Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 899/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Żninie z 11 lipca 2022 r. sygn. II K 134/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

1. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętego za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na jego treść a polegający na niewłaściwym przyjęciu, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona umyślnego przestępstwa zniszczenia mienia, mimo iż takich wniosków nie sposób- bez żadnych wątpliwości- wyprowadzić ze zgromadzonego materiału dowodowego;

2. obrazy prawa materialnego w zakresie kwalifikacji pranej czynu przypisanego oskarżonemu przez przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona typu podstawowego przestępstwa zniszczenia mienia tj. art. 288 § 1 kk , mimo iż kompleksowa ocena przedmiotowo- podmiotowych znamion czynu prowadzi do wniosku, że występek oskarżonego winien być zakwalifikowany jako wypadek mniejszej wagi;

3. orzeczenie niewspółmiernej kary ograniczenia wolności, poprzez wymierzenie jej w zbyt surowym wymiarze, w sytuacji gdy sprzeciwia się temu prawidłowa ocena stopnia zawinienia oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu, a także cele zapobiegawczo – wychowawcze w stosunku do sprawcy mającego znacznie ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, która to ocena została dokonana z naruszeniem zasad przewidzianych w art. 53 kk..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad.1. Zarzut niezasadny. Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti nie zostały skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana; w procedurze dochodzenia do nich Sąd nie uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., nie pominął istotnych w sprawie dowodów, nie oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie zrozumiałe, wewnętrznie niesprzeczne, niesprzeczne też z regułami logicznego rozumowania. Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazał w przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k.).Tego rodzaju uchybień jakie obrońca podnosił w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonemu, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w zakresie wyczerpania przez oskarżonego znamion umyślnego przestępstwa zniszczenia mienia, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.

Obrońca tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawił. Wbrew jego twierdzeniom, w ocenie Sądu odwoławczego analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona zarzucanego mu czynu.

W szczególności zeznania świadków i nagranie monitoringu przekonują, iż to oskarżony podpalił kosz na śmieci. Przy tym sam oskarżony negując swoją winę nie wskazywał w swych wyjaśnieniach żadnych okoliczności, które pozwalałyby na przyjęcie, że do zdarzenia doszło w sposób nieumyślny, że być może działał nieostrożnie. W sprawie żaden dowód nie pozwala na taką supozycję. Także obrońca podnosząc tą okoliczność w żaden sposób nie wskazał argumentacji , która choćby uprawdopodabniała tak postawiony zarzut.

Ad.2. Zarzut niezasadny.

Na wstępie podkreślić należy, iż obrońca oskarżonego obecnie podnosząc kwestię wadliwej kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu ,w toku postępowania przed Sądem I instancji nie podnosił tej kwestii i nie wnosił o zakwalifikowanie czynu oskarżonego z art. 288 § 2 k.k, dopiero w apelacji czyniąc tą kwestię przedmiotem zarzutu a do tego wręcz zarzucając rozstrzygnięciu obrazę prawa materialnego .

Tymczasem postawienie takiego zarzutu nie może się ostać w sytuacji , gdy określone rozstrzygnięcie jest prawem Sądu wynikającym z analizy okoliczności sprawy, nie zaś obowiązkiem nakazanym przez przepisy prawa.

Czyniąc jednak zadość wymogom procedury i odnosząc się do tego zarzutu stwierdzić należy , że w pełni zasadnie Sąd Rejonowy uznał , iż działanie oskarżonego w realiach niniejszej sprawy nie nosiło znamion wypadku mniejszej wagi przewidzianego treścią art. 288 § 2 k.k.

Aby móc przyjąć , iż w grę wchodzi „ wypadek mniejszej wagi „, o którym mowa w art. 288 § 2 k.k, muszą zachodzić wyjątkowe okoliczności uzasadnione zarówno elementami podmiotowymi , jak i przedmiotowymi . Przyjęcie bowiem wypadku mniejszej wagi w rozumieniu tego przepisu zachodzi wtedy , gdy ładunek strony przedmiotowej i podmiotowej wyraża się łagodniejszym splotem okoliczności – w jakich doszło do tego przestępstwa i znacznie odbiega od surowych kryteriów przestępstwa z art. 288 § 1 k.k. Spośród znamion przedmiotowych istotne znaczenie mają zwłaszcza : sposób działania sprawcy , rodzaj dobra , w które godzi , charakter i rozmiar szkody wyrządzonej , miejsce i okoliczności popełnienia przestępstwa itp. Znamiona podmiotowe , to przede wszystkim stopień zawinienia oraz motywacja i cel działania sprawcy. Dopiero jeżeli rozpoznanie znamion czynu ujawni występowanie istotnych elementów łagodzących, zarówno przedmiotowych jak i podmiotowych, to wówczas dany czyn zakwalifikować należy jako wypadek mniejszej wagi , a nie jako podstawowy typ przestępstwa z art. 288 § 1 k.k.

Każdorazowo bowiem przy ocenie, czy zachodzi wypadek mniejszej wagi w danej sprawie, należy brać pod uwagę przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, kładąc akcent na te elementy, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw. Wypadek mniejszej wagi jest to bowiem uprzywilejowana postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzująca się przewagą łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych nad tymi o pejoratywnym wydźwięku /vide OSNKW 1997/3-4/27 /.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy miał pełne podstawy do zakwalifikowania czynu K. K. jako typu podstawowego przestępstwa z art. 288 § 1 k.k., zwłaszcza zważywszy, że sposobem działania oskarżonego było podpalenie, co zawsze stanowi niebezpieczne zjawisko dla otoczenia , nie tylko dla niszczonego przedmiotu a przy tym działał w biały dzień, ostentacyjnie, wręcz ocierając się o chuligaństwo. Dodatkowo nie może ujść uwadze fakt, że oskarżony nie przejawia jakiejkolwiek refleksji w zakresie przypisanego mu czynu , chcąc się ekskulpować, obwiniał za swój czyn inną osobę.

Ad.3. Zarzut niezasadny. Sąd Okręgowy nie podziela zarzutu skarżącej rażącej niewspółmierności orzeczonej kary wymierzonej oskarżonemu; ustalone okoliczności przedmiotowe i podmiotowe przypisanego oskarżonemu czynu a także prezentowane przez wymienionego właściwości i warunki osobiste, powodują że niepodobna jest skutecznie wywodzić, iż wymierzona oskarżonemu kara razi surowością; trzeba mieć na uwadze, że wymierzona kara ograniczenia wolności jest rodzajowo karą łagodną i a jej wysokość żadną miarą nie może być uznana za niewspółmiernie surową; przestępstwo zniszczenia mienia jest zagrożone karą do 5 lat pozbawienia wolności.

Nie ma zatem żadnych podstaw do orzeczenia kary w niższym wymiarze a wnioskowana przez skarżącą kara nie spełniałaby wszystkich zakładanych przez ustawodawcę celów i nie byłaby karą sprawiedliwą.

Sąd I instancji przy wymiarze kary K. K. uwzględnił wszystkie okoliczności wymienione w art.53 kk, wymierzył mu karę przewidzianą w dolnych granicach ustawowego zagrożenia; Sąd zastosował art. 37 a § 1 kk, uwzględnił fakt działania oskarżonego w warunkach ograniczonej w stopniu znacznym poczytalności, Nie sposób uznać za rażąco niewspółmiernie surową karę w wysokości zbliżonej do dolnego ustawowego zagrożenia.

Finalnie wymierzona oskarżonemu kara zasługuje na pełną akceptację Sądu odwoławczego.

Wniosek

Obrońca wniósł o:

- uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu lub

- wymierzenie mu kary ograniczenia wolności w znacznie łagodniejszym wymiarze- tak w stosunku miesięcznym jak i godzinowym;

- zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów postepowania odwoławczego ze względu na jego sytuację materialną.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Argumentacja jak wyżej . Oskarżony niewiarygodny; wskazane dowody obciążające jednoznaczne. Wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżąca nie przedstawiła przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie

Wniosek co do postulowanego wymierzenia oskarżonemu kary łagodniejszej nie ma uzasadnienia w dyrektywach dotyczących wymiaru kary; kara ograniczenia wolności jest rodzajowo karą łagodną a jej wysokość żadną miarą nie może być uznana za niewspółmiernie surową ; nie ma też żadnych podstaw do orzeczenia kary w niższym wymiarze a wnioskowana przez skarżącą kara nie spełniałaby wszystkich zakładanych przez ustawodawcę celów i nie byłaby karą sprawiedliwą.

Wniosek o zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów postepowania odwoławczego ze względu na jego sytuację materialną jest zasadny o czym poniżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o winie i karze.

Zwi ęź le o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja jak wyżej. Nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie zawinienia oskarżonego oraz w zakresie kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu. Stan sprawy nie uprawnia też do wymierzenia oskarżonemu kary ograniczenia wolności w niższym wymiarze..

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwi ęź le o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3..

Oskarżony z uwagi na swoją sytuację majątkową nie jest w stanie uiścić opłaty i wydatków postępowania odwoławczego, zaszły okoliczności wymienione w art. 624§1 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk.

7.  PODPIS