Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Mirosław Kędzierski - sprawozdawca

Protokolant st. sekr. sądowy Aleksandra Deja - Lis

przy udziale ----------------------------

po rozpoznaniu dnia 4 grudnia 2018 r.

sprawy R. C. s. R. i L. ur. (...) w B.

obwinionego z art. 131 pkt 14 Ustawy o ochronie przyrody w zw. z § 6 ust. 1 pkt. 7 Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 6 października 2014 r w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 19 września 2018 r. sygn. akt III W 65/18

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 1008/18

UZASADNIENIE

R. C. obwiniony został o to, że w okresie od 1 lipca 2017r. w B. przy ul. (...), będąc właścicielem firmy (...) R. C. z siedzibą w B. przy ul. (...), poprzez przeprowadzenie prac remontowych elewacji budynku od strony frontowej budynku bez zezwolenia naruszył zakaz niszczenia siedlisk w stosunku do objętego ścisłą ochroną gatunku ptaka kawka (łac. Corvus monedula) , czym spowodował zniszczenia siedlisk wymienionego gatunku ptaka, tj. o czyn z art.131 pkt 14 Ustawy o ochronie przyrody w zw. §6 ust.1 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 6 października 2014r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt.

Wyrokiem z dnia 19 września 2018r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie III W 65/18 obwinionego R. C. uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu; kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżyciel publiczny.

Na podstawie art.103§2 kpw i art.438 pkt 3 w zw. z art.109§2 kpw zarzucił zaskarżonemu wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść tego orzeczenia polegające na ustaleniu przez Sąd, że obwiniony nie popełnił zarzucanego mu czynu, kiedy w rzeczywistości zebrany materiał dowodowy potwierdza fakt popełnienia przez obwinionego wykroczenia opisanego we wniosku o ukaranie.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art.437§1 kpk wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelację oskarżyciela należało uznać za bezzasadną.

W ocenie Sądu Okręgowego, brak jest jakichkolwiek podstaw do postawienia Sądowi meriti zarzutu dokonania błędnych ustaleń faktycznych.

Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonując następnie zgodnej z wszelkimi wymogami i zasadami procesowymi, prawidłowej oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Sąd odwoławczy podziela argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, pragnie się do niej odwołać

Uzasadnienie to pozwala zorientować się w sposobie rozumowania i argumentowania sądu pierwszej instancji, zwłaszcza w zakresie ustalonej podstawy faktycznej orzeczenia, uwzględniającej wszystkie okoliczności ujawnione na rozprawie i wpływające na przekonanie sądu w tym względzie. Dokument ów daje logiczną odpowiedź na pytanie, dlaczego właśnie taki, a nie inny wyrok został wydany.

Stwierdzić należy, iż apelacja nie dostarcza rzeczowych argumentów co do tego, z jakich to powodów należało zakwestionować przekonujące wywody tego sądu stwierdzające brak zawinienia obwinionego w kontekście zarzucanego mu wykroczenia. a uznać za przekonujący skrajnie lakoniczny zrzut zawarty w apelacji.

W tym miejscu przytoczyć należy kilka uwag natury ogólnej odnośnie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych jaki postawił wyrokowi skarżący. Zgodnie z utrwalonym od lat poglądem, wyrażanym tak w doktrynie jak też w judykaturze, ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej. Zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. i w związku z tym dokonania błędnych ustaleń faktycznych może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszy zasady logicznego rozumowania, nie uwzględni przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., i brak będzie podstaw do kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia, gdy nadto sąd nie orzeknie z obrazą art. 410 k.p.k. i 424 § 2 k.p.k. oraz nie uchybi dyrektywie art. 5 § 2 k.p.k. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2003 V KK 119/02, LEX nr 76996, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 listopada 2008 r., II AKa 176/03, KZS 2009/5/65).

Uwzględniając powyższe zastrzeżenia Sąd Okręgowy stwierdził, że oskarżyciel tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawił. Co więcej skarżący, stawiając stosowny zarzut nie przedstawił żadnej argumentacji, która podważałaby rozstrzygnięcie Sądu. A jest oczywistym, że dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska. W konsekwencji należy przyjąć, że skarżący w żaden sposób nie wykazał aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k. a poczynione na tej podstawie ustalenia faktyczne błędne.

Co więcej Sąd Okręgowy działając także niejako z urzędu, w niniejszej sprawie tego rodzaju uchybień nie stwierdził.

W tym kontekście Sąd Okręgowy pragnie jednoznacznie zaaprobować argumentację Sądu, a która sprowadza się do konstatacji, iż w niniejszej sprawie nie sposób przypisać R. C. winy w zakresie zarzucanego mu czynu.

Powyższa konstatacja wynika z jednoznacznych ustaleń w sprawie jako, że w okresie lęgowym corvus monedula (tj. do 30 czerwca 2017r.) nie były wykonywane żadne prace remontowe, zostały wstrzymane na polecenie A. K. , gdy zarzut dotyczy okresu już po tej dacie, tj. od 1 lipca 2017r. Pełnomocnik inwestora zobowiązał obwinionego do wstrzymania prac na okres do końca okresu lęgowego, a po tej dacie polecił mu kontynuowanie prac na ścianie frontowej budynku, wcześniej okazując decyzję Dyrektora Ochrony Środowiska w B. z 15 maja 2017r., w której zezwolono na zniszczenie trzech siedlisk kawki pod warunkiem wywieszenia trzech skrzynek lęgowych w miejsce dotychczasowego otworu w ramach kompensacji za utracone miejsce lęgowe. Co więcej A. K. zapewnił przy tym obwinionego, że postara się też o zniesienie i warunku wywieszenia owego skrzynek. Wreszcie przed przystąpieniem do prac A. K. w rozmowie z obwinionym powoływał się na opinię ornitologa, zgodnie z którą w przedmiotowym otworze nie miało już być żadnych ptasich gniazd, a obwiniony wszedł na rusztowanie i sprawdził czy w tym otworze znajdują się ślady ptaków i dopiero po stwierdzeniu ich braku przystąpił do kontynuowania prac remontowych.

W konsekwencji nie sposób przyjąć, iż obwiniony popełnił zarzucane wykroczenie.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.