Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy
w składzie:

Przewodniczący SSO Mariola Urbańska - Trzecka – sprawozdawca

Sędziowie SO Danuta Lesiewska

SO Małgorzata Lessnau-Sieradzka

Protokolant sekr. sądowy Marcin Białowąs

przy udziale Antoniny Kasprowicz-CzerwińskiejProkuratora Prokuratury Okręgowej
w Bydgoszczy i oskarżyciela skarbowego Urzędu Skarbowego w Naklen/NoteciąTadeusza Kaszubowskiego.

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2013 roku

sprawy M. W.

oskarżonego z art. 79 pkt 4 ustawy z dnia 29.09.1994r. o rachunkowości w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez Urząd Skarbowy w Naklen/Notecią

od wyroku Sądu Rejonowego w Szubinie

z dnia 14 sierpnia 2013 roku sygn. akt II K 321/13,

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną; koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 908/13

UZASADNIENIE

M. W.został oskarżony o to, że:

w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w okresie od 15 lipca 2009 roku do 16 lipca 2012 roku, jako Prezes Zarządu nie złożył do właściwego rejestru sądowego, to jest do Krajowego Rejestru Sądowego – Rejestr Przedsiębiorców, rocznych sprawozdań finansowych i sprawozdań z działalności za lata 2008, 2009, 2010 i 2011, dotyczących Spółdzielni Kółek Rolniczych z (...)w S.przy ulicy (...), poczta: (...)-(...) S., wpis do Krajowego Rejestru Sądowego pod nr (...), (...), czym nie dopełnił obowiązku wynikającego z art. 69 ust 1 ustawy z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości (Dz.U. z 2013 r. nr 330 z późn.zm.) to jest o czyn z art. 79 pkt 4 ustawy z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości w zw. z art. 12 kk

Sąd Rejonowy w Szubinie wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2013 roku, sygn. akt II K 321/13 na podstawie art. 1 § 2 kk w zw. z art. 17 § 1 pkt 3 kpk umorzył postępowanie w sprawie. Kosztami postępowania w sprawie obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżyciel Urząd Skarbowy w N., zaskarżając wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego.

Na podstawie art. 438 pkt 3 kpk wyrokowi zarzucił:

⚫

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść wyroku, a mianowicie niezasadne przyjęcie znikomego stopnia społecznej szkodliwości czynu zabronionego zarzucanego oskarżonemu.

Stawiając ten zarzut apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I Instancji.

Na rozprawie odwoławczej prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja jako oczywiście bezzasadna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Stwierdzić należy, że w ocenie sądu odwoławczego - sąd pierwszej instancji w sposób należyty przeprowadził postępowanie dowodowe, po czym poczynił jak najbardziej trafne ustalenia faktyczne, w zakresie określonym w części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, po przeprowadzeniu ponownej kompleksowej i gruntownej analizy i oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie dochodząc do słusznego wniosku, że materiał zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że oskarżony wprawdzie wyczerpał swoim zachowaniem znamiona zarzucanego mu czynu, ale jego społeczna szkodliwość jest znikoma.

Sąd zgodnie z przepisami procedury karnej ujawnił pełny materiał dowodowy niezbędny do ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu, opierając wyrok na kompletnym materiale, bez naruszenia art. 410 kpk.

Lektura uzasadnienia wskazuje nadto, że sąd - wbrew twierdzeniom autora apelacji - dokonał zgodnej z wymogami i zasadami procesowymi, wszechstronnej i rzetelnej analizy i oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, stosownie do wskazania zawartego w art. 4 k.p.k., uwzględnił zarówno dowody przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, nie przekraczając przy tym zasady swobodnej ich oceny, z których to wyprowadził prawidłowe wnioski w zakresie sprawstwa oskarżonego, które to wnioski odpowiadają zasadom logicznego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Sąd orzekający w uzasadnieniu wyroku wskazał wyraźnie jakie fakty uznał za dowiedzione, na czym opierał poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. W związku z powyższym podkreślić należy, iż proces wyrokowania w przedmiotowej sprawie w pełni odpowiada przepisom procedury karnej, a przedstawiona analiza i ocena dowodów, argumentacja na jej poparcie nie może budzić zastrzeżeń co do ich poprawności z punktu widzenia zasad wymaganych treścią art. 7 kpk.

Czyniąc natomiast zadość stosownym wymogom procesowym przewidzianym dla postępowania odwoławczego treścią przepisów art. art.: 433 § 2 i 457 § 3 k.p.k., należy stwierdzić co następuje w odniesieniu do zarzutów podniesionych w opisanym wyżej środku odwoławczym.

Nie istnieją - w ocenie Sądu Odwoławczego - żadne racjonalne przesłanki by podzielić zarzut błędu w ustaleniach skonstruowany w apelacji. Należy stanowczo stwierdzić, iż jest on całkowicie chybiony i niezasadny.

Niniejsza apelacja jawi się jako wybitnie polemiczne wobec prawidłowych ustaleń Sądu orzekającego oraz logicznej i jak najbardziej przekonującej argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie dostarczając jakichkolwiek merytorycznych argumentów pozwalających na podzielenie zarzutu sformułowanego w środku odwoławczym oraz leżącej u jego podstawy argumentacji, gdzie usiłuje się w sposób nadzwyczaj jednostronny i uproszczony kwestionować prawidłowość i zasadność zapadłego rozstrzygnięcia w kwestionowanym zakresie.

W żaden sposób nie można się zgodzić się z twierdzeniami apelującego, jakoby Sąd meriti z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji na podstawie błędnych ustaleń faktycznych uznał, że czyn oskarżonego zawiera znikomy ładunek społecznej szkodliwości i w myśl art. 1 § 2 kk nie stanowi przestępstwa.

Godzi się w tym miejscu przypomnieć, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Podkreślić także trzeba, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności (postanowienie SN z dnia 14 lutego 2007 r., II KK 397/06,niepubl.). Sąd orzekający, rozstrzygając o winie lub niewinności oskarżonego(ych), kieruje się własnym wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi, a przekonanie to pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. dopóki nie zostanie wykazane, że sąd I instancji oparł swoje przekonanie o winie lub niewinności oskarżonego (ych) bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź ujawnionych, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Tego rodzaju uchybień autor apelacji nie wykazał, w każdym razie nie sposób przyjąć, że zaprezentowana przez sąd meriti ocena dowodów była wewnętrznie sprzeczna i niejasna i by dokonując ich analizy i oceny, przyznając im walor wiarygodności sąd naruszył zasady wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd rejonowy na co wskazuje treść uzasadnienia, w sposób wnikliwy dokonał analizy wszystkich źródeł dowodowych we wzajemnych powiązaniu i słusznie doszedł do przekonania, że ów materiał nie budzi wątpliwości co do sprawstwa M. W.. Należy więc stanowczo stwierdzić, że nie ma żadnych podstaw by zakwestionować ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd meriti, podjętych ustaleń faktycznych a także dokonanej oceny prawnej zachowania pod kątem społecznej szkodliwości jego czynu, która uznana za znikomą doprowadziła do umorzenia postępowania.

Zarówno ocena sądu w tym zakresie jak i podjęta decyzja sądu była słuszna i zasługuje na pełną akceptację. Należy całości podzielić przywołaną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumentację w tym zakresie.

Dokonując tej oceny sąd słusznie i zasadnie odwołał się do tych argumentów, które tyczą nie tylko rodzaju i charakteru naruszonego dobra, okoliczności samego czynu, wagi naruszonych obowiązków, świadomości oskarżonego i jego zamiaru, Dodać jedynie należy, dla oceny znikomości społecznej szkodliwości czynu oskarżonego nie ma znaczenia, co niesłusznie kwestionuje autor apelacji, przez jaki okres czasu oskarżony nie wywiązywał się z obowiązku będącego przedmiotem zarzutu czyli niewysyłania sprawozdań finansowych z działalności (...)do Krajowego Rejestru Sądowego, ani też wysokość wskazanych przychodów innych niż wartości zerowe lub minimalne. Miarkowanie wagi sprawozdania poprzez wartość przychodów jakie wynikają ze sprawozdania, jak to czyni autor apelacji, mających li tylko informacyjny charakter, zważywszy na adresata sprawozdania, nijak się ma do oceny społecznej szkodliwości czynu oskarżonego w kontekście tych przesłanek jakie wynikają z art. 115 § 2 k.k .

Argumentacja autora apelacji, oparta wyłącznie na kwestionowaniu oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu jaka została zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, ma wybitnie jednostronny i polemiczny charakter z prawidłowymi w tym zakresie ustaleniami i oceną sądu I instancji. Słusznie podkreślił sąd meriti, że o znikomości społecznej szkodliwości czynu zabronionego mo że przesądzić jedynie kompleksowa ocena zarówno przedmiotowych, jak i podmiotowych przesłanek wartościowania takiego czynu, które łącznie - a nie każda z nich z osobna - wykazywać muszą subminimalny ładunek tej szkodliwości (por. wyr. SN z 3 II 1997 r., Orz. Prok. i Pr. 1997, nr 6, poz. 2). W każdym razie oceny tej nie można sprowadzać do ogólników, ale wskazać należy konkretne jej kryteria, ze szczególnym uwzględnieniem szkody poniesionej przez ofiarę (zob. wyr. SA w Krakowie z 20 VI 2000 r., II Aka 99/00, KZS 2000, Nr 7-8, poz. 39).

Słusznie sąd wyeksponował, że zachowanie M. W.Prezesa Zarządu (...)w S.polegające na niewysłanie przez niego sprawozdań z działalności tej Spółdzielni do Krajowego Rejestru Sądowego nie spowodowało żadnych ujemnych skutków, w szczególności wynikającej z zobowiązań wobec Państwa z tytułu rozliczeń z należności wobec Państwa. Wspomnieć tylko należy, że oskarżony wywiązywał się z wszelkich zobowiązań w tym zakresie wobec Urzędu Skarbowego. Po ujawnieniu sprawy oskarżony niezwłocznie wywiązał się z obowiązku przesłania sprawozdań także do KRS-u.

Wbrew twierdzeniom autora apelacji sąd ustalił, że oskarżonemu nie towarzyszył żaden zamiar a w szczególności nie działał w celu osiągnięcia żadnych korzyści materialnych i wynikał wyłącznie z zaniedbania, a nie celowego działania jak zdaje się zupełnie nieuprawnienie sugerować autor apelacji.

Słusznie w ocenie Sądu Odwoławczego sąd meriti mając na uwadze rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez oskarżonego obowiązków,

tudzież rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia, doszedł do

wniosku, że społeczna szkodliwość czynu oskarżonego jest znikoma, w konsekwencji na podstawie art.1 § 2k.k. w związku z art. 17 § 1 pkt. 3 k.p.k. umarzając postępowanie w sprawie.

Z tych wszystkich względów sąd odwoławczy uznał apelację oskarżyciela publicznego - Urzędu Skarbowego w N.oczywiście bezzasadną i zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

O kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art. 632 pkt 2 kpk