Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 942/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 13 października 2021 roku wydany w sprawie dot. oskarżonego K. G. o sygn. akt IX K 813/20.

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

K. G.

-przestępstwo z art. 263 § 2 k.k.,

-ustalenia odnośnie świadomości oskarżonego dot. legalności posiadania broni gazowej,

-niewiarygodność wyjaśnień oskarżonego o przeprowadzeniu z funkcjonariuszem Policji rozmowy dot. legalności posiadania takiej broni,

–niepozostawanie oskarżonego w błędnym lecz usprawiedliwionym przekonaniu o zgodności z prawem zachowania zarzuconego mu w pkt 1 aktu oskarżenia.

Zeznania świadka

E. C. (1).

k. 179v-180.

2.1.1.2.

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Zeznania świadka E. C. (1).

Zeznania wiarygodne, gdyż jednoznaczne, logiczne i konsekwentne oraz odnoszące się do wiedzy i doświadczenia zawodowego świadka.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut naruszenia prawa procesowego i w jego konsekwencji wadliwe ustalenia faktyczne odnośnie czynu zarzuconego oskarżonemu w punkcie 1 aktu oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem apelującego, przypisanie oskarżonemu K. G. sprawstwa i zawinienia odnośnie przestępstwa z art. 270 § 3 k.k. było konsekwencją dokonania przez sąd I instancji wadliwej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, tj. z naruszeniem dyspozycji art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i niezasadnego zanegowania wiarygodności wyjaśnień złożonych przez podsądnego. W związku z tym nie uwzględniono, że oskarżony posiadał przedmiotowe prawo jazdy wyłącznie w celu kolekcjonerskim, nie miał zamiaru posługiwania się nim a tym samym nie wypełnione zostało znamię strony podmiotowej tego przestępstwa.

Według sądu odwoławczego - wbrew twierdzeniom apelującego a związanym również z zarzutem wskazanym w punkcie 3.2. - trafnej ocenie poddano wszystkie zgromadzone w toku postępowania dowody, zarówno te obciążające oskarżonego, jak i te dla niego korzystne, dokonano tego z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, logiki, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. W konsekwencji tej oceny sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, jak i dokonał trafnej ich subsumcji.

Wyjaśnienia oskarżonego o tym, iż nigdy jego zamiarem nie było użycie sfałszowanego dokumentu w postaci ukraińskiego prawa jazdy zasadnie zostały uznane przez sąd I instancji za niewiarygodne. Działanie z rzekomym zamiarem jedynie posiadania kolekcji zagranicznych praw jazdy, kłóci się z posiadaniem tego dokumentu przy sobie i umieszczeniem go w portfelu (czego nie potrafił wytłumaczyć oskarżony – k. 58), gdzie zresztą nie było wskazywanego przez apelującego rumuńskiego prawa jazdy (k. 7, 54, 58). Niezrozumiałe jest twierdzenie apelującego, iż - wnioskowanie o chęci wykorzystania sfałszowanego prawa jazdy, w przypadku konieczności wykazania się uprawnieniami do kierowania pojazdami mechanicznymi, właśnie wobec posiadania tego dokumentu przy sobie - razi absurdem. Nie jest to bezzasadny domysł ale logiczna konsekwencja zachowania oskarżonego, który wszedł w posiadanie sfałszowanego dokumentu wystawionego na swe autentyczne dane personalne, dokumentu mogącego być wykorzystanym. Podkreślić przy tym należy, że chociaż K. G. posiadał polskie prawo jazdy (k. 58, 109), to jednak dotyczyło ono znacznie ograniczonej kategorii pojazdów. Natomiast sfałszowany dokument w postaci ukraińskiego prawa jazdy wskazywał na uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi znacznie szerszego zakresu kategorii, w tym i pojazdami ciężarowymi. Nie jest więc tak, jak wyjaśniał oskarżony, że ukraińskie prawo jazdy nie było mu do niczego potrzebne, gdyż posiadał polskie (k. 106).

Błędnie uznaje skarżący, że samo posiadanie przedmiotu w postaci sfałszowanego dokumentu, który mógłby posłużyć do wykorzystania odzwierciedlonym nim treści (tj. posiadaniem uprawnień) nie jest penalizowane przez prawo. Jest to wniosek sprzeczny z treścią art. 270 § 3 k.k., który penalizację rozciąga już na etap czynienia przygotowań do przestępstwa m.in. związanego z użyciem podrobionego lub przerobionego dokumentu. Powyższe twierdzenia są zresztą - być może - efektem wadliwego odczytania przez apelującego wniosków opinii biegłego, którzy poddawał analizie i ocenie przedmiotowe prawo jazdy. Z opinii nie wynika aby doszło do przerobienia tego dokumentu. Został on bowiem w całości podrobiony, tj. wystawiono całkowicie fałszywy dokument na dane osobowe oskarżonego i przedmiotowe prawo jazdy zostało sporządzone na wzór oryginalnego z imitacją zabezpieczenia (k. 40-41). W takich okolicznościach twierdzenie skarżącego, że oskarżony mógł uzyskać dokument ze znamionami przerobienia o czym nie posiadał wiedzy, jest nielogiczne a sprzeczne nawet i z wyjaśnieniami oskarżonego. Przekazanie swoich danych tylko po to aby uzyskać dokument potwierdzający rzekome posiadanie uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi w innym kraju, gdzie faktycznie nie uzyskano takich uprawnień, oznacza udowodnienie, iż dokonano sfałszowania dokumentu (tj. jego całkowitego podrobienia) właśnie na zlecenie K. G.. Okoliczności w jakich ww. wszedł w posiadanie tego dokumentu („kupiłem w internecie” – k. 58) w sposób jednoznaczny wskazują, iż uzyskał on fałszywy dokument i był tego świadomy. Dalsze jego zachowanie potwierdza, iż uczynił to aby móc używać tenże dokument jako rzekomo prawdziwy.

Wniosek

O zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przestępstwa z art. 270 § 3 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z uwagi na dokonanie przez sąd I instancji prawidłowych ustaleń faktycznych w następstwie trafnej oceny całości zgromadzonych dowodów, co dotyczy również i strony podmiotowej zachowania K. G..

3.2.

Zarzut naruszenia prawa procesowego i w jego konsekwencji wadliwe ustalenie faktyczne odnośnie czynu zarzuconego oskarżonemu w punkcie 2 aktu oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem apelującego, przypisanie oskarżonemu K. G. sprawstwa i zawinienia odnośnie przestępstwa z art. 263 § 2 k.k. było konsekwencją dokonania przez sąd I instancji wadliwej oceny zgromadzonych dowodów, tj. z naruszeniem dyspozycji art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i niezasadnego zanegowania wiarygodności wyjaśnień złożonych przez podsądnego a także błędnej oceny zeznań świadka E. C. (1). W związku z tym nie uwzględniono, że oskarżony weryfikował możliwość posiadania broni palnej gazowej bez zezwolenia i pozostawał w błędnym ale usprawiedliwionym przekonaniu, że nie narusza przepisów prawa taką broń posiadając.

Powyższy zarzut uznano za niezasadny, gdyż trafnie uznał sąd I instancji za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, że miał uzyskać informację o możliwości posiadania zabezpieczonej broni palnej w sposób legalny bez uzyskania stosownego zezwolenia. Przede wszystkim pozostaje to w sprzeczności z ogólnie dostępną wiedzą, że broń gazowa (taka jaką K. G. posiadał) w rozumieniu prawa jest uważana za broń palną a tym samym należy uzyskać pozwolenie na posiadanie jej zgodnie z prawem. Jednocześnie przesłuchany na rozprawie odwoławczej świadek E. C. (1) zaprzeczył wyjaśnieniom oskarżonego. Abstrahując od nielogiczności tego, iż oskarżony jako osoba wielokrotnie karna sądownie i z tego tytułu znana świadkowi, miałaby z nim rozmawiać na taki temat, to świadek w ogóle nie przypomniał sobie rozmowy z K. G. odnośnie możliwości posiadania broni palnej gazowej. Jednocześnie nie sposób uznać, iż faktycznie miała ona miejsce a świadek tylko o tym zapomniał, skoro znajomość z K. G. dotyczyła relacji służbowych i miał on wiedzę, że ww. wielokrotnie dopuszczał się zachowań sprzecznych z prawem. Nie byłoby więc nieistotną i tym samym łatwą do zapomnienia, sytuacja, że przestępca dopytuje się funkcjonariusza Policji czy może posiadać broń palną, zresztą z wyjaśnień oskarżonego nawet nie wynikało aby precyzował o jaką broń chodzi (z rzekomo uzyskanej odpowiedzi wynikało zresztą, jak wyjaśnił oskarżony, iż jest to uzależnione od rodzaju broni – k. 58) i uzyskaną z jakiego źródła a tym bardziej, że świadek taką broń miałby widzieć (k. 106). Zresztą tego dotyczące wyjaśnienia oskarżonego same w sobie są niespójne i sprzeczne, bo raz wskazuje że uzyskał odpowiedź na swoje pytanie ale miało to zależeć od rodzaju broni (k. 58) a raz, że nikt mu nie udzielił odpowiedzi (k. 106v), ponadto, raz, że pytał o to świadka przed zakupem a raz, że świadek widział broń czyli już po zakupie a właściwie dopiero w trakcie przeszukania, kiedy ją ujawniono (k. 106v).

Wbrew twierdzeniom obrońcy treść zeznań tego świadka nie wynika z nieświadomości, kto miałby z nim na ten temat rozmawiać (ponieważ podsądny nie był obecny na rozprawie, kiedy to przesłuchano świadka), skoro oskarżonego G. doskonale świadek kojarzył. Jednocześnie świadek podkreślił, że nie byłby nawet władny do udzielenia takich informacji i w przypadku zapytania skierowałby oskarżonego, jak każdą inną osobę o to się dopytującą, do Komendy Wojewódzkiej Policji w B.. W związku z tym od niego oskarżony na pewno nie uzyskałby informacji, że tego rodzaju broń może on posiadać bez zezwolenia. Jednocześnie należy podkreślić, iż całkowicie irrelewantne dla oceny prawidłowości wyroku są ewentualne rozmowy świadka z oskarżonym już po fakcie ujawnienia w jego posiadaniu przedmiotowej broni. Pozostawałoby to bez znaczenia dla ustalenia świadomości działania sprzecznie z prawem, zanim zostało to ujawnione w wyniku czynności funkcjonariuszy organów ścigania w dniu 31 stycznia 2020 roku. Nie może być też mowy aby to zapytanie dotyczyło innego funkcjonariusza Komisariatu Policji w Z., gdyż tylko jeden z nich nosi imię (...) a na takie kategorycznie wskazywał oskarżony i apelujący jego obrońca. W związku z tym zasadnie uznał sąd I instancji, że oskarżony nie pozostawał w usprawiedliwionym przekonaniu o legalności swego działania, gdyż wskazywana przez niego okoliczność, która mogłaby prowadzić do takiego ustalenia nie została potwierdzona jakimkolwiek wiarygodnym dowodem.

Wniosek

O zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przestępstwa z art. 263 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z uwagi na dokonanie przez sąd I instancji prawidłowych ustaleń faktycznych w następstwie trafnej oceny całości zgromadzonych dowodów, co dotyczy również i strony podmiotowej zachowania K. G..

3.3.

Zarzut naruszenia prawa procesowego dot. prowadzenia rozprawy pod nieobecność oskarżonego w dniu 13 października 2021 roku w sposób nieuprawniony.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Trafnie zarzucił apelujący, iż oskarżony w sposób należyty usprawiedliwił swe niestawiennictwo na rozprawie w dniu 13 października 2021 roku, uczynił to z wyprzedzeniem a - jak wynika z akt sprawy - jedynie informacja o tym dotarła do sędziego już po wydaniu wyroku. W związku z regulacją wynikającą z art. 91 ustawy z dnia 16 kwietnia 2020 roku o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 dla usprawiedliwienia niestawiennictwa w wyniku choroby nie jest wymagane przedstawienie zaświadczenia wystawionego przez wyznaczonego biegłego lekarza. Oskarżony K. G. przedstawił dokumentację, zdaniem sądu odwoławczego, w sposób wystarczający wskazującą na zaistnienie niezależnej od niego przeszkody do jego uczestnictwa w tym dniu na rozprawie. W takiej sytuacji procedowanie pod jego nieobecność, jak i nieobecność obrońcy, było nieuprawnione. Skutkowało to koniecznością konwalidacji, tj. powtórzeniem postępowania dowodowego przeprowadzonego na tym terminie. Oskarżonemu umożliwiono uczestnictwo w ponownym przesłuchaniu w charakterze świadka E. C. (1) lecz nie stawił się on na termin rozprawy odwoławczej mimo prawidłowego zawiadomienia o nim, jak i bez jakiegokolwiek usprawiedliwienia niestawiennictwa. Przeprowadzony przez sąd odwoławczy dowód potwierdził zasadność ustaleń dokonanych przez sąd I instancji odnośnie czynu zarzuconego oskarżonemu w punkcie 2 aktu oskarżenia.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek ten był bezzasadny, gdyż sprzeczny z treścią art. 437 2 in fine k.p.k., skoro nie zaistniała potrzeba przeprowadzenia przewodu sądowego ponownie w całości. Uchybienie proceduralne jakie faktycznie zaistniało przed sądem I instancji zostało konwalidowane na etapie rozprawy odwoławczej.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość rozstrzygnięć wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na bezzasadność apelacji oraz brak podstaw do ingerencji przez sąd odwoławczy z urzędu, również w prawnokarne konsekwencje popełnienia przez K. G. przypisanych mu przestępstw (z uwagi na wcześniejszą wielokrotną karalność sądową brak było podstaw do wymierzenie jeszcze łagodniejszych kar niż uczynił to sąd I instancji), zaskarżony wyrok utrzymano w mocy. Złożone na rozprawie odwoławczej oświadczenie (niezależnie od nieopatrzenia go podpisem – k. 178) nawet w przypadku potwierdzenia wskazywanych nim okoliczności pozostawałoby bez znaczenie dla kwestii kary. Jednocześnie brak było podstaw do stwierdzenia konieczności ponownego przeprowadzenia przewodu sądowego w całości a tym samym nie było przesłanek do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do jej ponownego rozpoznania.

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt 2.

Oskarżonego K. G., zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k., obciążono kosztami procesu za postępowanie odwoławcze, w tym wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w łącznej kwocie 50 złotych (tj. 20 złotych jako ryczałt za doręczanie korespondencji i 30 złotych jako opłata za uzyskanie aktualnej karty karnej) oraz wymierzono mu opłatę w kwocie 300 złotych, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o opłatach w sprawach karnych. Sytuacja majątkowa oskarżonego i zdolności zarobkowe nie dawały podstaw do zwolnienia go z obowiązku pokrycia kosztów bezzasadnie wywołanego postępowania odwoławczego.

PODPIS

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięć.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana