Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Roger Michalczyk - sprawozdawca

Sędziowie SO Mariola Urbańska - Trzecka

SO Wiesław Juchacz

Protokolant st. sekr. sądowy Aleksandra Deja - Lis

przy udziale Gizeli Kubickiej - prokuratora Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy

po rozpoznaniu dnia 5 listopada 2014 r.

sprawy J. R. s. R. i J. ur. (...) w W.

oskarżonego z art. 279§1 k.k., art. 278§1 k.k., art. 190§1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Świeciu VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Tucholi

z dnia 7 lipca 2014 r. sygn. akt VII K 320/13

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla punkt 3a dotyczący przypisanego oskarżonemu czynu z art. 119 § 1 k.w i na podstawie art. 45 § 1 kw w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 kpw postępowanie w tej części umarza; kosztami postępowania w tej części obciąża Skarb Państwa; w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. I. – Kancelaria Adwokacka w T. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych brutto tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym; zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciąża Skarb Państwa.

sygn. akt IV Ka 860/14

UZASADNIENIE

J. R. został oskarżony o to, że:

I. w nocy z 25/26 sierpnia 2012 roku w miejscowości K. gm. W. działając wspólnie i w porozumieniu z P. D. dokonał kradzieży z włamaniem do pomieszczenia gospodarczego w ten sposób, że po uprzednim zerwaniu kłódki zabezpieczającej z jego wnętrza zabrał w celu przywłaszczenia piłę spalinową marki O.-Mac, czyniąc w ten sposób straty w wysokości 500 zł na szkodę Z. G..

tj. o czyn z art. 279 §1 kk

II. w okresie od 01 do 24 sierpnia 2012 roku działając w krótkich odstępach czasu i w podobny sposób dokonał następujących przestępstw:

- na początku sierpnia 2012 roku w miejscowości Ś. gm. W. działając wspólnie i w porozumieniu z P. D. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 60 litrów oleju napędowego, gdzie suma strat wyniosła 300 zł na szkodę K. M.,

tj. o czyn z art. 278§1 kk

- w połowie sierpnia 2012 roku w miejscowości W. gm. S. działając wspólnie i w porozumieniu z P. D. z maszyny Rolniczej J. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 90 litrów oleju napędowego wartości 450 zł działając na szkodę K. S.,

tj. o czyn z art. 278 §1 kk

III. w dniu 04 września 2012 roku w miejscowości J. gm. W. groził E. S. pozbawieniem jej życia czym wzbudził w zagrożonej uzasadnioną obawę spełnienia tych gróźb.

tj. o czyn z art. 190 §1 kk

Sąd Rejonowy w Świeciu VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Tucholi, wyrokiem z lipca 2014r., sygn. akt VII K 320/13:

Oskarżonego J. R. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego jemu w punkcie III.I aktu oskarżenia z tym ustaleniem, że wartość skradzionej pilarki spalinowej marki O.-Mac wynosiła 420 złotych, tj. przestępstwa z art. 279§1 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierzył oskarżonemu karę roku pozbawienia wolności.

Oskarżonego J. R. w odniesieniu do czynów zarzucanych jemu w punkcie III.II aktu oskarżenia uznano za winnego tego, że:

a)  na początku sierpnia 2012r. w miejscowości Ś. gm. W., działając wspólnie i w porozumieniu z P. D. dokonał kradzieży 60 l oleju napędowego o wartości 336 złotych na szkodę K. M., tj. wykroczenia z art. 119§1 kw i za to na podstawie tego przepisu wymierzono karę grzywny w wysokości 300 złotych,

b)  w połowie sierpnia 2012r. w miejscowości W. gm. S., działając wspólnie i w porozumieniu z P. D. z maszyn rolniczych C. D. i C. J. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 90 l oleju napędowego o łącznej wartości 504 złotych na szkodę K. S., tj przestępstwa z art. 278§1 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierzono karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Oskarżonego J. R. uznano za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie III.III aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 190§1 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierzono karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 kk i art. 86§1 kk w miejsce kar jednostkowych wymierzonych oskarżonemu za popełnione przestępstwa orzeczono karę łączną roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 3 lata. Na podstawie art. 72§2 kk zasądzono od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego K. S. kwotę 196 złotych tytułem naprawienia szkody, a nadto orzeczono o kosztach procesu. W wyroku rozstrzygnięto także o odpowiedzialności innego oskarżonego, który nie złożył apelacji.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego J. R., który zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego i na podstawie art. 438 pkt 2 kpk wyrokowi zarzucił:

1)  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 391§ 1 i 3 kpk, przez brak właściwej kontroli nad tym, czy świadek P. D. nie zeznaje wyraźnie odmiennie niż w trakcie postępowania przygotowawczego, co doprowadziło do złożenia przez świadka zeznań sprzecznych z jego pierwotną relacją w kwestiach najistotniejszych dla rozstrzygnięcia sprawy, nie ujawnienie tych sprzeczności i braku wezwania świadka do ustosunkowania się do tych sprzeczności, co w rezultacie uniemożliwiło należytą ocenę wiarygodności jego zeznań złożonych w trakcie rozprawy.

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia wyrażający się w przekroczeniu swobodnej oceny dowodów przez przyjęcie, że oskarżony J. R. dopuścił się popełnienia zarzucanych jemu aktem oskarżenia czynów, podczas gdy w materiale dowodowym brak dostatecznych podstaw do przyjęcia za udowodnione powyższych faktów.

W oparciu o tak skonstruowane zarzuty skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie była zasadna, choć jej rozpatrzenie skutkować musiało zmianą zaskarżonego wyroku.

Wbrew argumentacji przytoczonej w apelacji, Sąd I instancji dokonał bardzo dokładnej analizy zeznań świadka P. D. (str. 8 – 11 uzasadnienia). Dostrzegł rozbieżności w zeznaniach tego świadka, wskazał, w jakiej części uznał je za wiarygodne, a w jakiej nie i swoje stanowisko należycie uzasadnił. Sąd I instancji rozważał także argumenty przytaczane w apelacji, dotyczące konfliktu oskarżonego z rodziną D.. Wszystkie te okoliczności były zatem brane pod uwagę i doprowadziły Sąd Rejonowy do –słusznego – wniosku, iż zeznania tego świadka były w zasadniczej części wiarygodne. Sąd odwoławczy przychyla się do argumentacji Sądu Rejonowego przedstawionej w tej materii w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, odwołuje się do niej i nie widzi potrzeby jej ponownej prezentacji. Argumenty zawarte w apelacji nie były w stanie zmienić tego stanowiska. W tych okolicznościach stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy przepisów art. 391§1 i 3 kpk, jak twierdził w apelacji skarżący. Sąd I instancji nie dopuścił się także błędu w ustaleniach faktycznych. Jak wielokrotnie akcentowano w orzecznictwie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz musi wykazywać konkretne uchybienia w zakresie zasad logicznego rozumowania, jakich dopuścił się sąd w ocenie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd I instancji nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 24.03.1975r. II KR 355/74 OSNPG 1975/9/84 i z dnia 22.01.1975r. I KR 197/74 OSNKW 1975/5/58, wyroki Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 6.02.1992r. II Akr 1/92 OSA 1992/6/41 i z dnia 28.05.1992r. II Akr 134/92 OSA 1992/11/55, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6.10.2000r. II AKa 138/00 Prok. i Pr. 2002/1/28). Apelacja obrońcy oskarżonego J. R. dotycząca zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych ma w istocie charakter polemiczny, oparty na wybiórczej ocenie dowodów i jako taka nie zasługiwała na uwzględnienie. Skarżący, jak się wydaje, jako jedyny argument wskazujący na błędne, jego zdaniem, ustalenia faktyczne, których miał się dopuścić Sąd I instancji akcentuje to, iż oskarżony J. R. nigdy nie przyznawał się do zarzucanych jemu czynów. Oczywiście taka argumentacja nie mogła być uznana za przekonującą. Niczym nadzwyczajnym nie jest to, iż dochodzi w poszczególnych sprawach do wydania wyroku skazującego i niekorzystnych ustaleń dla osób oskarżonych, w sytuacji, kiedy dany oskarżony zaprzecza swojemu sprawstwu. Sąd Rejonowy, jak wskazano wcześniej, prawidłowo ocenił zeznania P. D., a także pozostały materiał dowodowy, w tym wyjaśnienia oskarżonego (str. 3 – 6 uzasadnienia) i przedstawił rzeczową argumentację przemawiającą za twierdzeniem, iż wyjaśnienia oskarżonego nie były wiarygodne. Sąd Okręgowy w pełni zaakceptował przytoczoną tam argumentację. W tych okolicznościach, stwierdzić należało, iż sąd odwoławczy nie znalazł przesłanek do uwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego. Z uwagi na to, iż Sąd Okręgowy rozpoznawał apelację 5 listopada 2014r. konieczna stała się zmiana wyroku Sądu Rejonowego, w punkcie 3a dotyczącym czynu z art. 119§1 kw, a w pozostałej części, zaskarżony wyrok, jako słuszny utrzymano w mocy.