Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2019 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Małgorzata Lessnau-Sieradzka

Sędziowie Sądu Okręgowego Włodzimierz Hilla

Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski - sprawozdawca

Protokolant st. sekr. sądowy Aleksandra Deja - Lis

przy udziale Agnieszki Bernardowicz-Woropaj - prokuratora Prokuratury Rejonowej Bydgoszcz Północ w Bydgoszczy

po rozpoznaniu dnia 6 listopada 2019 r.

sprawy W. D. s. K. i S. ur. (...) w T. oskarżonego z art.300§2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 31 maja 2019 r. sygn. akt IV K 1299/18

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  wymierza oskarżonemu opłatę w wysokości 180,00 (sto osiemdziesiąt) złotych za II instancję i obciąża go wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym w kwocie 50,00 (pięćdziesiąt) złotych.

Mirosław Kędzierski Małgorzata Lessnau-Sieradzka Włodzimierz Hilla

Sygn. akt IV Ka 873/19

UZASADNIENIE

W. D. oskarżony został o to, że w dniu 13 maja 2008 roku w B. w Kancelarii Notarialnej przy ul. (...) w celu udaremnienia zaspokojenia swojego wierzyciela M. G. pomimo wydanego przez Sąd Rejonowy w Łodzi XVIII Wydział Gospodarczy sygn. akty XVIII Ng 264/94 z dnia 4 maja 1994 r. nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym dokonał darowizny zagrożonego zajęciem mieszkania przy ul. (...) w B. o numerze księgi wieczystej (...) na rzecz swojego syna F. D., tj. o czyn z art. 300 § 2 kk.

Wyrokiem z dnia 31 maja 2019 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie IV K 1299/18 uznał oskarżonego W. D. za winnego tego, że w dniu 13 maja 2008 roku w B. w Kancelarii Notarialnej przy ul. (...) w celu udaremnienia wykonania nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Łodzi dnia 04 maja 1994 roku w sprawie o sygn. akty XVIII Ng 264/94 uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela M. G. w ten sposób, że dokonał darowizny zagrożonego zajęciem lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w B. dla którego Sąd Rejonowy w Bydgoszczy prowadził księgę wieczystą o numerze (...), na rzecz swojego syna F. D., tj. występku z art. 300 § 2 kk i za to na podstawie art. 300 § 2 kk przy zastosowaniu art. 37 a kk skazał go na karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu w okresie jej trwania, stosownie do treści art. 34 § 1 i 1a pkt 1 kk oraz art. 35 § 1 kk, nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym oraz wymierzył oskarżonemu 180 (sto osiemdziesiąt) złotych opłaty i zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa pozostałe koszty sądowe w kwocie 70 (siedemdziesięciu) złotych.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok w całości.

Zgodnie z przepisem 427 § 2 kpk zarzucił temu orzeczeniu naruszenie przepisów postępowania, to jest:

a)  art. 7 kpk oraz art. 424 § 1 pkt 1 kpk, przez nie uwzględnienie przy ocenie dowodu z zeznań świadka M. G. oraz dowodu z wyjaśnień oskarżonego, ze w toku prowadzonego przeciwko oskarżonemu postępowaniu egzekucyjnego nie doszło do zajęcia nieruchomości położonej przy ul. (...) w B. z uwagi na to, że wierzyciel nie wystąpił do organu egzekucyjnego ani z wnioskiem o przeprowadzenie egzekucji z nieruchomości ani z wnioskiem o wyjawienie majątku, a postępowanie egzekucyjne, jak wynika z zeznań świadka M. G., prowadzone było jedynie z rachunków bankowych dłużnika oraz wynagrodzenia za pracę dłużnika, co stanowi naruszenie dyrektywy oceny dowodów z uwzględnieniem wszystkich zgromadzonych dowodów;

b)  art. 4 kpk, art. 92 kpk oraz art. 410 kpk, przez:

- nie uwzględnienie istotnych okoliczności sprawy, to jest tego, że wierzyciel nie wystąpił do organu egzekucyjnego ani z wnioskiem o przeprowadzenie postępowania egzekucyjnego z nieruchomości ani z wnioskiem o wyjawienie majątku oskarżonego, przez co nie doszło do zajęcia nieruchomości egzekucyjnego, co stanowi o tym, że nieruchomość mogła zostać zbyta, a oskarżony dokonując w 2008 roku darowizny nieruchomości nie działał z zamiarem udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela;

- nie uwzględnienie istotnych okoliczności sprawy, to jest tego, że darowizna

nieruchomości była związana z sytuacją majątkową i finansową oskarżonego

przejawiającą się w trudnościach w bieżącym regulowaniu czynszu na rzecz

(...) oraz dokonywaniu opłat eksploatacyjnych związanych z korzystaniem z nieruchomości i była konsekwencją dokonywania przez F. D., z jego majątku osobistego, wszystkich opłat związanych z utrzymaniem mieszkania przy ul. (...) w B.; co mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia;

Nadto wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżony dokonując w dniu 13 maja 2008 roku na rzecz syna F. D. darowizny prawa własności nieruchomości położonej przy ul. (...) w B. działał z zamiarem pokrzywdzenia wierzyciela podczas, gdy przeciwko oskarżonemu nie było prowadzone postępowanie egzekucyjne, którego przedmiotem była egzekucja z nieruchomości co oznacza, że nieruchomość nie podlegała zajęciu i mogła stanowić przedmiot darowizny, co mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia.

Z uwagi na powyższe, zgodnie z przepisem art. 427 § 1 kpk, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy Wydziału IV Karnego z dnia 31 maja 2019 roku, sygn. akt IV K 1299/18, przez uniewinnienie oskarżonego W. D. od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna i na uwzględnienie nie zasługiwała.

W ocenie Sądu Okręgowego, brak jest jakichkolwiek podstaw do postawienia Sądowi meriti zarzutu dokonania obrazy rzeczonych przepisów postępowania oraz w ich następstwie dokonania błędnych ustaleń faktycznych.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji w niniejszej sprawie oparte zostały o kompleksową analizę ujawnionych w sprawie dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej i logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów , chronionej treścią art.7 kpk. Natomiast lektura uzasadnienia sporządzonego przez Sąd orzekający, dowodzi że jest ono szczegółowe i odniesiono się w nim do wszystkich istotnych dowodów przeprowadzonych na rozprawie, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, w sposób przewidziany treścią art.424 kpk.

Ustosunkowując się wprost do poszczególnych zarzutów podniesionych przez obrońcę uznać należy za całkowicie chybione jego twierdzenia o rażącej obrazie przez Sąd Rejonowy przepisów art. 4 k.p.k. , art. 424 § 1 pkt.1 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k.

Aprobaty Sądu II instancji nie zyskał podniesiony przez skarżącego zarzut mającego wpływ na treść orzeczenia naruszenia art. 424 § 1 k.p.k. Sąd ten zapoznał się z całością zgromadzonych w sprawie dowodów poprzez lekturę akt sprawy oraz załączników i nie miał problemów z przeprowadzeniem analizy rozumowania sądu i jego zgodności z materiałem dowodowym.

Nie budzi wątpliwości, że nienależyte sporządzenie uzasadnienia stanowi obrazę przepisów postępowania (art. 424 k.p.k.). Tyle tylko, że owa obraza może mieć wpływ na treść orzeczenia jedynie wtedy, gdy istnieją sprzeczności między wyrokiem a jego uzasadnieniem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 1984 r. w sprawie I KR 6/84, OSNKW 1984/11-12/128; Z. Doda, Glosa, NP. 1988/2-3/s. 180-189) albo kiedy uzasadnienie nie zawiera tak ważnych elementów jak oceny dowodów czy ustaleń faktycznych (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 21 grudnia 1970 r. w sprawie IV k.p. 217/70, OSNKW 1971/5/73; z dnia 21 marca 1975 r. w sprawie VI KZP 39/74, OSNKW 1975/6/70; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 września 2009 r. w sprawie II AKa 232/09, Prok. i Pr. - wkł. 2010/11/30). W pozostałych przypadkach uchybienie normie z art. 424 k.p.k. nie ma wpływu na treść orzeczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 24 lutego 2011 r. w sprawie II AKa 17/11, KZS 2011/6/46 ). Sąd Okręgowy podkreśla, że o trafności rozstrzygnięcia nie decyduje jego uzasadnienie, lecz materiał dowodowy stanowiący podstawę orzeczenia. Uzasadnienie w ramach kontroli odwoławczej jest jedynie punktem wyjścia do zbadania zasadności rozstrzygnięcia, mającym wyłącznie ułatwiać ocenę wyroku wydanego przez organ orzekający w pierwszej instancji. A zatem, pełni ono ważną rolę w postępowaniu odwoławczym, lecz oczywiste jest, że tylko w wyjątkowych sytuacjach uchybienia związane z uzasadnieniem wyroku będą zmuszały do podjęcia decyzji reformatoryjnej albo kasatoryjnej.

Sąd Okręgowy jest zdania, że jego treść nie była dotknięta nieusuwalnymi sprzecznościami albo elementarnymi brakami, które uniemożliwiałyby przeprowadzenie kontroli odwoławczej. Sąd I instancji sporządził pisemne uzasadnienie na poziomie wystarczającym, umożliwiającym - po zapoznaniu się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym - analizę wyroku przez pryzmat zarzutów apelacyjnych, jak i w zakresie zagadnień koniecznych do rozważenia z urzędu.

Powołany przez obrońcę oskarżonej przepis art.4 kpk (zasada obiektywizmu ) stanowi, że organy prowadzące postępowanie karne obowiązane są badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. Zasada ta jest wyrazem postulatu ustawowego, ażeby ustalenia faktyczne odpowiadały prawdzie, co w postępowaniu sądowym jest osiągalne tylko wtedy, gdy przedmiotem zainteresowania sądu jest cały zebrany w sprawie materiał dowodowy, bez pominięcia istotnych jego części i gdy całokształt tego materiału jest przedmiotem rozważań sądu.

O braku obiektywizmu możemy więc mówić w sytuacji, gdy organy procesowe wykonywały czynności procesowe z pewnym osobistym pozytywnym bądź negatywnym nastawieniem, uprzedzeniem, zaś podejmowane w toku postępowania decyzje były stronnicze, bądź gdy przedmiotem oceny i rozważań sądu orzekającego nie był cały zebrany w sprawie materiał dowodowy (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 16 lutego 1978r IV KR 4/78, OSNKW 1978, nr 4-5, poz.52 ; wyrok Sądu Najwyższego z 29 czerwca 1999r, V KN 459/97, OSN Prok. i Pr. 2000, nr 2, poz.10).

Żadna z tych sytuacji nie zachodzi w niniejszej sprawie.

Waga zasady obiektywizmu nie przesądza o tym, że zarzut obrazy art.4 kpk może sam przez się stanowić podstawę apelacji.

Wręcz przeciwnie – zarzut obrazy art.4 kpk nie może stanowić samodzielnej podstawy apelacji. Przepis ten ma bowiem charakter ogólny, a respektowanie gwarantowanej w nim zasady obiektywizmu (bezstronności) gwarantowane jest w przepisach szczegółowych i dopiero wskazanie ich obrazy może uzasadniać zarzut apelacyjny. Stanowisko takie ugruntowane jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i sądów apelacyjnych.

Z powyższych względów podniesienie zarzutu naruszenia art.4 kpk nie jest zasadne.

Niezasadnie powołuje się obrońca oskarżonego na naruszenie przez Sąd I instancji art.410 kpk.

Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę aktu oskarżenia potwierdzają, jak i tych, które ją podważają.

Zauważyć w tym miejscu należy, iż zasada określona w art.410 kpk obowiązuje także strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać go na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 30 lipca 1979r, III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43 i z 5 listopada 1997r V KKN 62/97 Prok. i Pr. 1998/2/13).

O naruszeniu tego przepisu może być zatem mowa jedynie wtedy, gdy sąd orzekający pominie jakąś okoliczność ujawnioną w toku rozprawy lub oprze ustalenia faktyczne na okoliczności w toku rozprawy nie ujawnionej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 1997r, IV KKN 103/96 Prok. i Pr. 1997/10/12 ).

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku ,przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą starannością. Skoro więc Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów nie można skutecznie stawiać mu zarzutu naruszenia art.410 kpk.

Tymczasem dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie nie stanowi naruszenia art.410 kpk, co jednoznacznie stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 19 czerwca 2002r V KKN 34/01 (vide: Lex 53912; por. też R.A. Stefański, Komentarz do art.410 kodeksu postępowania karnego [w:] Z. Gostyński (red.) J. Bratoszewski, L. Gardocki, S. M. Przyjemski, R. A. Stefański , S. Zabłocki, Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom II, Dom Wydawniczy ABC 1998). Stąd też podniesienie zarzutu naruszenia art.410 kpk Sąd Okręgowy uznał za niezasadne.

Obrońca nie wykazał w skardze apelacyjnej , aby w zaskarżonym wyroku, Sąd dopuścił się obrazy art.7 kpk.

Odnosząc się do tego zarzutu, stwierdzić należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych , pozostaje pod ochrona prawa procesowego (art.7 kpk) wtedy ,gdy:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (art.410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art.2§2 kpk),

- stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art.4 kpk),

- jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art.424§1 pkt 1 kpk).

Wszystkie te wymogi spełnia ocena dowodów, o której mowa w apelacji (a także pozostałych zebranych w sprawie) dokonana przez Sad I instancji i zaprezentowana w szczegółowym uzasadnieniu wyroku.

Skoro więc ocena zebranych w sprawie dowodów, a więc wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków i dokumentów dokonana została przez Sąd Rejonowy z należytą starannością i wnikliwością ,nie zawiera błędów natury logicznej, jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, to pozostaje ona pod ochroną art.7 kpk.

Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

Sąd odwoławczy podzielając w całości argumentację zawartą w rzeczowym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, pragnie w pełni się do niej odwołać, nie dostrzegając w związku z tym konieczności ponownego jej szczegółowego przytaczania.

Tak więc w sytuacji, gdy kontrola apelacyjna uzasadnia stwierdzenie, że zaskarżony wyrok znajduje pełne oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w postępowaniu (art.410 kpk), nie ma podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W tym miejscu przytoczyć należy kilka uwag natury ogólnej odnośnie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych jaki postawił wyrokowi skarżący. Zgodnie z utrwalonym od lat poglądem, wyrażanym tak w doktrynie jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej. Zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. i w związku z tym dokonania błędnych ustaleń faktycznych może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszy zasady logicznego rozumowania, nie uwzględni przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., i brak będzie podstaw do kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia, gdy nadto sąd nie orzeknie z obrazą art. 410 k.p.k. i 424 § 2 k.p.k. oraz nie uchybi dyrektywie art. 5 § 2 k.p.k. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2003 V KK 119/02, LEX nr 76996, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 listopada 2008 r., II AKa 176/03, KZS 2009/5/65).

W tej sprawie skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazał w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k.).Tego rodzaju uchybień jakie obrońca podnosił w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonemu, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.

Uwzględniając powyższe zastrzeżenia Sąd Okręgowy stwierdził, że obrońca tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawił. Wbrew jego twierdzeniom, w ocenie Sądu odwoławczego analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona zarzucanego mu czynu.

W szczególności nie jest zasadna argumentacja obrońcy eksponująca w apelacji fakt, iż w toku postępowania egzekucyjnego przeciwko oskarżonemu nie doszło do zajęcia nieruchomości położonej przy ul. (...) gdyż wierzyciel nie wystąpił z wnioskiem o przeprowadzenie egzekucji z nieruchomości ani z wnioskiem o wyjawienie majątku.

Powyższy zarzut bowiem abstrahuje od brzmienia art. 300 § 2 kk i jego znamion.

Art. 300 § 2 k.k. wskazuje jako przedmiot bezpośredniego działania sprawcy "mienie zajęte lub zagrożone zajęciem". Nie jest więc nawet wymagane, aby w czasie przestępnego działania istniało już orzeczenie, którego wykonanie sprawca chce udaremnić. Innymi słowy, chodzi o każde mienie dłużnika, które może być zajęte w przyszłości na podstawie wydanego już tytułu wykonawczego, tytułu egzekucyjnego lub tytułu zabezpieczającego lub nawet tytułów, które dopiero dany wierzyciel w przyszłości uzyska (tak T. Oczkowski, Przestępstwa na szkodę wierzycieli, M. Praw. 1999/11, s. 24–25; por. również J. Makarewicz, Kodeks..., s. 389 – w zakresie art. 282 k.k. z 1932 r.). Co więcej należy zwrócić uwagę na wykładnię pojęcia mienia zagrożonego zajęciem przyjętą przez SN w wyroku z 17.11.2011 r., V KK 226/11, OSNKW 2012/2, poz. 21, w myśl której „nie jest więc wymagane, aby w czasie przestępnego działania istniało już orzeczenie, którego wykonanie sprawca chce udaremnić" (tak też SN w wyroku z 4.12.1946 r., K 1585/46, OSN(K) 1947/4, poz. 116, wydanym pod rządami art. 282 k.k. z 1932 r.). Przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. można się zatem dopuścić również wtedy, gdy egzekucja dopiero grozi, a więc w okresie, kiedy wierzyciel daje do zrozumienia, że postanowił dochodzić swojej pretensji majątkowej w drodze sądowej. Wystarczające jest więc, by składniki majątku były zagrożone zajęciem, jeżeli istnieje obiektywne, rzeczywiste i bezpośrednie niebezpieczeństwo zajęcia, a więc takie niebezpieczeństwo, z którym należy się liczyć (zob. wyrok SA w Warszawie z 31.01.2018 r., II AKa 286/17, LEX nr 2460059, czy też wyrok SA w Katowicach z 9.12.2016 r., II AKa 433/16, LEX nr 2202724). Tym bardziej "zagrożenie zajęciem" wchodzi w grę, gdy orzeczenie uwzględniające pretensję wierzyciela już zapadło.

Przy tym jest oczywistym, iż za sytuację w której - stosownie do okoliczności - wszystkie lub tylko poszczególne składniki majątku dłużnika są zagrożone zajęciem, stanowi wszczęcie postępowania egzekucyjnego w celu wykonania orzeczenia. W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że postepowanie egzekucyjne było wszczęte i w żaden sposób nie zostało zakończone. Istniał niezaspokojony wierzyciel a nie nastąpiło przejęcie długu. Oskarżony miał świadomość, że prawo własności lokalu mieszkalnego stanowi znaczną wartość i jego zbycie doprowadzi do udaremnienia wykonania nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy z dnia 4 maja 1994 roku oraz do uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela M. G.. Tym bardziej, że istnieli także inni wierzyciele jego i jego żony a oskarżony nie miał innego majątku z którego M. G. mógłby się zaspokoić.

W konsekwencji argumentacja obrońcy eksponująca brak zajęcia zbytego lokalu mieszkalnego nie może być uznana za zasadną. Najmu zbytego lokalu mieszkalnego nie może być uznana za zasadną.

W ocenie Sądu Okręgowego nie budzi też wątpliwości, że oskarżony darując lokal mieszkalny synowi działał z zamiarem pokrzywdzenia wierzyciela M. G. a eksponowanie w apelacji trudnej sytuacji finansowej będącej rzekomo powodem darowizny dalece nie przekonuje. W szczególności bowiem nie jest prawdziwe twierdzenie zawarte w uzasadnieniu apelacji, iżby „postępowanie dowodowe wykazało trudną sytuację majątkową oskarżonego, który z uwagi na brak możliwości regulowania należności związanych z utrzymaniem nieruchomości darował mieszkanie synowi, który regulował zobowiązania związane z nieruchomością”. Otóż przeczą temu zebrane dowody a zwłaszcza wyliczenie zadłużenia ( na k. 80) lokalu przy ul. (...), które żadną miarą nie prowadzi do wniosku, by istniało zadłużenie lokalu, które realnie groziło jego utratą. Na koniec lat 2004-2007 owo zadłużenie wynosiło zaledwie po kilkaset złotych a w 2005 roku wręcz istniała nadpłata. Co więcej to na koniec 2008r. gdy właścicielem stał się F. D. owo zadłużenie znacznie wzrosło i wynosiło 1.115 złotych.

Powyższe prowadzi do wniosku, iż to nie obawa utraty mieszkania wobec nie możności regulowania opłat za nie ale chęć udaremnienia wykonania nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Łodzi z dnia 4.05.1994r. było motywacją dokonania darowizny lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w B. F. D..

Finalnie stwierdzić należy, iż apelacja nie dostarcza rzeczowych argumentów co do tego, z jakich to powodów należało zakwestionować przekonujące wywody tego sądu stwierdzające zawinienie oskarżonego w kontekście przesłanek z art.300 § 2 kk.

Mając powyższą argumentację na uwadze, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, uznając apelację za bezzasadną.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.636§1 kpk Skoro to oskarżony spowodował postępowanie odwoławcze to wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego jego obrońcy, to on ponosi jego koszty.