Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 951/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 07.06. 2023 r., sygn. XI K 787/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

K. I.

Uniewinnienie oskarżonego w innej sprawie o czyn z art. 286 § 1 kk

wyrok Sądu Rejonowego w Słupsku z uzasadnieniem w sprawie II K 658/21

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

wyrok Sądu Rejonowego w Słupsku z uzasadnieniem sprawie II K 658/21

Dokument urzędowy; nie ma jakichkolwiek podstaw do jego kwestionowania; merytorycznie dowód bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie ( o czym w dalszej części uzasadnienia )

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

4.

5.

6.

Obrońca wyrokowi zarzucił:

naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego poprzez nieuwzględnienie wyjaśnień oskarżonego K. I. (1) i odmówienie im waloru wiarygodności, w jakim wskazywał, iż nie popełnił zarzucanych mu czynów oraz nie zajmował się wysyłką towaru w firmie, podczas gdy oskarżony logicznie przedstawiał zakres swoich obowiązków w firmie rodziców oraz okoliczności przedmiotowych zdarzeń,

naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 2 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 i 3 k.p.k. poprzez:

oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach innych spraw, w których prowadzono przeciwko oskarżonemu postępowania przygotowawcze,

oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach innych spraw, w których wydano przeciwko niemu wyroki skazujące,

oddalenie wniosku dowodowego w postaci informacji o transakcjach z innymi klientami jako stwierdzenie, że okoliczności, które mają być udowodnione nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, podczas gdy zasada prawdy materialnej statuuje nakaz opierania decyzji procesowych na prawdziwych ustaleniach faktycznych, z czego wynika wiążąca organy procesowe dyrektywa podjęcia maksymalnych starań i wyczerpania wszystkich środków służących dotarciu do tej prawdy;

naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 6 k.p.k. w zw. z art. 167 § 1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku obrońcy o odroczenie terminu rozprawy z dnia 07 czerwca 2023 r. celem umożliwienia oskarżonemu zapoznania się z aktami sprawy oraz po zapoznaniu złożenia wniosków dowodowych, o co wnosił oskarżony na wcześniejszych etapach postępowania, a nie udzielono mu tego dostępu w Zakładzie Karnym, co spowodowało naruszenie podstawowej zasady procesu karnego w postaci prawa do obrony;

błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść rozstrzygnięcia, polegający na uznaniu, iż:

oskarżony K. I. (1) działał w zamiarze osiągnięcia korzyści majątkowej, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy w żaden sposób nie wykazał, aby kierował się on osiągnięciem korzyści majątkowej,

oskarżony K. I. (1) odpowiadał za wysyłkę towaru w firmie, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie uzasadnia przyjęcia tejże tezy, co w konsekwencji doprowadziło do uznania przez Sąd, iż zebrany w toku postępowania materiał dowodowy daje podstawę do przyjęcia tezy, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego jej czynu.

Ponadto, z daleko idącej ostrożności procesowej, w przypadku braku uwzględnienia powyższych zarzutów, zarzucił:

naruszenie przepisów prawa karnego materialnego, tj. art. 286 § 3 k.k. poprzez niezastosowanie go, w sytuacji, gdy z okoliczności sprawy wynika, iż zachodzi przypadek mniejszej wagi, co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia rażąco niewspółmiernej kary;

W przypadku braku uwzględniania zarzutu ewentualnego wskazanego w pkt 3 petitum, zarzucił:

rażącą niewspółmierność kary poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku za czyn przypisany w pkt 1 zaskarżonego wyroku oraz kary 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn przypisany w pkt 2 wyroku, a w konsekwencji wymierzenie kary 1 roku pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy okoliczności sprawy, właściwości oskarżonego, wskazują, że wystarczającym do osiągnięcia celów kary jest wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1, 4. Zarzuty niezasadne.

Zgodnie z utrwalonym od lat poglądem, wyrażanym tak w doktrynie jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej.

Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazał w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k.).Tego rodzaju uchybień jakie skarżący podnosił w związku z oceną czynów zarzucanych oskarżonemu, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju (ukierunkowanego na kwestionowanie oceny dowodów) nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.

Sąd Okręgowy stwierdził, że obrońca tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawił. Wbrew jego twierdzeniom, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona zarzucanych mu czynów.

Apelacja obrońcy nie dostarcza dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, ów środek odwoławczy zawiera jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nim argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych dowodów.

Analiza treści sformułowanych przez skarżącego zarzutów oraz ich uzasadnienia prowadzi do wniosku, że skarżący dokonania błędnych ustaleń faktycznych upatruje przede wszystkim w nieuprawnionym - jego zdaniem - zdyskredytowaniu wyjaśnień oskarżonego.

Tymczasem Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

Obrońca nie wykazał w skardze apelacyjnej , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków, oraz dokumentów zebranych w sprawie, Sąd dopuścił się obrazy art.7 kpk.

Apelacja zawiera odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego i sprowadza się do założenia, że dowody „niekorzystne” dla oskarżonego są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżonego.

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego przekonuje, że zeznania świadków P. S., T. W. oraz A. D.- Ś. oraz opinia biegłego J. G. jednoznacznie wskazują na winę oskarżonego, a także szerzej na jego modus operandi.

Z kolei analiza przyjęcia wprowadzenia w błąd zaprezentowana przez Sąd Rejonowy i ocena zamiaru kierunkowego w zdarzeniu z bezspornymi okolicznościami sprawy, nie może prowadzić do innego wniosku, jak tylko tego, że z tego rodzaju zamiarem mamy do czynienia w niniejszej sprawie. W tym zakresie należy podkreślić, że przy ustaleniu zamiaru oszustwa, należy mieć na uwadze całokształt okoliczności, na podstawie których można wyprowadzić wnioski dotyczące podjętych przez sprawcę działań dla wypełnienia swoich zobowiązań oraz realności ich wypełnienia. Deklaracje i zapewnienia oskarżonego o braku zamiaru oszukania kogokolwiek nie mogą mieć decydującego znaczenia.

Finalnie w pełni uprawniona jest teza o braku wątpliwości co do winy K. I. w zakresie zarzucanych mu czynów.

Ad. 2. Zarzut niezasadny. Nie było uchybieniem Sądu I instancji oddalenie wniosku obrońcy w tym zakresie. Sąd odwoławczy w pełni podziela argumentację Sądu I instancji zawartą w uzasadnieniu postanowienia ( k.508-9). Nadto stwierdzić należy, że wprawdzie sąd orzekający ma obowiązek przeprowadzania dodatkowych dowodów ale dopiero wówczas, gdy dokonując ich oceny uzna, że materiał dowodowy jest niepełny i nasuwa wątpliwości, co do stanu faktycznego sprawy, więc powinien być uzupełniony. Sąd I instancji uznał, że materiał dowodowy w tym konkretnym zakresie jest pełen a „Sąd zobowiązany jest do przeprowadzania dowodów tylko w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy. Innymi słowy w jakim jest to niezbędne dla prawidłowego wyrokowania” (wyrok SN 2003-05-28 OSNwSK 2003/1/1136).

Sąd Okręgowy nie podziela twierdzeń apelacji, jakoby oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach innych spraw oraz informacji o transakcjach z innymi klientami miało wpływ na treść orzeczenia. W konsekwencji, w ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy dawał podstawy do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.

Nieuprawnione jest stanowisko, że każda inicjatywa dowodowa winna być bezkrytycznie akceptowana przez sąd. Jest zgoła inaczej, bo oddalenie wniosku dowodowego pozostaje uprawnieniem sądu, które wprost przewiduje art. 170 § 1 k.p.k. Jeśli sąd prawidłowo i przekonująco umotywował swoje stanowisko co do nieprzydatności dowodów wnioskowanych przez obrońcę, a inne uznał za obstrukcję postępowania, to stanowisko takie w żadnym razie nie może dawać podstawy do wysunięcia zarzutu naruszenia prawa procesowego. Dowody wnioskowane przez obrońcę do przeprowadzenia na rozprawie dotyczyły okoliczności nie mających żadnego znaczenia dla istoty rozstrzygnięcia a przy tym zmierzały do przedłużenia postępowania.

Zasadą polskiej procedury karnej jest bowiem samodzielność jurysdykcyjna sądu orzekającego w kwestii odpowiedzialności karnej (art. 8 § 1 k.p.k.); art. 8 § 2 k.p.k. nadaje moc wiążącą jedynie prawomocnym rozstrzygnięciom sądowym i to takim, które kształtują prawo lub stosunek prawny; nie są zatem wiążące wyroki w innych sprawach tego samego oskarżonego czy decyzje innych organów; Sąd ma prawo do własnych, także odmiennych niż poczynione przez inny organ ustaleń i ocen; w konsekwencji pominięcie przez sąd stanowisk i poglądów wyrażonych przez inne organy i podmioty porządku prawnego nie czyni zasadnym zarzut naruszenia art. 410 kpk; w konsekwencji zatem to, że w innej sprawie ( SR w Słupsku w sprawie II K 658/21) K. I. został uniewinniony, nie oznacza związania sądu w niniejszej sprawie.

Ad. 3. Zarzut niezasadny. Obrońca podnosząc zarzut naruszenia w tym zakresie prawa procesowego zdaje się nie dostrzegać, że obraza przepisów procesowych może stanowić podstawę zarzutu odwoławczego, ale tylko wówczas, gdy zarzucane uchybienie mogło mieć wpływ na treść orzeczenia; chodzi tu o ustalenie hipotetycznego związku pomiędzy uchybieniem a treścią zaskarżonego orzeczenia; nie zawsze bowiem naruszenie przepisów procesowych odbija się negatywnie na treści orzeczenia, mogą zaistnieć uchybienia, które nie mają takiego wpływu. Tymczasem w przedmiotowej sprawie sąd odwoławczy w pełni podziela argumentację sądu I instancji (na k.810), gdzie podejmował decyzję o odmowie odroczenia rozprawy dla uwzględnienia wniosku oskarżonego; wniosek oskarżonego ewidentnie miał charakter obstrukcji procesowej, zmierzał do uniemożliwienia wydania wyroku w tym dniu; nie budzi bowiem wątpliwości, że oskarżony w toku postępowania ( toczyło się kilka lat ), miał możliwość zapoznania się z aktami sprawy; także na ostatnim jego etapie, w trakcie pobytu w ZK mógł z odpowiednim wyprzedzeniem zawnioskować o przesłanie mu akt do ZK, a gdy w dniu 27 maja br. opuścił ZK, mógł stawić się osobiście w sądzie lub np. wskazać sąd swojego miejsca zamieszkania sądu; tymczasem uczynił to w czasie gdy jego uwzględnienie oznaczało kolejne odroczenie rozprawy. Nie bez znaczenia jest i to, że oskarżony w toku postępowania korzystał z pomocy obrońcy, co dodatkowo czyni niezasadnymi twierdzenia obrońcy o naruszenie prawa oskarżonego do obrony.

Ad. 5. Zarzut niezasadny. Na wstępie podkreślić należy , iż obrońca oskarżonego podnosząc kwestię wadliwej kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu, wnosząc o zakwalifikowanie czynu oskarżonego z art. 286 § 3 k.k. wadliwie zarzucił rozstrzygnięciu obrazę prawa materialnego,

Tymczasem postawienie takiego zarzutu nie może się ostać w sytuacji , gdy określone rozstrzygnięcie jest prawem Sądu wynikającym z analizy okoliczności sprawy , nie zaś obowiązkiem nakazanym przez przepisy prawa.

Czyniąc jednak zadość wymogom procedury i odnosząc się do tego zarzutu stwierdzić należy , że działanie oskarżonego w realiach niniejszej sprawy nie nosiło znamion wypadku mniejszej wagi przewidzianego treścią art. 286 § 3 k.k.

W kwestii kwalifikacji prawnej, wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, w ocenie Sądu odwoławczego analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona czynu z art. 286 § 1 kk.

Aby móc przyjąć , iż w grę wchodzi „ wypadek mniejszej wagi „, o którym mowa w art. 286 § 3 k.k, muszą zachodzić wyjątkowe okoliczności uzasadnione zarówno elementami podmiotowymi, jak i przedmiotowymi. Przyjęcie bowiem wypadku mniejszej wagi w rozumieniu tego przepisu zachodzi wtedy , gdy ładunek strony przedmiotowej i podmiotowej wyraża się łagodniejszym splotem okoliczności – w jakich doszło do tego przestępstwa i znacznie odbiega od surowych kryteriów przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. Spośród znamion przedmiotowych istotne znaczenie mają zwłaszcza : sposób działania sprawcy , rodzaj dobra , w które godzi , charakter i rozmiar szkody wyrządzonej , miejsce i okoliczności popełnienia przestępstwa itp. Znamiona podmiotowe , to przede wszystkim stopień zawinienia oraz motywacja i cel działania sprawcy. Dopiero jeżeli rozpoznanie znamion czynu ujawni występowanie istotnych elementów łagodzących, zarówno przedmiotowych, jak i podmiotowych , to wówczas dany czyn zakwalifikować należy jako wypadek mniejszej wagi , a nie jako podstawowy typ przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.

Każdorazowo bowiem przy ocenie, czy zachodzi wypadek mniejszej wagi w danej sprawie, należy brać pod uwagę przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, kładąc akcent na te elementy, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw. Wypadek mniejszej wagi jest to bowiem uprzywilejowana postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzująca się przewagą łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych nad tymi o pejoratywnym wydźwięku /vide OSNKW 1997/3-4/27 /.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy miał pełne podstawy do zakwalifikowania czynu K. I. jako typu podstawowego przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., zwłaszcza zważywszy na znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego z uwagi na nagminność oszustw popełnianych za pośrednictwem internetu. Dodatkowo nie może ujść uwadze fakt, że zdarzenie nie miało dla oskarżonego charakteru incydentalnego, w przeszłości aż 9 - kilkakrotnie dopuszczał się oszustw.

Ad. 6. Zarzut częściowo zasadny. Częściowo zasadna jest argumentacja co do wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego.

Kara wymierzona przez Sąd Rejonowy w wysokości roku pozbawienia wolności za czyn nr.1 przypisany oskarżonemu byłaby rażąco niewspółmiernie surowa do stopnia jego winy i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu. Wymierzając temu oskarżonemu karę Sąd Rejonowy w Bydgoszczy nienależycie ocenił stopień winy oskarżonego. Oczywistym bowiem jest, iż w każdym wypadku wymierzania kary sąd winien baczyć, aby całokształt represji karnej nie przekraczał stopnia winy ( tzn. by nie wymierzono kary ponad winę sprawcy, chociażby przemawiały za tym potrzeby prewencji indywidualnej i ogólnej). Nadto Sąd wymierzając karę nie dostrzegł relatywnie niewielkiej wartości szkody i uzyskanej korzyści majątkowej z popełnionego przestępstwa, która dodatkowo została naprawiona.

Dlatego też Sąd zmienił zaskarżony wyrok w tej części poprzez obniżenie kary pozbawienia wolności za ten czyn przypisany oskarżonemu do 7 miesięcy, uznając ją za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości jego czynu oraz że spełni ona wobec niego cele kary w zakresie wychowawczego oddziaływania a przy tym jest adekwatna do stopnia winy.

Konsekwencją obniżenia jednostkowej kary pozbawienia wolności było też obniżenie kary łącznej do 7 miesięcy. Realia niniejszej sprawy wskazują bowiem na zasadność wymierzenia K. I. kary z zastosowaniem zasady absorpcji. Jednoznacznie przemawia za tym ścisły związek przedmiotowy między poszczególnymi czynami oraz bliska odległość czasowa między nimi.

W konsekwencji, zdaniem Sądu odwoławczego, karą łączną jaką należało wymierzyć skazanemu, była kara 7 miesięcy pozbawienia wolności. Kara w tej właśnie wysokości spełni wszelkie wymogi, jakie kara winna spełniać w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów, jakie ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego.

Wniosek

Obrońca wniósł o:

• zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. I. (1) od przypisanych mu czynów ewentualnie, z daleko idącej ostrożności procesowej w przypadku nieuwzględnienia zarzutów głównych, wniósł o:

• zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej przypisanym oskarżonemu czynom, tj. zastosowanie art. 286 § 3 k.k. i w konsekwencji istotne złagodzenie kary, ewentualnie, wniósł o:

• znaczne złagodzenie kary.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec zebranych w sprawie dowodów wniosek o uniewinnienie jest niezasadny.

W kwestii kwalifikacji prawnej, wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, w ocenie Sądu odwoławczego analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona czynu z art. 286 § 1 kk. Nie zachodzi bowiem „ wypadek mniejszej wagi „, tj. wyjątkowe okoliczności uzasadnione zarówno elementami podmiotowymi jak i przedmiotowymi, o którym mowa w art. 286 § 3 k.k,

Wymierzając oskarżonemu karę za czy w pkt.1 wyroku, Sąd Rejonowy w Bydgoszczy nienależycie ocenił stopień winy oskarżonego oraz relatywnie niewielką wartość szkody, finalnie naprawionej.

Dlatego też Sąd zmienił zaskarżony wyrok w tej części poprzez obniżenie kary pozbawienia wolności za ten czyn przypisany oskarżonemu do 7 miesięcy, uznając ją za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości jego czynu oraz że spełni ona wobec niego cele kary w zakresie wychowawczego oddziaływania a przy tym jest adekwatna do stopnia winy

Konsekwencją obniżenia jednostkowej kary pozbawienia wolności było też obniżenie kary łącznej do 7 miesięcy, uznając że spełni ona wszelkie wymogi, jakie kara winna spełniać w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów, jakie ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o winie w całości i karze co do czynu przypisanego w pkt. II wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja jak powyżej. Oskarżony niewiarygodny; wskazane dowody obciążające jednoznaczne; apelacja niezasadna i wyłącznie polemiczna; brak jest podstaw do postawienia Sądowi meriti zarzutu dokonania obrazy przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść wyroku oraz dokonanie błędnych ustaleń faktycznych.

Wymierzona oskarżonemu za czyn przypisany mu w pkt II części dyspozytywnej wyroku z art. 286 §1 kk kara 6 miesięcy pozbawienia, a więc najniższa przewidziana za to przestępstwo, jest adekwatna do stopnia jego winy i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu., a całokształt represji karnej nie przekracza stopnia winy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok podlegał zmianie poprzez obniżenie orzeczonej kary za czyn przypisany w pkt I części dyspozytywnej wyroku z art. 286 §1 kk do 7 miesięcy pozbawienia wolności i kary łącznej do 7 miesięcy pozbawienia wolności

Zwięźle o powodach zmiany

Wymierzona oskarżonemu za czyn przypisany mu w pkt I części dyspozytywnej wyroku z art. 286 §1 kk kara roku pozbawienia wolności jest rażąco niewspółmiernie surowa do stopnia jego winy i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu.. Wymierzając temu oskarżonemu karę sąd nie dostrzegł, że całokształt represji karnej przekracza stopień jego winy tj. wymierzono kary ponad jego winę. Nadto Sąd nie dostrzegł relatywnie niewielkiej wartości przedmiotu przestępstwa a szkoda została naprawiona.

Konsekwencją obniżenia jednostkowej kary pozbawienia wolności było też obniżenie kary łącznej do 7 miesięcy. Realia niniejszej sprawy wskazują bowiem na zasadność wymierzenia K. I. kary z zastosowaniem zasady absorpcji. Jednoznacznie przemawia za tym ścisły związek przedmiotowy między poszczególnymi czynami oraz bliska odległość czasowa między nimi..

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (uwzględniając treść wyroku TK z dnia 20.12.2022 roku w sprawie SK 78/21);

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4.

Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciążył Skarb Państwa, uznając, iż uiszczenie ich byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.

PODPIS