Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Włodzimierz Hilla

Protokolant sekr. sądowy Dominika Marcinkowska

przy udziale -----------------

po rozpoznaniu dnia 4 grudnia 2014 r.

sprawy F. B. s. J. i Z. ur. (...)

obwinionego o wykroczenie z art. 97 k.w. i art. 95 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Szubinie

z dnia 21 lipca 2014 r. sygn. akt II W 148/14

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.

IV Ka 933/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Szubinie obwiniony F. B. został uznany za winnego zarzucanego mu czynu, tj. wykroczenia z art. 97 k.w. i art. 95 k.w., polegającego na tym, że 26 lutego 2014 r. około godz. 21.25 w K. na drodze publicznej ul. (...), kierując pojazdem marki F. (...) o nr. rej. (...) wykroczył przeciwko innym przepisom o bezpieczeństwie i porządku w ruchu drogowym w ten sposób, że nie korzystał z pasów bezpieczeństwa i podczas kontroli drogowej nie posiadał przy sobie wymaganego dokumentu – dowodu rejestracyjnego i za to, na podstawie art. 97 k.w., przy zastosowaniu art. 9 § 1 k.w., wymierzono mu karę 100 zł grzywny.

Niniejszy wyrok zawiera nadto rozstrzygnięcie odnośnie kosztów postępowania w sprawie.

Powyższy wyrok został zaskarżony w trybie apelacji osobistej obwinionego, który zaprzeczył swemu sprawstwu odnośnie nieposiadania pasów bezpieczeństwa, jak też podniósł, że dysponował wówczas zaświadczeniem ze stacji diagnostycznej dokumentującym dopuszczenie pojazdu do ruchu. Podniósł nadto, że nie dokonano w sprawie wizji lokalnej, jak i nie przesłuchano w charakterze świadków policjantów na okoliczności innego zdarzenia z udziałem policjanta A. M..

Apelujący wniósł w konsekwencji o „zmianę zaskarżonego wyroku na jego korzyść”, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Powyższą apelację należało uznać za bezzasadną, wobec czego zaskarżony wyrok podlegał utrzymaniu w mocy.

Sąd pierwszej instancji w sposób w pełni należyty, kompletny i wyczerpujący przeprowadził postępowanie dowodowe, po czym poczynił jak najbardziej trafne ustalenia faktyczne skutkujące uznaniem sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów i rozstrzygnięciem uznającym sprawstwo obwinionego w zakresie powyższego czynu, po przeprowadzeniu kompleksowej, wnikliwej i gruntownej analizy i oceny całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

W ocenie organu ad quem, sąd orzekając y w swym jak najbardziej przekonującym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wskazał, na jakich dowodach oparł dokonane ustalenia i z jakich powodów nie uznał dowodów przeciwnych. Z treści uzasadnienia zatem w sposób jednoznaczny, jasny i zrozumiały wynika dlaczego zapadł taki właśnie wyrok. Przedstawiona ocena dowodów, jak wspomniano, w żaden sposób nie wykracza poza granice ich swobodnej oceny, uwzględnia wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasady logicznego rozumowania, jak najbardziej uprawnienie korzystając z ochrony przewidzianej właśnie treścią przepisu art. 7 k.p.k.

Sąd odwoławczy, w powyższym zakresie, z tą argumentacją, jaka została tamże przywołana, w pełni się utożsamia i się do niej odwołuje, nie dostrzegając zatem konieczności ponownego szczegółowego jej przytaczania.

Czyniąc natomiast zadość stosownym wymogom procesowym przewidzianym dla postępowania odwoławczego, należy stwierdzić co następuje:

Niniejsza apelacja jawi się jako tyleż lakoniczna, co jedynie polemiczna wobec ustaleń sądu orzekającego oraz logicznej, rzeczowej i jak najbardziej przekonującej argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie dostarczając merytorycznych argumentów pozwalających na podzielenie zawartych tamże „zarzutów” oraz przywołanej argumentacji, gdzie usiłuje się w sposób właśnie wybitnie polemiczny, a przy tym nader subiektywny, jednostronny i uproszczony kwestionować prawidłowość i zasadność zapadłego rozstrzygnięcia.

W przedmiotowej sprawie konsekwentnym, spójnym, rzeczowym i logicznym zeznaniom przeprowadzających interwencję funkcjonariuszy Policji obwiniony przeciwstawia praktycznie jedynie swe gołosłowne zaprzeczenie i twierdzenie, że w krytycznym czasie miał zapięte pasy bezpieczeństwa. Logicznie rozumując i wnioskując, uznać należy, że interweniujący funkcjonariusze Policji podejmowali rutynową kontrolę i nie mieliby jakiegokolwiek interesu faktycznego ani prawnego po temu, aby w sposób bezzasadny pomawiać obwinionego o popełnienie owych wykroczeń, zwłaszcza, że przecież dostatecznym powodem dla ewentualnego ukarania wymienionego i tak byłoby wykroczenie, w gruncie rzeczy przecież niepodlegające kwestionowaniu, a polegające na tym, że w momencie kontroli nie dysponował wymaganym dokumentem w postaci dowodu rejestracyjnego. Legitymował się zaś jedynie wzmiankowanym zaświadczeniem o wykonaniu przeglądu technicznego, który niechybnie takowym dokumentem nie jest, wobec faktu uprzedniego zatrzymania mu dowodu rejestracyjnego z uwagi na utratę jego ważności.

Brak jest też podstaw do uznania, iżby policjanci pomylili się w zakresie dokonanego przez siebie spostrzeżenia i ustalenia, albowiem żaden z nich w tej mierze nie sygnalizował jakichkolwiek swych wątpliwości.

Postulowana przez obwinionego czynność w postaci wizji lokalnej w sposób oczywisty i tak nie byłaby w stanie w jakikolwiek sposób zweryfikować treści zeznań policjantów w tym względzie.

Wreszcie, przesłuchiwanie w charakterze świadków wskazanych, innych policjantów odnośnie jakowegoś innego zdarzenia, mającego miejsce w innym czasie, miejscu i okolicznościach, także musiało zostać uznane za bezprzedmiotowe i zupełnie nieprzydatne dla rozstrzygnięcia zapadłego w niniejszej sprawie.

Tak więc, ze wszystkich tych powodów, jakie przywołano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jak i tych zaprezentowanych w niniejszym dokumencie procesowym, apelację tę należało uznać za bezzasadną.

Orzeczenie odnośnie kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym ma swe oparcie w treści przepisu art. 119 k.p.o.w. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k., z uwagi na sytuację życiową i materialną obwinionego.