Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2023 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski

Protokolant stażysta Damian Biesiekierski

przy udziale ---

po rozpoznaniu dnia 26 stycznia 2023 r.

sprawy L. R. (1), s. K. i J., ur. (...) w B.

obwinionego z art. 107kw , art. 72 kw, art. 77 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 14 lipca 2022 r. sygn. akt IV W 885/21

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50,00 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty za II instancję i obciąża go zryczałtowanymi kosztami postępowania odwoławczego w kwocie 50,00 (pięćdziesiąt) złotych.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 lipca 2022 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie sygn. akt IV W 885/21 uznał obwinionego L. R. (1) winnym tego, w okresie od 20 marca 2019 roku do 3 czerwca 2021 roku w D. w m. M. w celu dokuczenia M. Z., M. B. (1) i S. B. złośliwe ich niepokoił w ten sposób, że wielokrotnie składał niepotwierdzone doniesienia do dzielnicowego miejscowości M. oraz do Urzędu Gminy D. dotyczące spalania w piecu odpadów ich gospodarstwa domowego, co skutkowało uciążliwymi kontrolami ze strony policji i urzędników, to jest czynu z art. 107 k.w., jak również tego, że w okresie od 1 marca 2020 roku do 31 marca 2021 roku w D. w m. M., będąc właścicielem trzech psów nie zachował zwykłych środków ostrożności przy trzymaniu psów w wyniku czego wypuszczone poza posesje psy przebywały na posesji państwa B. stwarzając zagrożenie dla zwierząt hodowlanych, tj. czynu z art. 77 k. w. oraz tego, że w maju 2021 roku w D. w m. M., stawiając płot z siatki nie dokonał odpowiedniego zabezpieczenia wykopanego dołu stwarzając niebezpieczeństwo dla zdrowia człowieka, wskutek czego M. Z. doznała skrętu stawu skokowego to jest wykroczenia z art. 72 k.w. i za to na podstawie art. 72 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzył mu karę 500 złotych grzywny oraz zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 120 złotych oraz 50 złotych tytułem opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego który zaskarżył powyższy wyrok w całości.

Powyższemu wyrokowi zarzucił:

1.na zasadzie art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. błąd w ustaleniach stanu faktycznego przyjętego za podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia mający istotny wpływ na treść wydanego wyroku, tj. przyjęcie przez Sąd, że L. R. (1) w okresie od 20 marca 2019 roku do 3 czerwca 2021 roku w D. w m. M. w celu dokuczenia M. Ż., M. B. (1) i S. B. złośliwe ich niepokoił w ten sposób, że wielokrotnie składał niepotwierdzone doniesienia do dzielnicowego miejscowości M. oraz do Urzędu Gminy D. dotyczące spalania w piecu odpadów ich gospodarstwa domowego, co skutkowało uciążliwymi kontrolami ze strony policji i urzędników to jest czynu z art. 107 k.w., podczas gdy materiał dowodowy zebrany w postępowaniu: w szczególności wyjaśnienia obwinionego, zeznania świadków oraz dokumentacja fotograficzna wskazują, że L. R. (1) składając zawiadomienia do Urzędu Gminy D. oraz dzielnicowego miejscowości M. nie miał zamiaru złośliwego niepokojenia i dokuczenia M. Ż., M. B. (1) i S. B., korzystał ze swoich prawnych uprawnień, które umożliwiają mu zawiadamianie organów państwowych, a także ilość przeprowadzanych kontroli (jedna lub dwie) nie wskazuje, aby mogły one zostać uznane za uciążliwe dla ww. pokrzywdzonych;

2.na zasadzie art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. błąd w ustaleniach stanu faktycznego przyjętego za podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia mający istotny wpływ na treść wydanego wyroku, tj. przyjęcie przez Sąd, że L. R. (1) w okresie od 1 marca 2020 roku do 31 marca 2021 roku w D. w m. Mała

Kępa, będąc właścicielem trzech psów nie zachował zwykłych środków ostrożności przy trzymaniu psów w wyniku czego wypuszczone poza posesje psy przebywały na posesji państwa B. stwarzając zagrożenie dla zwierząt hodowlanych, tj. czynu z art. 77 k.w. podczas gdy materiał dowodowy zebrany w postępowaniu: w szczególności wyjaśnienia obwinionego, zeznania świadków oraz dokumentacja fotograficzna wskazują, że L. R. (1) nie jest właścicielem wszystkich psów, podjął on wszelkie środki ostrożności, aby zwierzęta nie opuszczały działki należącej do Z. Ł. stawiając m in. ogrodzenie, a także w toku postępowania nie ustalono, który z psów zaatakował kurę należącą do pokrzywdzonych;

3. na zasadzie art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. błąd w ustaleniach stanu faktycznego przyjętego za podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia mający istotny wpływ na treść wydanego wyroku, tj. przyjęcie przez Sąd, że L. R. (1) w maju 2021 roku w D. w m. M., stawiając płot z siatki nie dokonał odpowiedniego zabezpieczenia wykopanego dołu stwarzając niebezpieczeństwo dla zdrowia człowieka, wskutek czego M. Z. doznała skrętu stawu skokowego to jest wykroczenia z art. 72 k.w. podczas gdy materiał dowodowy zebrany w postępowaniu: w szczególności wyjaśnienia obwinionego, zeznania świadków oraz dokumentacja fotograficzna wskazują, że L. R. (1) w odpowiedni sposób zabezpieczył miejsca, w których stawiał płot z siatki oznaczając niebezpieczne miejsce drewnianymi kołkami, natomiast dokumentacja medyczna przedłożona przez M. Ż. w żaden sposób nie potwierdza tego, że obrażenia w postaci skrętu stawu skokowego nastąpiły w wyniku nieprawidłowego zachowania L. K..

W związku z powyższymi zarzutami na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy przez uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanych mu czynów.

ewentualnie o:

1. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sądowi I instancji do ponownego rozpoznania lub uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja jest bezzasadna i na uwzględnienie nie zasługiwała.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji w niniejszej sprawie oparte zostały o wszechstronną , wnikliwą i kompleksową analizę ujawnionych w sprawie dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej i logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów , chronionej treścią art.7 kpk. Natomiast lektura uzasadnienia sporządzonego przez Sąd orzekający dowodzi, iż jest ono szczegółowe i odniesiono się w nim do wszystkich dowodów przeprowadzonych na rozprawie, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego w sposób przewidziany treścią art.424 kpk.

W tym miejscu przytoczyć należy kilka uwag natury ogólnej odnośnie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych jaki postawił wyrokowi skarżący. Zgodnie z utrwalonym od lat poglądem, wyrażanym tak w doktrynie jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie

lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej. Zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. i w związku z tym dokonania błędnych ustaleń faktycznych może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszy zasady logicznego rozumowania, nie uwzględni przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. i brak będzie podstaw do kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia, gdy nadto sąd nie orzeknie z obrazą art. 410 k.p.k. i 424 § 2 k.p.k. oraz nie uchybi dyrektywie art. 5 § 2 k.p.k. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2003 V KK 119/02, LEX nr 76996, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 listopada 2008 r., II AKa 176/03, KZS 2009/5/65).

W tej sprawie skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazał w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k.).Tego rodzaju uchybień jakie obrońca podnosił w związku z oceną czynów zarzucanych obwinionemu, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju (ukierunkowanego na kwestionowanie oceny dowodów) nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.

Uwzględniając powyższe zastrzeżenia Sąd Okręgowy stwierdził, że obrońca tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawił. Niedostatecznie pogłębiona argumentacja skarżącego całkowicie traci swą przekonywalność w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami w postaci zeznań świadków, dokumentacji fotograficznej i medycznej, których łączna synteza w pełni oddaje całokształt okoliczności zdarzeń będących przedmiotem oceny i która bez wątpienia pozwalała Sądowi pierwszej instancji na przyjęcie prawidłowych ustaleń w zakresie, które włączone zostały do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku.

Apelacja w zakresie podniesionych zarzutów, podejmuje w gruncie rzeczy jedynie polemikę z prawidłowymi ustalenia Sądu Rejonowego, prezentując nader wybiórczą i subiektywną optykę dowodów oraz poczynionych na ich podstawie ustaleń.

Sąd odwoławczy nie dostrzega w rozumowaniu Sąd I instancji kolizji z przepisem art. 7 kpk. Sąd meriti wszak oparł swe ustalenia o istniejące dowody, ustalił istotne fakty w tej sprawie opierając się na zeznaniach pokrzywdzonych, świadków K. (...). M., dokumentację fotograficzną i medyczną oraz częściowe wyjaśnienia obwinionego.

Tok rozumowania przedstawiony przez Sąd meriti nie zawiera luk i w żadnym razie nie przekonano o istnieniu przesłanek pozwalających kwestionować jego ustalenia. Czyni to zarzuty apelującego nietrafnymi.

Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wszystkie dowody zebrane w sprawie zwłaszcza zeznania świadków i wyjaśnienia obwinionego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym dowodom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

W konsekwencji skoro skarżący de facto nie neguje zeznań poszczególnych świadków wskazujących na winę obwinionego, które słusznie potraktowane zostały jako wiarygodne i niepozostawiające wątpliwości a autor apelacji w sposób polemiczny kwestionuje oparte na nich ustalenia Sądu, zarzuty te nie znajduje żadnego uzasadnienia i w postępowaniu odwoławczym oscylują w granicach oczywistej bezzasadności.

Odnosząc się natomiast do poszczególnych kwestii szczegółowych:

- wbrew stanowisku skarżącego, Sąd Rejonowy w sposób w pełni prawidłowy dokonał wykładni przepisu artykułu 107 k.w; nie ulega wątpliwości, że czyn z art. 107 k.w. ma charakter kierunkowy, a jego sprawca musi działać w celu dokuczenia innej osobie, a zatem jego zachowanie musi być złośliwe; zasadnie Sąd Rejonowy uznał że L. R. składając zawiadomienia do Urzędu Gminy D. oraz dzielnicowego miejscowości M. działał z zamiarem złośliwego niepokojenia i dokuczenia M. Ż., M. B. (1) i S. B.; nie sposób uznać, iż korzystał on z prawa umożliwiającego mu zawiadamianie organów państwowych, a ilość przeprowadzanych kontroli nie powodowała ich uciążliwości dla pokrzywdzonych; sama bowiem ilość kontroli w kontekście znamion czynu z art. 107 kw nie ma istotnego znaczenia, a przy tym z całą pewnością, w momencie gdy kontrole nie wykazały prawdziwości zarzutów obwinionego, dalsze zawiadamianie przez niego poszczególnych organów, w oczywisty sposób dowodzi złośliwego działania w celu dokuczenia pokrzywdzonym;

- nie jest skuteczne podnoszenie zarzutu, jakoby L. R. (1) nie był właścicielem wszystkich psów, podjął wszelkie środki ostrożności, aby zwierzęta nie opuszczały działki należącej do Z. Ł. oraz by w toku postępowania nie ustalono, który z psów zaatakował kurę należącą do pokrzywdzonych, skoro zeznania pokrzywdzonych oraz dokumentacja fotograficzna temu przeczą, a co znamienne, sam obwiniony w swoich pisemnych wyjaśnieniach ( k. 84-5) przyznał, że to były jego 3 psy, opisywał okoliczności ich pozyskania, zaprzeczał tylko by biegały u sąsiadów i zaatakowały kurę;

- podobnie nie jest zasadny zarzut jakoby materiał dowodowy wskazywał, że L. R. (1) w odpowiedni sposób zabezpieczył miejsca, w których stawiał płot z siatki oznaczając niebezpieczne miejsce drewnianymi kołkami a dokumentacja medyczna przedłożona przez M. Ż. w żaden sposób nie potwierdzała, że skręcenie stawu skokowego nastąpiło w wyniku nieprawidłowego zachowania L. K. albowiem wiarygodny materiał dowodowy w postaci zeznań świadków, dokumentacji fotograficznej i medycznej wskazuje na tezę przeciwną do stawianej przez obrońcę; co istotne, w oczywisty sposób karta informacyjna z leczenia szpitalnego ( k. 144) wprost wpisuje się w twierdzenia M. B. – Ż., potwierdzając okoliczności i datę zdarzenia.

W świetle powyższego Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw do podważenia prawidłowego toku procedowania Sądu Rejonowego oraz prawidłowych ustaleń faktycznych, uznając tym samym rozstrzygnięcie Sądu za słuszne i prawidłowe.

W konsekwencji Sąd Okręgowy nie uwzględnił argumentów apelacji i utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. oraz art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. - wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 50 złotych - § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. 2001.118.1269), zaś opłaty w kwocie 50 złotych orzeczono na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).