

- należy podkreślić, że biegła oprócz opinii głównej, sporządziła też opinię uzupełniającą, opiniowała też ustnie na rozprawie odpowiadając na pytania obrońcy oskarżonej, odnosząc się do zadawanych pytań, konfrontując tym samym swoją opinię z jego stanowiskiem;

- podkreślenia wymaga, że - jak wynika z art. 201 k.p.k. - o wadliwości opinii biegłego, czyniącej z niej niemiarodajne źródło dowodowe i powodującej konieczność ponowienia takiego dowodu, można mówić w sytuacji gdy opinia jest niepełna lub niejasna albo gdy zachodzi sprzeczność w samej opinii lub między różnymi opiniami w tej samej sprawie. Wówczas - jak wynika z powołanego przepisu - można wezwać ponownie tych samych biegłych lub powołać innych;

- w niniejszej sprawie żadna ze wskazanych wyżej możliwych sytuacji nie ma miejsca; jest oczywiste, że wiadomości specjalne ze swej istoty są atrybutem biegłych, a kontrola opinii przez organ procesowy – siłą rzeczy – doznaje tu pewnych ograniczeń. Jednakże sąd I instancji przeprowadził analizę i dokonał oceny z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania oraz sprawdzenie zupełności, jasności opinii i kompletności materiałów będących ich podstawą.

- obrońca negując opinie biegłej za kluczowe uznaje ” …istnienie powodów osłabiających zaufanie do bezstronności biegłego, co sprawiało, iż przedmiotowa opinia nie powinna stanowić podstawy ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie…” co w praktyce miało wynikać z faktu, że niedawno była powiązana z Instytutem (...) sp. z o.o. , który w niniejszej sprawie sporządził wcześniej opinię prywatną na zlecenie pokrzywdzonego, pełniła też min. funkcję rzecznika Instytutu I (...);

- żadną miarą nie sposób zaaprobować powyższej sugestii obrońcy, by fakt ten podważał wiarygodność biegłej i sporządzonych przez nią opinii; biegła nie znała treści opinii prywatnej a fakt pełnienia w przeszłości funkcji rzecznika we wskazanym wyżej Instytucie nie daje podstaw do negowania wiarygodności opinii;

- w konsekwencji jedynym logicznym wytłumaczeniem dla argumentacji obrońcy negującej doniosłość opinii biegłej prof. zw. dr hab. J. S., jest niczym nieskrępowana realizacja przez obrońcę prawa do obrony oskarżonej.

Nadto należy dobitnie podkreślić, że z uwagi na fakt, iż autor apelacji w sposób wyłącznie polemiczny kwestionuje oparte na tej opinii ustalenia Sądu, zarzut rażącej obrazy art.7 k.p.k. nie znajduje żadnego uzasadnienia i w postępowaniu odwoławczym oscyluje w granicach oczywistej bezzasadności.

Skarżący nie dostrzega bowiem, iż dowód z opinii biegłego przeprowadza się wtedy, gdy dla stwierdzenia pewnej okoliczności niezbędne są wiadomości specjalne, często niedostępne sądowi i stronom postępowania. Niezależnie od deklaracji, że to sąd jest najwyższym biegłym, to biegły posiada wiadomości specjalne, niedostępne sądowi i stronom postępowania. Sąd nie może przecież odrzucić specjalistycznych opinii biegłego i przyjąć w sprawie własnego, odmiennego stanowiska (tak SN w wyroku z 3 marca 1981r, IV KR 271/80, OSNPG 8-9/1981. poz.101). W niniejszej sprawie ocena dowodu z opinii biegłej nie budzi zastrzeżeń sądu odwoławczego;

Zdaniem Sądu Okręgowego także ocena zeznań świadków poczyniona przez sąd I instancji jest bezstronna i wolna od błędów faktycznych czy logicznych oraz zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, natomiast próby jej podważenia przez skarżącego są niczym innym jak zwykłą polemiką ze swobodną oceną dowodów.

Przekonanie Sądu Rejonowego o wiarygodności jednych dowodów i odmówienie wiary innym poprzedzone zostało ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) oraz stanowiło wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej. Skarżący nie wykazał jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się Sąd Rejonowy w ocenie materiału dowodowego zebranego w sprawie.

Tymczasem ocena zebranych w sprawie dowodów, a więc wyjaśnień oskarżonej, zeznań świadków i dokumentów dokonana została przez Sąd Rejonowy z należytą starannością, ,nie zawiera błędów natury logicznej, jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Obrońca nie wykazał w skardze apelacyjnej , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień oskarżonej i zeznań świadków, Sąd dopuścił się obrazy art.7 kpk.

Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego tej części rozważył w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonej. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

Nadto należy zauważyć , że podnoszone przez obrońcę argumenty związane z treścią zeznań wskazanych przez niego świadków jakoby „…żadna z tych osób nie była świadkiem sporządzenia i wysłania anonimów przez oskarżoną …, …..zeznali wyłącznie o istnieniu jakiegoś konfliktu pomiędzy oskarżoną, a pokrzywdzonym… , …. że to pokrzywdzony w rozmowach z nimi wskazywał oskarżoną jako autora anonimów….,…. sprzeczności zeznań P. P. i A. R. co to faktu istnienia konfliktu pomiędzy oskarżoną, a pokrzywdzonym…” nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Nawet bowiem pomijając zeznania tych świadków, już sama treść opinii biegłej oraz fakt prawomocnego skazania męża oskarżonej za czyn z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 212 § 1 kk w związku z zaadresowaniem 2 kopert z anonimami wysłanymi do Prezesów Sądu Okręgowego i Rejonowego w E. przekonuje , że w pełni uprawniona jest teza o braku wątpliwości co do winy M. K. M. w zakresie przypisanego jej czynu.

Ad. 3. Zarzut zasadny.

Ma rację obrońca, że wymierzenie oskarżonej kary 6 miesięcy ograniczenia wolności, jednocześnie zobowiązując ją do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, jest karą nadmiernie wygórowaną, niewspółmiernie wysoką w stosunku do stopnia winy, sposobu życia oskarżonej przed popełnieniem przez nią przestępstwa, jej niekaralności oraz sytuacji rodzinnej oskarżonej, co powoduje, że kara ta jest zbyt dotkliwa, a orzeczenie kary innego rodzaju, w postaci kary grzywny, spełnia funkcje kary uwzględniając zarówno prewencję ogólną jak i indywidualną,

Przede wszystkim należy zauważyć, iż przepis art. 212 § 1 kk daje alternatywnie wybór orzeczenia kary grzywny albo kary ograniczenia wolności. Oskarżonej została orzeczona kara wyższego rodzaju, pomimo istnienia szeregu okoliczności łagodzących, w postaci m. in. jej wcześniejszej niekaralności oraz zasługującego na aprobatę sposobu życia przed popełnieniem przez nią przestępstwa; dodatkowo z uwagi na niepełnosprawność jej rodziców, sprawowanie opieki nad nimi, wykonanie kary ograniczenia wolności jawi się utrudnionym a celowym jest orzeczenie kary grzywny; dla wdrożenia procesu resocjalizacji wobec oskarżonej nie jest niezbędne orzeczenie kary ograniczenia wolności; zasadnym jest bowiem orzeczenie kary grzywny a więc łagodniejszego rodzaju; kara tego rodzaju nie utrwali u niej przekonania o faktycznej bezkarności.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od przypisanego jej czynu ewentualnie orzeczenie wobec oskarżonej kary grzywny.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Argumentacja jak powyżej. Wobec zebranych w sprawie dowodów wniosek o uniewinnienie jest niezasadny; oskarżona niewiarygodna; wskazane dowody obciążające jednoznaczne ; apelacja niezasadna i w znacznej części polemiczna; skarżący nie przedstawił przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie.

Kara 6 miesięcy ograniczenia wolności, jest nadmiernie wygórowaną, niewspółmiernie wysoką w stosunku do stopnia winy, sposobu życia oskarżonej przed popełnieniem przez nią przestępstwa, jej niekaralności oraz sytuacji rodzinnej. Dla wdrożenia procesu resocjalizacji wobec oskarżonej zasadnym jest bowiem orzeczenie kary grzywny a więc łagodniejszego rodzaju; kara tego rodzaju nie utrwali u niej przekonania o faktycznej bezkarności; należy uznać ją za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej czynu oraz że spełni ona wobec niej cele kary w zakresie wychowawczego oddziaływania .

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o winie

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W zakresie winy oskarżonej wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżący nie przedstawił przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie. Apelacja zawiera odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonej; tymczasem ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nie ma cech dowolności, wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k..; Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie nie stwierdził uchybień, które rodziłyby wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonej.

Nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie winy oskarżonej.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że wymierzył oskarżonej karę grzywny w wysokości 250 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki w kwocie 20 złotych;

Zwięźle o powodach zmiany

Przede wszystkim należy zauważyć, iż przepis art. 212 § 1 kk daje alternatywnie wybór orzeczenia kary grzywny albo kary ograniczenia wolności. Oskarżonej została wymierzona kara wyższego rodzaju, pomimo istnienia szeregu okoliczności łagodzących, w postaci m. in. jej wcześniejszej niekaralności oraz zasługującego na aprobatę sposobu życia przed popełnieniem przez nią przestępstwa.

Dodatkowo z uwagi na niepełnosprawność jej rodziców, sprawowanie opieki nad nimi, wykonanie kary ograniczenia wolności jawi się utrudnionym a celowym jest orzeczenie kary grzywny. Dla wdrożenia procesu resocjalizacji wobec oskarżonej zasadnym jest więc orzeczenie kary grzywny a więc łagodniejszego rodzaju.

W konsekwencji grzywnę w wysokości 250 stawek dziennych po 20 złotych każda, należy uznać je za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonej; jej wysokość stanowi realną dolegliwość a przy tym spełnia ona cele kary w zakresie wychowawczego oddziaływania.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego J. P. zasądzono kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym w oparciu o przepisy art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art.627 k.p.k. .

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.636 § 1 k.p.k. Skoro to oskarżona spowodowała postępowanie odwoławcze to wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego jej obrońcy, to ona ponosi jego koszty. Opłatę w wysokości 500 złotych za obie instancje wymierzono w oparciu o przepisy art. 10 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.o opłatach w sprawach karnych

7.  PODPIS